roel + gijs in india!

-> utter + himachal pradesh / rajachstan / calcutta

Verslag van bezoek aan india

woensdag 07-05-2003
sonauli - varanasi
India, here we come! De dag begint uiterst vlekkeloos. Het immigratiekantoor aan zowel Nepalese als Indiase zijde werkt vlot en de mensen zijn zelfs vriendelijk. De bus, die ons in de komende 10 uur naar Varanasi moet brengen, staat ook al klaar en ziet er goed uit (zou zo van Zwaluw Reizen kunnen zijn). De bus zit aardig vol, maar na 3 uurtjes stapt het overgrote deel in Gorkhpur uit. Daarna zijn we nog maar met z'n 8'en over in de bus die het gas er goed op houdt. En dat verbroedert. Niles is een Ier/Schot die op de bollenvelden in Nederland werkt en zeer paranoie is. Bijvoorbeeld 1 citaat van hem: "Bush heeft zelf een vliegtuig in het WTC laten vliegen om vervolgens oorlog te kunnen voeren met de Taliban en Irak". Waarschijnlijk heeft hij in een van zijn vorige trips naar India in een trip blijven hangen. Massa is een Japanner, die wel aardig is, maar slecht Engels spreekt en eigenlijk voornamelijk met z'n hoofd knikt en op z'n Japans 'jaah' zegt. Aude, Prunelle en Philippine zijn 3 Franse meisjes, die in Calcutta voor Moeder Theresa werken, maar even een reisje Darjeeling-Kathmandu-Varanasi aan het maken zijn. Chris is een Canadees, die 3 maanden geleden zijn studie fysiotherapie in Australië heft afgerond, daarna in Bangladesh meteen zijn kunsten als vrijwillger in een ziekenhuis heeft uitgeoefend en nu een soortgelijke reis als de FRanse meisjes aan het maken is (hij gaat daarna alleen net als ons naar Agra en McLeod Ganj). Met de laatste 4 klikt het het beste en willen toevallig allemaal vaar Vishnu Rest House dus spreken we af daar maar samen heen te gaan. Niles zegt echter ook in die buurt te moeten zijn en zal wel zeggen hoe we daar moeten komen. Hij is al in Varanasi geweest en de hitte (43C) maakt dat we zsm op plaats vab bestemming willen zijn, dus volgen we hem maar. We moeten nog een stukje lopen door de smalle steegjes in de Oude Stad, omdat de riksja's hier niet mogen komen en daar blijkt dat hij echt zeer paranoie is. Als een man ons de goede weg wil wijsen draait hij behoorlijk door. Gelukkig moet hij snel een andere kant op en hebben wij de Ganges bereikt. Het is dan echt nog een eind langs de oever lopen en de meisjes zijn behoorlijk moe dus doen we de rest maar met een bootje. Het guesthouse is perfect; schoon, aardig personeel en een gigantisch uitzicht over de Ganges en de stad. We worden hier wel goed gewaarschuwd voor zichtig te zijn na 10'en en de affiches van vermiste personen en brieven van vorige gasten bevestigen de verhalen. Wij zijn nu met z'n 6'en (de Francaises en de Canadees) dus zijn niet zo bang.


donderdag 08-05-2003
varanasi -> verkennen
Na goede nachtrust, ontbijtje met uitzicht op wassende mensen en zonder tassen is het heel anders lopen door deze stad. Alles lijkt nu veel rustiger. We hebben samen met Chris heel wat afgelopen vandaag op zoek naar een ATM (geldautomaat) en treinkaartjes. Hier zijn er namelijk niet zo veel, maar het wandelingetje bevalt ons eigenlijk best goed. Zo leer je de stad tenminste goed kennen. Na de stadswandeling ook een ghatwandeling. Hier kijk je echt je ogen uit; overal mensen die baden, wassen, flaneren, cricket spelen, verhalen vertellen, yoga beoefenen en bij de 'burning ghats' worden daadwerkelijk mensen gecremeerd. De Manikarnika Ghat is de grootste en enige echte 'burning ghat'; een hindu die hier gecremeerd wordt volgens het uitgebreide ritueel zal verlost zijn van reincarnatie en direct naar Nirvana (de hemel) gaan. Vanaf een 'toeristenplatform' kan je dit alles aanschouwen en we krijgen daar ook ongevraagd maar interassante uitleg. Als wij daar zijn worden er op dat moment 15 lichamen verbrand, liggen er nog enkele te wachten en worden er continu aangevoerd.
Het ritueel is erg uitgebreid met strikte regels, die zelfs niet alle Hindu's kennen. Apart is het in ieder geval dat er alleen mannen bij de crematie aanwezig mogen zijn. Vrouwen zouden eventueel kunnen gaan huilen en voor Hindu's is hoort dit geen trieste gebeurtenis te zijn en het gehuil zou de reis naar Nirvana kunnen verstoren. Na een tijdje is het meeste van het lichaam opgebrand (bij dikke mensen is dat sneller dan bij dunne) en wordt het restant (bij vrouwen de heupen, bij mannen de borst) door de oudste zoon met 2 bamboestokken uit het vuur gehaald en in de Ganges gegooid. Slechts zo'n 10 meter verder zijn echter mensen aan het baden en wassen in het water! Ander macaber ding is dat niet iedereen wordt verbrand, maar dat sommige lijken (kinderen <12 jaar, zwangere vrouwen, Sadhu's, dieren en mensen met lepra) gewoon in de Ganges worden gedumpt. Ze worden dan aan stenen gebonden en in het midden van de rivier tot zinken gebracht. De dolfijnen die hier daadwerkelijk zitten (zelf gezien!) schijnen dit regelmatig als een lekkere snack te beschouwen en soms kun je ook een lijk zien drijven in de rivier (gelukkig niet zelf gezien!). Zo'n 'burning ghat' heeft dan wel iets macabers, maar is zeer speciaal om te aanschouwen en zeker het feit dat het totaal niet als iets droevigs wordt beschouwd.
Op de terugweg nog een kaarsje aangestoken en in de Ganges gedropt (goed voor je Karma), waarna we vlug onze voeten wassen en met het Frans/Canadees/Nederlandse gezelschap gingen eten. We waren eigenlijk wel erg toe aan een biertje maar in de Oude Stad is het eigenlijk niet toegestaan om alcohol te drinken. Door fluisterend wat 'special tea' te bestellen is het echter toch mogelijk om een tube te regelen. Er gaat dan iemand op pad om ergens ver weg in een beershop wat pilsners (Kingfisher) te kopen. We mogen ze ook niet gewoon in het restaurant opdrinken, maar worden verwezen naar de 'roof top' wat zelfs nog een betere plek is om van deze koude rakker te genieten.


vrijdag 09-05-2003
varanasi -> boottocht ganges
Vanochtend ging onze wekker om 4.45u, omdat we wederom een zonsopkomst gaan aanschouwen. Vandaag geen bergachtige omgeving, maar vanaf een bootje op de Ganges de ochtendrituelen bekijken. Het is nu nog mooier dan gisteren om alles te zien en met name de opkomende zon vanachter de droge rivierbedding aan de andere kant is prachtig. We zijn met zijn 6'en heel wat foto's aan het schieten en dat trekt de aandacht van een passerend bootje met cameraploeg. Het blijkt een delegatie van Star News (onderdeel van Fox) en ze willen graag een interview met ons. Dus Chris en Roel stappen over op hun bootje voor een diepgaand vraaggesprek. Ze willen enkel weten waar we vandaan komen, wat we van Varanasi vinden en wat we ervan meenemen. we verzinnen maar wat en zij blijken erg blij te zijn met onze bereidwilligheid. We krijgen nog even te horen dat het morgen de gehele dag op nationale televisie (potentieel 1 miljard kijkers) wordt uitgezonden. Misschien worden we wel ontdekt en staat onze een Bollywoodcarriere te wachten! Door dit vroege opstaan hebben we nog een hele dag voor ons. We hebben echter niet echt veel concrete plannen dus houden maar weer een wandelsessie. Dat levert altijd weer vermakelijke dingen op. Met name het spel met al die mensen die je iets willen verkopen. We wandelen vandaag maar eens meer door de smalle steegjes, waar je gemakkelijk kunt verdwalen, maar leuke doorkijkjes opleveren. Af en toe moet je wel echt aan de kant, want ook hier lopen de koeien ongestoord door de straatjes en vullen dan echt de hele breedte van de steegjes. Ook stikt het van de apen hier, dus moet je blijven uitkijken voor etenswaren in de tas of hand. De straten worden ook wel eens geblokkeerd door een menigte, zoals ook ergens waar een illegale stoep wordt gesloopt en er dus een honderdtal mensen en een peleton politie op elkaar staat. Onderweg ook maar de Golden Temple (Vishwanath) geweest. Dit wordt fors bewaakt, omdat moslims een aanslag hebben aangekondigd op dit torentje van 800 kg goud. Verder was dit niet veel. De rest van de dag maar wat in en om ons guesthouse gechilled, want het is eigenlijk veel te heet. 'Grandpa Pani', een oude man zonder kunstgebit, die in het guesthouse voor de drankjes zorgt, maakt de hitte (43 graden C) draaglijk.


zaterdag 10-05-2003
varanasi -> vertrek naar agra
Ons laatste dagje weer in Varanasi, dus spullen weer inpakken en wegwezen. Afscheid genomen van Philipinne, Aude en Prunelle en samen met Chris (die met ons meereist tot Agra) nog rondgelopen in Varanasi. Naast het inkopen van mango's (zijn erg lekker hier!), koekjes en andere versnaperingen moesten we ook op zoek naar een TV die Star News kon ontvangen, helaas zonder succes zodat we ons spetterend optreden (en Roel z'n interview) niet konden terugzien. Vandaag werden we ook voor het laatst geconfronteerd met de Varanasi-verkoop mentaliteit. Op de kade langs de Ghats werden we namelijk om de 2 a 3 meter aangesproken met 'boat sir, very cheep' 'hello, boat' maar ook 'postcards sir' deden het erg goed. Gemiddeld waren er 15 NO's! voor nodig om ze af te schudden, een betere methode bleek 5x No en een keer 'chello' (=oprotten in het Indisch!) te zijn. In de straten van Varanasi daarin tegen was het nog vele malen erger, een normale mango verkoper begon hard in onze oren te schreeuwen MANGOOOO's, zodra we 'No' zeiden kwam er zachtjes Hasjies uit z'n mond. Ook 'Shoe-shine sir' (ja, zelfs met slippers aan!), 'Baksheesh' (geld!) en alles wat je maar kon bedenken. De ergste waren nog altijd de rickshaw (overkapte fiets) bestuurders, die letterlijk op ons kwamen afgestormd en je in een rickshaw wilde duwen, zodra we NO of CHELLO zeiden (vaker riepen!) werden we enkele meters erna afgesneden of klemgereden voor de volgende poging. Inmiddels was het half 5 en (hoogste) tijd om een hapje te eten. Het wereldrecord snel eten moest verbroken worden om op tijd op het station te komen. De tuk tuk bestuurder de opdracht gegeven om alle stop tekens te negeren en met volle gas (dat ding kon maar 40 km/h) naar het station te rijden. Gelijk met het fluit signaal sprongen we in de trein, dat was even geluk hebben. Het was lekker vol in de trein, maar wij hadden een slaapplaatsje gereserveerd dus dat zat allemaal goed. Samen met een volledig Indisch gezin zaten we in een cabine, die overigens alleen gescheiden is met een klein schotje ertussen. De bedjes waren erg smal, kort en dun, maar we waagden een poging om erop te gaan liggen. Voordat we de oogjes konden sluiten moesten we de bagage vastketenen met dikke ketingen en hangsloten, want hoewel er veel bewaking in de trein liep, was de kans groot dat je eigendommen gejat werden tijdens je nachtrust.


zondag 11-05-2003
agra -> taj mahal / delhi -> station
Hoewel we niet confortabel hadden gelegen viel de nacht erg mee en ook de spullen hadden we nog. Een ticket regelen verliep moeizaam, juiste trein uitzoeken en wachten in de rij duurden bijna 2 uur. Mensen die voor wilden kruipen gingen met elkaar op de vuist, dus wij toch maar netjes gewacht! Op het aanbod van een tuk tuk driver ingegaan die ons voor 200 roepies de hele dag zou rondrijden. Hoewel hij eruit zag alsof ie met z'n kop op de stoep was gevallen en z'n tanden waren knalrood van de paan. Paan is een soort rood pruimtabak dat bijna iedere Indier in z'n mond heeft en absoluut niet uit wil spugen wanneer hij met je gaat praten. Het eerste waar we naar toe gingen was de Taj Mahal, wat misschien wel het meest wonderbaarlijke en sprookjesachtige gebouw van de wereld is. Maarliefst 22 jaar zijn ze bezig geweest om dit met mozaiek ingelegd marmeren gebouw zo perfect mogelijk neer te zetten. Het schijnt dat achteraf de mensen die het mozaiek hebben ingelegd, hun handen moesten laten afhakken om de perfectie van de Taj Mahal nooit meer te kunnen evenaren. Het ontbijt ingehaald, waar een man ontzettend onbeschoft zat te boeren. Ook deze bestuurder begon weer over 'shopping' (zodra hij klanten meeneemt krijgt hij commisie), oke hadden we gezegd, 1 shoppie dan maar! Het was een marmer werkplaats met shop van de mensen die de restoratie van de Taj Mahal verzorgen, erg leuke uitleg. Het verkooppraatje was overigens enorm strak in elkaar gezet. De rest van de middag nog rondgekeken in Agra, wat gegeten met Chris en afscheid genomen. Eindelijk konden we weer eens Nederlands tegen elkaar praten. De trein naar Delhi genomen, die om 22.00 uur aankwam op het station van Delhi. Omdat onze volgende trein pas om 5 uur 's ochtends vertrok moesten we een hotel regelen in de buurt van het station. In goed vertrouwen met een taxi chauffeur meegegaan die een goedkoop hotel wist in de buurt van het station. We stapten in en reden weg en Roel kon nog net voorkomen, door de man te waarschuwen, dat ie een vrouw aanreed en bij z'n ontwijk actie belanden we tegen een bloembak. Toen hij de taxi vervolgens in z'n achteruit zette, reed ie alsnog de vrouw aan! Het eerste en ook het tweede hotel wat hij ons liet zien lag veel verder van het station af en was vele malen duurder dat dat hij beloofd had en het begon erop te lijken dat hij alleen de commisie wilde ontvangen van een duur hotel. We maakten hem duidelijk dat we absoluut terug wilden naar het station want het was inmiddels bijna 23.00 uur en we schoten zo helemaal niks op en daarnaast hadden we het vermoeden dat hij zat achter het stuur zat (tot 3 keer toe z'n lichten vergeten aan te zetten!). Maar weer stopte hij bij een hotel en nu wisten we zeker dat hij niet wilde luisteren. Na flinke dreigementen van ons reed hij gelukkig dan ook verder, we reden door smalle donkere steegjes en even waren we bang dat hij ons wilde overvallen (en zaten al klaar in de gevechtshouding!). Gelukkig belanden we uiteindelijk toch op het station. De enige mogelijkheid was nu om op het station van Bloody Delhi te blijven slapen. Onze bagage vastgeketend in de cloak room en in de wachtruimte op de grond gaan liggen slapen tussen enkele Indiers. Toch nog wat geslapen op de commando manier (met enne oog open!).


maandag 12-05-2003
delhi - shimla
Om 5.00 uur zaten we weer in een stampvolle trein met z'n 5en op een bankje dat bedoeld was voor 2 personen. Wat koekjes en chips was het ontbijt, want echt iets betrouwbaars kwam er niet voorbij in de trein. Tegen de middag kwamen we aan in Kalka en moesten snel weer een ticket regelen richting het bergachtige dorpje Shimla, waar de temperatuur veel aangenamer zou zijn. De normale express (reistijd 3 uur) was helaas volgeboekt, dus moesten we het doen met een 3e klas trein die er maarliefst 6 uur over zou doen. Houten bankjes, een snelheid van 20 km/h, voor elke tunnel even seinen met een spiegeltje, bij elke wissel een mannetje......het was alleen nog wachten totdat we de man zagen die de transformator zat te bedienen van dit speelgoed treintje. Uitgeput van de vele reizen met de trein kwamen we aan in Shimla waar we weer opgewacht werden door een horde dragers, taxichauffeurs en hotel eigenaren. Nadat we iedereen afgeschud hadden, met een vriendelijke man meegegaan naar een Hotel in de buurt. We hadden een mooi kamertje, met bad, kleuren TV kunnen regelen voor een mooi prijsje. Een pizzatje en een warme douche deed ons daarna erg goed.


dinsdag 13-05-2003
shimla -> verkennen
Na 2 nachten niet fatsoenlijk geslapen te hebben (zaterdag op een plank in de trein en zondag op de betonnen vloer van het station in Delhi) is het zalig om in een normaal bed wakker te worden. Helemaal als je dan ook nog eens naar satelliet-televisie kunt kijken. Na rustig uitgedoezeld te zijn gaan we maar eens gebruik maken van het warm stromend water om onze kleren te wassen. We hebben al enige tijd niks meer schoon gemaakt en na ruim 2 dagen een zwerversbestaan geleden te hebben is het nodige van onze garderobe goed smerig. Onze kamer verandert dan ook snel in 1 groot was- en drooghok, want de kleren buiten hangen is riskant in verband met de apen, die verzot zijn op handdoeken en boxershorts (Roel heeft er zelfs 1 met een T-shirt aan gezien). Daarna gaan we maar eens flaneren door de straten van Shimla. Dit stadje in de bergen/heuvels van Himachal Pradesh was tijdens de kolonisatie de zomer residentie van de Britten om de hitte van het vlakke land te ontvluchten. Vandaar dat hier veel gebouwen er Engels aandoen. Nu heeft de upper class van India Shimla ontdekt om in de heetste periode van het jaar (mei-juli) wat verkoeling te vinden. Het is daardoor een beetje zoals St Tropez alleen dan niet op zeeniveau maar op 2200m hoogte en niet in Frankrijk maar in India. Het stikt hier dan ook van de toeristische winkeltjes, die souvenirs, popcorn en suikerspinnen (barbapappa in het Frans) verkopen. In elke richting is het uitzicht grandioos en de temperatuur van 25C zorgt ervoor dat het hier goed toeven is. Het is hier veel rustiger (qua mentaliteit) dan in de steden, er staan vuilnisbakken die worden gebruikt en er bestaat zelfs een boete voor spugen op straat (zouden ze in heel India moeten invoeren). Het is hier de ideale plek na de zware dagen die schter ons liggen.


woensdag 14-05-2003
shimla -> viceral lodge
Bij het ontbijt ontmoeten we Emmanuelle, een Francaise, die we gisteren ook al in Park Café tegenkwamen. Ze is journaliste voor een Frans cultureel tijdschrift (Telerama) en is nu voor een paar weken op vakantie in India om ook een ex-collega in Delhi op te zoeken. In eerste instantie hadden we haar helemaal niet Frans ingeschat, gezien haar accentloos en vloeiend Engels (een heel verschil met de Francaises, die we in Varanasi hebben ontmoet), maar dat werd verklaard door haar verblijf van een jaar in Australie. Gezien het feit dat ze alleen en zeker geen onaangenaam gezelschap is, stellen we voor met haar naar de botanische tuinen (jazeker moeders) bij Viceregal Lodge te. De wandeling er naartoe is beter dan de tuin zelf met een paar madeliefjes en wat bloemen, die wij onkruid zouden noemen. De lodge is wel mooi en doet een beetje aan Cambridge University denken. De stenen voor dit gebouw zijn per ezel naar boven gebracht, omdat er in die tijd nog niet de meer dan 100 tunnels tellende spoorlijn bestond. Zo zijn we lekker wat aan het wandelen, kletsen, foto's aan het maken en voor Emmanuelle geluiden van krekels, apen e.d. op haar MD op te nemen. 's Avonds met Emmanuelle een hapje gegeten in wederom Park Café, omdat het hier zeer relaxed is. Eten en drinken (met name cappucino) is er erg goed, ze draaien goede muziek (van jaren 60 tot de betere hedendaagse chillmuziek) en de eigenaars/medewerkers zijn superaardig, dus echt de ideale plek om wat tijd door te brengen. We ontmoeten hier ook nog 2 Engelse gasten (Sam & Jonny), die echter meer geintersseerd zijn in de halve finale van de Champions League. Ze hebben wel mooi voor ons 2 biertjes geregeld in de nabij gelegen beershop, want alcohol mag hier niet verkocht en/of gedronken worden. Wij zijn dus illegaal (met toestemming van het personeel) van ons biertje aan het genieten, terwijl Emmanuelle ons nog wat onderricht op het gebied van muziek en films. Wij doen ons best om haar ook nog wat bij te brengen, maar wij moeten het toch afleggen tegenover haar kennis op dit gebied.


donderdag 15-05-2003
shimla -> monkey temple / vertrek naar manali
Onze spulletje weer bij elkaar geraapt want vandaag gaan we Shimla verlaten. We hadden met Jonny, Sam en Emanuelle afgesproken om de laatste dag nog wat te gaan ondernemen. Na een ontbijtje en een goede kop capuccino in onze inmiddels vaste eettent Park Café gingen we richting de Monkey tempel. Onderweg naar de tempel waren er veel kraampjes met mensen die stokken verkochten tegen de apen. Wij als echte dierenliefhebbers konden echter niet begrijpen waarom je een stok nodig hebt om de apen van je af te houden. Maar hoe dichter we bij de monkey tempel kwamen hoe meer waarschuwingen we kregen van de locale bevolking en Emanuelle kwam steeds dichter bij ons lopen. Eenmaal boven bij de tempel aangekomen, waren er erg veel apen, maar die deden het eerder in hun broek van ons dat wij van hen. Net naast de tempel vonden we een perfecte locatie om een picknick op touw te zetten. Rustig lagen we in het zonnetje te genieten van de meegebrachte kersen, chips, koekjes en andere lekkernijen. Plotseling (tuddehh, tuddehhh > spannend muziekske!) kwamen er enkele apen langzaam, maar goed georganiseerd ons omsingelen. Deze keer waren niet de lieve kleine aapjes, maar enkele uit de kluiten gewassen bavianen. Ineens kwamen ze krijsend op ons afgerend, dus wij waren genoodzaakt tot het uitvoeren van enkele charges met de inmiddels toch verkregen stokken. Dit werkte geheel averechts en de apen veranderden in ware monsters, lieten hun tanden zien en begonnen ons aan te vallen. In onze vlucht vergaten Jonny, Sam en Emanuelle hun spullen. Op een afstand moesten we machteloos, met een hartslag van dik boven de 200, aanzien hoe de apen ons eten op zaten te peuzellen. Het eten was schijnbaar niet genoeg, want nadat alles op was gingen ze kijken want er nog meer voor interessants in de tassen zat. De minidisc spelen van Emanuelle werd eerst uitvoerig bestudeert nadat rustig de koptelefoon werd opgegeten. Omdat de tassen vol met waardevolle spullen zaten, hebben we snel hulp gezocht bij een Indier. We konden onze ogen niet geloven, want na het gooien van een steen waren alle apen verdwenen. Met de schrik nog goed in onze benen en bewapend met stenen, hebben we de monkey tempel verlaten om nog iets te gaan drinken in Shimla-city. Na het eten richting het busstation gelopen om daar onze nachtbus naar Manali te pakken. De busreis verliep erg snel, was confortabel en ook de bekende klapband ontbrak ook deze keer niet.


vrijdag 16-05-2003
manali -> verkennen
Vroeg in de ochtend kwamen we in Manali aan en het was zelfs koud. Een guesthouse gevonden met uitzicht op de witte bergtoppen, een snel stromende rivier bij de voordeur en omringt door een bosrijk gebied, echt super! Manali is echt de ideale plaats voor rafting (gaan we zeker doen!), paragliden, trekking en blowende hippies. In de middag een mooi plaatsje op een dakterras opgezocht en onder het motto 'wat hebben we het toch slecht' een lekker koud Godfather biertje gedronken in het zonnetje. Na een broodje Falafel (overal kun je hier Israelisch voedsel krijgen) en een wandeling zijn we ons blokhut gaan opzoeken.


zaterdag 17-05-2003
manali -> festival
Het is erg lekker wakker worden in een zacht bedje in de pitoreske omgeving van de bergen. Twee jonge jongens uit Darjeeling houden de boel hier draaiende, maar zij geven de voorkeur aan van 's morgens vroeg tot 's avonds laat sucken aan de waterpijp. Ondanks het feit dat ze dus de gehele dag zo stoned als een garnaal zijn, verzorgen ze in no-time warm water (moet met een houtkachel worden verwarmd) en weten ons een zalige pannenkoek voor te schotelen. We voelen hier ons echt als koning in Frankrijk. Vandaag zijn we van plan te gaan doen waar Manali goed voor is; rondbanjeren. Er blijkt echter een festival te zijn in de tempel op de heuvel, dus wij gooien onze strakke planning om en gaan daadwerkelijk iets ondernemen. We verwachten een religieus spektakel te gaan aanschouwen, maar het heeft meer weg van de Vlijmense braderie. Het stikt van de kraampjes, die allemaal dezelfde kwaliteitskleding en high-tech apparatuur (lees rommel) verkopen. Er zijn ook wat attracties, zoals een door mensenkracht aangedreven reuzenrad, een hele klantonvriendelijke goochelaar, maar Gijs is meer geinteresseerd in een rondje op een yak. En zo geschiede, dat Gijs na lang hopen toch een keer dit magistrale beest zijn rug mag gaan bestijgen. Hij is de hemel te rijk! Naast de commerciele activiteiten werd er ook folkloristisch gedanst en werd ons zelfs gevraagd daar aan deel te nemen. Wij paste echter, want we hadden vandaag onze 'dancing flip-flaps' niet aan. De voornaamste reden dat het hier zo druk is, is echter dat iedereen hier een offer de tempel in wil dragen. Het is dus flink dringen geblazen bij de nauwe ingang van deze hindoeistische tempel, die versierd is met een boel schedels en geweien, waar wij een aantal jaar geleden jaloers op zouden zijn geweest.
We gaan 's avonds de Tibettaans cuisine maar eens checken in Tibet Kitchen. Manali is namelijk al aardig dicht in de buurt van Tibet en het stadje is dan ook bevolkt door aardig wat Tibettanen. Veel van de keuken van het hoogste land ter wereld is gebaseerd op de verrukelijke momo. Dit ravioli-achtig hapje is gevuld met groenten, vlees of zoetigheid en kan gestoomd, gefrituurd of gekookt worden. Lekker! Tijdens het eten worden we onderbroken in een van onze zoveelste gesprekken van de dag door een Amerikaan die wil weten wat het Nederlandse woord 'flink' ook al weer betekent. Hij blijkt enige tijd in Nederland (Amsterdam) gewoond te hebben. Sterker nog... hij blijkt overal op de wereld gewoond te hebben. Hij heeft nierproblemen en krijgt van de Amderikaanse regering geld voor medicijnen. Het geld gebruikt hij echter voor zijn reizen en zo is hij al 9 jaar over de wereld aan het rondzwerven. Typische man.
De avond weer relaxed afgesloten onder het genot van een biertje, chipje, opkomende maan en het geluid van een borrelende waterpijp op de achtergrond.


zondag 18-05-2003
manali -> trekking
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na onze trekking in Nepal zijn we ware wandelliefhebbers en besluiten dan ook vandaag een wandelingetje te gaan maken. Dat is in deze omgeving spannender dan je op het eerste gezicht zou denken. In het verleden zijn aardig wat toeristen verdwenen onder vreemde omstandigheden. Meest is nog te vrezen voor de drugs-maffia in de omgeving, die toeristen hebben vermoord voor een beetje geld. De maffia bestaat hier echt, vanwege het feit dat hier plantages van enkele voetbalvelden groot vol met cannabis zijn. Er zijn ook echter een aantal toeristen die niet ten prooi vielen aan de kwaaie jongens,maar gewoon aan desorientatie. Zo is pas een week geleden een Israelische jongen verdwaald en ondertussen vermoedelijk overleden. Wij gaan echter niet zo ver en houden continu zicht op Old Manali. Het is flink steile klim omhoog, die behoorlijk in de benen gaat zitten, maar het loont de moeite. Boven is een grasveldje met nog mooier uitzicht dan vanuit onze bungalow waar wat pony's en koeien grazen. Het lijkt net op de plaatjes uit My Little Pony. Hier gaan we maar eens een paar uurtjes in de zon liggen bakken met een muziekje op de achtergrond. Op de weg terug nog in een verlaten cafe (Rasta Cafe) een kop chai gedronken, waar je nadrukkelijk moet vermelden dat je GEEN 'special chai' (met 'kruiden' van de regio) wilt.
Des avonds maar weer eens Manali (Model Town) in gegaan om de winkeltjes te checken. Wederom niet echt veel soeps,maar de goochelwinkels zijn erg leuk. We verwennen ons daar met een paar geinige truuks, die we meteen willen gaan proberen in een restaurant. De eigenaar kende de winkel echter ook en kwam zelf aan met wat truuks. Op de terugweg werden we nog aangehouden door Jacob. Hij verkoopt vanuit zijn hutje allerlei kleding en dergelijke en weet het mooi te brengen. Na het betere afdingwerk gaan we ook weer naar buiten met een uitbreiding voor onze garderobe, die totaal niet meer lijkt op die van 2 maanden geleden.


maandag 19-05-2003
manali -> relaxen
Vandaag wordt het maar weer een dag van niksdoen. Maar dat kan af en toe zo lekker zijn. Het weer is hier perfect en de omgeving is prachtig, zodat gewoon hier zijn al erg goed kan zijn. Toch nog even met onze buren contact gezocht en ook wel weer naar het centrum gelopen,maar daar wordt Roel ongeveer aangevallen door een Yeti met een baksteen in zijn hand. Roel had de schrik goed te pakken en de omstanders stonden er maar bij te lachen. Op de terugweg wordt Roel dan ook nog eens op zijn voet geraakt door een spugende Indier zonder ook nog maar 'sorry' te zeggen. Dat komt Roel's humeur al helemaal niet ten goede. Die avond wederom weer Israelisch moeten nassen, omdat er gewoon niks anders op de kaart staat. De Nepalese bediening is wel erg aardig en zij erg verbaasd over de paar zinnetjes Nepalees die wij kunnen spreken.


dinsdag 20-05-2003
manali - kullu / raften
Ons voornemen is om allemaal niet meer zo gehaast te reizen, dus gaan we eerst rustig opstaan volens het gebruikelijke tafereel; 3x omdraaien->vanaf balkon vragen om ontbijt en warm water->genieten van het uitzicht en pannenkoek->een warme douche nemen. Daarna pakken we lokale bus naar Kullu (we zijn de enige toeristen). De reis van zo'n 2 uur is een waar avontuur vanwege het 'zweefeffect'. Wij zitten achterin , de bus heeft vreemde vering en de weg is nogal hobbelig. We komen dan ook regelmatig enkele tientallen centimeters van onze zitting, wat deze busrit opwindender maakt dan de Python.
Kullu blijkt niet zo toeristisch en als we aankomen worden we dan ook niet eens aangesproken door hotel-mennekes of auto-riksjah-rijders. Na ingecheckt te zijn in een van de weinige hotels gaan we op pad voor rafting. We moeten gewoon de bus pakken voor een paar kilometertjes en daar kan het zo geregeld worden. En ja hoor, het werkt ook nog. We komen aan met een vodje van het kantoor uit Manali waarop staat dat het Rs650 kost. Wij brabbelen echter zoiets van dat we dachten dat eigenlijk Rs500 was afgesproken. Toevallig heeft hij het kantoor net aan de lijn en deze beamen ons verhaal nog ook, terwijl wij nooit zo'n afspraak hebben gemaakt. De boot zit verder vol met een Sikh-gezin, waarvan de mannelijke familieleden grote problemen hebben met de helmen in verband met hun tulbanden. Nog voordat wij konden antwoorden op de vraag wie er eens had geraft, werden wij al voorin de boot geplaatst om het zware werk te gaan verrichten. En het is af en toe nog goed werken! Regelmatig zijn er behoorlijke stroomversnellingen en slaat het water over de boot. Met name enkele 'rapids' van niveau 4+ weten ons een goed nat pak te bezorgen. De gasten van het raften bieden ons een lift aan om terug te komen, die wij uiteraard niet afslaan. Een van hen is wederom Nepalees en ook bij hem doen de Nepalese zinnetjes het erg goed. In Kullu nog maar eens een goede thali (rijst met diverse sausjes, waaronder linzenpap) gepakt met papaad (maiskoek), curd en gulab jamoon (zoete inval). Verder is hier niet veel te doen in de avonduurtjes dus gaan we maar een pilske drnken op ons balkon. Bij de beershop blijkt het echter erg druk, terwijl we juist vandaag van onze mede-rafters haaden geleerd dat 80% van de Indiers op dinsdag geen alcohol drinkt (vlees eet of naar de kapper gaat).


woensdag 21-05-2003
kullu -> te veel relaxen / vertrek naar mcleod ganj
Vandaag moesten we een dagje doorbrengen in Kullu. Hoewel dat normaal gesproken totaal geen probleem is voor deze 2 toch wel redelijk positief ingestelde jonge mannen, duurde de dag toch wel erg lang! De lunch was daarom vandaag ideaal om ons weer eens te wagen aan enkele vage en ondefinieerbare snacks. Deze keer was Bread Pakora aan de beurt: een gefrituurde driehoek gevuld met groenten en een pittige bonensaus, lekkerrr! En ook enkele marsepein achtige ballen, die de naam suikerbommen zeker verdienden werden in de holle kies gestopt. In de middag maar een bankje opgezocht in het park en geinfiltreerd tussen de locale opa's. Een krantje gelezen en de lonely planet van voor naar achter doorgebladerd en werden ineens aangesproken door een man die zei dat hij van de politie was. We dachten eerst dat het een verkeersagent was die een zonnesteek had opgelopen, want zelfs op het bankje was ie het verkeer aan het regelen. Maar later kwamen we er achter dat ie ze gewoon niet a! lle 5 had, want die worden hier gewoon losgelaten. Na een goede maaltijd de bus gepakt richting Dharamsala. We hadden 2 zitplaatsen helemaal achterin de bus, tussen 24 Indiers van eenzelfde familie. Dus je kan wel raden hoe dat ging, de nootjes vlogen om je oren, de wave werd elke minuut ingezet en ook de Indiase versie van 'hee buschauffeur, rij 'n bietje deur!!' klonk uit volle borst. Dus slapen was er niet bij deze rit en tegen onze verwachting in, werden we om 3 uur 's nachts al ergens afgezet in Dharamsala.


donderdag 22-05-2003
mcleod ganj -> aankomst / verkennen
Het was nog erg donker, stil en niemand te zien. Na even rondkijken zagen we 2 taxi's staan waarin chauffeurs lagen te slapen. Wij ze beiden wakker gemaakt, want concurrentie is goed voor onze prijs. Maar de taxi chauffeurs gaven de voorkeur om nog een keer om te draaien en hun dromen voort te zetten. Gelukkig kwam er later een taxi aanrijden die al een ritje erop had zitten en bracht ons naar hartje McLeod Ganj. Op zoek naar een Guesthouse viel niet mee op dit tijdstip en geen enkele Hotel eigenaar reageerde op ons 'deurgebonk' en 'Namaste geroep'. Uiteindelijk kwamen we terecht in 'India House' waar een klein gezelschap backpackers met een goed stuk in de kraag, gitaar liedjes aan het zingen waren. Na 'n Chai (Indische kruidenthee) en wat nummers meegezongen te hebben zijn we naar een Guesthouse gelopen en zijn in slaap gevallen. In de middag McLeod Ganj, de residentie van de Dalai Lama, verkent. Dit mooi gelegen Indische dorpje is overspoeld met Tibetanen, monninken ! en ook veel backpackers hebben ontdekt dat het erg relaxt is om hier enkele dagen, weken en sommige zelfs maanden te verblijven. 's Avonds nog de Matrix Reloaded gezien, die niet op geheel legale wijze hier al eerder werd vertoont (zelfde dag pas uit in NL).


vrijdag 23-05-2003
mcleod ganj -> dharamsala
Uitgeslapen en richting Dharamsala om geld te halen. Tussen McLeod Ganj en Dharamsala (20 km) rijden constant jeeps op en neer die je voor 7 roepies (12 eurocent) meenemen, echt een ideaal systeem. Terwijl in NL de taxichauffeur weigert om aan te rijden als je met 5 mensen instapt, rijdt deze echter pas aan als er minimaal 12 mensen in zitten. McLeod Ganj is ook de ideale plaats om een cursus te volgen als je er wat langer verblijft. Door het grote aantal wazige types is het aanbod yoga, reiki en meditatie erg groot en Tai chi was helaas al volgeboekt. Omdat we geen zin hadden om met een stel zweefteven een tien-daagse cursus meditatie te volgens zijn we maar voor de cursus Tibetaans koken (jaja, moeders je leest het goed!) gegaan. Die zwevige types zijn echt maf om te zien, zijn vaak tussen de 40-60 hebben zich kaalgeschoren (ook vrouwen!), hebben zich in een rood tafellaken gewikkeld en lopen heel de dag 'Ohmani Pat MaOen' (Boedhistisch gebed!) te neurien. 's Avonds w! eer een lekkere Thali gegeten in een klein straat-restaurantje. Hoewel we in het begin nogal voorzichtig waren om daar naar binnen te gaan, eten we tegenwoordig voornamelijk in dit soort tentjes. Ze zijn niet groter dan een een badkamer, hebben maar 2 gaspitjes, 1 klein lampje maar je kan er erg lekker en vooral goedkoop eten. Met een filmpje en een biertje hebben we de avond weer afgesloten.


zaterdag 24-05-2003
mcleod ganj -> tempel dali lama
Deze dag werd weer begonnen met een omelette en toast op het dakterras van ons guesthouse. Het ontbijtje was bijna op, toen plotseling weer enkele apen verschenen. Met het Shimla incident nog fris in ons geheugen probeerden we deze keer het ontbijt veilig te stellen en tegelijkertijd ons te verdedigen. Toch konden we weer niet voorkomen dat een aap met een toast er van door ging. Vandaag gingen we op zoek naar de Dalai Lama, na wat speurwerk in en om het complex (op zoek naar de deurbel!) bleek hij niet thuis te zijn. Een bezoekje aan zijn persoonlijke tempel was de moeite waard. Een afspraak met deze goedheiligman, de Dalai Lama is echter wel te regelen, maar de kans dat het gaat lukken is erg klein. Je maakt echter meer kans zodra je zelf het boedhisme uitoefent, het zelfde kapsel hebt als deze man en iets rood- of orange-kleurigs draagt. De rest van de dag niks noemenswaardigs gedaan, maar het kan ook niet ! altijd feest zijn, toch?


zondag 25-05-2003
mcleod ganj -> kookles
Vandaag stond de tibetaanse kookles op het programma, dus moesten we onze dag vol maken met allerlei bezigheden. De energie liet ons vandaag volledig in de steek en voelde ons niet zoals andere dagen. Zelfs in onze dagelijkse klimpartij richting het centrum van McLeod Ganj werden we zonder enige moeite ingehaald door een inheemse oma en een warmwater chinees op slippers. Later kwamen we erachter dat het zondag was, misschien was dat het. Om 5 uur stonden we echter wel vol enthousiasme ergens in een klein keukentje in een tibetaanse wijk en werden hartelijk welkom geheten door de Tibetaanse kok Syange. We hadden onze reputatie hoog te houden in de loempia vouw scene, dus zaten goed op te letten tijdens z'n uitleg. En het begon duidelijk te worden dat een momo vouwen toch echt een hele aparte tak van sport is. We kregen de opdracht om de momo's (deegzakjes met vulling!) op de drie verschillende manieren dicht te vouwen en het begon steeds meer op een Tibetaanse oregamie c! ursus te lijken. Van top tot teen helemaal onder de bloem en met het deeg achter onze oren kregen we met moeite de eerste momo dichtgevouwen. Maar nadat de cursus vorderde begonnen we het steeds meer onder de knie te krijgen. Eindelijk was het leukste gedeelte van de cursus aangebroken, het opeten van de 'groenten momo' de 'aardappel momo' en de 'sweet momo'. Omdat het engels van de kok niet zo goed was hadden we 18 verstaan ipv 8, zodat de andere cursisten minder momo's hadden dan wij....maarja wij hadden ze toch echt verdient! Na de afloop nog even een kopje Chai zitten drinken in een klein thee hutje en 2 tibetaanse monninken ontmoet en vandaag eens een keertje vroeg onder de wol.


maandag 26-05-2003
mcleod ganj -> eten sonam
Ondanks nachtmerries over achtervolgende momo's, goed geslapen. Naar het reisbureau geweest om een vliegticket te regelen naar Bangkok. We schrokken van de hoge prijzen die ze rekenen voor Delhi-Bangkok, ruim 300 euro. Vanuit Calcutta vlieg je echter voor minder dan de helft naar Bangkok, dus dat was geen moeilijke overweging. Het enige nadeel is alleen dat we wel even 30 uur in de trein moeten zitten, maar wel weer een kruisje achter Calcutta kunnen zetten. We liepen inmiddels bijna 2 weken achter met ons verslagje, dus het was weer hoogste tijd voor een internet sessie. Zo fanatiek bezig dat we bijna waren vergeten dat we een afspraak hadden met Sonam, de jongen die we de dag ervoor in het thee hutje hadden ontmoet. Sonam is 3 jaar geleden naar India gekomen vanuit Tibet en is al vanaf z'n zesde monnink. Hij wil in India, Engels leren en dan terug naar Tibet om gebeden te vertalen in kloosters. De situatie in Tibet is erg slecht sinds de bezetting van China en steeds meer Tibetanen verlaten het land. De Chinese politie verhinderd dat er iets over politiek wordt geleerd en het in bezit hebben van een foto van de Dalai Lama wordt bestraft met een gevangenis straf. Het in bezit hebben van een foto van Frans Bauer wordt echter bestraft met levenslang! Van andere toeristen hoorden we zelfs dat Tibetaanse gebouwen en kloosters worden afgebroken en er nieuwe gebouwen worden gezet in Chinese stijl. Dit is ook de reden dat heel veel Tibetanen hier lopen met T-shirtjes met 'Free Tibet', 'Say No to: Made in China' en 'No Olypics 2008 in China'. We kregen een lekkere Tibetaanse soep (Tanchjoek) en hebben nog gezellig zitten kletsen, hoewel z'n Engels niet altijd verstaanbaar was.


dinsdag 27-05-2003
mcleod ganj -> trekking naar triund
De stoute (wandel) schoenen aangetrokken om weer eens een fanatieke wandeltocht te ondernemen. De bestemming was deze keer Triund, een 2800 meter hoge bergtop waarbij je uitzicht hebt over het besneeuwde hooggebergte (aan de ene kant) en een grote platte vlakte (aan de andere kant). Van Chris (Canadese reisgenoot in Varanasi) hadden we gehoord dat je er ongeveer 4 uur over zou doen om heen te lopen en 3 uur om terug te lopen. Met onze opgedane wandel ervaring in Nepal, konden wij dat natuurlijk verbeteren. Maarliefst 1 km gestegen en binnen 3 uurtjes lopen waren we boven, waar we ons verwenden met een noodle soepie en een goede kop Chai. Nog wat bijgekletst met een Nl stel dat hier al voor de vijfde keer was en veel van de wereld hadden gezien. Wat van het uitzicht genoten en terug naar beneden, dat zo soepeltjes ging dat we er zelf van stonden te kijken. Tijdens een kleine break met 2 Israeliers in gesprek geraakt, die erg vriendelijk waren. In de afgelopen weken best veel aardige Israeliers tegengekomen, dus het werd dan ook tijd om ons negatieve beeld van deze tweevoeters bij te stellen. Op dit moment zitten er meer dan 20.000 Israeliers in India, dus dan is het ook logisch dat je ook de rotzakken tegenkomt. Deze reizen voornamelijk in grote groepen, en dat is precies hetzelfde als je een groep zatte Hollanders in Salou of een groep zatte Engelsen in Tenerife tegenkomt. Van mensen hadden we gehoord dat de Japanner de moeite waard was om te proberen, dus wie zijn wij dan omdat niet te doen. In een afgelegen eettentje, maar stampvol hebben we een uitgebreide en lekkere Japanse maaltijd naar binnen gewerkt (Suzie was er ook!). Omdat de wandeltocht toch niet van de lichtste categorie was, zijn we maar meteen wat gaan chillen in ons guesthouse.


dinsdag 28-05-2003
mcleod ganj -> baghsu
Gijs heeft deze nacht niet echt goed geslapen, omdat er telkens iets tegen het textiel aan drukte wat niet echt harde substantie genoemd kan worden. In combinatie met het warme weer vandaag betekent dat dat Gijs niet zo bij de pinken is als anders. Er is weer een rolletje ontwikkeld met publiceerbare foto's dus "snel" even gescand en doorgemaild. Ja, we doen echt ons best om het thuisfront zo snel mogelijk op de hoogte te houden. Het wandelen is ons goed bevallen dus ondernemen we vandaag een tochtje naar Baghsu. Dat is een plaatsje naast McLeod Ganj, waar veel "langdurige verblijvers" (bijvoorbeeld voor een 3-weekse cursus reiki of 30-daagse meditatiesessie) hun onderkomen zoeken. Het dorpje stelt echter geen ene knars voor. De tempel aldaar is gemaakt van golfplaten en het zwembadje ernaast is ook niet echt aan ons besteed. Iets verder is echter wel een geinige waterval met stroompje, waar het wel goed toeven is. Onder het genot van watergekletter, een goed uitzicht en een bananenpannenkoek leggen wij onze beentjes te rusten op een bankje. Het schijnt er hier ook wel eens heftiger aan toe te gaan in de vorm van een Full Moon Party of Trance feestje, maar dat hebben wij net misgelopen. Zonde, want het is wel een mooie plek voor een feessie.f Eenmaal teruggekomen heeft Gijs een gezondheidsslaapje nodig, waarbij Roel hem dan maar vergezeld. Wat dat betreft zijn we een goed collectief. Bij het eten gaat deze regel nu echter niet op. Terwijl Gijs een paar momootjes naar binnen prikt, schuift Roel een groot bord thali (rijst + linzenpap + aardappelcurry + chapati (platgesalgen pannenkoek) + papaad (maiskoek) + curd) naar binnen. Daarna in Khana Nirvana een kopje koffie genuttigd. Dit restaurantje wordt gerund zonder winstbejag en de volledige opbrengst gaat naar de Tibettaanse zaak. Allemaal erg goed natuurlijk, maar het trekt wel erg zweverige types aan. De menukaart puilt uit van de zinnetjes als "alle bonen in deze buritto hebben zich vrijwillig ter beschikking gesteld" en "voor elke gebuikte krop sla planten we er een terug". Dat krijg je met zoveel zweef-teven in dit stadje. De koffie is wel erg goed en vanavond is er een jam-avond wat voor leuke achtergrondmuziek zorgt. Als afsluiter van de avond naar het filmhuis gegaan voor Minority Report. Die is net op tijd afgelopen voor Gijs, want zijn endeldarm heeft dringende behoefte aan wat relaxende yoga-bewegingen.


donderdag 29-05-2003
mcleod ganj -> relaxen
Gezien de nog steeds instabiele situatie van Gijs zullen we maar niet al te veel ondernemen en ons in ieder geval niet te ver van sanitaire voorzieningen begeven. Lekker maar wat slenteren door de stad, want dan zie je altijd wel wat leuke dingen. Zo zijn er nu enkele apen wat groente aan het stelen bij de kraampjes op straat. Een mooi gezicht hoe die gehaaide beesten hun best doen om er vandoor te gaan met een banaantje. Sommige venters zijn echter slim en geven wat rotte bananen, wat de honger stilt. Voor de koeien, die dat truukje ook proberen gaat dat niet op. Die krijgen doorgaans namelijk gewoon een flinke tik om de oren. Wij hebben geen idee waar de verhalen van "ik heb een uur in de bus gewacht, omdat er een koe op de weg lag" of "toen ik alleen al lelijk keek naar een koe werden de Indiers al kwaad" vandaan komen, want ze schromen er niet voor om de koeien hardhandig weg te jagen. Ze zijn dan ook wel overal. Om volledig te onthaasten ook nog een lekker drankje gedronken op ons balkon, naar de film gegaan (Jackass) en een hapje gegeten. Daarna hebben we afgesproken met Sonam voor een chai-tentje (de ontmoetingsplaats alhier). Hij heeft ook een vriend meegenomen, die volgende week terug naar Tibet gaat. Hiervoor moet hij eerst naar Nepal reizen en dan 30 dagen lang lopen om in Lhasa te komen. Hij heeft geen paspoort en zal vermoedelijk door de Chinese politie worden opgepakt asl ze hem zien. Zo'n verhaal zorgt er helemaal voor dat onze reis helemaal wordt gerelativeerd.


vrijdag 30-05-2003
mcleod ganj -> vertrek naar delhi
Tassen gepakt en opgeborgen in ons guesthouse (Pause Dwelling), zodat we om 12.00u wederom het filmhuis kunnen bezoeken voor een verzoekje van onze kant; The Beach. Aangezien we uiteindelijk ook naar de Thaise eilanden willen gaan is dat wel een geinig opwarmertje. Het verhaal is niet zo goed, maar de beelden doen ons al wel verlangen naar hagelwitte stranden en een azuurblauwe zee. Voor andere backpackers is het misschien nog te vroeg, ze hebben hem al gezien of gaan niet naar de Thaise eilanden, maar het was er erg rustig. Geen probleem, want zo konden wij lekker onderuit liggen. Nog een pilske gedronken op PP, want die had hiervoor geld gedoneerd en bovenal omdat hij zo'n goed werk doet op vieters.NL (dank je wel PP!). Daarna een kopje chai gedronken met de uitbater van ons guesthouse om vervolgens een goede maaltijd bij EmiEmi te gaan nuttigen voor onze aankomende busreis. Sonam stond erop om ons "uit te sjalen" bij ons vertrek en zo stonden we voor een 2e keer deze reis volgens boedhistisch gebruik met sjaaltjes om ons nek. Het geluk wat die sjaaltjes zouden moeten brengen kunnen we wel gebruiken gezien de lange en onzekere reis die de komende dagen voor ons ligt. De bus is gelukkig erg relaxed op een luidruchtige Amerikaan na, dus liggen we al snel wat te dutten.


zaterdag 31-05-2003
delhi - ajmer
We arriveren mooi volgens schema om 7.30u in Delhi en gaan daar maar meteen naar het station om onze tickets te regelen. We weten donders goed dat iedereen die hier zegt dat het kantoor aldaar niet open is liegt en vervolgen onze weg dan ook. Als we echter al op de trap naar het kantoor gaan komt er een man naar beneden lopen, die hetzelfde verhaal verkondigt. Deze geloven we nu wel en hij wijst ons op een bureau aan de overkant met zeer groot 'government' op de gevel. Dat wekt ons vertrouwen en volgen hem dan maar. Achteraf hadden we gewoon echt moeten kijken of het toeristenkantoor open was, maar we waren denk ik toch een beetje slaperig of zo. Het kantoor is eigenlijk ook niet echt een probleem. Hij kan hier ook de beschikbaarheid van treinen checken en heeft zelfs nog alternatieven. Tickets naar Calcutta blijken de komende dagen vol en hetzelfde geldt voor Ajmer (Rajachstan). We willen echter toch echt naar Pushkar (vlak naast Ajmer) en vanuit daar naar Calcutta voor onze vliegreis. Het kantoor kan ons wel een busticket verkopen naar Ajmer en dan gaan we daar wel op het station een kaartje naar CCU regelen. We moeten voor de bus in sneltreinvaart met een auto-riksja naar de andere kant van de stad. Hier weten we ook weer meteen waarom we zo'n gruwelijke hekel aan Delhi en haar inwoners hebben; iedereen kijkt ontzettend chagarijnig en probeert ons een oor aan te naaien. Zo moeten we weer eens Rs10/tas 'bagagebijdrage' betalen. deze rekenen ze alleen voor westerse toeristen en als wij weigeren dat te betalen dreigen ze onze tassen er gewoon uit te gooien. We hebben dus gewoon geen keuze en betalen uiteindelijk dan ook maar. Het is echter wederom een bevestiging wat voor smerige mannetjes die Delhinaren zijn. Delhi is echt een noodzakelijk kwaad dat je vaak moet passeren als je door India reist. Uiteindelijk zitten we dan wel en op nog best redelijke stoelen (ze wilden ons eerst nog in het chaufeurshok plaatsen) dus we hebben het zo slecht nog niet. Dit is zeker beter dan rezien met de trein en zijn dan ook nog wel blij dat we het nu zo hebben geregeld. Er blijkt zich echter wel een probleem voor te doen in Jaipur; we moeten van bus wisselen en de bus blijkt vol. Een aardige Bangladesher bemiddelt nog een beetje en uiteindelijk moeten we voor de 2e keer deze dag met een auto-riksja naar de andere kant van de stad om daar een bus te pakken. we vinden het een dubieus geheel, maar het werkt vlekkeloos. De nieuwe bus heeft ook eens aardig personeel (bussen hebben hier 2 chaufeurs, een monteur en een 'conducteur' aan boord). Het landschap verandert nu langzaam maar zeker meer en meer in een woestijn. Zo is het een grote zandvlakte, staan er cactussen en zien we her en der een dromedaris liggen. Ook de hitte begint 'woestijnwaarden' aan te nemen met zijn 44C, maar als de bus rijdt geeft dat toch genoeg verkoeleing. Om 20.00u komen we dan uiteindelijk na 25 uur 'bussen' aan in de geplande bestemming, Ajmer. Wat is het dan lekker om een lauwe douche (de koude douche is hier overdag snikheet en na zonsondergang nog steeds zo'n 20C) en goed bord thali te hebben. We zijn zo moe dat het slapen daarna ook geen problemen oplevert.


zondag 01-06-2003
ajmer / pushkar
Met het zweet tussen onze bilnaat werden we wakker. Een treinticket naar Calcutta (tegenwoordig Kolkata, maar daar schijnt niemand van op de hoogte te zijn!) stond vandaag hoog op het programma en dat was dan ook het eerste wat we gingen regelen. Om een lang verhaal kort te maken, alle treinen richting Calcutta waren volgeboekt en het bleek alleen mogelijk te zijn om een Waiting-List (WL) ticket te boeken. Dit was even goed balen! Voor een WL-ticket moet gewoon de volle mep betaald en wanneer je een laag WL nummer hebt, het je kans dat het omgezet wordt in een normaal kaartje (als er mensen zijn die hun treinreis annuleren). Wij hadden nummers 122 en 123 en dus geen schijn van kans, maar dit was de enig overgebleven optie voor ons om naar Calcutta te gaan. Ons plan was dan ook als volgt: met deze trein kaartjes gewoon de trein in gaan en zodra we gecontroleerd werden, de onwetende tourist uit te hangen. We hadden al in het treinboekje gelezen dat, wanneer je de trein betreed met een WL-kaartje, je een boete krijgt en/of van de trein wordt gezet.....dus echt veilig was het plan niet!
Ok, we zouden dit even vergeten en een leuke middag in Pushkar gaan doorbrengen. Pushkar is maar 'n half uurtje van Ajmer verwijderd en een beroemde pelgrimplaats voor Hindoes, die je kan herkennen aan hun rode lintje om de pols waar ze trouwens erg trots op zijn. Deze krijg je als je een ceremonieel bad hebt genomen in het heilige Pushkar meer dat omringt is met Ghats. Daarnaast is Pushkar (ligt tegen een woestijn) ook bekend van werelds grootste kamelen markt die jaarlijks plaats vindt. Ik weet niet of ze in India weten hoe een kameel eruit ziet, maar we zagen alleen van die beesten met 1 bult en dat zijn volgens mij toch echt Dromedaressen! Een rondje om de Ghats was enkel toegestaan zonder slippers, dus uitgetrokken en populair verder gelopen. Dit veranderde echter snel want onze voetjes werden levend verbrand en we kwamen gillend en hinkelend terug gerend. Wat rondgekeken in de hitte naar de mooie typische gebouwtjes, ons vochtpeil weer omhoog gebracht en terug naar Ajmer. Een Indische hap en snel de verkoeling van de ventilator opgezocht.


maandag 02-06-2003
ajmer - jaipur / jaipur / vertrek naar calcutta
Onze spullen weer eens ingepakt en met een tuk-tuk naar het busstation en 2 tickets naar Jaipur geregeld. In amper 3 uurtjes, voor z'n reisje draaien wij onze hand inmidels niet meer om, waren we in Jaipur. Onze spullen in de clockroom van het station gedropt omdat we de trein van 23.20 's avonds pas gingen pakken. Lopend gingen we op zoek naar het oude gedeelte van de stad, ook wel de Pink City genoemd vanwege...jaja jullie kunnen het vast wel raden, de rose gekleurde huisjes. Naast alle verkopers op straat begon het ons ook op te vallen dat er veel Indiers met ons wilde praten. Normaal zijn we het wel gewend als horden meiden op ons af komen en ons 06nummer willen, maar nu waren het hele families (van jong tot oud) die alles van ons wilden weten (behalve m'n pincode). Aangekomen bij de Pink City zagen we een stadje omringt door hoge muren en enkele sprookjesachtige poorten. De huizen binnen de muren moeten volgens ons goed blootgesteld zijn aan het zonlicht, want de meeste huizen waren oranje of andere kleuren. Jammer dat we de bril van Tim Immers niet bij ons hadden! Door het warme weer (40oC) hadden we geen zin om met iedereen een praatje te maken, want door iedereen werden we aangesproken en sommige bleven ons maar achtervolgen. Op een gegeven moment hadden we het zo gehad met die Indiers dat ik hoopte dat ik Raimond van Barneveld was, dan had ik er zeker enkele geraakt in hun Bulls-eye (rode stip) met m'n pijltjes. Nog wat gegeten, inkopen gedaan voor de treinreis en richting het stampvolle perron. De trein snel in en 2 bedjes opgeeist, maar dat werkte niet en werden van hot naar her gestuurd. Ons plekje was duidelijk, in een tussenstuk van de trein naast de prullenbak en de wc en werden vergezeld door een Saduh ('n heilige in het oranje), een gepensioneerde kamelendrijver, 2 zwerfkindjes en een lepra patient. Gezellig, onze reis kon beginnen, het was toch maar 30 uur. Liggend op onze spullen toch nog even de oogjes dicht kunnen doen.


dinsdag 03-06-2003
jaipur - calcutta -> treinreis
We hadden inmiddels een controle van de conducteur gehad: hij keek naar ons kaartje, schudde een keer met z'n hoofd en zei "ok, you have no reservation ticket, you have to sit on the ground" en liep weer door. Jahoor, daar kwamen we dus goed mee weg. Tegen 9 uur was het tandenpoets uurtje aangebroken en HEEL de trein (en volgens mij ook alle mensen van andere coupe's!) kwamen uitgerekend bij het wasbakje naast ons hun tanden poetsen. Daarna begonnen de verkoop uurtjes, in tegenstelling tot NL treinen waar maar 1 karretje rondrijd met wat versnaperingen, komt hier elke minuut 10 man langs met vanalles. En je kan het zo gek niet bedenken, maar echt alles wordt verkocht. Met name de Chai (kruiden thee) verkopers zijn er in overvloed, daarnaast roepen ze op een aparte manier 'Chai, Chai, Chai'.....net of ze hun neus dichtknijpen en er een stuk aardappel in hun keel is blijven hangen. Eindelijk hadden we een vrij bedje gevonden en toen we net hun ogen dichtdeden stond de conducteur voor onze neus: 'Chello'! We moesten weg want het bedje was toegewezen aan een man die net een ernstig ongeluk had gehad, ja dat hadden wij natuurlijk weer. Tijden het opfrissen op het perron, werd Roel geript van de pot-portomonee door een klein menneke. Het verdwenen geld was niet zo'n heel groot probleem want we doen altijd maar een kleine hoeveelheid in deze portomonee, maar wat van veel grotere waarde is waren de vele gescoorde email adressen van enkele zeer aantrekkelijke dames.Gelukkig mochten we in de middag gebruik maken van de zitplaatsen van een Indisch gezin met kleine kinderen die toch rondliepen. In de nacht zouden we ook een van de bedjes mogen gebruiken, die we met z'n 2en mochten delen....erg tof van 'm!


dinsdag 03-06-2003
calcutta -> verkennen / victoria monument
Dankzij het bedje hebben we de laatste uurtjes toch nog wat kunnen slapen, maar kwamen wel erg smerig de trein uit wandelen na 30 uur doorgebracht te hebben in dit Indiase Flinstone mobiel. Het was nog 5.00 uur dus het enige wat we wilden was een lekkere 'koude' douche en een bedje. De daaropvolgende uurtjes zijn we volledig in coma geraakt en werden ergens in de middag wakker van de hitte. De hoek van ons hotel om voor een happie eten en liepen tegen Sean aan, een Canadese jongen die we in Pushkar hadden ontmoet. In het daaropvolgende internet bezoekje kwamen we Philipine (Franse uit Varanasi) tegen en op straat kwamen we de man uit Bangladesh (Busreis naar Ajmer) weer tegen. De wereld van reizigers blijkt wel erg klein te zijn! Bewapend met een aantal flessen water hebben we de stoute slippers aangetrokken en zijn naar het Victoria Memorial Monument gelopen, want het zou natuurlijk zonde zijn als we niks zouden zien nu we eenmaal toch in Calcutta zitten. Terug in onze kamer weer even verkoeling gezocht onder de waaier onder het genot van een slechte B-film (we hadden een keer een TV op onze kamer). 's Avonds weer met Sean wat gegeten en afgesproken om de dag erna samen de taxi naar het vliegveld te delen. Met z'n 3en nog wat Chai gedronken op 'n benkske en geklets met iedereen die langskwam en ook even plaatsnam op het benkske. Het fenomeen 'benkske' is enkele jaren terug door PP en Jeroen ontdekt in Callela en heeft inmiddels ook wereldwijde bekendheid gekregen. En het is altijd weer gegarandeerd gezellig om op het benkske te gaan zitten, de hele avond door komen en gaan er mensen die even op het benkske willen zitten en je hebt de leukste gesprekken over vanalles en nog wat. We moesten op tijd opstaan om richting het vliegveld te gaan dus een wekkertje zetten was van groot belang. Eenmaal de tijd ingesteld liet Gijs het wekkertje tussen de muur en het bed vallen en er was geen speld tussen te krijgen.

(c) 2003 vieters . NL