Maaspoort 12/31/2003, 8:02:40 PM door: keurmeester
Helaas, bowlen is een mannensport!
--------------------------------------------------------------------------------
de hooghe herven 's-hertogenbosch 12/31/2003, 11:25:29 AM door: PP
hee sebke houde gij de bowlingteller eens goed bij... we staan nu op al 6 !!
--------------------------------------------------------------------------------
Veldhoven 12/30/2003, 5:00:38 PM door: Anouk
Ik heb toevallig net mijn bowling stappers gepoetst.. wil dus ook wel mee.
--------------------------------------------------------------------------------
12/30/2003, 10:32:21 AM door: The Big Lebowski
Zijn Sebastiaan en Goof zich er wel van bewust dat enkele andere deelnemers vorige week op hoogtestage in Belgie zijn geweest en aldaar op de plaatselijke baan hebben getraind?
--------------------------------------------------------------------------------
den haag 12/29/2003, 4:59:42 PM door: PP
Ik ben er uiteraard ook bij ! ik zal mijn bal vast oppoetsen...
--------------------------------------------------------------------------------
Den Bosch 12/29/2003, 4:29:37 PM door: Sebke
Dat is vier, kijk; dat schiet al op!!! Heftig, wie nog meer....???
--------------------------------------------------------------------------------
12/29/2003, 3:51:24 PM door: Gj
Goofkuh strike gaat ook wel mee.
--------------------------------------------------------------------------------
Den Bosch 12/29/2003, 1:49:36 PM door: Sebke
Okee, dat is 3, wie volgt?
--------------------------------------------------------------------------------
HelvoirT 12/29/2003, 12:30:47 PM door: Roel alias el torro - http://www.kingpin.com
Ik ben er wel bij hoor mennekes!!! Als Jasper maar niet meegaat; Die is veuls te goed.
--------------------------------------------------------------------------------
Den BoscH 12/29/2003, 11:45:23 AM door: Sebke
WIE GAAT ER KOMENDE ZONDAG MEE BOWLEN???? IK EN JEROEN ZIJN ER AL BIJ... LAAT JE HOREN!!!
--------------------------------------------------------------------------------
12/28/2003, 6:53:04 PM door: Brallie apie
En nog bedankt voor de mooie kerstmuts.
--------------------------------------------------------------------------------
12/28/2003, 6:52:17 PM door: Brallie joenie
Jajajajaaaa Seppie, sorry hoor! Maaar het was wel weer gezellie!
--------------------------------------------------------------------------------
Den Bosch 12/28/2003, 4:41:44 PM door: Sebke
Wat zaten er gisteren toch een aantal dronken apen aan mijn bar.... Bral-apen wel te verstaan!
--------------------------------------------------------------------------------
Vlijmen 12/27/2003, 4:26:01 PM door: Marijn+PP
Hier bij marijn+mireille op de bank is het goed toeven!!
--------------------------------------------------------------------------------
les deux alpes 12/27/2003, 8:58:21 AM door: goofkuh
De groeten uit les deux alpes.Niks gebroken en al wachtend op de bus.Tot over 20 uurtjes...
--------------------------------------------------------------------------------
12/23/2003, 11:29:45 AM door: Roel - http://www.vieters.nl/gijsroel
Gijs heeft weer wat nieuwe foto's gestuurd!!! Je kunt ze vinden via www.vieters.nl/gijsroel (of door op "roel+gijs" linksonder op deze pagina te drukken) dan naar "australie" te gaan en dan op de camera te drukken. Foto's 16-21 zijn nieuw.
--------------------------------------------------------------------------------
Hervey Bay 12/23/2003, 4:08:29 AM door: Gijser
Dat is zeker goed nieuws!!! Schijnt dat de vertraging te danken was aan een of andere Thaise die in het pakketje was gedoken om zo NL binnen te komen!
Wil iedereen bij deze ook een gezellige kerst toewensen! Ik vertrek morgen naar Fraser Island waar we een jeep hebben gehuurd met z'n 8en. Dus mijn kerstdiner is op het hete strand dit jaar! Veul plezierrr!
--------------------------------------------------------------------------------
Helvoirt 12/22/2003, 12:57:12 PM door: Roel
Wat een goed nieuws dat het pakketje alsnog terecht is!!!
Ja Gijs, klinkt allemaal erg goed. Prettige (warme) Feestdagen en tot over 4 weekjes(?)!
--------------------------------------------------------------------------------
ff in vlijmen! 12/22/2003, 12:11:36 PM door: PP
klinkt goed gijser!! alvast fijne feestdagen daar aan de andere kant vd wereld... (en de rest aan deze kant ook natuurlijk)
--------------------------------------------------------------------------------
vlijmen 12/21/2003, 4:33:05 PM door: angele
Roel,
Gijs zijn "zoekgeraakte"pakketje is alsnog aangekomen, alles inclusief.
Fijne feestdagen, groetjes aan allemaal
--------------------------------------------------------------------------------
Airlie beach 12/21/2003, 6:20:57 AM door: Gijs
Hidiho! Hoe gaat het daar? Ben net terug van een zeiltochtje Whit Sunday islands! Met een oude winnaar van de Sydney harbour race 'Samurai' 3 dagen rond de eilanden gezeild. Ben nu zo rood als een kreeft! Nog wat gedoken (nachtduik was erg gaaf!), gesnorkeld en enkele hele gave tropische stranden gezien! Hier in Airlie beach is het nog even tijd voor een feestje en dan gaan we weer door naar Hervey bay....wordt vervolgt!
Cheerio, Gijserrrr
--------------------------------------------------------------------------------
bijna in de ardennen! 12/19/2003, 11:46:04 AM door: PP
...voor een nieuwe 6 jeroen?????
--------------------------------------------------------------------------------
Gruwelijk Den Bosch Locatie Porneostraat 12/18/2003, 7:36:12 PM door: Sebberrrrrrr........
Zeker een zeer amusante kiek.
--------------------------------------------------------------------------------
VLIJMEN 12/18/2003, 4:41:48 PM door: Jeroen
Dieju foto is toppie! Dieju 7-sjaak is VAAAAAT! Volgend jaar gaan we voor een ......
--------------------------------------------------------------------------------
Ergens tussen Den Bosch en Knokke 12/18/2003, 1:22:47 PM door: Roel - http://www.vieters.nl/temp/
Eindelijk is de foto van de pi(t)sstop terug te vinden. Via de modernste technologien hebben we dat dan toch voor elkaar gekregen!
--------------------------------------------------------------------------------
D'n Bossche stad 12/17/2003, 9:45:18 PM door: Sebke - http://www.coolesjakoos.nl
Dat werd ook wel een keertje tijd!
--------------------------------------------------------------------------------
telecomplein 's-Gravenhage 12/17/2003, 4:52:12 PM door: PP - http://www.kpn.com
oh oh den haag mooie stad achter de duinu....
eindelijk ook hier een i'net aansluiting!
--------------------------------------------------------------------------------
Noordpool 12/17/2003, 12:33:03 AM door: De Kerstman
Alvast een kerstgroet voor alle vieters!! Groetjes van de Kerstman en zijn elfjes!
--------------------------------------------------------------------------------
12/10/2003, 10:52:44 PM door: GJ
3 maal is scheepsrecht!!!
--------------------------------------------------------------------------------
12/10/2003, 10:52:06 PM door: Goofkuh
Dat is mooi! Alle mosselen moeten eraf,hij moet met de hand opgescheurt worden en als dat gebeurt is dan mag zij weer helemaal in de verf gezet worden.Alvast bedank sebkuh.
Hahaha.
--------------------------------------------------------------------------------
12/10/2003, 10:52:03 PM door: Goofkuh
Dat is mooi! Alle mosselen moeten eraf,hij moet met de hand opgescheurt worden en als dat gebeurt is dan mag zij weer helemaal in de verf gezet worden.Alvast bedank sebkuh.
Hahaha.
--------------------------------------------------------------------------------
12/10/2003, 10:17:08 PM door: Sebke
okee, ik kom wel helpen...
--------------------------------------------------------------------------------
Wassenaar - Eikenhorst 12/9/2003, 10:47:23 AM door: Prinses Catharina-Amalia Beatrix Carmen Victoria - http://www.koninklijkhuis.nl
Groetjes aan alle vieters,
Prinses Amalia
--------------------------------------------------------------------------------
12/7/2003, 6:25:51 PM door: Jeroen
Sammie is vanaf vandaag uit het water! Ze ligt in Helvoirt te wachten op het volgende watersportseizoen!
--------------------------------------------------------------------------------
31 december 2003
19 juli 2003
roel + gijs in thailand! [deel IV]
Verslag van vierde bezoek aan thailand
maandag 30-06-2003
bangkok
Het was inmiddels al de 6de keer dat we de straten van Bangkok binnen kwamen gereden en iedereen heette ons weer van harte welkom. We kenden Bangkok inmiddels beter dan onze eigen hoofdstad Amsterdam. Een schoonheidsslaapje, douche en weer Kho San Road op, waar we tot onze verbazing Murrad (uit Laos) tegenkwamen. Deze vriendelijke oosterijkse turk was inmiddels al bijna 3 weken in Bangkok blijven hangen (ook voor de 6de keer) en kon schijnbaar moeilijk afscheid nemen van al z’n Thaise vriendinnetjes. De reunie zorgden dan ook voor een goede stapavond, biertje bij The (voor de 7/11) en de late uurtjes bij DDM club. Toen we besloten om naar huis te gaan waren de wolken de enige die ons tegen wilden houden. Het water kwam met bakken uit de lucht vallen en Kho San Road was niet meer te voet te bereiken door het hoge water, dus het 24 uur internetcafe ingedoken om wat mailtjes te sturen. Na 1 uur toch maar naar huis gelopen met het water tot aan onze knieen.
dinsdag 01-07-2003
bangkok / vertrek naar ko tao
Vandaag een echte Bangkok dag, dat houdt in: tickets/visa’s regelen, films kijken, internetten en shoppen (vnl. cd collectie aanvullen). Meteen geregeld om deze avond naar het duikeiland Kho Tao te vertrekken. Om 8 uur verden we opgepikt bij de jodenbunker en de bus in richting het zuiden. Voordat we het wisten waren we bij de plaats waar de ferry zou vertrekken richting het subtropisch eiland.
woensdag 02-07-2003
ko tao -> open water dag 1
Volbehangen met stickertjes namen we plaats op de boot en binnen 2 uurtjes kwamen we de haven van Kho Tao binnen gevaren. Kho Tao of ook wel turtle eiland genoemd (vanwege de vorm) staat helemaal in het teken van duiken. Met maar een omtrek van 22 km2 heeft meer dan 20 duikscholen en als je ergens gaat snorkellen is de kans groot dat je meer duikers ziet dan vissen. De taxi truck genomen naar Ban’s duik resort, deze duikschool was ons meerdere malen aanbevolen door andere reizigers en beloofde een van de beste te zijn. Ons geïnstalleerd en kennis gemaakt met onze duikleraar Anthony, een Engelsman die al meer dan 20 jaar duikleraar is en beweerd dat hij z’n wilde haren heeft verloren (maar daar hebben wij onze twijfels over). We konden dezelfde dag al beginnen met het theorie gedeelte van de cursus, geen probleem voor da boys! Maar eerst even een goede maaltijd en op zoek naar de kapper. Onze kapsels zagen er namelijk uit als 2 zee-egels en dat wil je toch echt voorkomen als je gaat duiken en allerlei gevaarlijke onderwater organismen gaat tegenkomen. In enkele minuten werden onze koppies bijgewerkt door de kap(per) (ster). Volgens mij kun je in Thailand een ombouw operatie van de belasting aftrekken want 1 van de 5 mannen heeft hier z’n gereedschap laten verwijderen voor anders speelgoed.
Om 4 uur kennis gemaakt met de duikploeg en de lesmaterialen overhandigd gekregen van onze duikmasters Jenny en Annet. Na een introductiefilmpje zijn we gestart met lezen in ons Nederlands lesboek. Ze hadden waarschijnlijk jaren terug een Thai gevonden die wel enkele woordjes Nederlands sprak en wel bereid was om het cursusboek van het Engels naar het Nederlands te vertalen. Wij betwijfellen echter of dit een succes is geweest: ‘Teidens het kontroleeren van de duigfles, et inblaazstukje-regulator niet in de hond houden’. Ja, dan wordt het natuurlijk wel erg lasting om zo duiken te leren!
donderdag 03-07-2003
ko tao -> open water dag 2
Vandaag de eerste duik, we konden kiezen om we meteen het kristalhelder blauwe zeewater inwilden of toch maar liever het troebelige chloor-dampende zwembad inwilden om de eerste vaardigheden door te nemen. Na ‘lang’ nadenken toch maar voor de zee gekozen en in een ondiep koraal vrij gedeelte op de bodem gaan zitten voor onze eerste vaardigheden. Wij waren echter al voorbereid in Nederland door duikmaster Frank en konden dan ook zonder problemen ons masker op- en afzetten, regulater uit de mond nemen etc. Hierna was het tijd om ons eerste koraal te bezoeken, wat rondgezwommen en we hadden de smaak al meteen te pakken. ‘s Avonds met Josie en Dawn (duikcollega’s) een BBQ restaurant opgezocht en met uitzicht op de zee en een heldere sterrehemel wat gegeten. Nog een biertje op in de In Touch bar, wat eigenlijk niet mag van onze duikinstructeur want hij wil onze volle 100% hebben bij het duiken. Toen de nacht in begon te vallen was het tijd voor de Marine boys om terug te gaan naar room 47.
vrijdag 04-07-2003
ko tao -> open water dag 3
Op tijd opgestaan en we voelden ons easy and melon! Enkele uurtjes theorie werden erin gestampt over duik planning en veiligheid. Na de lunch onze duikspullen ingepakt en de boot op voor onze eerste open water duik in Mango bay. Op de boot werden onze duikinstructies voor de laatste keer doorgenomen en konden hierna naar 12 meter diepte voor de vaardigheden: bril op- en afzetten, mondstuk uitdoen en ook ‘out of air’. Nu was het beste van de duik aangebroken, het rondzwemmen. De watercondities waren ‘excellent’ en er was een zichtbaarheid van bijna 40 meter. In de onderwater wereld werden we welkom geheten door knalgele vissen, dieppaars koraal, reuze schelpen, krabben, blauwe roggen en scholen met duizenden zebravissen. We wisten al meteen dat we verkocht waren aan het duiken, echt geweldig! Met de boot doorgevaren naar Twin Peaks waarover enkele voorspelbare grappen werden gemaakt. Inmiddels hadden we de duikgroep beter leren kennen: Dawn&Josie (England), Maurice&Zoe (England), Ulla (Denemarken), Tom (US) en een Duitse vader en dochter die nu in Vietnam wonen.
De duik was nu naar 18 meter en weer veel verschillende organismen kunnen aanstrepen in ons duikboek. Bij terugkomst op het eiland de duikmasters meegeholpen met het opruimen van de duikspullen en wat in de lounge van de duikschool gerelaxed. Dat duiken een vermoeiende bezigheid is bleek al snel in de avond toen de oogjes aan het knipperen waren tijdens het kijken van een film. Omdat we de dag erna een examen hadden, toch maar even in het boek gekeken en elkaar overhoord...het leek wel of we onze citotoets opnieuw moesten doen.
zaterdag 05-07-2003
ko tao -> open water dag 4 / stappen
De diving dudes waren helemaal klaar voor het examen, even invullen, en ja hoor met vlag en wimpel geslaagd! Voor de laatste afsluitende duik die werd opgenomen door de Japanse Keiko, hadden we enkele speciale moves geoefend. Alles moest vandaag perfect gaan en wij hadden onze ‘buddy check’ (elkaars duikspullen controleren) dan ook volledig onder de knie. Herman, bij deze bedankt voor het lenen van je move voor de final OK! Met de James bond duik gingen we te water en alle vaardigheden werden doorgenomen en in beeld gebracht. Na het opzetten van de zonnebril op 18 meter diep, Roel z’n haren gekamt, Gijs z’n tanden gepoetst en Tom op z’n blokfluit geblazen konden we verder. De 2de duik vandaag werd een navigatie duik, een vierkant, een rechte lijn en een driehoek moesten onder water gezwommen worden. Nu kwam het er echt op aan om de buddy volledig te vertrouwen. De coördinaten werden doorgegeven door de duikmaster onder water en wij begonnen aan onze opdrachten. Door de lichte stroming werden onze figuurtjes een beetje verminkt, maar waren ondanks dat een perfecte uitvoering.. Heel de groep was geslaagd en het was tijd voor een feestje. Na het zien van de film met heel de groep uit eten geweest bij de mexicaan. De avond zouden we afsluiten in de In Touch Bar waar een beach party was en het een dolle boel was. Toen het feestje op z’n einde begon te lopen gingen we allen richting de kamers, sommige in een rechte lijn anderen in een golvende lijn. Roel en Josie moesten de ‘Out of air’ oefening nog even doornemen.
zondag 06-07-2003
ko tao -> rustdag / snorkelen
Uitgeslapen en bijgeslapen. Om 4 uur richting Shark bay gegaan want tussen 4-5 zouden daar haaien de baai inkomen om op zoek te gaan naar eten. Dus wij met onze snorkels de baai doorgezwommen op zoek naar deze beesten. Veel vissen, zee-egels, koraal, maar geen haaien helaas, misschien was onze timing verkeerd of Roel z’n zwembroek te fel.
maandag 07-07-2003
ko tao -> advanced open water dag 1
We hadden besloten om ook de Advanced diving course erachter te doen. Met deze cursus op zak mag je overal duiken, ben je in staat zelf je duikplan te maken, tot een diepte van 30 meter (officieel!) te gaan en zonder duikinstructeur een duik te maken. Na een theorie ochtendje waren we op de hoogte over multilevel duiken, nachtduiken en natuur ontdekkings duiken. De eerste duik vandaag zou een diepte duik zijn bij White Rock. We maakten een daling tot maarliefst 34 meter diepte en zwommen tussen koralen van enkele meters hoog en doordat we nu in staat waren om ons drijfvermogen zo goed te controleren leek het alsof we vlogen tussen de bergen, een super gevoel! Plotseling bracht Anthony z’n hand naar zijn hoofd en deed het shark-sign. Vol spanning keken we om ons heen naar en stonden plots oog in oog met een van de meest indrukwekkende wezens (op Jennifer Lopez na!) op deze aardbol: de grey reef shark! Onder ons zwommen drie van deze haaien en de grootste was meer dan 3 meter lang. Hierna was het tijd voor een grotere navigatie opdracht, een vierkant en een driehoek moesten gezwommen worden met aan de pols een kompas. De vrije duikminuten waren zoals gewoonlijk weer super en zagen dan ook weer veel interessante en mooie schepsels. Helaas hadden we nog steeds niet de beloofde zeemeermin gezien. Deze avond hadden we met de Engelse dames afgesproken voor de ‘Tea’, dus snel een hapje gegeten en naar de afgesproken plek. Daar werd al snel duidelijk dat ze met ‘Tea’, avondeten bedoelen en wij meegespeeld dat wij wel wisten wat ze bedoelden.
dinsdag 08-07-2003
ko tao -> advanced open water dag 2 / stappen
Vandaag zouden we thuis kunnen komen met een Advanced PADI certificaat op zak, maar daarvoor moesten we eerst 3 duiken afhandellen. De eerste duik was een multi-level duik van 18 meter naar 21 meter die we geheel zelf moesten inplannen en duiken. De duik erna was de vis oriëntatie duik. Met een vis-onderwater-enceclopedie en een onderwater-schrijfblok gingen we op pad om de soorten vissen te herkennen en een notitie te maken van een zo groot mogelijke biologische diversiteit. Met ons notitie blokje vol met aantekeningen en tekeningen kwamen we erachter dat Roel over een verborgen grafisch talent beschikt. Enkele vissen en ondefinieerbare wezens, waarvan ik hoop dat ze niet bestaan als ik Roel z’n tekeningen mag geloven, waren tot op detail geïllustreerd. Een uurtje rust op het eiland en we konden weer terug voor de nachtduik. In het donker dobberde we ergens midden op de ocean om ons gereed te maken voor deze spectaculaire duik. Tom had echter in plaats van Nightdive, ‘Saturday nightfever dive’ verstaan want kwam aanzetten in een flitsend-strak-disco-duikpak, dit werkte behoorlijk in op onze lachspieren. Deze Amerikaanse duikvriend is al tegen de 50 maar leeft ongetwijfeld nog als een 20-jarige. Zo was een van zijn opmerkingen ‘s ochtends bij de theorieles toen Anthony zei dat zijn oren slechter zijn geworden door het snelle stijgen, waarop Tom antwoorde ‘de mijne zijn slecht van al de rock&roll’.
De hartslag van Roel was opgelopen tegen de 200, want hij wist niet hoe deze donkere duik zou inwerken op z’n claustrofobische hersengedeelte. Onder water viel alles mee en met de schijnwerper in de hand werden we verrast door de vele reflecties. Lelijke kwallen veranderde ‘s nachts in glinsterende glitterbollen, gevaarlijk scherp koraal als een spiegeltuin en vissen als fluorescerende wezens. Na 20 minuten was het tijd om alle lampen te doven en in het donker door te zwemmen het het buddy systeem (naast elkaar blijven!) goed te volgen. Zodra je bewoog door het water, verschenen er miljoenen lichtgevende puntjes veroorzaakt door de nog kleinere onderwater micro-organismen. Anthony wilde met al z’n goede bedoelingen ons een zo lang mogelijke duik bezorgen en bleef ons maar tussen het koraal leiden terwijl de meeste van onze luchtwijzers in het rode gedeelte waren. Op dek de vele felicitaties in ontvangst genomen want waren nu uitgeroepen tot echte Advanced duikers. Terug met de boot, voor de laatste keer nog even de Piet Veerman uitgehangen, en ons omgekleed voor het volgende feestje. Het was ongelofelijk wat we in een week tijd geleerd hadden; we begonnen precies een week geleden aan de cursus met de duik-kennis van een zeekomkommer en uitgegroeid tot 2 echte waterratten. In de AC bar was een feestje waar we met Josie en Dawn na het eten onze prestaties gingen vieren. De nodige biertjes zorgen voor een goede interactie met de ontsnappende stikstof uit ons lichaam en we belanden al snel op de dansvloer. De duiksignalen werden verwerkt in de danspasjes en deed ons volgens mij erg goed voor gek zetten denk ik zo.
woensdag 09-07-2003
ko tao -> rustdag
Wat bijgekomen van de vermoeide duikweek en het pijnlijke moment voor onze portomonee was aangebroken, het betalen van de duikcursussen en de rekening van het restaurant. Maar als je echter de prijs van de duikcursus vergelijkt met een cursus in Nederland of Australië dan lach je je kapot, want hier betaal je minstens 5 keer minder. De rekening van het restaurant toende weer eens aan wat een ruime variatie aan eten Roel en Gijs hadden besteld: 12 x tuna sandwich en 12 x chicken sandwich! De tickets voor de boot gekocht en de laatste tube gedronken op dit mooie eiland, waar alles in het teken staat van relaxen en duiken.
donderdag 10-07-2003
ko tao - ko pa-ngan
Samen met de Engelse dames naar de pier en de bekende sticker ontvangen voor de boot. Na ‘n ruim uurtje bakken op het dek van de boot kwamen we al aan op Kho Phangan waar we weer eens opgewacht werden door een horde taxichauffeurs, hotel eigenaren en andere oplichters. Met de taxi naar Hat Rin, het bekende strand waar ook de full moon party gehouden zal worden, en ons daar een bungalow aangeschaft met een hangmat voor de deur. Het viel ons al snel op dat dit eiland een voormalige kolonie van Israel was, want het aantal ‘chalam chalams’ was weer volop aanwezig. Meteen de zwembroek aan en op het strand gaan zonnen en wat gezommen. De sfeer op het eiland was totaal anders dan Koh Tao, hier kwam iedereen voor het feesten en overdag op het strand liggen, wat wij inmiddels ook wel verdiend hadden. In de avond op het strand gezeten en enkele vuurshows gezien als letterlijk opwarmertje voor de avond. Enkele Thaise jongens (zonder borsthaar en wenkbrauwen!) deden de meest bizarre trucs met fakkels en andere in vuur gezette voorwerpen. Aan het strand lagen 15 barretjes die allemaal tegen middennacht volstroomden met feestvierders en doorgingen tot de laatste het licht uit zou doen...en dat waren wij deze avond!
vrijdag 11-07-2003 ko pa-ngan -> henna tattoo
Na 2 nachten realiseerden we ons dat onze bungalow niet meer dan een smal hok was en het leek alsof de bouwer (Bob), de maten van de badkamer met de slaapkamer per ongeluk omgewisseld had. De badkamer was in verhouding namelijk veel groter dan het slaapgedeelte, maar over de ventilater viel niet te klagen (oude Boeing moter??). Vandaag weer op het strand gelegen en werden aangesproken door iemand die z’n tekeningen liet zien. We besloten maar om beide zo’n tekening met Henna op ons lichaam te zetten. Voor de mensen die niet bekend zijn met Henna tattoos, een soort kleverige pasta van henna wordt in de vorm van je gekozen figuur op je lichaam gesmeerd en blijft dan 1-2 weken zitten (als het goed is!?). De avond weer doorgebracht op het strand en weer versteld gestaan van de vuur-masters. Na de gebruikelijke vuurspuug acties, jongleren werd een reusachtige stellatie omhoog gehesen waarop geschreven stond ‘warm up full moon party’. Deze werd met benzine overgoten, aangestoken en met een brommer doorheen gesprongen door iemand die al in het glaasje had gekeken. De Cactus was inmiddels gebombardeerd tot onze tent en konden onze tijd daar dan ook goed doorbrengen.
zaterdag 12-07-2003
ko pa-ngan -> warm up full moon
Weer een dag als andere, tenminste de dagen binnen veel op elkaar te lijken wanneer je enkel en alleen op het strand gaat liggen. De avonden beloven echter altijd weer iets spectaculairs, zo hadden wij vanavond de Drop-in bar en de Zoom gevonden. De Zoom is een duister donkere bar waar alleen de blacklights werken en iedereen die daar komt lichtgevende verf in z’n haar smeert. De muziek kunnen we karakteriseren als spring house. Een bekend fenomeen op het Hat Rin beach zijn de buckets, deze met drank (baco, whisky cola,vodka rum etc) gevulde emmer kun je voor een scheet en een paar knikkers kopen en voorziet je heel de avond van drank door een rietje! Wat er echter niet bij verteld wordt is, dat deze mix er als cola ingaat maar erg hard aankomt. Zo, weten we dan ook niet meer precies hoe deze avond is afgelopen en hieruit kunnen we de conclusie trekken: buckets are lethal!
zondag 13-07-2003
ko pa-ngan -> volle maan maar geen full moon
Roel wordt om een uur of 8 wakker op het strand tussen een nog steeds dansend groepje mensen, raapt al zijn energie, coordinatie en slippers bij elkaar en waggelt naar ons gezellige hutje. Daar aangekomen blijkt Gijs al op bed te liggen... met zijn kleren nog aan en een CD, die overslaat op de achtergrond. Een aantal uren later (het is inmiddels volop middag) worden we weer wakker. Beiden met goede koppijn en enigszins schichtig gedrag omdat we nog steeds geen idee hebben wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is gisteren. Langzaam valt alles wel beetje bij beetje op zijn plaats. Na bestudering van Gijs zijn voeten, blijkt hij, zonder dancing shoes, in het glas gedanst te hebben (er zit een scherf van een centimeter of vijf in zijn voet. En op het strand krijgt Roel van een oude bekende uit Laos te horen wat hij heeft uitgespookt. Ze vertelt dat hij vanaf een uur of 6 knock out is gegaan en dat ze enkele geintjes als 'ijsblokjes-in-gestrekte-arm-houden-duurrecord' met hem heeft uitgehaald.
Ook al is het vandaag volle maan, een full moon party zal vandaag niet gehouden worden, omdat het een boedhistische feestdag is en er dan geen alcohol geschonken mag worden. En... dat is toch een belangrijk ingredient voor een feessie. De avond hebben we maar tot filmavond gebombardeerd en zo zien we "Catch me if you can" (goed), "Charlie's Angels - Full Trottle" (barslecht), "Lord of the Rings" (vanaf vanavond door Dawn & Josie tot beste film aller tijden uitgeroepen) en "Meet the parents" (aanrader van de Engelse meiden en zeker de moeite waard). Wel vroeg naar bed gegaan vandaag, zodat we morgen nog eens iets kunnen ondernemen.
MAANdag 14-07-2003
ko pa-ngan -> scooters
Heel de dag op het strand liggen en 's avonds op stap gaan begint een sleur te worden en dus gaan we maar eens wat ondernemen; met een scooter over het eiland crossen! Nooit op een schakelbrommer gereden, maar dat maakt hier niets uit. De scooters zien er dan wel 'sissy' uit met hun mandjes en spiegeltjes waar Malle Pietje nog jaloers op zou zijn, maar hun 125cc motorblok liegt er niet om. Het is dan toch best spannend (lees gekkenwerk) om met ruim 100 km/u zonder helm en verzekering rond te rijden. Ook de wegen maken het er allemaal niet gemakkeleijker op. Sommige stukken zijn echt steil (zo'n 18%) en de gravelwegen zijn door recente regenval voor een groot deel weggespoeld. Maar oefening baart kunst en in no-time zijn we volleerde coureurs en zijn we over weggetjes tussen palmbomen door naar het andere eind van het eiland gereden om daar bij een mooie waterval (met muzikant) en een afgelegen strandje halt te houden.
Er is vandaag nog steeds een 'boedhistisch feest' dus geen 'maan feest'. Amateur alcoholisten als we zijn gaan we wel om kwart voor 12 naar de Cactus om bij het aanbreken van de nieuwe dag een Leo bier te nuttigen. Dawn & Josie maken de vooroordelen over Engelsen met betrekking tot drankgebruik geheel waar, door niet een paar minuutjes extra te wachten en nu al op 'illegale wijze' aan drank zien te komen. We zouden het niet te laat maken vannacht omdat ons morgen een lange nacht staat te wachten, maar ook vandaag hebben we vanaf Sunrise Beach de zon op zien komen.
dinsdag 15-07-2003
ko pa-ngan -> full moon party
Vandaag is het dan de dag van het grote feest. Wij hebben gisteren stiekem al een flink feest gehad en merken dat ook nog bij het ontwaken. Helemaal omdat we allebei na 11.00uur niet meer kunnen slapen. Dan maar de scooters ingeleverd, waarbij Gijs nog B200 (EUR4) moet betalen voor een deuk in dat stomme (&*#%^~@#) mandje. Ook een na een dag luieren op het strand, blijft de hangover in onze hoofden hangen en gaat allerminst over.
Des avonds gegeten in de Outback. Wat was dat grandioos!!! Mocht je op ko pa-ngan stranden moet je hier zeker gaan eten, want was dat enorm lekker met supergoede inrichting en erg relaxte laid-back-muziek.
Na een korte power-nap en "Snatch" (zonder ondertitels soms moeilijk te volgen) gaan wij het feestgedruis in. Op normale avonden staat het strand hier al in het teken van feesten, maar nu is het 1 grote feestplek met zo'n 8.000 mensen. Van omliggende eilanden worden continu feestbeesten per boot aan- en afgevoerd en anders dode clubs laten de conussen van hun boxen goed op en neer schudden. De sfeer is er echter eigenlijk niet veel beter op geworden. We zien een jongen met een kapotgeslagen bierflesje in zijn hoofd voorbij hollen, bij het manouvreren naar andere dansvloertjes wordt wel eens onaardig gereageerd en de volgende dag blijkt dat er 1 dode is gevallen en de vliegtickets van Dawn gestolen zijn. De muziek maakt een hoop goed en we we weten ons uiteraard uitstekend te vermaken op deze party en ook nu is het al weer goed licht als het feest nog steeds gaande is.
woensdag 16-07-2003
ko pa-ngan -> cool down full moon
Tja... wat moet er over vandaag geschreven worden. Ach, je kent het wel. Zo'n dag na een goed feestje ben je tot weinig in staat en er blijft voor ons dan niks anders over dan op het strand te gaan liggen. Dit is echter nog steeds smerig en doorweekt met bier. In de avond weer wat filmpjes gekeken in gezelschap van de dames en een borreltje op het strand gedronken. Het aftellen naar de volgende volle maan begint hier al weer vanaf vandaag.
donderdag 17-07-2003
ko pa-ngan - bangkok -> exodus
Nadat gisteren iedereen zijn kater heeft uitgeslapen, verlaat vandaag iedereen het party-eiland. Dit levert dan ook de nodige chaos op bij het haventje. Het boottripje is wederom prachtig en doet onze teint goed. Surathani is de plaats waar we naast ons goude stickertje ook een geel stickertje voor de bus krijgen. We worden de bus ingejaagd en vermoeden zelfs dat je er ingeleurd wordt als je zou weigeren in te stappen. Verkeerd reizen is onmogelijk in Thailand. Snel 1 of 2 valiumpjes (10mg) achterover geslagen en we liggen heerlijk de 10 uur durende reis te slapen, zodat we ongemerkt om 4.00u in Kho Sahn Road zijn, bij het vertrouwde Classic Inn inchecken en nog eventjes gaan slapen.
vrijdag 18-07-2003
bangkok -> shoppen / stappen
Het zit er bijna op voor Roel, dus die wil nog wel even wat gaan shoppen. Zo struinen we overdag Kho Sahn Road voor de tigste keer af en bezoeken winkelcentrum MBK nog maar eens een keer. 's Avonds kijken we "Basic" in Nat's en willen eigenlijk niet te laat gaan slapen om morgen nog wat inkoop- en inpakwerk te verrichten. We ontmoeten echter 3 Engelse meisjes uit Birmingham, die ons weinig keus laten en ons dwingen mee te gaan naar Immortal Bar. Hardstikke gezellig, maar als we na sluitingstijd de stoeprand hebben gevonden in Kho Sahn Road wordt het pas echt leuk. In geen tijd zitten we met een heel stel, waaronder wat Denen, Noren, Australiers, Engelsen en zoals altijd Thaise meisjes op straat te ouwehoeren over van alles. Ook het praten met helium levert enkele komische taferelen op. Uiteindelijk sluit ook een dove Thai zich bij ons clubje aan. Hij verkoopt van die huppel-trutjes-stokken en dergelijke. Roel kan het dan ook niet laten om dat te proberen, maar bakt er niet veel van. Onze kleine Thaise vriend blijkt echt de goedheid zelve al verloopt communicatie moeizaam. Voordeel is ook dat hij zonder problemen bier kan kopen bij de 7/11, terwijl er eigenlijk geen alcohol verkocht mag worden tussen 0.00u en 6.00u. Zo wordt het al weer gauw heel laat/vroeg. Ondertussen is er al weer een nieuwe dag aangebroken op Kho Sahn Road en vertrekken er vanuit hier al weer vollop minibusjes naar al die toeristisch bestemmingen her en der. Naast doof zijn heeft onze nieuwe Thaise vriend nu nog een probleem; dronkenschap. Hij kan niet meer op zijn eigen benen staan en moet dus door allerlei kleiene steegjes naar zijn eigen huis gesleept worden. Bizar.
zaterdag 19-07-2003
bangkok -> afscheid
Ondanks dat het toch laat is geworden zetten we de inkoopacties en dergelijke gewoon door en staan dus niet te laat op. Tijdens de koopjesjacht stuiten we ook weer op Dawn & Josie, die een dag later naar Bangkok zijn afgereisd. Zij zijn dus vanochtend aangekomen toen wij nog hier op straat aan het feesten waren. Roel moet nu echt voor de laatste keer zijn overvolle tassen inpakken en het afscheid nemen begint nu wel erg onwerklijk te worden. 's Avonds hebben we nog een 'hier-gaan-de-wegen-uit-elkaar'-etentje en -borrel met Dawn & Josie gehad. Ook een laatste fotosessie op Kho Sahn Road verricht en goedendag tegen Te van de 7/11 gezegd.
Dan word het toch echt tijd om gedag tegen elkaar te zeggen en eindigt voor Roel een grandiose reis en begint voor Gijs een nieuw hoofdstuk in Australie!!!
© 2003 vieters . NL
maandag 30-06-2003
bangkok
Het was inmiddels al de 6de keer dat we de straten van Bangkok binnen kwamen gereden en iedereen heette ons weer van harte welkom. We kenden Bangkok inmiddels beter dan onze eigen hoofdstad Amsterdam. Een schoonheidsslaapje, douche en weer Kho San Road op, waar we tot onze verbazing Murrad (uit Laos) tegenkwamen. Deze vriendelijke oosterijkse turk was inmiddels al bijna 3 weken in Bangkok blijven hangen (ook voor de 6de keer) en kon schijnbaar moeilijk afscheid nemen van al z’n Thaise vriendinnetjes. De reunie zorgden dan ook voor een goede stapavond, biertje bij The (voor de 7/11) en de late uurtjes bij DDM club. Toen we besloten om naar huis te gaan waren de wolken de enige die ons tegen wilden houden. Het water kwam met bakken uit de lucht vallen en Kho San Road was niet meer te voet te bereiken door het hoge water, dus het 24 uur internetcafe ingedoken om wat mailtjes te sturen. Na 1 uur toch maar naar huis gelopen met het water tot aan onze knieen.
dinsdag 01-07-2003
bangkok / vertrek naar ko tao
Vandaag een echte Bangkok dag, dat houdt in: tickets/visa’s regelen, films kijken, internetten en shoppen (vnl. cd collectie aanvullen). Meteen geregeld om deze avond naar het duikeiland Kho Tao te vertrekken. Om 8 uur verden we opgepikt bij de jodenbunker en de bus in richting het zuiden. Voordat we het wisten waren we bij de plaats waar de ferry zou vertrekken richting het subtropisch eiland.
woensdag 02-07-2003
ko tao -> open water dag 1
Volbehangen met stickertjes namen we plaats op de boot en binnen 2 uurtjes kwamen we de haven van Kho Tao binnen gevaren. Kho Tao of ook wel turtle eiland genoemd (vanwege de vorm) staat helemaal in het teken van duiken. Met maar een omtrek van 22 km2 heeft meer dan 20 duikscholen en als je ergens gaat snorkellen is de kans groot dat je meer duikers ziet dan vissen. De taxi truck genomen naar Ban’s duik resort, deze duikschool was ons meerdere malen aanbevolen door andere reizigers en beloofde een van de beste te zijn. Ons geïnstalleerd en kennis gemaakt met onze duikleraar Anthony, een Engelsman die al meer dan 20 jaar duikleraar is en beweerd dat hij z’n wilde haren heeft verloren (maar daar hebben wij onze twijfels over). We konden dezelfde dag al beginnen met het theorie gedeelte van de cursus, geen probleem voor da boys! Maar eerst even een goede maaltijd en op zoek naar de kapper. Onze kapsels zagen er namelijk uit als 2 zee-egels en dat wil je toch echt voorkomen als je gaat duiken en allerlei gevaarlijke onderwater organismen gaat tegenkomen. In enkele minuten werden onze koppies bijgewerkt door de kap(per) (ster). Volgens mij kun je in Thailand een ombouw operatie van de belasting aftrekken want 1 van de 5 mannen heeft hier z’n gereedschap laten verwijderen voor anders speelgoed.
Om 4 uur kennis gemaakt met de duikploeg en de lesmaterialen overhandigd gekregen van onze duikmasters Jenny en Annet. Na een introductiefilmpje zijn we gestart met lezen in ons Nederlands lesboek. Ze hadden waarschijnlijk jaren terug een Thai gevonden die wel enkele woordjes Nederlands sprak en wel bereid was om het cursusboek van het Engels naar het Nederlands te vertalen. Wij betwijfellen echter of dit een succes is geweest: ‘Teidens het kontroleeren van de duigfles, et inblaazstukje-regulator niet in de hond houden’. Ja, dan wordt het natuurlijk wel erg lasting om zo duiken te leren!
donderdag 03-07-2003
ko tao -> open water dag 2
Vandaag de eerste duik, we konden kiezen om we meteen het kristalhelder blauwe zeewater inwilden of toch maar liever het troebelige chloor-dampende zwembad inwilden om de eerste vaardigheden door te nemen. Na ‘lang’ nadenken toch maar voor de zee gekozen en in een ondiep koraal vrij gedeelte op de bodem gaan zitten voor onze eerste vaardigheden. Wij waren echter al voorbereid in Nederland door duikmaster Frank en konden dan ook zonder problemen ons masker op- en afzetten, regulater uit de mond nemen etc. Hierna was het tijd om ons eerste koraal te bezoeken, wat rondgezwommen en we hadden de smaak al meteen te pakken. ‘s Avonds met Josie en Dawn (duikcollega’s) een BBQ restaurant opgezocht en met uitzicht op de zee en een heldere sterrehemel wat gegeten. Nog een biertje op in de In Touch bar, wat eigenlijk niet mag van onze duikinstructeur want hij wil onze volle 100% hebben bij het duiken. Toen de nacht in begon te vallen was het tijd voor de Marine boys om terug te gaan naar room 47.
vrijdag 04-07-2003
ko tao -> open water dag 3
Op tijd opgestaan en we voelden ons easy and melon! Enkele uurtjes theorie werden erin gestampt over duik planning en veiligheid. Na de lunch onze duikspullen ingepakt en de boot op voor onze eerste open water duik in Mango bay. Op de boot werden onze duikinstructies voor de laatste keer doorgenomen en konden hierna naar 12 meter diepte voor de vaardigheden: bril op- en afzetten, mondstuk uitdoen en ook ‘out of air’. Nu was het beste van de duik aangebroken, het rondzwemmen. De watercondities waren ‘excellent’ en er was een zichtbaarheid van bijna 40 meter. In de onderwater wereld werden we welkom geheten door knalgele vissen, dieppaars koraal, reuze schelpen, krabben, blauwe roggen en scholen met duizenden zebravissen. We wisten al meteen dat we verkocht waren aan het duiken, echt geweldig! Met de boot doorgevaren naar Twin Peaks waarover enkele voorspelbare grappen werden gemaakt. Inmiddels hadden we de duikgroep beter leren kennen: Dawn&Josie (England), Maurice&Zoe (England), Ulla (Denemarken), Tom (US) en een Duitse vader en dochter die nu in Vietnam wonen.
De duik was nu naar 18 meter en weer veel verschillende organismen kunnen aanstrepen in ons duikboek. Bij terugkomst op het eiland de duikmasters meegeholpen met het opruimen van de duikspullen en wat in de lounge van de duikschool gerelaxed. Dat duiken een vermoeiende bezigheid is bleek al snel in de avond toen de oogjes aan het knipperen waren tijdens het kijken van een film. Omdat we de dag erna een examen hadden, toch maar even in het boek gekeken en elkaar overhoord...het leek wel of we onze citotoets opnieuw moesten doen.
zaterdag 05-07-2003
ko tao -> open water dag 4 / stappen
De diving dudes waren helemaal klaar voor het examen, even invullen, en ja hoor met vlag en wimpel geslaagd! Voor de laatste afsluitende duik die werd opgenomen door de Japanse Keiko, hadden we enkele speciale moves geoefend. Alles moest vandaag perfect gaan en wij hadden onze ‘buddy check’ (elkaars duikspullen controleren) dan ook volledig onder de knie. Herman, bij deze bedankt voor het lenen van je move voor de final OK! Met de James bond duik gingen we te water en alle vaardigheden werden doorgenomen en in beeld gebracht. Na het opzetten van de zonnebril op 18 meter diep, Roel z’n haren gekamt, Gijs z’n tanden gepoetst en Tom op z’n blokfluit geblazen konden we verder. De 2de duik vandaag werd een navigatie duik, een vierkant, een rechte lijn en een driehoek moesten onder water gezwommen worden. Nu kwam het er echt op aan om de buddy volledig te vertrouwen. De coördinaten werden doorgegeven door de duikmaster onder water en wij begonnen aan onze opdrachten. Door de lichte stroming werden onze figuurtjes een beetje verminkt, maar waren ondanks dat een perfecte uitvoering.. Heel de groep was geslaagd en het was tijd voor een feestje. Na het zien van de film met heel de groep uit eten geweest bij de mexicaan. De avond zouden we afsluiten in de In Touch Bar waar een beach party was en het een dolle boel was. Toen het feestje op z’n einde begon te lopen gingen we allen richting de kamers, sommige in een rechte lijn anderen in een golvende lijn. Roel en Josie moesten de ‘Out of air’ oefening nog even doornemen.
zondag 06-07-2003
ko tao -> rustdag / snorkelen
Uitgeslapen en bijgeslapen. Om 4 uur richting Shark bay gegaan want tussen 4-5 zouden daar haaien de baai inkomen om op zoek te gaan naar eten. Dus wij met onze snorkels de baai doorgezwommen op zoek naar deze beesten. Veel vissen, zee-egels, koraal, maar geen haaien helaas, misschien was onze timing verkeerd of Roel z’n zwembroek te fel.
maandag 07-07-2003
ko tao -> advanced open water dag 1
We hadden besloten om ook de Advanced diving course erachter te doen. Met deze cursus op zak mag je overal duiken, ben je in staat zelf je duikplan te maken, tot een diepte van 30 meter (officieel!) te gaan en zonder duikinstructeur een duik te maken. Na een theorie ochtendje waren we op de hoogte over multilevel duiken, nachtduiken en natuur ontdekkings duiken. De eerste duik vandaag zou een diepte duik zijn bij White Rock. We maakten een daling tot maarliefst 34 meter diepte en zwommen tussen koralen van enkele meters hoog en doordat we nu in staat waren om ons drijfvermogen zo goed te controleren leek het alsof we vlogen tussen de bergen, een super gevoel! Plotseling bracht Anthony z’n hand naar zijn hoofd en deed het shark-sign. Vol spanning keken we om ons heen naar en stonden plots oog in oog met een van de meest indrukwekkende wezens (op Jennifer Lopez na!) op deze aardbol: de grey reef shark! Onder ons zwommen drie van deze haaien en de grootste was meer dan 3 meter lang. Hierna was het tijd voor een grotere navigatie opdracht, een vierkant en een driehoek moesten gezwommen worden met aan de pols een kompas. De vrije duikminuten waren zoals gewoonlijk weer super en zagen dan ook weer veel interessante en mooie schepsels. Helaas hadden we nog steeds niet de beloofde zeemeermin gezien. Deze avond hadden we met de Engelse dames afgesproken voor de ‘Tea’, dus snel een hapje gegeten en naar de afgesproken plek. Daar werd al snel duidelijk dat ze met ‘Tea’, avondeten bedoelen en wij meegespeeld dat wij wel wisten wat ze bedoelden.
dinsdag 08-07-2003
ko tao -> advanced open water dag 2 / stappen
Vandaag zouden we thuis kunnen komen met een Advanced PADI certificaat op zak, maar daarvoor moesten we eerst 3 duiken afhandellen. De eerste duik was een multi-level duik van 18 meter naar 21 meter die we geheel zelf moesten inplannen en duiken. De duik erna was de vis oriëntatie duik. Met een vis-onderwater-enceclopedie en een onderwater-schrijfblok gingen we op pad om de soorten vissen te herkennen en een notitie te maken van een zo groot mogelijke biologische diversiteit. Met ons notitie blokje vol met aantekeningen en tekeningen kwamen we erachter dat Roel over een verborgen grafisch talent beschikt. Enkele vissen en ondefinieerbare wezens, waarvan ik hoop dat ze niet bestaan als ik Roel z’n tekeningen mag geloven, waren tot op detail geïllustreerd. Een uurtje rust op het eiland en we konden weer terug voor de nachtduik. In het donker dobberde we ergens midden op de ocean om ons gereed te maken voor deze spectaculaire duik. Tom had echter in plaats van Nightdive, ‘Saturday nightfever dive’ verstaan want kwam aanzetten in een flitsend-strak-disco-duikpak, dit werkte behoorlijk in op onze lachspieren. Deze Amerikaanse duikvriend is al tegen de 50 maar leeft ongetwijfeld nog als een 20-jarige. Zo was een van zijn opmerkingen ‘s ochtends bij de theorieles toen Anthony zei dat zijn oren slechter zijn geworden door het snelle stijgen, waarop Tom antwoorde ‘de mijne zijn slecht van al de rock&roll’.
De hartslag van Roel was opgelopen tegen de 200, want hij wist niet hoe deze donkere duik zou inwerken op z’n claustrofobische hersengedeelte. Onder water viel alles mee en met de schijnwerper in de hand werden we verrast door de vele reflecties. Lelijke kwallen veranderde ‘s nachts in glinsterende glitterbollen, gevaarlijk scherp koraal als een spiegeltuin en vissen als fluorescerende wezens. Na 20 minuten was het tijd om alle lampen te doven en in het donker door te zwemmen het het buddy systeem (naast elkaar blijven!) goed te volgen. Zodra je bewoog door het water, verschenen er miljoenen lichtgevende puntjes veroorzaakt door de nog kleinere onderwater micro-organismen. Anthony wilde met al z’n goede bedoelingen ons een zo lang mogelijke duik bezorgen en bleef ons maar tussen het koraal leiden terwijl de meeste van onze luchtwijzers in het rode gedeelte waren. Op dek de vele felicitaties in ontvangst genomen want waren nu uitgeroepen tot echte Advanced duikers. Terug met de boot, voor de laatste keer nog even de Piet Veerman uitgehangen, en ons omgekleed voor het volgende feestje. Het was ongelofelijk wat we in een week tijd geleerd hadden; we begonnen precies een week geleden aan de cursus met de duik-kennis van een zeekomkommer en uitgegroeid tot 2 echte waterratten. In de AC bar was een feestje waar we met Josie en Dawn na het eten onze prestaties gingen vieren. De nodige biertjes zorgen voor een goede interactie met de ontsnappende stikstof uit ons lichaam en we belanden al snel op de dansvloer. De duiksignalen werden verwerkt in de danspasjes en deed ons volgens mij erg goed voor gek zetten denk ik zo.
woensdag 09-07-2003
ko tao -> rustdag
Wat bijgekomen van de vermoeide duikweek en het pijnlijke moment voor onze portomonee was aangebroken, het betalen van de duikcursussen en de rekening van het restaurant. Maar als je echter de prijs van de duikcursus vergelijkt met een cursus in Nederland of Australië dan lach je je kapot, want hier betaal je minstens 5 keer minder. De rekening van het restaurant toende weer eens aan wat een ruime variatie aan eten Roel en Gijs hadden besteld: 12 x tuna sandwich en 12 x chicken sandwich! De tickets voor de boot gekocht en de laatste tube gedronken op dit mooie eiland, waar alles in het teken staat van relaxen en duiken.
donderdag 10-07-2003
ko tao - ko pa-ngan
Samen met de Engelse dames naar de pier en de bekende sticker ontvangen voor de boot. Na ‘n ruim uurtje bakken op het dek van de boot kwamen we al aan op Kho Phangan waar we weer eens opgewacht werden door een horde taxichauffeurs, hotel eigenaren en andere oplichters. Met de taxi naar Hat Rin, het bekende strand waar ook de full moon party gehouden zal worden, en ons daar een bungalow aangeschaft met een hangmat voor de deur. Het viel ons al snel op dat dit eiland een voormalige kolonie van Israel was, want het aantal ‘chalam chalams’ was weer volop aanwezig. Meteen de zwembroek aan en op het strand gaan zonnen en wat gezommen. De sfeer op het eiland was totaal anders dan Koh Tao, hier kwam iedereen voor het feesten en overdag op het strand liggen, wat wij inmiddels ook wel verdiend hadden. In de avond op het strand gezeten en enkele vuurshows gezien als letterlijk opwarmertje voor de avond. Enkele Thaise jongens (zonder borsthaar en wenkbrauwen!) deden de meest bizarre trucs met fakkels en andere in vuur gezette voorwerpen. Aan het strand lagen 15 barretjes die allemaal tegen middennacht volstroomden met feestvierders en doorgingen tot de laatste het licht uit zou doen...en dat waren wij deze avond!
vrijdag 11-07-2003 ko pa-ngan -> henna tattoo
Na 2 nachten realiseerden we ons dat onze bungalow niet meer dan een smal hok was en het leek alsof de bouwer (Bob), de maten van de badkamer met de slaapkamer per ongeluk omgewisseld had. De badkamer was in verhouding namelijk veel groter dan het slaapgedeelte, maar over de ventilater viel niet te klagen (oude Boeing moter??). Vandaag weer op het strand gelegen en werden aangesproken door iemand die z’n tekeningen liet zien. We besloten maar om beide zo’n tekening met Henna op ons lichaam te zetten. Voor de mensen die niet bekend zijn met Henna tattoos, een soort kleverige pasta van henna wordt in de vorm van je gekozen figuur op je lichaam gesmeerd en blijft dan 1-2 weken zitten (als het goed is!?). De avond weer doorgebracht op het strand en weer versteld gestaan van de vuur-masters. Na de gebruikelijke vuurspuug acties, jongleren werd een reusachtige stellatie omhoog gehesen waarop geschreven stond ‘warm up full moon party’. Deze werd met benzine overgoten, aangestoken en met een brommer doorheen gesprongen door iemand die al in het glaasje had gekeken. De Cactus was inmiddels gebombardeerd tot onze tent en konden onze tijd daar dan ook goed doorbrengen.
zaterdag 12-07-2003
ko pa-ngan -> warm up full moon
Weer een dag als andere, tenminste de dagen binnen veel op elkaar te lijken wanneer je enkel en alleen op het strand gaat liggen. De avonden beloven echter altijd weer iets spectaculairs, zo hadden wij vanavond de Drop-in bar en de Zoom gevonden. De Zoom is een duister donkere bar waar alleen de blacklights werken en iedereen die daar komt lichtgevende verf in z’n haar smeert. De muziek kunnen we karakteriseren als spring house. Een bekend fenomeen op het Hat Rin beach zijn de buckets, deze met drank (baco, whisky cola,vodka rum etc) gevulde emmer kun je voor een scheet en een paar knikkers kopen en voorziet je heel de avond van drank door een rietje! Wat er echter niet bij verteld wordt is, dat deze mix er als cola ingaat maar erg hard aankomt. Zo, weten we dan ook niet meer precies hoe deze avond is afgelopen en hieruit kunnen we de conclusie trekken: buckets are lethal!
zondag 13-07-2003
ko pa-ngan -> volle maan maar geen full moon
Roel wordt om een uur of 8 wakker op het strand tussen een nog steeds dansend groepje mensen, raapt al zijn energie, coordinatie en slippers bij elkaar en waggelt naar ons gezellige hutje. Daar aangekomen blijkt Gijs al op bed te liggen... met zijn kleren nog aan en een CD, die overslaat op de achtergrond. Een aantal uren later (het is inmiddels volop middag) worden we weer wakker. Beiden met goede koppijn en enigszins schichtig gedrag omdat we nog steeds geen idee hebben wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is gisteren. Langzaam valt alles wel beetje bij beetje op zijn plaats. Na bestudering van Gijs zijn voeten, blijkt hij, zonder dancing shoes, in het glas gedanst te hebben (er zit een scherf van een centimeter of vijf in zijn voet. En op het strand krijgt Roel van een oude bekende uit Laos te horen wat hij heeft uitgespookt. Ze vertelt dat hij vanaf een uur of 6 knock out is gegaan en dat ze enkele geintjes als 'ijsblokjes-in-gestrekte-arm-houden-duurrecord' met hem heeft uitgehaald.
Ook al is het vandaag volle maan, een full moon party zal vandaag niet gehouden worden, omdat het een boedhistische feestdag is en er dan geen alcohol geschonken mag worden. En... dat is toch een belangrijk ingredient voor een feessie. De avond hebben we maar tot filmavond gebombardeerd en zo zien we "Catch me if you can" (goed), "Charlie's Angels - Full Trottle" (barslecht), "Lord of the Rings" (vanaf vanavond door Dawn & Josie tot beste film aller tijden uitgeroepen) en "Meet the parents" (aanrader van de Engelse meiden en zeker de moeite waard). Wel vroeg naar bed gegaan vandaag, zodat we morgen nog eens iets kunnen ondernemen.
MAANdag 14-07-2003
ko pa-ngan -> scooters
Heel de dag op het strand liggen en 's avonds op stap gaan begint een sleur te worden en dus gaan we maar eens wat ondernemen; met een scooter over het eiland crossen! Nooit op een schakelbrommer gereden, maar dat maakt hier niets uit. De scooters zien er dan wel 'sissy' uit met hun mandjes en spiegeltjes waar Malle Pietje nog jaloers op zou zijn, maar hun 125cc motorblok liegt er niet om. Het is dan toch best spannend (lees gekkenwerk) om met ruim 100 km/u zonder helm en verzekering rond te rijden. Ook de wegen maken het er allemaal niet gemakkeleijker op. Sommige stukken zijn echt steil (zo'n 18%) en de gravelwegen zijn door recente regenval voor een groot deel weggespoeld. Maar oefening baart kunst en in no-time zijn we volleerde coureurs en zijn we over weggetjes tussen palmbomen door naar het andere eind van het eiland gereden om daar bij een mooie waterval (met muzikant) en een afgelegen strandje halt te houden.
Er is vandaag nog steeds een 'boedhistisch feest' dus geen 'maan feest'. Amateur alcoholisten als we zijn gaan we wel om kwart voor 12 naar de Cactus om bij het aanbreken van de nieuwe dag een Leo bier te nuttigen. Dawn & Josie maken de vooroordelen over Engelsen met betrekking tot drankgebruik geheel waar, door niet een paar minuutjes extra te wachten en nu al op 'illegale wijze' aan drank zien te komen. We zouden het niet te laat maken vannacht omdat ons morgen een lange nacht staat te wachten, maar ook vandaag hebben we vanaf Sunrise Beach de zon op zien komen.
dinsdag 15-07-2003
ko pa-ngan -> full moon party
Vandaag is het dan de dag van het grote feest. Wij hebben gisteren stiekem al een flink feest gehad en merken dat ook nog bij het ontwaken. Helemaal omdat we allebei na 11.00uur niet meer kunnen slapen. Dan maar de scooters ingeleverd, waarbij Gijs nog B200 (EUR4) moet betalen voor een deuk in dat stomme (&*#%^~@#) mandje. Ook een na een dag luieren op het strand, blijft de hangover in onze hoofden hangen en gaat allerminst over.
Des avonds gegeten in de Outback. Wat was dat grandioos!!! Mocht je op ko pa-ngan stranden moet je hier zeker gaan eten, want was dat enorm lekker met supergoede inrichting en erg relaxte laid-back-muziek.
Na een korte power-nap en "Snatch" (zonder ondertitels soms moeilijk te volgen) gaan wij het feestgedruis in. Op normale avonden staat het strand hier al in het teken van feesten, maar nu is het 1 grote feestplek met zo'n 8.000 mensen. Van omliggende eilanden worden continu feestbeesten per boot aan- en afgevoerd en anders dode clubs laten de conussen van hun boxen goed op en neer schudden. De sfeer is er echter eigenlijk niet veel beter op geworden. We zien een jongen met een kapotgeslagen bierflesje in zijn hoofd voorbij hollen, bij het manouvreren naar andere dansvloertjes wordt wel eens onaardig gereageerd en de volgende dag blijkt dat er 1 dode is gevallen en de vliegtickets van Dawn gestolen zijn. De muziek maakt een hoop goed en we we weten ons uiteraard uitstekend te vermaken op deze party en ook nu is het al weer goed licht als het feest nog steeds gaande is.
woensdag 16-07-2003
ko pa-ngan -> cool down full moon
Tja... wat moet er over vandaag geschreven worden. Ach, je kent het wel. Zo'n dag na een goed feestje ben je tot weinig in staat en er blijft voor ons dan niks anders over dan op het strand te gaan liggen. Dit is echter nog steeds smerig en doorweekt met bier. In de avond weer wat filmpjes gekeken in gezelschap van de dames en een borreltje op het strand gedronken. Het aftellen naar de volgende volle maan begint hier al weer vanaf vandaag.
donderdag 17-07-2003
ko pa-ngan - bangkok -> exodus
Nadat gisteren iedereen zijn kater heeft uitgeslapen, verlaat vandaag iedereen het party-eiland. Dit levert dan ook de nodige chaos op bij het haventje. Het boottripje is wederom prachtig en doet onze teint goed. Surathani is de plaats waar we naast ons goude stickertje ook een geel stickertje voor de bus krijgen. We worden de bus ingejaagd en vermoeden zelfs dat je er ingeleurd wordt als je zou weigeren in te stappen. Verkeerd reizen is onmogelijk in Thailand. Snel 1 of 2 valiumpjes (10mg) achterover geslagen en we liggen heerlijk de 10 uur durende reis te slapen, zodat we ongemerkt om 4.00u in Kho Sahn Road zijn, bij het vertrouwde Classic Inn inchecken en nog eventjes gaan slapen.
vrijdag 18-07-2003
bangkok -> shoppen / stappen
Het zit er bijna op voor Roel, dus die wil nog wel even wat gaan shoppen. Zo struinen we overdag Kho Sahn Road voor de tigste keer af en bezoeken winkelcentrum MBK nog maar eens een keer. 's Avonds kijken we "Basic" in Nat's en willen eigenlijk niet te laat gaan slapen om morgen nog wat inkoop- en inpakwerk te verrichten. We ontmoeten echter 3 Engelse meisjes uit Birmingham, die ons weinig keus laten en ons dwingen mee te gaan naar Immortal Bar. Hardstikke gezellig, maar als we na sluitingstijd de stoeprand hebben gevonden in Kho Sahn Road wordt het pas echt leuk. In geen tijd zitten we met een heel stel, waaronder wat Denen, Noren, Australiers, Engelsen en zoals altijd Thaise meisjes op straat te ouwehoeren over van alles. Ook het praten met helium levert enkele komische taferelen op. Uiteindelijk sluit ook een dove Thai zich bij ons clubje aan. Hij verkoopt van die huppel-trutjes-stokken en dergelijke. Roel kan het dan ook niet laten om dat te proberen, maar bakt er niet veel van. Onze kleine Thaise vriend blijkt echt de goedheid zelve al verloopt communicatie moeizaam. Voordeel is ook dat hij zonder problemen bier kan kopen bij de 7/11, terwijl er eigenlijk geen alcohol verkocht mag worden tussen 0.00u en 6.00u. Zo wordt het al weer gauw heel laat/vroeg. Ondertussen is er al weer een nieuwe dag aangebroken op Kho Sahn Road en vertrekken er vanuit hier al weer vollop minibusjes naar al die toeristisch bestemmingen her en der. Naast doof zijn heeft onze nieuwe Thaise vriend nu nog een probleem; dronkenschap. Hij kan niet meer op zijn eigen benen staan en moet dus door allerlei kleiene steegjes naar zijn eigen huis gesleept worden. Bizar.
zaterdag 19-07-2003
bangkok -> afscheid
Ondanks dat het toch laat is geworden zetten we de inkoopacties en dergelijke gewoon door en staan dus niet te laat op. Tijdens de koopjesjacht stuiten we ook weer op Dawn & Josie, die een dag later naar Bangkok zijn afgereisd. Zij zijn dus vanochtend aangekomen toen wij nog hier op straat aan het feesten waren. Roel moet nu echt voor de laatste keer zijn overvolle tassen inpakken en het afscheid nemen begint nu wel erg onwerklijk te worden. 's Avonds hebben we nog een 'hier-gaan-de-wegen-uit-elkaar'-etentje en -borrel met Dawn & Josie gehad. Ook een laatste fotosessie op Kho Sahn Road verricht en goedendag tegen Te van de 7/11 gezegd.
Dan word het toch echt tijd om gedag tegen elkaar te zeggen en eindigt voor Roel een grandiose reis en begint voor Gijs een nieuw hoofdstuk in Australie!!!
© 2003 vieters . NL
30 juni 2003
roel + gijs in cambodja!
-> siem reap / angkor / pnom penh
Verslag van bezoek aan cambodja
donderdag 26-06-2003
bangkok - siem reap
Het valt toch niet mee om na het doorzakken met Murat en Thijs gisteravond om 7.00 uur op te staan. Toch zijn we nog ruim op tijd om een ontbijtje te scoren bij de 7/11 en een plekje in de aircon-minivan te vinden. Eenmaal vertrokken is het goed slapen en zodoende kunnen we het gebrek aan nachtrust enigszins inhalen. Bij de grensovergang zijn er nog wat mensen die ad hoc en voor te veel geld een visum moeten regelen waar wij op moeten wachten. Als de zoekgeraakte Japanners uit ons busje zijn teruggevonden kunnen we in colonne de grens oversteken. Dit verdient namelijk een speciale aanpak aangezien het wemelt van de bedelaars/zakkenrollers. Wij blijven daarom dicht bij elkaar en enkele reisleiders en politieagenten zorgen met behulp van hun bamboestokken dat overmatig geïnteresseerden op gepaste afstand worden gehouden. Deze grensovergang voldoet aan het klassieke beeld; een drukte van jewelste van mensen en goederen en een groot verschil tussen beide zijden. Zodra je namelijk in Poipet bent, ondervind je onmiddellijk dat Cambodja niet zo westers is als haar oosterbuur. De wegen zijn onverhard en een stuk smeriger, de nette winkeltjes zijn vervangen door kleine kraampjes en de transportmiddelen zien er ook primitiever uit. Onze bus ziet er in principe goed uit ware het niet dat er meer mensen in gepropt worden dan er plaatsen zijn, waardoor menigeen op de tassen moet plaatsnemen. Het ontbreekt ook aan een airco in deze bus wat op zich geen probleem is als we dan maar gaan rijden. Dat wordt echter opgehouden doordat er iemand lijkt te ontbreken. Na enkele tellingen en checks blijft het een mysterie, maar wordt er toch maar besloten te vertrekken. Eenmaal rijdend blijkt het hitteprobleem dan wel grotendeels opgelost door de ventilatie in de vorm van geopende ramen, maar blijken de wegen hier wel van dien aard dat dit geen gemakkelijke rit gaat worden. De weg van Roland Garros-gravel zit vol met gaten en hobbels waardoor de bus goed op en neer gaat. Uit eerdere bevindingen deze reis is gebleken dat dit effect zich met name voordoet achterin de bus. Roel heeft het niet zo slecht getroffen geheel voorin, maar Gijs heeft het behoorlijk moeilijk om op de achterste bank daadwerkelijk contact met zijn zitting te houden. Ook de Finse kogelstootster naast hem is niet een echt een pluspunt, waardoor Gijs bij de eerste stop gehavend de bus verlaat. Tijd voor een biertje! We worden overspoeld door kinderen, die ons allemaal met veel emotie het gerstenat proberen te verkopen. Uiteindelijk kopen we 2 blikjes van een lief meisje dat vervolgens welhaast in tranen uitbarst van dankbaarheid, omdat zij door onze aankoop morgen naar school kan gaan. Geroerd door dit tafereel zorgen we er maar voor dat ze ook overmorgen naar school kan. Ook de andere kinderen blijken allemaal even aardig, waardoor het afscheid na deze ontmoeting van een kwartiertje al een is van vrienden. Dat de Khmers aardige mensen zijn was verteld, maar dit heeft onze verwachtingen ver overtroffen. Na een paar uur schuddebuiken en afzien voor Gijs en slaap voor Roel arriveren we om een uur of 9 in Siem Reap en checken in bij Sky Hotel waar we een forse korting weten te bedingen. Meteen ook een deal gemaakt met Zuki dat hij ons morgen door het Angkor-gebied gaat rijden op zijn scooter. Voor ons is het verder alleen een hapje eten, een slaapmutsje drinken en dan op een oor gaan liggen.
vrijdag 27-06-2003
angkor -> angkor wat / bayon / ta phrom ...
Als om 4.15 uur de wekker gaat denken we in eerste instantie dat we toch eigenlijk wel gek zijn om voor de zoveelste dag op rij niet fatsoenlijk te slapen. Het vooruitzicht dat we Angkor gaan bezoeken geeft ons echter genoeg motivatie om in no-time ons te melden bij Zuki. Achterop zijn 125cc motorscooter racen we allereerst naar Angkor Wat vanwaar de zonsopkomst erg mooi moet zijn. Niet zozeer de zonsopkomst, maar gewoon het bouwwerk is indrukwekkend. Het gehele complex, bestaande uit meer dan 100 tempels, is gebouwd tussen de 9e en 13e eeuw toen de Khmerbeschaving hoogtijdagen vierde. De tempels zijn daarna in de vergetelheid geraakt, sinds anderhalve eeuw weer onder de aandacht en daarmee gered van de opdringende jungle. Voordat we naar de volgende tempel gaan willen we eerst een ontbijtje pakken en merken dat er wel heel veel mensen je dan iets aan willen bieden. Een van de eerste woorden die we dan ook leren zijn 'te arkun' oftewel 'dank je wel'.
Met gevulde maag gaan we via de South Gate op naar Bayon. Deze tempel is helemaal super! Meer dan 200 gezichten uitgehouwen in 54 torens staren in alle richtingen, maar daarnaast zit dit enorme bouwwerk vol met zeer gedetailleerde reliëfs. Wat deze tempel nog mooier maakt is het feit dat deze echt bevolkt wordt door de lokale bevolking. Wederom hebben we geen woorden voor al de indrukken die we hier opdoen. Ons trip vervolgt zich via Terrace of Elephants, Victory Gate en Thomannon naar Ta Keo. Deze tempel is niet zo rijk versierd, maar biedt een schitterend uitzicht over de bosrijke omgeving. Hier ontmoeten we de Canadese Katie, die in haar laatste dagen van haar 12 maanden reizen in Cambodja aan het doorbrengen is voordat ze terugkeert naar Edmonton. Met haar gaan we de saaie standaardportretten doorbreken door het schieten van enkele kiekjes vanuit vreemde posities en van handstands en dergelijke. Als wij naar de lunch brommen gaat Katie terug naar haar hotel omdat zij genoeg heeft van de hitte van zo'n 40C.
Tijdens de lunch zitten we gezellig te kletsen met de Khmers en krijgen we uitvoerige informatie over de filmopnames van Tomb Raider. Na onze magen gevuld te hebben en ons vochtpeil weer opgeschroefd te hebben gaan we op naar Ta Phrom. Voor zover we al iets van de schoonheid van de tempels konden verwoorden lukt het ons nu al helemaal niet. Denk aan het mooiste wat je kan bedenken en doe dat keer 10. Dan kom je een beetje in de buurt van hoe mooi het hier is. Deze half ingestorte tempel wordt overwoekerd door de jungle wat het idee geeft alsof jij deze tempel herontdekt. Dit wordt zeker versterkt door de afwezigheid van toeristen, waardoor wij geruime tijd sprakeloos tussen de immense bomen en stenen versiersels rondlopen.
Onder de indruk van dit monument vervolgen we onze rondreis via Pre Rup, Eastern Mebon, Ta Som tot Neak Poan. Deze tempel bestaat uit een centrale toren met daaromheen 4 (leegstaande) vijvers. Hier worden we nu al weer voor de 4e keer vandaag benaderd door officiële politieagenten met de vraag of we zijn politiepenning willen kopen. Als een Engelsman voor de gein vraagt of ze niet zijn penning maar zijn pistool mag kopen, bemoeit een derde zich ermee en biedt hem in het bijzijn van de agent wapens te koop aan. De jongen slaat het af, maar hieruit blijkt wel weer wat een maf land dit is. Wij rijden weer door naar Preah Khan en gaan tegen 5'en naar Phom Bakkung vanwaar de zonsondergang prachtig te aanschouwen moet zijn. Dat blijkt goed in de ronde gegaan te zijn, want de tempel op een heuvel wordt overbevolkt. We komen hier ook weer wat bekende gezichten tegen waaronder Katie. De zonsondergang is niet speciaal, maar het enthousiasme van de fotograferende Japanners is wel bijzonder. Ondanks dat was Angkor fabelachtig en moet je dit zeker aandoen als je eens in de buurt bent (en dan bedoel ik binnen een straal van 1000km)!!!
Na het avondeten gaan we met Katie naar de 'Angkor What?' waar we ook een Engels/Zweeds koppeltje tegenkomen. Hartstikke gezellig, maar na 3 nachten van maar 3 uur slaap en 15 uur tempelbezoek van vandaag zijn we doodop en kunnen we onze slaap goed gebruiken.
zaterdag 28-06-2003
siem reap - pnom penh
Roel heeft voor de 2e keer op rij door de wekker geslapen, maar gelukkig is Gijs wel in staat op tijd te ontwaken. In het guesthouse snel een ontbijtje verorberd en de krokodillen in het bijhorende krokodillenboerderijtje gedag gezegd. Mooi op tijd om de bus naar Pnom Penh te halen, maar niet voordat we een verkiezingsoptocht voorbij zien komen waar ze in Knotwilgendam nog een puntje aan kunnen zuigen. De bus was ons afgeraden, maar is echter uitstekend. We zitten met slechts 15 mensen in een normale touringcar met 40 plaatsen. De wegen zijn op dit traject ook een stuk beter, zodat wij zeer relaxt ons laten vervoeren. Onderweg schieten we door het mooie Cambodjaanse landschap en kleine typische dorpjes. In een van die gehuchtjes houden we halt om te lunchen en Gijs om en schriftje/dagboek te kopen. Het viel echter niet mee om duidelijk te maken wat hij wilde, maar had uiteindelijk een mooi scheikundeschriftje met kindertekening op de kaft. In het 2e deel van de reis worden we meerdere malen verrast door dit land. Allereerst zien we enkele mannen op een hoogte van zo'n 40 meter ongezekerd werken in een hoogspanningsmast. Daarna krijgen we bij een drinkpauze gefrituurde spinnen (type en grootte vogelspin) en vogeltjes aangeboden, maar wij slaan dit toch maar af.
In het begin van de middag zijn we al in Pnom Penh en gaan op advies van Elie naar Sunday GH waar het ook erg goed toeven blijkt te zijn. Een erg vriendelijk meisje runt hier de boel en is uitermate behulpzaam. Bij het avondeten kijken we de aangrijpende film Killing Fields om iets meer op te steken van de gruwelijke geschiedenis die dit land geteisterd heeft. De film en gesprekken met onze gastvrouw zijn zo heftig dat we daarna nog maar een biertje nodig hebben. Je moet hier erg uitkijken op straat, maar Wij hoeven niet zo ver dus gaan maar te voet naar de Teukai Bar. Volgens de LP heeft deze bar best music of town en volgens ons is dat zeker waar. De Fransman achter de schuifjes weten lekkere toontjes het knusse terrasje op te knallen. Toch maar niet te laat gemaakt, want we hebben nog steeds wat slaap in te halen.
zondag 29-06-2003
pnom penh -> killing fields / shooting range / verkennen
En dat is 3!!! Roel heeft zich wederom verslapen, maar nu ook Gijs waardoor we ietwat te laat wakker worden. De Japanners die ons vandaag gaan vergezellen zijn echter ook wat later en onze chauffeur vindt het ook niet zo'n probleem. The Killing Fields staan allereerst op het programma. Dit terrein bestaat uit een groot aantal massagraven van door het Pol Pot-regime vermoorde Cambodjanen. In de periode 1975-1978 zijn circa 17.000 mannen, vrouwen en kinderen in de S-21-gevangenis gemarteld en vervolgens op dit terrein geëxecuteerd. Sinds 1980 zijn meer dan 8.000 skeletten opgegraven waarvan de schedels zijn geplaatst in een monument naast de graven, maar nog steeds zijn nog vele graven niet gedolven. Als je rondwandelt zie je dan ook geregeld mensenbotten en stukken kleding uit de grond steken. Met kippenvel op de armen lopen wij in deze onwerkelijke omgeving. Meest schokkend is het als een van de spelende kinderen graag tegen betaling op de foto wil met een mensenbot tussen haar tanden. Onze magen draaien een keer of 10 om.
Het is misschien slechte overgang, maar na dit gruwelijke stukje historie gaan we naar de plaatselijke schietbaan. Niet dat wij zo van schieten houden, maar volgens reisvrienden is dit echt bijzonder. Volgens de reizigersoverleving zou je hier zelfs met een raketwerper op een koe kunnen schieten. Dit stond echter niet op 'het menu', maar bleek na navraag wel mogelijk. De menukaart bevat wel machinegeweren als M16, M42, Kalashnikov, Tommy Gun, daarnaast pistolen in verschillende gedaanten en bestaat er de mogelijkheid om een granaat te werpen. Pacifisten als we zijn kiezen wij maar voor een simpele Colt 45, wat toch al de nodige angst met zich meebrengt. De knal is toch wel echt heel hard en ook het stabiel houden van het zware massieve stuk staal valt niet mee na een aantal schoten. Het blijkt dat wij toch niet zijn geboren als schutters. Toch apart om dit een keer gedaan te hebben en nadat onze hartslag weer terug is op normaal niveau en de stoere foto's zijn gemaakt gaan we weer terug naar het centrum van Pnom Penh.
Mooi op tijd om nog het gebruikelijke wandelingetje door de stad te maken. Ook nu maak je weer van alles mee als je je gewoon te voet door de stad heen beweegt. Op de grote overdekte markt geniet Gijs van de groentekraampjes en laat Roel zich maar eens wegen bij een goedlachse man, die in al zijn haast vergeten is zijn kunstgebit in te doen. De weegschaal bevestigde het vermoeden dat Roel inderdaad enkele kilootjes is kwijtgeraakt en zelfs onder Gijs zijn gewicht is gekomen. Onze wandeling vervolgt zich richting het backpackersgedeelte bij het meer. Zoals het zo'n gebied betaamt stikt het hier van de GHjes, barretjes met films, reisbureautjes en hangt er een grote blowwalm boven het gebied. Aan de rand van het meer dat volledig vol gegroeid is met waterplanten en daardoor in geen velden meer op een meer lijkt maar meer op een veld, nemen wij plaats in een hangmatje onder het genot van een biertje, lekker deuntje en aangenaam gezelschap. Na een paar uurtjes babbelen met een Zweed, Canadees en Amerikaan gaan we naar Wat Pnom en gaan daarna richting boulevard. Onderweg hier naartoe verschijnt ineens een olifant temidden van het drukke verkeer. De auto's weten niet hoe snel ze moeten stoppen en geven ruim baan aan de kolos die achteloos de straat oversteekt. Eenmaal aangekomen bij de oever van de Tonle Sap alwaar deze samenkomt met de ons inmiddels overbekende Mekong, gaan we tussen de Pnom Penhers van de zonsondergang genieten. We raken al snel in gesprek met een zeer aardige man naast ons en ook een Indische man komt al snel een praatje met ons maken. Deze laatste beweert met meditatie en goed voeding HIV te kunnen overwinnen. Hij, Talat Kamal, is zelfs bereid zich te laten infecteren om dat op de Fleming-methode aan te tonen. Wij wensen hem veel sterkte toe. Ons avondeten bestaat uit de hier ontwikkelde happy pizza, maar deze is (gelukkig) vele malen minder sterk dan de Laos-versie. Nog wat kroegjes gecheckt en Pnom Penh heeft weer een ruime voldoende van ons verdient!
maandag 30-06-2003
pnom penh - bangkok
Doel van de dag wordt om in Ko Tao in Thailand te komen. Dat is een hoge inzet, want het eiland ligt in het zuiden van Thailand zo’n 1200 km van Pnom Penh. Het is dus maar de raag of we binnen 24 uur al op het felbegeerde eiland kunnen komen. Het zat ons al meteen niet mee aangezien er geen busverbindingen van Pnom Penh naar de grens zijn. We hebben dus gisteren een taxi moeten regelen en om de kosten te drukken delen we deze met twee Khmers. Nog steeds geen goedkoop tripje, maar de chauffeur weet ons wel in zijn privé-mobiel met het gas erop over de zandweggetjes te scheuren. We menen zelfs af en toe het piepen van de banden te horen en we dachten dat dat talent toch alleen was weggelegd voor de Dukes of Hazzard. De vaart wordt er af en toe uitgehaald vanwege een overvaart per veerpont per veerpont en dan kon onze coureur even op adem komen. De veerpont was eigenlijk niet meer dan een paar bij elkaar gebonden bootjes met 2 vrachtwagen-motoren erop, maar werkt perfect. Op een van de pontjes vraagt een agent of hij met ons mee mag liften en in Cambodja hebben agenten nog gezag, dus vervolgen we onze reis met z'n 4'en op de achterbank. Een beetje krap, maar we hoeven nu in ieder geval niet meer bang te zijn bekeurd te worden voor te hard rijden. Onderweg zijn we ook nog terloops (of eigenlijk terrijds) hoe een grote slang (meter of 5) en krokodil (meter of 4) worden vrijgelaten. Bij de grens (Koh Kong-Hat Lek) doneren we al onze laatste riels (Cambodjaanse munt) aan de chauffeur als een soort gevarengeld.
In Hat Lek nemen we de minibus naar Trat om vanuit daar per openbare bus naar Bangkok te gaan. In deze bus ontmoeten we een hoge pief van de American University in Pnom Penh die Roel een baan als economie-leraar aanbiedt, maar wijst dit beleefd van de hand. Achteraf toch wel een mooi baantje geweest, maar Dini zou haar zoon te veel gaan missen. Dichter bij Bangkok worden we ook weer geconfronteerd met een oud busspelletje van briefjes doorpasen. Zo krijgt Roel een briefje van een thais meisje wat haar engels wil verbeteren. We hebben daarom maar zo goed en kwaad als het ging met haar in het Engels geporbeerd te praten, maar dat viel nog niet mee. Om een uur of 9 's avonds komen we aan in Bangkok en hebben dan al de hoop laten varen dat we nog deze avond naar Ko Tao kunnen gaan. Gaan daarom Kho Sahn Road, maar weer onveilig maken. En ja hoor, wie zien we daar... Murat. Hij heeft sinds ons vertrek naar Cambodja vorige week weinig ondernomen en is helemaal blijven hangen in Bangkok. Doet er niet toe, want nu kunnen wij weer gezellig met hem op stap naar The Roof Top-bar, Immortal Bar en DDM.
Morgen op naar de eilanden!
© 2003 vieters . NL
Verslag van bezoek aan cambodja
donderdag 26-06-2003
bangkok - siem reap
Het valt toch niet mee om na het doorzakken met Murat en Thijs gisteravond om 7.00 uur op te staan. Toch zijn we nog ruim op tijd om een ontbijtje te scoren bij de 7/11 en een plekje in de aircon-minivan te vinden. Eenmaal vertrokken is het goed slapen en zodoende kunnen we het gebrek aan nachtrust enigszins inhalen. Bij de grensovergang zijn er nog wat mensen die ad hoc en voor te veel geld een visum moeten regelen waar wij op moeten wachten. Als de zoekgeraakte Japanners uit ons busje zijn teruggevonden kunnen we in colonne de grens oversteken. Dit verdient namelijk een speciale aanpak aangezien het wemelt van de bedelaars/zakkenrollers. Wij blijven daarom dicht bij elkaar en enkele reisleiders en politieagenten zorgen met behulp van hun bamboestokken dat overmatig geïnteresseerden op gepaste afstand worden gehouden. Deze grensovergang voldoet aan het klassieke beeld; een drukte van jewelste van mensen en goederen en een groot verschil tussen beide zijden. Zodra je namelijk in Poipet bent, ondervind je onmiddellijk dat Cambodja niet zo westers is als haar oosterbuur. De wegen zijn onverhard en een stuk smeriger, de nette winkeltjes zijn vervangen door kleine kraampjes en de transportmiddelen zien er ook primitiever uit. Onze bus ziet er in principe goed uit ware het niet dat er meer mensen in gepropt worden dan er plaatsen zijn, waardoor menigeen op de tassen moet plaatsnemen. Het ontbreekt ook aan een airco in deze bus wat op zich geen probleem is als we dan maar gaan rijden. Dat wordt echter opgehouden doordat er iemand lijkt te ontbreken. Na enkele tellingen en checks blijft het een mysterie, maar wordt er toch maar besloten te vertrekken. Eenmaal rijdend blijkt het hitteprobleem dan wel grotendeels opgelost door de ventilatie in de vorm van geopende ramen, maar blijken de wegen hier wel van dien aard dat dit geen gemakkelijke rit gaat worden. De weg van Roland Garros-gravel zit vol met gaten en hobbels waardoor de bus goed op en neer gaat. Uit eerdere bevindingen deze reis is gebleken dat dit effect zich met name voordoet achterin de bus. Roel heeft het niet zo slecht getroffen geheel voorin, maar Gijs heeft het behoorlijk moeilijk om op de achterste bank daadwerkelijk contact met zijn zitting te houden. Ook de Finse kogelstootster naast hem is niet een echt een pluspunt, waardoor Gijs bij de eerste stop gehavend de bus verlaat. Tijd voor een biertje! We worden overspoeld door kinderen, die ons allemaal met veel emotie het gerstenat proberen te verkopen. Uiteindelijk kopen we 2 blikjes van een lief meisje dat vervolgens welhaast in tranen uitbarst van dankbaarheid, omdat zij door onze aankoop morgen naar school kan gaan. Geroerd door dit tafereel zorgen we er maar voor dat ze ook overmorgen naar school kan. Ook de andere kinderen blijken allemaal even aardig, waardoor het afscheid na deze ontmoeting van een kwartiertje al een is van vrienden. Dat de Khmers aardige mensen zijn was verteld, maar dit heeft onze verwachtingen ver overtroffen. Na een paar uur schuddebuiken en afzien voor Gijs en slaap voor Roel arriveren we om een uur of 9 in Siem Reap en checken in bij Sky Hotel waar we een forse korting weten te bedingen. Meteen ook een deal gemaakt met Zuki dat hij ons morgen door het Angkor-gebied gaat rijden op zijn scooter. Voor ons is het verder alleen een hapje eten, een slaapmutsje drinken en dan op een oor gaan liggen.
vrijdag 27-06-2003
angkor -> angkor wat / bayon / ta phrom ...
Als om 4.15 uur de wekker gaat denken we in eerste instantie dat we toch eigenlijk wel gek zijn om voor de zoveelste dag op rij niet fatsoenlijk te slapen. Het vooruitzicht dat we Angkor gaan bezoeken geeft ons echter genoeg motivatie om in no-time ons te melden bij Zuki. Achterop zijn 125cc motorscooter racen we allereerst naar Angkor Wat vanwaar de zonsopkomst erg mooi moet zijn. Niet zozeer de zonsopkomst, maar gewoon het bouwwerk is indrukwekkend. Het gehele complex, bestaande uit meer dan 100 tempels, is gebouwd tussen de 9e en 13e eeuw toen de Khmerbeschaving hoogtijdagen vierde. De tempels zijn daarna in de vergetelheid geraakt, sinds anderhalve eeuw weer onder de aandacht en daarmee gered van de opdringende jungle. Voordat we naar de volgende tempel gaan willen we eerst een ontbijtje pakken en merken dat er wel heel veel mensen je dan iets aan willen bieden. Een van de eerste woorden die we dan ook leren zijn 'te arkun' oftewel 'dank je wel'.
Met gevulde maag gaan we via de South Gate op naar Bayon. Deze tempel is helemaal super! Meer dan 200 gezichten uitgehouwen in 54 torens staren in alle richtingen, maar daarnaast zit dit enorme bouwwerk vol met zeer gedetailleerde reliëfs. Wat deze tempel nog mooier maakt is het feit dat deze echt bevolkt wordt door de lokale bevolking. Wederom hebben we geen woorden voor al de indrukken die we hier opdoen. Ons trip vervolgt zich via Terrace of Elephants, Victory Gate en Thomannon naar Ta Keo. Deze tempel is niet zo rijk versierd, maar biedt een schitterend uitzicht over de bosrijke omgeving. Hier ontmoeten we de Canadese Katie, die in haar laatste dagen van haar 12 maanden reizen in Cambodja aan het doorbrengen is voordat ze terugkeert naar Edmonton. Met haar gaan we de saaie standaardportretten doorbreken door het schieten van enkele kiekjes vanuit vreemde posities en van handstands en dergelijke. Als wij naar de lunch brommen gaat Katie terug naar haar hotel omdat zij genoeg heeft van de hitte van zo'n 40C.
Tijdens de lunch zitten we gezellig te kletsen met de Khmers en krijgen we uitvoerige informatie over de filmopnames van Tomb Raider. Na onze magen gevuld te hebben en ons vochtpeil weer opgeschroefd te hebben gaan we op naar Ta Phrom. Voor zover we al iets van de schoonheid van de tempels konden verwoorden lukt het ons nu al helemaal niet. Denk aan het mooiste wat je kan bedenken en doe dat keer 10. Dan kom je een beetje in de buurt van hoe mooi het hier is. Deze half ingestorte tempel wordt overwoekerd door de jungle wat het idee geeft alsof jij deze tempel herontdekt. Dit wordt zeker versterkt door de afwezigheid van toeristen, waardoor wij geruime tijd sprakeloos tussen de immense bomen en stenen versiersels rondlopen.
Onder de indruk van dit monument vervolgen we onze rondreis via Pre Rup, Eastern Mebon, Ta Som tot Neak Poan. Deze tempel bestaat uit een centrale toren met daaromheen 4 (leegstaande) vijvers. Hier worden we nu al weer voor de 4e keer vandaag benaderd door officiële politieagenten met de vraag of we zijn politiepenning willen kopen. Als een Engelsman voor de gein vraagt of ze niet zijn penning maar zijn pistool mag kopen, bemoeit een derde zich ermee en biedt hem in het bijzijn van de agent wapens te koop aan. De jongen slaat het af, maar hieruit blijkt wel weer wat een maf land dit is. Wij rijden weer door naar Preah Khan en gaan tegen 5'en naar Phom Bakkung vanwaar de zonsondergang prachtig te aanschouwen moet zijn. Dat blijkt goed in de ronde gegaan te zijn, want de tempel op een heuvel wordt overbevolkt. We komen hier ook weer wat bekende gezichten tegen waaronder Katie. De zonsondergang is niet speciaal, maar het enthousiasme van de fotograferende Japanners is wel bijzonder. Ondanks dat was Angkor fabelachtig en moet je dit zeker aandoen als je eens in de buurt bent (en dan bedoel ik binnen een straal van 1000km)!!!
Na het avondeten gaan we met Katie naar de 'Angkor What?' waar we ook een Engels/Zweeds koppeltje tegenkomen. Hartstikke gezellig, maar na 3 nachten van maar 3 uur slaap en 15 uur tempelbezoek van vandaag zijn we doodop en kunnen we onze slaap goed gebruiken.
zaterdag 28-06-2003
siem reap - pnom penh
Roel heeft voor de 2e keer op rij door de wekker geslapen, maar gelukkig is Gijs wel in staat op tijd te ontwaken. In het guesthouse snel een ontbijtje verorberd en de krokodillen in het bijhorende krokodillenboerderijtje gedag gezegd. Mooi op tijd om de bus naar Pnom Penh te halen, maar niet voordat we een verkiezingsoptocht voorbij zien komen waar ze in Knotwilgendam nog een puntje aan kunnen zuigen. De bus was ons afgeraden, maar is echter uitstekend. We zitten met slechts 15 mensen in een normale touringcar met 40 plaatsen. De wegen zijn op dit traject ook een stuk beter, zodat wij zeer relaxt ons laten vervoeren. Onderweg schieten we door het mooie Cambodjaanse landschap en kleine typische dorpjes. In een van die gehuchtjes houden we halt om te lunchen en Gijs om en schriftje/dagboek te kopen. Het viel echter niet mee om duidelijk te maken wat hij wilde, maar had uiteindelijk een mooi scheikundeschriftje met kindertekening op de kaft. In het 2e deel van de reis worden we meerdere malen verrast door dit land. Allereerst zien we enkele mannen op een hoogte van zo'n 40 meter ongezekerd werken in een hoogspanningsmast. Daarna krijgen we bij een drinkpauze gefrituurde spinnen (type en grootte vogelspin) en vogeltjes aangeboden, maar wij slaan dit toch maar af.
In het begin van de middag zijn we al in Pnom Penh en gaan op advies van Elie naar Sunday GH waar het ook erg goed toeven blijkt te zijn. Een erg vriendelijk meisje runt hier de boel en is uitermate behulpzaam. Bij het avondeten kijken we de aangrijpende film Killing Fields om iets meer op te steken van de gruwelijke geschiedenis die dit land geteisterd heeft. De film en gesprekken met onze gastvrouw zijn zo heftig dat we daarna nog maar een biertje nodig hebben. Je moet hier erg uitkijken op straat, maar Wij hoeven niet zo ver dus gaan maar te voet naar de Teukai Bar. Volgens de LP heeft deze bar best music of town en volgens ons is dat zeker waar. De Fransman achter de schuifjes weten lekkere toontjes het knusse terrasje op te knallen. Toch maar niet te laat gemaakt, want we hebben nog steeds wat slaap in te halen.
zondag 29-06-2003
pnom penh -> killing fields / shooting range / verkennen
En dat is 3!!! Roel heeft zich wederom verslapen, maar nu ook Gijs waardoor we ietwat te laat wakker worden. De Japanners die ons vandaag gaan vergezellen zijn echter ook wat later en onze chauffeur vindt het ook niet zo'n probleem. The Killing Fields staan allereerst op het programma. Dit terrein bestaat uit een groot aantal massagraven van door het Pol Pot-regime vermoorde Cambodjanen. In de periode 1975-1978 zijn circa 17.000 mannen, vrouwen en kinderen in de S-21-gevangenis gemarteld en vervolgens op dit terrein geëxecuteerd. Sinds 1980 zijn meer dan 8.000 skeletten opgegraven waarvan de schedels zijn geplaatst in een monument naast de graven, maar nog steeds zijn nog vele graven niet gedolven. Als je rondwandelt zie je dan ook geregeld mensenbotten en stukken kleding uit de grond steken. Met kippenvel op de armen lopen wij in deze onwerkelijke omgeving. Meest schokkend is het als een van de spelende kinderen graag tegen betaling op de foto wil met een mensenbot tussen haar tanden. Onze magen draaien een keer of 10 om.
Het is misschien slechte overgang, maar na dit gruwelijke stukje historie gaan we naar de plaatselijke schietbaan. Niet dat wij zo van schieten houden, maar volgens reisvrienden is dit echt bijzonder. Volgens de reizigersoverleving zou je hier zelfs met een raketwerper op een koe kunnen schieten. Dit stond echter niet op 'het menu', maar bleek na navraag wel mogelijk. De menukaart bevat wel machinegeweren als M16, M42, Kalashnikov, Tommy Gun, daarnaast pistolen in verschillende gedaanten en bestaat er de mogelijkheid om een granaat te werpen. Pacifisten als we zijn kiezen wij maar voor een simpele Colt 45, wat toch al de nodige angst met zich meebrengt. De knal is toch wel echt heel hard en ook het stabiel houden van het zware massieve stuk staal valt niet mee na een aantal schoten. Het blijkt dat wij toch niet zijn geboren als schutters. Toch apart om dit een keer gedaan te hebben en nadat onze hartslag weer terug is op normaal niveau en de stoere foto's zijn gemaakt gaan we weer terug naar het centrum van Pnom Penh.
Mooi op tijd om nog het gebruikelijke wandelingetje door de stad te maken. Ook nu maak je weer van alles mee als je je gewoon te voet door de stad heen beweegt. Op de grote overdekte markt geniet Gijs van de groentekraampjes en laat Roel zich maar eens wegen bij een goedlachse man, die in al zijn haast vergeten is zijn kunstgebit in te doen. De weegschaal bevestigde het vermoeden dat Roel inderdaad enkele kilootjes is kwijtgeraakt en zelfs onder Gijs zijn gewicht is gekomen. Onze wandeling vervolgt zich richting het backpackersgedeelte bij het meer. Zoals het zo'n gebied betaamt stikt het hier van de GHjes, barretjes met films, reisbureautjes en hangt er een grote blowwalm boven het gebied. Aan de rand van het meer dat volledig vol gegroeid is met waterplanten en daardoor in geen velden meer op een meer lijkt maar meer op een veld, nemen wij plaats in een hangmatje onder het genot van een biertje, lekker deuntje en aangenaam gezelschap. Na een paar uurtjes babbelen met een Zweed, Canadees en Amerikaan gaan we naar Wat Pnom en gaan daarna richting boulevard. Onderweg hier naartoe verschijnt ineens een olifant temidden van het drukke verkeer. De auto's weten niet hoe snel ze moeten stoppen en geven ruim baan aan de kolos die achteloos de straat oversteekt. Eenmaal aangekomen bij de oever van de Tonle Sap alwaar deze samenkomt met de ons inmiddels overbekende Mekong, gaan we tussen de Pnom Penhers van de zonsondergang genieten. We raken al snel in gesprek met een zeer aardige man naast ons en ook een Indische man komt al snel een praatje met ons maken. Deze laatste beweert met meditatie en goed voeding HIV te kunnen overwinnen. Hij, Talat Kamal, is zelfs bereid zich te laten infecteren om dat op de Fleming-methode aan te tonen. Wij wensen hem veel sterkte toe. Ons avondeten bestaat uit de hier ontwikkelde happy pizza, maar deze is (gelukkig) vele malen minder sterk dan de Laos-versie. Nog wat kroegjes gecheckt en Pnom Penh heeft weer een ruime voldoende van ons verdient!
maandag 30-06-2003
pnom penh - bangkok
Doel van de dag wordt om in Ko Tao in Thailand te komen. Dat is een hoge inzet, want het eiland ligt in het zuiden van Thailand zo’n 1200 km van Pnom Penh. Het is dus maar de raag of we binnen 24 uur al op het felbegeerde eiland kunnen komen. Het zat ons al meteen niet mee aangezien er geen busverbindingen van Pnom Penh naar de grens zijn. We hebben dus gisteren een taxi moeten regelen en om de kosten te drukken delen we deze met twee Khmers. Nog steeds geen goedkoop tripje, maar de chauffeur weet ons wel in zijn privé-mobiel met het gas erop over de zandweggetjes te scheuren. We menen zelfs af en toe het piepen van de banden te horen en we dachten dat dat talent toch alleen was weggelegd voor de Dukes of Hazzard. De vaart wordt er af en toe uitgehaald vanwege een overvaart per veerpont per veerpont en dan kon onze coureur even op adem komen. De veerpont was eigenlijk niet meer dan een paar bij elkaar gebonden bootjes met 2 vrachtwagen-motoren erop, maar werkt perfect. Op een van de pontjes vraagt een agent of hij met ons mee mag liften en in Cambodja hebben agenten nog gezag, dus vervolgen we onze reis met z'n 4'en op de achterbank. Een beetje krap, maar we hoeven nu in ieder geval niet meer bang te zijn bekeurd te worden voor te hard rijden. Onderweg zijn we ook nog terloops (of eigenlijk terrijds) hoe een grote slang (meter of 5) en krokodil (meter of 4) worden vrijgelaten. Bij de grens (Koh Kong-Hat Lek) doneren we al onze laatste riels (Cambodjaanse munt) aan de chauffeur als een soort gevarengeld.
In Hat Lek nemen we de minibus naar Trat om vanuit daar per openbare bus naar Bangkok te gaan. In deze bus ontmoeten we een hoge pief van de American University in Pnom Penh die Roel een baan als economie-leraar aanbiedt, maar wijst dit beleefd van de hand. Achteraf toch wel een mooi baantje geweest, maar Dini zou haar zoon te veel gaan missen. Dichter bij Bangkok worden we ook weer geconfronteerd met een oud busspelletje van briefjes doorpasen. Zo krijgt Roel een briefje van een thais meisje wat haar engels wil verbeteren. We hebben daarom maar zo goed en kwaad als het ging met haar in het Engels geporbeerd te praten, maar dat viel nog niet mee. Om een uur of 9 's avonds komen we aan in Bangkok en hebben dan al de hoop laten varen dat we nog deze avond naar Ko Tao kunnen gaan. Gaan daarom Kho Sahn Road, maar weer onveilig maken. En ja hoor, wie zien we daar... Murat. Hij heeft sinds ons vertrek naar Cambodja vorige week weinig ondernomen en is helemaal blijven hangen in Bangkok. Doet er niet toe, want nu kunnen wij weer gezellig met hem op stap naar The Roof Top-bar, Immortal Bar en DDM.
Morgen op naar de eilanden!
© 2003 vieters . NL
25 juni 2003
roel + gijs in thailand! [deel III]
Verslag van het derde bezoek aan thailand
dinsdag 24-06-2003
bangkok -> stappen
4.00 uur komen we aan in Kho Sahn Road en gaan dit keer naar Classic Inn; onderdeel van Kho Sahn Palace. Check-in-tijden maken hier niets uit, want alles gaat hier 24/7 door. Even snel nog een uiltje geknapt en een uur of 10 onze paspoorten afgegeven, zodat onze visa voor Cambodja geregeld kunnen worden. We krijgen dan te horen dat we donderdag al kunnen afreizen naar de Thaise Oosterbuur. Dus hebben we 2 dagen de tijd om het Kho Sahn Road-ritueel van wat flaneren, CD-collectie verversen, een filmpje pakken, fruitshakes (vruchtensap met ijs uit de blender) drinken en wat kouwe kleppen soldaat maken. We merken nu al wel dat we hier al wat tijd hebben doorgebracht, want vele Thaien herkennen ons nog. Zo ook de meisjes van Kho Sahn Palace, die als ze ons in Classic Inn zien helemaal verbolgen zijn dat we nu daar en niet bij hen zitten. Zij kenden zelfs onze namen nog en konden ze ook nog eens redelijk uitspreken; wroell & kgijz.
's Avonds na het eten een pilske gepakt bij Te op het terras voor de 7/11 (supermarkt). Niet mooi aangekleed of zo, maar wel de plek om mensen te ontmoeten. Zo zien we hier Thijs en Murat uit Laos weer. Altijd mooi om met deze mannen een Singha kort te trekken. Zij gaan naar Patpong, maar daar passen we toch maar voor. Na hun vertrek worden we al snel weer vergezeld door Dave (ook uit Laos) en met hem gaan we naar de DDM Club alwaar een elektro-trance-feestje is met een Franse DJ. Erg lekkere muziek en de 'dancing shoes' zijn niet eens nodig om ons in beweging te krijgen. Op flip flaps (slippers) dansen is erg lastig, zodat we op onze blote voeten de dansvloer opgaan in de hoop niet in glas te stappen of door hiking boots maat 45 te worden geplet. Publiek is ook erg leuk, zoals een stel dronken Engelsen die een verjaardag aan het vieren zijn, een paar praktiserende semi-lesbische meisjes, 2 tienertoermeisjes met de hier welbekende spreuk "same same, but different" op hun voor- en achtergevel en een dozijn overgeinteresseerde Thaisen. Na sluitingstijd maken we maar mooi gebruik van deze lokale kennisbronnen en zo weten een aantal Thaise meisjes ons naar een plek te brengen waar het nog goed naborrelen is. Toen het ongeveer weer licht begon te worden op aanraden van onze Bangkokse gidsen ergens op straat nog een UEO (Unidentifeid Edible Object) genuttigd. Ik durf echt niet te zeggen wat we op dat moment naar binnen hebben gewerkt, maar laten we hopen dat het 'slechts' hond of kat was. Daarna wordt het hoog tijd dat we maar eens gaan slapen. We hadden namelijk (voor de tigste keer) plannen om Ayuthaya (net boven BKK) te bezoeken, maar we vermoeden dan al dat dat niet meer door gaat.
woensdag 25-06-2003
bangkok -> kater
Ons vermoeden blijkt waarheid, want we worden pas ver in de middag wakker met een ontzettende kater. Naar de Burger King lopen voor een Whopper was al een hele opgave laat staan een dag naar Ayuthaya. Daarnaast hebben we inmiddels ook niet meer genoeg tijd. Nee, deze dag staat meer in het teken van overleven en nagenieten van de goede avond gisteren. We konden het echter niet laten om na de film Phone Booth (erg goed) nog een kleintje te gaan drinken voor de 7/11. En ja hoor, daar waren Thijs en Murat ook weer. Zij hun stoere Patpong-verhalen verteld en wij onze spannende DDM-ervaringen met hen gedeeld. Stiekem toch weer een uur of 2 geworden, terwijl we morgen om 7.00 uur present moeten zijn om naar Cambodja af te reizen.
© 2003 vieters . NL
dinsdag 24-06-2003
bangkok -> stappen
4.00 uur komen we aan in Kho Sahn Road en gaan dit keer naar Classic Inn; onderdeel van Kho Sahn Palace. Check-in-tijden maken hier niets uit, want alles gaat hier 24/7 door. Even snel nog een uiltje geknapt en een uur of 10 onze paspoorten afgegeven, zodat onze visa voor Cambodja geregeld kunnen worden. We krijgen dan te horen dat we donderdag al kunnen afreizen naar de Thaise Oosterbuur. Dus hebben we 2 dagen de tijd om het Kho Sahn Road-ritueel van wat flaneren, CD-collectie verversen, een filmpje pakken, fruitshakes (vruchtensap met ijs uit de blender) drinken en wat kouwe kleppen soldaat maken. We merken nu al wel dat we hier al wat tijd hebben doorgebracht, want vele Thaien herkennen ons nog. Zo ook de meisjes van Kho Sahn Palace, die als ze ons in Classic Inn zien helemaal verbolgen zijn dat we nu daar en niet bij hen zitten. Zij kenden zelfs onze namen nog en konden ze ook nog eens redelijk uitspreken; wroell & kgijz.
's Avonds na het eten een pilske gepakt bij Te op het terras voor de 7/11 (supermarkt). Niet mooi aangekleed of zo, maar wel de plek om mensen te ontmoeten. Zo zien we hier Thijs en Murat uit Laos weer. Altijd mooi om met deze mannen een Singha kort te trekken. Zij gaan naar Patpong, maar daar passen we toch maar voor. Na hun vertrek worden we al snel weer vergezeld door Dave (ook uit Laos) en met hem gaan we naar de DDM Club alwaar een elektro-trance-feestje is met een Franse DJ. Erg lekkere muziek en de 'dancing shoes' zijn niet eens nodig om ons in beweging te krijgen. Op flip flaps (slippers) dansen is erg lastig, zodat we op onze blote voeten de dansvloer opgaan in de hoop niet in glas te stappen of door hiking boots maat 45 te worden geplet. Publiek is ook erg leuk, zoals een stel dronken Engelsen die een verjaardag aan het vieren zijn, een paar praktiserende semi-lesbische meisjes, 2 tienertoermeisjes met de hier welbekende spreuk "same same, but different" op hun voor- en achtergevel en een dozijn overgeinteresseerde Thaisen. Na sluitingstijd maken we maar mooi gebruik van deze lokale kennisbronnen en zo weten een aantal Thaise meisjes ons naar een plek te brengen waar het nog goed naborrelen is. Toen het ongeveer weer licht begon te worden op aanraden van onze Bangkokse gidsen ergens op straat nog een UEO (Unidentifeid Edible Object) genuttigd. Ik durf echt niet te zeggen wat we op dat moment naar binnen hebben gewerkt, maar laten we hopen dat het 'slechts' hond of kat was. Daarna wordt het hoog tijd dat we maar eens gaan slapen. We hadden namelijk (voor de tigste keer) plannen om Ayuthaya (net boven BKK) te bezoeken, maar we vermoeden dan al dat dat niet meer door gaat.
woensdag 25-06-2003
bangkok -> kater
Ons vermoeden blijkt waarheid, want we worden pas ver in de middag wakker met een ontzettende kater. Naar de Burger King lopen voor een Whopper was al een hele opgave laat staan een dag naar Ayuthaya. Daarnaast hebben we inmiddels ook niet meer genoeg tijd. Nee, deze dag staat meer in het teken van overleven en nagenieten van de goede avond gisteren. We konden het echter niet laten om na de film Phone Booth (erg goed) nog een kleintje te gaan drinken voor de 7/11. En ja hoor, daar waren Thijs en Murat ook weer. Zij hun stoere Patpong-verhalen verteld en wij onze spannende DDM-ervaringen met hen gedeeld. Stiekem toch weer een uur of 2 geworden, terwijl we morgen om 7.00 uur present moeten zijn om naar Cambodja af te reizen.
© 2003 vieters . NL
23 juni 2003
roel + gijs in laos!
-> mekong / luang prabang / vang vieng / vientiane
Verslag van bezoek aan laos
zondag 15-06-2003
mekong -> chiang khong - pakbeng
De hele bende die we de avond ervoor hadden ontmoet zat al in het restaurant toen wij aan kwamen zetten. Snel wat eten gescoord en met de tuk tuk naar het immigratie office voor 'n stempeltje. Samen met David en Ty (vanaf nu Lao) inkopen gedaan voor de boottrip en de grens overgestoken. Als een van de laatste kwamen we de boot binnen die inmiddels al afgeladen vol zat met andere backpackers. Tijdens het manuvreren naar het achterste gedeelte van de boot liep Gijs prontificaal met z'n hoofd tegen een steunbalk...dat was ook weer een goede binnenkomer! Zodra je met de boot Laos binnengaat kun je kiezen tussen een slowboat of de speedboat. Natuurlijk klinkt de speedboot in menig oor een grote uitdaging, maar deze scheurt met 80 km/h over het water en maakt zoveel lawaai dat je elkaar nooit kan verstaan en daarnaast ben je verplicht een helm met vizier en reddingsvest te dragen (terwijl het 30 graden is!), wat je in een keer een stuk minder stoerder maakt. In tegenstellig tot de speedboot doet de slowboat er 2 dagen over maar kun je wel redelijk relaxt zitten en is er zelfs tijd voor een goed gesprek en een biertje. Voordat we vertrokken werd ons verteld dat we de verzekering nog moesten betalen, dit leidde tot een hoop discussies want de verzekering zou al in de ticket begrepen zijn. Uiteindelijk hebben wij en de meeste mensen van de boot (20 man) maar betaald want de boot weigerde te vertrekken zonder dat iedereen betaald had. Achteraf bleek het een grote oplichting te zijn, maar bij deze toch complimenten aan de 'man van de verzekering' want alles was tot in de puntjes uitgewerkt, van identiteits bewijs tot officieel lijkende verzekerings papieren en hij had zelfs z'n haar gekamt. De bootreis verliep erg goed, de omgeving was echt schitterend: veel bergen begroeit met palmbomen, pitoreske dorpjes en echt alles was groen (op de Mekong rivier na, die was bruin!). De boot werd gerund door een Lao gezinnetje, papa achter het stuur, mama in het motorhok, en de drie kinderen zorgden voor het drinken en aanmeren van het schip. Als ze door de boot liepen moesten ze veel mensen passeren die op de grond lagen te slapen, maar weigerden om over ze heen te stappen want voor hun geloof mochten ze hun voetzolen niet naar iemand toe richten. Dit leverde wel grappige taferelen op want veel mensen wisten niet waarom ze zo erg omliepen als ze een drankje moesten brengen. Tijdens de eerste stop wat eten gekocht en betaald met de Thaise munteenheid Baht, want zowel Baht, Dollars als de Lao eenheid Kip worden overal geaccepteerd. Bij het afrekenen betaalden we met een 100 Baht biljet (2 euro), maar kregen 15.000 kip terug in biljetten van 1000. Je voelt je in dit land nogal snel miljonair want bij het omwissellen van 50 euro krijg je al snel een hele tas vol biljetten mee naar huis. Om 5 uur kwamen we aan in Pak Beng, een klein dorpje langs de Mekong rivier wat volledig leeft van de overnachting van de slowboot richting Luang Prabang. Dat was ook de reden dat het hele dorp ons op stond te wachten om reclame te maken voor hun guesthouse. Samen met Ty en David een guesthouse opgezocht en we waren nog niet binnen of enkele tientallen jongeren kwamen opium en wiet aanbieden, wat daar in de omgeving volop groeit. Met z'n viertjes gegeten en een biertje gedronken op het balkon van het guesthouse. De mensen van het guesthouse kwamen er ook bij zitten en de waterpijp ging een keertje rond.
maandag 16-06-2003
mekong -> pakbeng - luang prabang
Ontwaken in heiig Pakbeng. We moesten ons behelpen met een bucket koud water ipv een warme douche. Bij het ontbijt merkten we al de eerste invloeden van de Fransen uit de Koloniale tijd, het ontbijtje was namelijk een Frans stokbroodje met Le Vasqerie kaasjes...mmmmmm! Zonder problemen lekker gelaxt het riviertje afgevaren en zo hier en daar wat locals opgepikt en afgezet. De discman kwam hierbij erg goed van pas en ook een goed leesboek (alleen die hadden we niet!). Een tussenstop bij de Pak Ou caves waar in totaal zo'n 8000 boedha beeltjes stonden, het was alleen zo donker dat we niet eens de helft konden zien. Nog een klein uurtje varen en we waren in Luang Prabang waar weer een ontvangstcommitee klaar stond, helaas geen bloemen en een rode loper maar wel een aantal haffel guesthouse kaartjes. Net buiten het centrum ons plekje gevonden, een wandeling door Luang Prabang gemaakt en een echte Lao maaltijd geprobeerd. Coconut cream met gember, kip en sticky rice, de rijst was zo plakkerig dat we met z'n vieren een stuk eraf moesten trekken en ze hadden de hoeveelheden kip en gember in het recept per ongeluk omgewisseld. Omdat het regenseizoen is begonnen kun je de klok erop gelijk zetten dat het rond 10 uur iedere avond gaat regenen en dus ook de stroom het regelmatig af laat weten. Zo ook deze avond terwijl wij net op zoek wilden gaan naar de Hive bar die ergens buiten het centrum ligt. Op de tast door de straatjes gelopen en enkele vuurvliegjes gevolgd, maar niks gevonden wat ook maar enigzins op een bar leek. Dan maar terug en onze kamer omtoveren tot een barretje.
dinsdag 17-06-2003
luang prabang -> verkennen / stappen
Vandaag stond de city tour door Luang Prabang op het programma, dus te voet een route uitgestippeld. Eerst even het internet gecheckt en toen 2 Zweedse meiden onze plannen hoorden over het bezoeken van de watervallen de dag erna, kregen we meteen de vraag of ze ons konden vergezellen....daar zeggen wij natuurlijk geen 'Nee' tegen. Tijdens onze city tour werden we echter om de meter opgehouden door de een na de andere bekende, iedereen die namelijk bij ons op de slowboat had gezeten zat in Luang Prabang. Het leek wel op boodschappen doen bij de Edah in Vlijmen, waarbij je om de 5 minuten met iemand een praatje moet maken. Na 'n half uurtje kwamen we erachter dat het voornamelijk tempels, tempels en nog eens tempels waren die we inmiddels wel genoeg gezien hadden. Want zo heb je in elke stad wel de 'oudste', de 'grootste', de 'meest bezochte', de 'mooiste', de 'meest ver weg liggende tempel' en noem zo maar op! Het was wel apart om terloops een robbertje kipvechten te aanschouwen. Terug bij het guesthouse gekomen raakten we in gesprek met onze NLse en Turkse buurmannen. De Nederlandse jongen kwam Gijs erg bekend voor en na even doorvragen bleek dat hij op dezelfde school (MLO) had gezeten en hetzelfde jaar afgestudeerd was, de wereld blijft toch erg klein. 's Avonds met de hele groep gaan eten en daarna richting een barretje. Een Engelse meid had de organisatie in handen en werden met z'n tienen in een songtaew geladen op naar een Lao dancing. Daar aangekomen bleek de entree maarliefst 15.000 kip te zijn en er was geen kip te bekennen, dus dat feestje ging voor ons niet door. Na even rondrijden een gezellig barretje gevonden en de hele avond zitten kletsen met het grote gezelschap.
woensdag 18-06-2003
luang prabang -> kuang si waterval
Netjes op tijd waren we bij de Scandinavian Bakery waar we met de Zweedse meiden hadden afgesproken, Ty en David hadden waarschijnlijk een kater die ze alleen slapend konden verwerken want die kwamen niet opdagen (Gijs trouwens ook, maar dan slaapwandelend!). Samen met Dereck (Canadees) die we in de Bakery ontmoette gingen we met de jeep langs allerlei mooie pitoreske dorpjes richting de watervallen. Na een half uur door de jungle gelopen te hebben kwamen we aan de de Kuang Si waterval, een gigantisch grote waterpartij omringt door palmbomen en tropische planten waar Rob de tuinman jaloers op zou zijn. Bovenaan zou het helemaal sprookjesachtig mooi zijn, dus wij ons naar boven gewerkt over de gladde rotsen en de bloedzuigers van ons af moeten slaan. Er was totaal geen route uitgestippeld en als dit in Europa zou zijn hadden ze dit meteen afgeslopen want sommige stukken waren echt levensgevaarlijk. Met handen en voeten waren we dan uiteindelijk boven en zagen een helder blauw zwemgedeelte en enkele watervallen die daar op uit kwamen, net als in een zondagmiddag documentaire van het National Geografic channel. Met een touw kon je in het 'zwembadje' springen en hebben ons daar ook enkele uurtjes goed vermaakt. Op de terugweg kwamen we nog langs een kooi waar een tijger in zat (huisdiertje van iemand), in NL kun je die ook in de dierentuin zien natuurlijk maar hier kon je bij wijze van spreken gewoon in de kooi stappen als je dat wilde. Ook enkele lieve mini beertjes trokken onze aandacht en hebben even met ze gespeeld. Terug naar Luang Prabang voor het avond eten en onze tweede kans om de Hive bar te checken. Daar aangeschoven bij Elie (Zuid-afrikaanse), Angie, Cade (Canadezen) en Mark (Engels) en wat rondjes Asshol gespeeld, weer een leuk nieuw kaartspelletje voor als je aan het reizen bent. Terug op onze kamer nog even een cdtje op gezet en in slaap gevallen. We weten inmiddels zodra we Air (Franse band) opzetten dat we nog voor het tweede nummer in slaap vallen.
donderdag 19-06-2003
luang prabang - vang vieng / happy pizza
In de vroege uurtjes weer in de bus gestapt naar Vang Vieng waar na het wegrijden de band werd gestart met Lao karaoke. We wilden wel meezingen maar we konden helaas de Lao ondertiteling niet lezen. Deze busroute is een berucht omdat er in het verleden nogal veel bussen zijn aangevallen door overvallers, zelfs een maand terug is er nog een bus beschoten en enkele toeristen vermoord (deze zagen we nog onderweg). Gelukkig waren er twee mannen in de bus aanwezig met machinegeweren en ook werd ons verteld dat de route nu goed beschermd werd door militairen. De route was daarnaast echt heel mooi en deed ons denken aan Nieuw-Zeeland, we zijn er dan wel nooit geweest maar hebben wel Lord of the Rings gezien. Een uur voor onze geplande aankomst in Vang Vieng kwam er plotseling rook uit de achterkant van de bus, de motor bleek overhit te zijn en moest dus op Lao wijze afgekoeld worden: emmer met rivier water en gooien als gekken! In de middag kwamen we aan in Vang Vieng en zijn met de hele club naar Malany guesthouse gegaan omdat dit zeker werd aanbevolen door onze buren in Luang Prabang. Voor de prijs van 'n pilske in de Silva hadden wij hier een grote nieuwe kamer met luxe badkamer, gratis water en zelfs een zeepje..jaja echt alles erop en eraan. We voelden ons als een god in Frankrijk! Een douche en ook weer een verkennings tour door het stadje gevolgd weer door een film en we waren weer helemaal ingeburgerd. We zijn inmiddels een wandelende film encyclopedie aan het worden, zoveel films dat we al gezien hadden. Met de rest hadden we afgesproken in de pizzeria en werd ons aanbevolen een happy pizza te nemen, dit is net zo iets als een pannekoek met een verassing alleen hier zorgen de locale kruiden voor een verassing. Nog een biertje gedronken op de rooftop en sterren zitten kijken tot de oogleden zwaarder werden.
vrijdag 20-06-2003
vang vieng -> tubing
Vandaag staat tubing op het programma, dat is liggend in een binnenband van een vrachtwagen de rivier af drijven. Hoe simpel het ook klinkt, het is en blijft een van de meest relaxte manieren om je dag door te komen. Met een busje werden we 4 km verderop langs de rivier gedropt en onze tocht kon beginnen. Omdat er maar weinig stroming staat, kun je makkelijk overal aanmeren en de Lao bevolking staat langs de oever om de inwendige mens te verzorgen. Liggend in het zonnetje kun je om de 5 minuten een 'tube' (biertje) bestellen en ook als je wat spanning wilt opzoeken kun je van een rots of platform af duiken of een slinger geven aan een van de vele touwen. Na een uurtje gestopt bij een rieten hutje waar enkele bekende deuntjes uit kwamen. We waren niet de enige want na enkele minuten stopten er tientallen mensen die het feestje compleet maakten. Dit was ook de plek om de bekende water cave te bezoeken, met z'n zessen gingen we op pad. Om de grot binnen te komen moest je eerst 20 meter zwemmen en daarna kon je via een smalle gang verder de grot in komen. We hadden het idee dat we de eerste waren die deze grot hadden ontdekt want we moesten echt op zoek gaan naar de juiste doorgangen en de Indiana Jones gevoelens begonnen bij ons op te spelen. Na een half uur lopen kwamen we watervalletjes en beekjes tegen en een natuurlijke glijbaan moest natuurlijk ook geprobeerd worden. Toen onze ondekkingstocht genoeg spanning had opgeleverd hebben we onze tube tocht voortgezet. Liggend in de band met aan de linkerkant (voor de lezers rechts!) hoge bergen en aan de andere kant een dichtbegroeide jungle genoten we van het mooie uitzicht. Het einde was in zicht en kijkend op ons klokje bleek dat we er bijna 6 uur over hadden gedaan, terwijl er 2 uur voor staat. Nog even genoten van de schitterende zonsondergang en ons nat pak verwisseld voor het avond kostuum. Na het eten zijn we samen met Dave (Engels) op zoek gegaan naar het zweedse mid zomerfeest, waar we voor uitgenodigd waren door een zweed die 's middags voorbij kwam dobberen. Tijdens het feest wordt er om een reuzachtige penis gedanst, achja 't is maar wat je leuk vindt. Maar daar wilden wij natuurlijk wel even een glimp van opvangen (check the penis), maar helaas was de bar onvindbaar.
zaterdag 21-06-2003
vang vieng -> lagoon
Na een weg uit onze dromen te hebben gevonden zijn we een ontbijtje gaan pakken. Beetje rondgelopen en wat info verzameld voor een kano of bustrip richting Vientiane. Hoewel we door hadden dat dit een echte wegschraal dag is, zijn we toch even naar de Lagoon gegaan. Deze grot kun je binnen komen door een smalle doorgang waarna je uitkomt in een kristal helder blauw water dat langzaam naar buiten stroomt. Na de zwempret nog op het gras liggen zonnen en wat gekletst met 2 engelse meiden (die een ondefinieerbare taal tegen elkaar spraken) en Ty en Dave. De rest van de avond was net de dagen ervoor: same same, but different, gezellig en veul leut met elkaar.
zondag 22-06-2003
vang vieng - vientiane / kajakken
We hadden ervoor gekozen om met de kano naar Vientiane te gaan, want dit was nog een vervoersmiddel die we nog niet in ons rijtje hadden staan. Ontbijtje bij het reisbureautje en kennis gemaakt met een Nederlander die ook samen met ons richting Vientiane zou kayaken. Na een uurtje rijden werden we volledig ingepakt met reddingsvest en helm en een volle fles mineraal water zorgde ervoor dat Gijs al meteen een nat pak kreeg toen de truck erover heen reed. Wij onze kano taktiek nog eens doorgenomen maar dit bleek niet echt nodig want de rivier was niet zo wild als wij gewend waren. Halverwege was er een lunch met zelfs spies van de BBQ die voor ons live werden gebraden. Maar voordat we konden knabbellen konden we eerst van een 15 meter hoge rots af springen. Zonder aarzellen riepen wij natuurlijk meteen, ok wij gaan wel. Boven aangekomen bleek het toch wel iets hoger te zijn dan van onder leek, maar toch de sprong gewaagd. Het is erg vreemd om een vrije val van enkele minuten te hebben en dan hopen dat je goed terecht komt op het water. Na 2 uurtjes verder kayaken door uiteraard weer een super mooie omgeving moesten we onze kano naar de kant halen en onze spullen in de truck laden. Er was ons beloofd dat we een echt typisch Lao dorpje gingen bezoeken dat was afgezonderd van de buitenwereld, het dorpje waar wij stopten had echter kabel TV, de nieuwste spelcomputer en een luxe wagen voor de deur. Dan maar door naar Vientiane met de truck, maar we werden halverwege eruit gegooid en ze zeiden dat we met het locale transport in Vientiane moesten komen. In een volgepakte truck met locals nog eens een uurtje gereden tot we in Vientiane aankwamen. Vientiane is de hoofdstad van Laos maar is niet veel groter dan Den Bosch maar staat wel bekend om z'n ontzettend goede tennisclub. De prijzen van de hotels zijn echter erg duur (6-20 US) en zijn overal same same, but different. Uiteindelijk een hotel gevonden dat niet kan tippen aan het Hilton, qua prijs dan want de badkamer had duidelijk zijn beste tijd gehad en ook de muren leken bewerkt te zijn door een groep eerste jaars studenten van de kunstacademie. Maar het waren echter de schimmels die dit kunstwerk op hun naam konden schrijven. Met de hele groep daarna een hapje gaan eten en bij het vragen van de rekening waren enkele onbekende drankjes en gerechten op de rekening verschenen die zorgde voor een flinke discussie met het voltallige personeel. Na een dagje fanatieke inspanning hadden we wel een massage verdient vonden we, en gingen de massage salon met z'n zessen bezetten. Een uur lang werd Gijs blootgesteld aan een stevige Lao vrouwenhand die alle spieren los masseerde. Ook Roel werd letterlijk van top tot teen onder handen genomen door een Lao kerel die duidelijk al z'n massage certificaten op zak had. Roel zei achteraf dat hij nooit gedacht had dat een man hem zo goed zou kunnen verwennen. Een biertje in Tango bar was de afsluiter van deze erg geslaagde dag. In de plaatselijke krant daar lazen we dat afgelopen woensdag weer een toeristen bus opgeblazen was met 1 dode en tientallen gewonden, dus het reizen blijft toch nog gevaarlijk in Laos.
maandag 23-06-2003
vientiane -> verkennen / vertrek naar bangkok
Vandaag zouden we Vientiane gaan bezoeken en een tuk tuk geregeld om ons enkele uurtjes rond te rijden naar de verschillende bezienswaardigheden. Het eerste bezoekje was aan de Arc de Triomphe van Vientiane (Patuxai), van veraf een indrukwekkend lijkende replica. Eenmaal dichtbij was het niks meer dan een lomp massief gebouw van zand en specie. Ook de afwerking waren ze vergeten en het uitzicht kon het helaas niet meer goed maken. De volgende plaats werd Pha That Luang; een gigantisch groot goud monument met enkele boedha afbeeldingen. We gaven de tuk tuk driver de opdracht om naar iets anders te gaan dan een tempel want het is inmiddels voor iedereen wel duidelijk dat we er genoeg gezien hebben. Bij Wat Sok Pa Luang aangekomen bleek dit ook weer een tempel te zijn maar volgens onze tuk tuk driver was deze tempel 'same same, but different!'. Het complex van tempels ligt in een bosrijk gebied en is de plaats waar alle monniken uit heel Laos komen om te studeren. Een monnik nodigde ons uit om in de gebedsruimte te komen en vertelde ons vanalles over zijn geloof en de afbeeldingen in de ruimte. Hij vroeg zelfs of wij de meditatie sessie wilde bijwonen maar daar hadden we helaas geen tijd voor omdat we de bus naar Thailand moesten hebben. De monnik leefde zelf in Canada (Lao vluchteling) en was hier 15 dagen om zijn geloof te beoefenen. Terug en onze spullen gepakt om richting de bus te gaan, Dave ging ook met ons mee naar Bangkok en Cade, Angie en Ily naar Vietnam, dus het was tijd om afscheid te nemen. Afscheid nemen in de reizigers wereld bestaat eigenlijk niet, want de kans dat je iemand nog een keer (of meerdere keren) tegen komt is zo ontzettend groot...dat het niet nodig is om tranen te verspillen tijdens een afscheid. Met een volgeladen minibus werden we naar de grens gebracht om weer een stempeltje te halen en in de bus te stappen. De bus was echt enorm luxe (Peter Langhout maal 2!), veel ruimte, flexe kleuren, goed werkende TV met westerse films, alleen de bingo ontbrak nog. We hebben ons plekje opgezocht en zijn lekker in slaap gesukkeld.
(c) 2003 vieters . NL
Verslag van bezoek aan laos
zondag 15-06-2003
mekong -> chiang khong - pakbeng
De hele bende die we de avond ervoor hadden ontmoet zat al in het restaurant toen wij aan kwamen zetten. Snel wat eten gescoord en met de tuk tuk naar het immigratie office voor 'n stempeltje. Samen met David en Ty (vanaf nu Lao) inkopen gedaan voor de boottrip en de grens overgestoken. Als een van de laatste kwamen we de boot binnen die inmiddels al afgeladen vol zat met andere backpackers. Tijdens het manuvreren naar het achterste gedeelte van de boot liep Gijs prontificaal met z'n hoofd tegen een steunbalk...dat was ook weer een goede binnenkomer! Zodra je met de boot Laos binnengaat kun je kiezen tussen een slowboat of de speedboat. Natuurlijk klinkt de speedboot in menig oor een grote uitdaging, maar deze scheurt met 80 km/h over het water en maakt zoveel lawaai dat je elkaar nooit kan verstaan en daarnaast ben je verplicht een helm met vizier en reddingsvest te dragen (terwijl het 30 graden is!), wat je in een keer een stuk minder stoerder maakt. In tegenstellig tot de speedboot doet de slowboat er 2 dagen over maar kun je wel redelijk relaxt zitten en is er zelfs tijd voor een goed gesprek en een biertje. Voordat we vertrokken werd ons verteld dat we de verzekering nog moesten betalen, dit leidde tot een hoop discussies want de verzekering zou al in de ticket begrepen zijn. Uiteindelijk hebben wij en de meeste mensen van de boot (20 man) maar betaald want de boot weigerde te vertrekken zonder dat iedereen betaald had. Achteraf bleek het een grote oplichting te zijn, maar bij deze toch complimenten aan de 'man van de verzekering' want alles was tot in de puntjes uitgewerkt, van identiteits bewijs tot officieel lijkende verzekerings papieren en hij had zelfs z'n haar gekamt. De bootreis verliep erg goed, de omgeving was echt schitterend: veel bergen begroeit met palmbomen, pitoreske dorpjes en echt alles was groen (op de Mekong rivier na, die was bruin!). De boot werd gerund door een Lao gezinnetje, papa achter het stuur, mama in het motorhok, en de drie kinderen zorgden voor het drinken en aanmeren van het schip. Als ze door de boot liepen moesten ze veel mensen passeren die op de grond lagen te slapen, maar weigerden om over ze heen te stappen want voor hun geloof mochten ze hun voetzolen niet naar iemand toe richten. Dit leverde wel grappige taferelen op want veel mensen wisten niet waarom ze zo erg omliepen als ze een drankje moesten brengen. Tijdens de eerste stop wat eten gekocht en betaald met de Thaise munteenheid Baht, want zowel Baht, Dollars als de Lao eenheid Kip worden overal geaccepteerd. Bij het afrekenen betaalden we met een 100 Baht biljet (2 euro), maar kregen 15.000 kip terug in biljetten van 1000. Je voelt je in dit land nogal snel miljonair want bij het omwissellen van 50 euro krijg je al snel een hele tas vol biljetten mee naar huis. Om 5 uur kwamen we aan in Pak Beng, een klein dorpje langs de Mekong rivier wat volledig leeft van de overnachting van de slowboot richting Luang Prabang. Dat was ook de reden dat het hele dorp ons op stond te wachten om reclame te maken voor hun guesthouse. Samen met Ty en David een guesthouse opgezocht en we waren nog niet binnen of enkele tientallen jongeren kwamen opium en wiet aanbieden, wat daar in de omgeving volop groeit. Met z'n viertjes gegeten en een biertje gedronken op het balkon van het guesthouse. De mensen van het guesthouse kwamen er ook bij zitten en de waterpijp ging een keertje rond.
maandag 16-06-2003
mekong -> pakbeng - luang prabang
Ontwaken in heiig Pakbeng. We moesten ons behelpen met een bucket koud water ipv een warme douche. Bij het ontbijt merkten we al de eerste invloeden van de Fransen uit de Koloniale tijd, het ontbijtje was namelijk een Frans stokbroodje met Le Vasqerie kaasjes...mmmmmm! Zonder problemen lekker gelaxt het riviertje afgevaren en zo hier en daar wat locals opgepikt en afgezet. De discman kwam hierbij erg goed van pas en ook een goed leesboek (alleen die hadden we niet!). Een tussenstop bij de Pak Ou caves waar in totaal zo'n 8000 boedha beeltjes stonden, het was alleen zo donker dat we niet eens de helft konden zien. Nog een klein uurtje varen en we waren in Luang Prabang waar weer een ontvangstcommitee klaar stond, helaas geen bloemen en een rode loper maar wel een aantal haffel guesthouse kaartjes. Net buiten het centrum ons plekje gevonden, een wandeling door Luang Prabang gemaakt en een echte Lao maaltijd geprobeerd. Coconut cream met gember, kip en sticky rice, de rijst was zo plakkerig dat we met z'n vieren een stuk eraf moesten trekken en ze hadden de hoeveelheden kip en gember in het recept per ongeluk omgewisseld. Omdat het regenseizoen is begonnen kun je de klok erop gelijk zetten dat het rond 10 uur iedere avond gaat regenen en dus ook de stroom het regelmatig af laat weten. Zo ook deze avond terwijl wij net op zoek wilden gaan naar de Hive bar die ergens buiten het centrum ligt. Op de tast door de straatjes gelopen en enkele vuurvliegjes gevolgd, maar niks gevonden wat ook maar enigzins op een bar leek. Dan maar terug en onze kamer omtoveren tot een barretje.
dinsdag 17-06-2003
luang prabang -> verkennen / stappen
Vandaag stond de city tour door Luang Prabang op het programma, dus te voet een route uitgestippeld. Eerst even het internet gecheckt en toen 2 Zweedse meiden onze plannen hoorden over het bezoeken van de watervallen de dag erna, kregen we meteen de vraag of ze ons konden vergezellen....daar zeggen wij natuurlijk geen 'Nee' tegen. Tijdens onze city tour werden we echter om de meter opgehouden door de een na de andere bekende, iedereen die namelijk bij ons op de slowboat had gezeten zat in Luang Prabang. Het leek wel op boodschappen doen bij de Edah in Vlijmen, waarbij je om de 5 minuten met iemand een praatje moet maken. Na 'n half uurtje kwamen we erachter dat het voornamelijk tempels, tempels en nog eens tempels waren die we inmiddels wel genoeg gezien hadden. Want zo heb je in elke stad wel de 'oudste', de 'grootste', de 'meest bezochte', de 'mooiste', de 'meest ver weg liggende tempel' en noem zo maar op! Het was wel apart om terloops een robbertje kipvechten te aanschouwen. Terug bij het guesthouse gekomen raakten we in gesprek met onze NLse en Turkse buurmannen. De Nederlandse jongen kwam Gijs erg bekend voor en na even doorvragen bleek dat hij op dezelfde school (MLO) had gezeten en hetzelfde jaar afgestudeerd was, de wereld blijft toch erg klein. 's Avonds met de hele groep gaan eten en daarna richting een barretje. Een Engelse meid had de organisatie in handen en werden met z'n tienen in een songtaew geladen op naar een Lao dancing. Daar aangekomen bleek de entree maarliefst 15.000 kip te zijn en er was geen kip te bekennen, dus dat feestje ging voor ons niet door. Na even rondrijden een gezellig barretje gevonden en de hele avond zitten kletsen met het grote gezelschap.
woensdag 18-06-2003
luang prabang -> kuang si waterval
Netjes op tijd waren we bij de Scandinavian Bakery waar we met de Zweedse meiden hadden afgesproken, Ty en David hadden waarschijnlijk een kater die ze alleen slapend konden verwerken want die kwamen niet opdagen (Gijs trouwens ook, maar dan slaapwandelend!). Samen met Dereck (Canadees) die we in de Bakery ontmoette gingen we met de jeep langs allerlei mooie pitoreske dorpjes richting de watervallen. Na een half uur door de jungle gelopen te hebben kwamen we aan de de Kuang Si waterval, een gigantisch grote waterpartij omringt door palmbomen en tropische planten waar Rob de tuinman jaloers op zou zijn. Bovenaan zou het helemaal sprookjesachtig mooi zijn, dus wij ons naar boven gewerkt over de gladde rotsen en de bloedzuigers van ons af moeten slaan. Er was totaal geen route uitgestippeld en als dit in Europa zou zijn hadden ze dit meteen afgeslopen want sommige stukken waren echt levensgevaarlijk. Met handen en voeten waren we dan uiteindelijk boven en zagen een helder blauw zwemgedeelte en enkele watervallen die daar op uit kwamen, net als in een zondagmiddag documentaire van het National Geografic channel. Met een touw kon je in het 'zwembadje' springen en hebben ons daar ook enkele uurtjes goed vermaakt. Op de terugweg kwamen we nog langs een kooi waar een tijger in zat (huisdiertje van iemand), in NL kun je die ook in de dierentuin zien natuurlijk maar hier kon je bij wijze van spreken gewoon in de kooi stappen als je dat wilde. Ook enkele lieve mini beertjes trokken onze aandacht en hebben even met ze gespeeld. Terug naar Luang Prabang voor het avond eten en onze tweede kans om de Hive bar te checken. Daar aangeschoven bij Elie (Zuid-afrikaanse), Angie, Cade (Canadezen) en Mark (Engels) en wat rondjes Asshol gespeeld, weer een leuk nieuw kaartspelletje voor als je aan het reizen bent. Terug op onze kamer nog even een cdtje op gezet en in slaap gevallen. We weten inmiddels zodra we Air (Franse band) opzetten dat we nog voor het tweede nummer in slaap vallen.
donderdag 19-06-2003
luang prabang - vang vieng / happy pizza
In de vroege uurtjes weer in de bus gestapt naar Vang Vieng waar na het wegrijden de band werd gestart met Lao karaoke. We wilden wel meezingen maar we konden helaas de Lao ondertiteling niet lezen. Deze busroute is een berucht omdat er in het verleden nogal veel bussen zijn aangevallen door overvallers, zelfs een maand terug is er nog een bus beschoten en enkele toeristen vermoord (deze zagen we nog onderweg). Gelukkig waren er twee mannen in de bus aanwezig met machinegeweren en ook werd ons verteld dat de route nu goed beschermd werd door militairen. De route was daarnaast echt heel mooi en deed ons denken aan Nieuw-Zeeland, we zijn er dan wel nooit geweest maar hebben wel Lord of the Rings gezien. Een uur voor onze geplande aankomst in Vang Vieng kwam er plotseling rook uit de achterkant van de bus, de motor bleek overhit te zijn en moest dus op Lao wijze afgekoeld worden: emmer met rivier water en gooien als gekken! In de middag kwamen we aan in Vang Vieng en zijn met de hele club naar Malany guesthouse gegaan omdat dit zeker werd aanbevolen door onze buren in Luang Prabang. Voor de prijs van 'n pilske in de Silva hadden wij hier een grote nieuwe kamer met luxe badkamer, gratis water en zelfs een zeepje..jaja echt alles erop en eraan. We voelden ons als een god in Frankrijk! Een douche en ook weer een verkennings tour door het stadje gevolgd weer door een film en we waren weer helemaal ingeburgerd. We zijn inmiddels een wandelende film encyclopedie aan het worden, zoveel films dat we al gezien hadden. Met de rest hadden we afgesproken in de pizzeria en werd ons aanbevolen een happy pizza te nemen, dit is net zo iets als een pannekoek met een verassing alleen hier zorgen de locale kruiden voor een verassing. Nog een biertje gedronken op de rooftop en sterren zitten kijken tot de oogleden zwaarder werden.
vrijdag 20-06-2003
vang vieng -> tubing
Vandaag staat tubing op het programma, dat is liggend in een binnenband van een vrachtwagen de rivier af drijven. Hoe simpel het ook klinkt, het is en blijft een van de meest relaxte manieren om je dag door te komen. Met een busje werden we 4 km verderop langs de rivier gedropt en onze tocht kon beginnen. Omdat er maar weinig stroming staat, kun je makkelijk overal aanmeren en de Lao bevolking staat langs de oever om de inwendige mens te verzorgen. Liggend in het zonnetje kun je om de 5 minuten een 'tube' (biertje) bestellen en ook als je wat spanning wilt opzoeken kun je van een rots of platform af duiken of een slinger geven aan een van de vele touwen. Na een uurtje gestopt bij een rieten hutje waar enkele bekende deuntjes uit kwamen. We waren niet de enige want na enkele minuten stopten er tientallen mensen die het feestje compleet maakten. Dit was ook de plek om de bekende water cave te bezoeken, met z'n zessen gingen we op pad. Om de grot binnen te komen moest je eerst 20 meter zwemmen en daarna kon je via een smalle gang verder de grot in komen. We hadden het idee dat we de eerste waren die deze grot hadden ontdekt want we moesten echt op zoek gaan naar de juiste doorgangen en de Indiana Jones gevoelens begonnen bij ons op te spelen. Na een half uur lopen kwamen we watervalletjes en beekjes tegen en een natuurlijke glijbaan moest natuurlijk ook geprobeerd worden. Toen onze ondekkingstocht genoeg spanning had opgeleverd hebben we onze tube tocht voortgezet. Liggend in de band met aan de linkerkant (voor de lezers rechts!) hoge bergen en aan de andere kant een dichtbegroeide jungle genoten we van het mooie uitzicht. Het einde was in zicht en kijkend op ons klokje bleek dat we er bijna 6 uur over hadden gedaan, terwijl er 2 uur voor staat. Nog even genoten van de schitterende zonsondergang en ons nat pak verwisseld voor het avond kostuum. Na het eten zijn we samen met Dave (Engels) op zoek gegaan naar het zweedse mid zomerfeest, waar we voor uitgenodigd waren door een zweed die 's middags voorbij kwam dobberen. Tijdens het feest wordt er om een reuzachtige penis gedanst, achja 't is maar wat je leuk vindt. Maar daar wilden wij natuurlijk wel even een glimp van opvangen (check the penis), maar helaas was de bar onvindbaar.
zaterdag 21-06-2003
vang vieng -> lagoon
Na een weg uit onze dromen te hebben gevonden zijn we een ontbijtje gaan pakken. Beetje rondgelopen en wat info verzameld voor een kano of bustrip richting Vientiane. Hoewel we door hadden dat dit een echte wegschraal dag is, zijn we toch even naar de Lagoon gegaan. Deze grot kun je binnen komen door een smalle doorgang waarna je uitkomt in een kristal helder blauw water dat langzaam naar buiten stroomt. Na de zwempret nog op het gras liggen zonnen en wat gekletst met 2 engelse meiden (die een ondefinieerbare taal tegen elkaar spraken) en Ty en Dave. De rest van de avond was net de dagen ervoor: same same, but different, gezellig en veul leut met elkaar.
zondag 22-06-2003
vang vieng - vientiane / kajakken
We hadden ervoor gekozen om met de kano naar Vientiane te gaan, want dit was nog een vervoersmiddel die we nog niet in ons rijtje hadden staan. Ontbijtje bij het reisbureautje en kennis gemaakt met een Nederlander die ook samen met ons richting Vientiane zou kayaken. Na een uurtje rijden werden we volledig ingepakt met reddingsvest en helm en een volle fles mineraal water zorgde ervoor dat Gijs al meteen een nat pak kreeg toen de truck erover heen reed. Wij onze kano taktiek nog eens doorgenomen maar dit bleek niet echt nodig want de rivier was niet zo wild als wij gewend waren. Halverwege was er een lunch met zelfs spies van de BBQ die voor ons live werden gebraden. Maar voordat we konden knabbellen konden we eerst van een 15 meter hoge rots af springen. Zonder aarzellen riepen wij natuurlijk meteen, ok wij gaan wel. Boven aangekomen bleek het toch wel iets hoger te zijn dan van onder leek, maar toch de sprong gewaagd. Het is erg vreemd om een vrije val van enkele minuten te hebben en dan hopen dat je goed terecht komt op het water. Na 2 uurtjes verder kayaken door uiteraard weer een super mooie omgeving moesten we onze kano naar de kant halen en onze spullen in de truck laden. Er was ons beloofd dat we een echt typisch Lao dorpje gingen bezoeken dat was afgezonderd van de buitenwereld, het dorpje waar wij stopten had echter kabel TV, de nieuwste spelcomputer en een luxe wagen voor de deur. Dan maar door naar Vientiane met de truck, maar we werden halverwege eruit gegooid en ze zeiden dat we met het locale transport in Vientiane moesten komen. In een volgepakte truck met locals nog eens een uurtje gereden tot we in Vientiane aankwamen. Vientiane is de hoofdstad van Laos maar is niet veel groter dan Den Bosch maar staat wel bekend om z'n ontzettend goede tennisclub. De prijzen van de hotels zijn echter erg duur (6-20 US) en zijn overal same same, but different. Uiteindelijk een hotel gevonden dat niet kan tippen aan het Hilton, qua prijs dan want de badkamer had duidelijk zijn beste tijd gehad en ook de muren leken bewerkt te zijn door een groep eerste jaars studenten van de kunstacademie. Maar het waren echter de schimmels die dit kunstwerk op hun naam konden schrijven. Met de hele groep daarna een hapje gaan eten en bij het vragen van de rekening waren enkele onbekende drankjes en gerechten op de rekening verschenen die zorgde voor een flinke discussie met het voltallige personeel. Na een dagje fanatieke inspanning hadden we wel een massage verdient vonden we, en gingen de massage salon met z'n zessen bezetten. Een uur lang werd Gijs blootgesteld aan een stevige Lao vrouwenhand die alle spieren los masseerde. Ook Roel werd letterlijk van top tot teen onder handen genomen door een Lao kerel die duidelijk al z'n massage certificaten op zak had. Roel zei achteraf dat hij nooit gedacht had dat een man hem zo goed zou kunnen verwennen. Een biertje in Tango bar was de afsluiter van deze erg geslaagde dag. In de plaatselijke krant daar lazen we dat afgelopen woensdag weer een toeristen bus opgeblazen was met 1 dode en tientallen gewonden, dus het reizen blijft toch nog gevaarlijk in Laos.
maandag 23-06-2003
vientiane -> verkennen / vertrek naar bangkok
Vandaag zouden we Vientiane gaan bezoeken en een tuk tuk geregeld om ons enkele uurtjes rond te rijden naar de verschillende bezienswaardigheden. Het eerste bezoekje was aan de Arc de Triomphe van Vientiane (Patuxai), van veraf een indrukwekkend lijkende replica. Eenmaal dichtbij was het niks meer dan een lomp massief gebouw van zand en specie. Ook de afwerking waren ze vergeten en het uitzicht kon het helaas niet meer goed maken. De volgende plaats werd Pha That Luang; een gigantisch groot goud monument met enkele boedha afbeeldingen. We gaven de tuk tuk driver de opdracht om naar iets anders te gaan dan een tempel want het is inmiddels voor iedereen wel duidelijk dat we er genoeg gezien hebben. Bij Wat Sok Pa Luang aangekomen bleek dit ook weer een tempel te zijn maar volgens onze tuk tuk driver was deze tempel 'same same, but different!'. Het complex van tempels ligt in een bosrijk gebied en is de plaats waar alle monniken uit heel Laos komen om te studeren. Een monnik nodigde ons uit om in de gebedsruimte te komen en vertelde ons vanalles over zijn geloof en de afbeeldingen in de ruimte. Hij vroeg zelfs of wij de meditatie sessie wilde bijwonen maar daar hadden we helaas geen tijd voor omdat we de bus naar Thailand moesten hebben. De monnik leefde zelf in Canada (Lao vluchteling) en was hier 15 dagen om zijn geloof te beoefenen. Terug en onze spullen gepakt om richting de bus te gaan, Dave ging ook met ons mee naar Bangkok en Cade, Angie en Ily naar Vietnam, dus het was tijd om afscheid te nemen. Afscheid nemen in de reizigers wereld bestaat eigenlijk niet, want de kans dat je iemand nog een keer (of meerdere keren) tegen komt is zo ontzettend groot...dat het niet nodig is om tranen te verspillen tijdens een afscheid. Met een volgeladen minibus werden we naar de grens gebracht om weer een stempeltje te halen en in de bus te stappen. De bus was echt enorm luxe (Peter Langhout maal 2!), veel ruimte, flexe kleuren, goed werkende TV met westerse films, alleen de bingo ontbrak nog. We hebben ons plekje opgezocht en zijn lekker in slaap gesukkeld.
(c) 2003 vieters . NL
14 juni 2003
roel + gijs in thailand! [deel II]
-> bangkok / chiang mai / golden triangle
Verslag van tweede bezoek aan thailand
donderdag 05-06-2003
calcutta - bangkok
De wekker deed om 5.00 uur toch goed z'n werk ondanks de val van gisterenavond, en zal dit de komende jaren tot de baterij leeg is ook zeker blijven doen. Dus bij deze even een waarschuwing voor mensen die nog richting Calcutta gaan en willen uitslapen: neem dan niet kamer 107 in Hotel Palace! Samen met Sean en Idan (Israelier) naar het vliegveld en daar nog even wat rondgehangen tot we mochten inchecken. Sean vloog al eerder en Idan had de zelfde vlucht als ons, dus nog even gezellig wat gebabbeld. De security check was erg wazig maar verliep erg snel dankzij het de medewerking van het vriendelijke luchthaven personeel (Not!). Roel zijn droom ging eindelijk in vervulling, want hij mocht bij het raampje zitten. De vliegreis verliep weer vlekkeloos, met zelfs een biertje erbij en een gebakje want ook deze keer was de piloot weer jarig. Om 16.30 uur kwamen we aan op Bangkok airport en werden verwelkomt met een vriendelijke Thaise glimlach.. Ahh, dat was heerlijk, iedereen was zo ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Taxi naar Khoa San Road gepakt en ons plekje gevonden in Hotel Khoa San Palace. Wat rondgelopen en genoten van een lekkere verdiende Thaise maaltijd met een biertje erbij.
vrijdag 06-06-2003
bangkok -> stappen
Super geslapen en op ons gemak wat dingetjes geregeld in Khao San Road voor onze volgende tripjes. Roel nog een mooie 'bijna echte' Lowe Alpine tas gekocht, voor een mooi prijsje en een goede kwaliteit. Ook deze keer in Bangkok zagen we weer vele leuke en handige dingen die we aan onze collectie toe wilden voegen. Daarnaast kijken we ook steeds weer uit naar etenstijd, want er is niks geweldigers dan een Thaise maaltijd. Ons oog was op een tentje op straat gevallen waar je goedkoop en erg lekker kan eten (en vlees is geen probleem). De vorige keer waren we vergeten om de fruitshakes te proberen, ohh daar hebben we echt een schuldgevoel over, wat zijn die dingen goed zeg! Wat ons daarnaast opvalt is dat je voornamelijk toeristen ziet in Bangkok ipv reizigers (zoals wij ons inmiddels voelen). De toeristen zijn hier slechts 2 of 3 weken en zitten de helft van de dag aan het bier, hebben veel meer uit te geven en een echte backpackSter heeft niet standaard naaldhakken bij zich, toch? Vanavond vonden we het ook weer eens tijd worden om een keertje te gaan stappen, want echt stappen was al weer erg lang geleden. In onze kamer nog wat dansmoves geoefend, de dancing flip-flaps aan en op zoek naar de place to be! Met een hand vol flyers enkele dansbarretjes afgegaan, maar deze voldeden niet aan onze eisen (we blijven kritisch!). Tijdens een drankje in Travelers United in gesprek geraakt met Vera uit Finland die ook wel zin had om de voetjes van de vloer te laten gaan. Uiteindelijk in Imortal beland waar het afgeladen vol was en er een goede swing op de dansvloer te bekennen was, dus wij onze heupen meteen losgegooid. Naast Hip&Hop, Drum&Bass klonken ook enkele Thaise swingers uit de speakers. Notorius B.I.G. en Big Mama steelden de show tussen de vele Thaien en zatte Engelsen. We werden voortdurend bij onze kont gepakt en versierd door Thaise meiden, maar onze interesses gingen uit naar andere meiden. Om 3.00 uur werden we uit de dixo geveegd en hebben nog wat geklets buiten. In Nederland pakt iedereen na het stappen een broodje Kabab of een Hotdog, maar hier is kun je echter alleen nog bij een insekten kraampje terecht. Een zatte Engelsman die waarschijnlijk zo'n honger had waagde zich aan een gefrituurde schorpioen. Het was hoogste tijd inmiddels!
zaterdag 07-06-2003
bangkok -> weekend market
Op aanraden van Sean gaan we vandaag met hem, Richard (een Engelse gast) en Vera (de Finse die we gisteren hebben ontmoet) naar de Weekend Market. We hadden echter om 10.00u afgesproken, maar vanwege onze wilde avond de dag ervoor weren we pas kwart voor 10 wakker. Snel gehaast en nog redelijk op tijd bij de bushalte. Na een klein uurtje in de aircon-bus (wat heeft thailand toch een luxe) arriveren we bij dze immense markt. Hij telt bijna 9000 kraampjes/winkeltjes en er komen dagelijks zo'n 200.000 bezoekers. Ze verkopen hier ook echt alles. Van 2e-hands kleren tot auto-onderdelen, van slangen tot handtasjes, van planten tot eten, van kermishorloges tot kunst. Je noemt het maar en je kan het er krijgen. Gezien de grootte, de drukte en de verlanglijstjes van eenieder splitsen we maar op met de anderen. Wij gaan samen op pad voor wat shirtjes, een broek, schoenen en wat prularia. Nog wel een lunchafspraak gemaakt met de anderen, maar de vrouw in het gezelschap kon de weg niet meer vinden en moest om die reden verstek laten gaan. Tijdens de lunch wat hot-spots uitgewisseld om weer op koopjesjacht te gaan. Uiteindelijk hebben we echt 7 uur rondgelopen op de markt en zijn aardig geslaagd. De schoenen voor Gijs zijn hier echter lastig met zijn maatje 45. We zijn echter wel helemaal kapot en begrijpen niet dat er vrouwen zijn die dat shoppen als een hobby zien. Het is slopend. Terug op Kho San Rd op straat een maaltijd genuttigd. Waar we in India en Nepal erg huiverig waren om uberhaupt vlees te eten zo eten we hier continu vlees op straat met tot nu toe geen problemen (bij deze afgeklopt). Gezien het feit dat we zo moe zijn was film kijken (The Hunted, zeer slecht) in Nat's Bar met buddha de enige optie. Het is een vermoeiend et doch geslaagd dagje winkelen!
zondag 08-06-2003
bangkok -> 'uit eten'
Na al het vermoeiende geshop van gisteren hebben willen we vandaag niet al te veel gaan doen. Volgens backpackers gebruik hebben we wat vlaggetjes van bezochte landen gekocht en naaien die maar op onze tassen. Het is toch al een leuke verzameling en als we nu ook nog eens een tripje maken door Europa, zoals we vorig jaar hebben gedaan, komt hij al snel vol te zitten. Het is ook al enige tijd geleden dat we een stuk verslag voor vieters.NL hebben geschreven dus doen we dat daarna maar. In 2 uur hebben we het verslag weer helemaal up-to-date, dus is er weer wat leesvoer voor het thuisfront. We hebben vandaag verder niet veel puf (mag ook wel eens) en hangen maar wat rond op Kho San Rd. 's Avonds om 20.00u staat er wel iets spectaculairs op het programma; de finale van Roland Garros met Martin Verkerk. Er is hier een soort van sportcafe in de straat en gaan daar dan maar kijken. Al snel trekt dit ook andere Nederlanders aan en verandert het cafe in een Hollandse bar. Het zijn echter wel Nederlanders van het ergste soort; wat jongens van onze leeftijd die hier alleen maar zijn voor de Thaise meisjes, Costa Brava-vakantiegangers en een familie van de Hambaken. De wedstrijd was echter naar verwachting, doch teleurstellend; Verkerk werd van de baan geslagen door Ferrero. Toch is hij de morele winnaar en is het ongelooflijk knap dat hij de finale heeft gehaald. Zoals het hoort hebben we tijdens het kijken van sport genoeg bier achterover gekieperd en hebben we ook nog wat koude tubes op straat soldaat gemaakt, dus begonnen we het aardig te voelen. Als we boven op onze kamer komen en op straat dan ook een insectenkraam zien, bedenken we ons geen moment en gaan er op af. Met genoeg bier moet het toch lukken om iets van het assortiment, bestaande uit meelwormen, kakkerlakken, sprinkhanen, schorpioenen en UI (unidentified insects), te eten. We gaan in 1e instantie puur voor de sprinkhanen, die helemaal nog niet zo verkeerd zijn. De smaak is okee alleen de textuur is een beetje vreemd dus moet je gewoon niet echt nadenken bij wat je precies eet. Gijs laat zich gemakkelijk overreden door de verkoopster en gaat ook nog aan de schorpioen op een stokje. Belangrijk is dat het puntje van de staart met het gif afgebroken wordt en de rest is gewoon kauwen en doorslikken. Het is echter wel enigszins bitter. Als ze ons ook een kakkerlak wil aansmeren vinden we het wel welletjes en nemen alleen nog wat meelwormen "van het huis" als toetje. Daarna is maar gauw bedtijd voordat we nog meer vreemde dingen in ons hoofd halen.
maandag 09-06-2003
bangkok -> golden mount / patpong
Chang bier slaat weer toe en we worden weer eens wakker met een goede kater. Een douchje en kopje koffie doet echter wonderen en kunnen we op naar Golden Mount. Dat is een tempel met een hoop goud ergens op een berg/heuvel (verrassend met zo'n naam) erg dichtbij. Al vanaf de 1e keer dat we in BKK zijn willen we die gaan bezoeken, maar telkens komt er iets tussen. Nu is het dan eindelijk zo ver en kunnen we de waardevolle berg zand gaan beklimmen. Op de top heb je een mooi uitzicht over BKK. Het is toch een aparte stad met zijn kanalen, hoge wolkenkrabbers en oude tempels. Voordat we BKK weer gaan verlaten moeten we echt onze CD-collectie vernieuwen en slaan dan maar weer een partij CD's in voor zo'n EUR 1,80 per stuk. Dan krijg je dus bedrukte CD's met inlays en booklets, dus precies zoals je ze ook in de winkel zou kopen. Perfect! We willen het vanavond eigenlijk rustig aan doen, maar als we in Gulliver's een biertje drinken hebben we toch ineens behoefte om op pad te gaan. De vorige keer in BKK hebben we dan al wel wat van de donkere kant van deze stad gezien (lees 30-03), maar het beruchte Patpong hebben we nog niet gezien. Deze buurt zou beter PingPong kunnen heten met zijn vele shows met de plasic balletjes. Het is hier echt een gekkenhuis met veel kraampjes en louche barretjes. Wij willen alleen maar iets drinken in een barretje aan straat, maar ook daar wordt je belaagd door meisjes van de lichte kooi. Ze grijpen je ongevraagd overal (en dan bedoel ik echt overal) en weten niet van ophouden, zelfs als je aangeeft er niet van gediend te zijn. We hadden de politie hier overwerk kunnen bezorgen als we voor elke onzedelijke greep aangifte hadden gedaan. Maar goed, we weten dat dat Patpong is en moeten dus niet zeuren en kunnen er ook wel om lachen is ze het belagen op gepaste manier doen. Daarnaast ben je niet in Patpong geweest als je ook niet 1 van de live-shows hebt bezocht dus ook dar wagen we ons maar aan. We zijn alleen van plan enkel voor ons biertje te betalen en even binnen te blijven. Meer is het ook niet waard, want het is een vreemde omgeving. Naast de eerder beschreven taferelen staan er wat meisjes op het podium van alles (dus ook de pingpong balletjes) van onderuit te halen of blazen op fluitjes en toeters met iets anders dan hun mond alsof het niks is. Het biertje is dan ook zo op en we gaan maar weer eens terug naar ons stekkie. Nu hebben we wel echt meer dan genoeg gezien van dit 'entertainment' van BKK.
dinsdag 10-06-2003
bangkok -> mbk / muay thai lumphini
We pakken vandaag maar eens het busje naar Siam Centre en MBK. De bus is net zo snel als tuk-tuk of taxi en kost slechts B3,5 (EUR0,07). Ideaal dus om je in deze stad te verplaatsen. Aangezien Gijs geen schoenen op de Weekend Market heeft weten te vinden gaan we hier alsnog maar op zoek naar schoenen. Hier zijn echter alleen maar officiele winkels die dus duurder zijn of zelfs niet meer het gewenste model hebben. Ondanks dat het wederom mislukt is het leuk vertoeven hier. Het is zo'n groot winkelcentrum met van alles en nog wat, zodat je hier zonder problemen een dagje kunt doorbrengen. Wij hebben echter niet de hele dag de tijd, want we willen vanavond naar Lumphini Boxing Stadium voor wat echt Thaiboxen (Muai Thai). Het kost dan wel B500, maar dan heb je wel zo'n 5 uur geweld en entertainment. Het kanlt er goed op in de 10 wedstrijden, die wij aanschouwen. Naast het lompe slaan en trappen, is het randgebeuren ook erg interessant. Voordat de wedstrijd begint gaan ze gehuld met een band om hun hoofd, bloemenkrans om enonder het getoeter van een bandje dat ons doet denken aan het kikkerorkest in automaten, enkele rondjes dansen door de ring en bewegen zich op vreemde manieren in de rondte. Tijdens de wedstrijd staan achter de 2 hoeken voor de boxers de aanhang opgesteld die helemaal in extase raken tijdens het gevecht en het uitschreeuwen bij wat goede acties. Ook op de tribunes is het turbulent, want ze weten hier wat gokken is. Dicht op elkaar staan zo'n 500 man te schreeuwen en wapperen met hun handen om wat gokjes te wagen. Het gaat hier echt niet om klein geld, maar beginnen met minimaal B1000 (EUR20), wat hier toch best wel wat geld is. We hebben wat foto's gemaakt om de sfeer te pakken te krijgen, maar dat komt toch niet helemaal over net zoals bovenstaande beschrijving niet de lading dekt. Een manier om het te weten te komen hoe het is, is gewoon om hier naar toe te gaan. Na een uur of 4 begint het vechten toch allemaal wel wat te vervelen en zijn we meer aan het kletsen met wat Engelsen en Australiers die we hier hebben ontmoet. We vertrekken dan ook maar voor de laatste wedstrijd. Tot besluit van de avond een Leo bier open getrokken op onze kamer met uitzicht over Kho San Rd en onder de klanken van onze nieuwe CD's.
woensdag 11-06-2003
bangkok - chiang mai
Vijf dagen in Bangkok is toch wel erg lang en we zijn ook wel weer blij dat we vandaag gaan vertrekken. Onze bus vertrekt echter om 18.00u en we moeten voor 12.00u uitchecken op onze kamer, dus dan zit je allemaal tussen wal en het schip en kun je eigenlijk niet veel ondernemen. Dat noodzaakt ons maar tot wat barbezoek en filmpje kijken. Om 18.00u kunnen we echter netjes onze paspoorten met Laos-visum ophalen bij het reisbureau en worden wij netjes opgepikt door een busboy voor onze busrit naar Chiang Mai. Dat een bus te laat komt zijn we ondertussen wel gewend, maar dat hij zo luxe is niet. De stoelen zijn zacht, kunnen naar achteren en er is genoeg beenruimte, maar toch zitten er nog een aantal mensen te klagen. Thailand is echt een land voor verwende vakantiegangers! Ook de infratructuur is hier behoorlijk goed (beter dan in vele Europese landen), dus we weten al snel wat slaap te pakken. Dit kan je alleen helemaal niet meer avontuurlijk reizen noemen, maar we hoeven het ons ook niet moeilijker te maken dan nodig is.
donderdag 12-06-2003
chiang mai -> verkennen
6.30u. arriveren we aan de rand van Chiang Mai en waar je dan in India nog je eigen transport zou moeten regelen staan hier wat Songthaewws (jeeps met 2 banken achterin) klaar om je het centrum in te brengen. Daar worden we opgewacht door een glimlachende Thaise, die ons een kopje koffie aanbiedt en ons onze kamer wijst. Nog even een paar uurtjes geslapen om daarna Chiang Mai te gaan verkennen. Het centrum van Chiang Mai is omgeven door een gracht en een muur en is veel kleiner en rustiger dan Bangkok, maar heeft wel bijna net zoveel tempels. We hebben er eigenlijk al wel genoeg gezien, maar de Noord-Thaise stijl zou heel anders moeten zijn. Na een korte omweg weten we de 1e tempel op ons lijstje te vinden. Dat is Chiang Man en is de oudste van de stad en herbergt een paar heel oude boedha's. Vervolgens werpen we een blik op Wat Phra Singh, die groot is maar niet veel bijzonders heeft, afgezien van de vele in oranje geklede monniken. De laatste, Wat Chedi Luang, is de beste. Dit is namelijk een ruïne, wat deze tempel toch echt heel anders maakt dan alle andere. Naast deze tempel staat Wat Phan Tao maar is een tempel uit duizenden en zou alleen bijzonder zijn als hij in Nederland of zo zou staan. Het eten zou in Noord-Thailand uitstekend moeten zjin, maar onze maaltijden vallen erg tegen. Er zitten een hoop ondefineerbare dingen in en de smaak is ook niet je-van-het. We gaan hier maar eens op zoek naar de Night Market, maar ondervinden wederom dat het hier niet veel anders is dan op vakantie gaan in Spanje. Er is een of andere fake thaibox-show voor toeristen en op de markt spreken alle verkopers bijna vloeiend Nederlands. De weinige toeristen die hier zjin zien er ook niet al te avontuurlijk uit en als we zelfs een Benelux-bar zien weten we helemaal dat dit niet onze plek is. We zijn echter toch al in dit Pineda da Mar van Azie en gaan dan ook maar eens deze plek van binnen bekijken. Het wordt alleen maar erger, want er blijkt zelfs zuurkool met worst op het menu te staan en op de tv is BVN met Lingo. Het is leuk om Nance te zien, maar we zitten er echt niet op te wachten om dit stomme 5-letterspel via de sateliet te bekijken. We hadden nog bijna het idee om hier een trekking te gaan doen. In deze over-over-toeristische stad maken ze continu reclame met leuzen als "non-tourism trekking" en "off the beaten trek", maar dan weten wij genoeg; dat wordt in polonaise een paar stappen in de jungle zetten om daarna in een dorpje tegen betaling naar vanuit Birma geimporteerde long-necks (vrouwen met ringen om hun nek) te gaan kijken. De verhalen van mensen die we later ontmoeten bevestigen dit idee, dus hebben we denk ik toch de goede keuze gemaakt dit niet te doen en morgen richting grens te gaan vertrekken.
vrijdag 13-06-2003
chiang mai - chiang saen
Aangezien alle toeristenbus(jes) hier ons een beetje de keel uithangen gaan we maar met lokaal transport naar de grens met Laos. Voordat we naar de daadwerkelijk grensplaats gaan willen we eerst naar Chiang Saen wat bij het drie-landenpunt van Thailand, Birma en Laos ligt. Op het busstation blijkt dat je kunt kiezen tussen airco of non-airco, maar aangezien het niet heel warm is en de trip niet lang duurt kiezen we voor non-airco. We moeten wel een uurtje wachten, maar op dit goed uitgeruste busstation (met tv's, lekkere stoelen en eten) is dat geen probleem. We hebben het idee dat we flink zijn afgevallen de laatste maanden dus wagen we ons er maar aan om ons te wegen. Gijs is van 72kg naar 67kg gegaan en Roel is van 75kg naar 68kg gegaan. Onze bus is erg relaxed met zeer vriendelijk personeel, vertrekt op tijd en is dan ook niet eens helemaal afleaden vol, zoals dat noodzakelijk was in India en Nepal. Het is dan ook helemaal geen probleem om door dit prachtige jungle/heuvel-landschap heen te crossen. Na ruim 3 uur arriveren we in Chiang Rai; een stopplaats voor velen, terwijl er hier ons inziens niet veel te beleven valt en net zo groot is als Heusden. Tijdens de stop willen we snel even een lekkere pizza in een 7/11 (Thaise supermarkt) scoren, maar waar je normaal gesproken overal minmaal 1 van de duizenden winkels (24u/d open) in je blikveld hebt kunnen we er nu niet zo snel 1 vinden. Toch nog op tijd een verstopte 7/11 gevonden om onze magen te vullen. De non-airco bus naar Chiang Saen is te leeg en daarom mogen we het laatste stuk met de airco-bus reizen. Dit is echt de meest luxe bus die we ooit in ons leven gezien hebben. We hebben enorme veel ruimte, zitten op luxe leren stoelen en er is zelfs een bus-girl die water ronddeelt. Vreemd iets is wel dat we tijdens de reis zo'n 4 keer worden gecontroleerd. In Chiang Saen is geen toerist te bekennen en we hebben daar een goed kamertje van een wazige Amerikaan die zich hier heeft gevestigd om regelmaatig jungletrips van een paar dagen te maken. Het kan hier allemaal. Als we gesettled zijn gaan we maar wat flaneren over de boulevard langs de Mekong met Laos aan de andere kant. De Thaien zitten hier allemaal te relaxen en zo zien we ook onze buschaufeur genieten van de rust en uitzicht. 's Avonds eten hier ook maar aan de oever bij een van de straatrestaurantjes. de keuken is een kar met een kooktoestelletje en snijplank en daarnaast staat een BBQ om het vlees en de vis te bereiden. Een matje op de grond en een laag tafeltje is de plek waar we ons lekkere maal kunnen nuttigen. Onder de volle maan en met lokale wijn 'van het huis' toe is dit weer een goede culinaire ervaring.
zaterdag 14-06-2003
chiang saen -> golden triangle / chiang saen - chiang khong
Eerste activiteit van de dag is naar de Golden Triangle in Sop Ruak gaan. Eigenlijk is de Golden Triangle een groot gebied in Thailand, Birma en Laos waar de opiumhandel floreert, maar vanuit toeristisch oogpunt hebben ze het drielandenpunt in Sop Ruak tot THE Golden Triangle gebombardeerd. En dat blijkt dan ook als je er aankomt, want overal staan borden waarop staat dat dat het goede punt is, maar vele zijn echt niet op de juiste plaats. Uiteindelijk weten we de plaats te vinden waar de Nam Ruak uitkomt in de Mekong en dus echt de grens aangeeft. Wij schieten ook maar wat foto's bij dit Kodak-moment. Wij zjin hier per songthaew (jeep), maar de het is hier hoofdzakelijk een komen en gaan van volgepakte aircon-(mini)bussen. Na dit toeristische uitstapje moeten we in Chiang Khong zien te komen. We hebben zo een songthaew die kant op gevonden maar deze is overvol en dus staan we 'op z'n vuilnismans' achterop. Na een tijdje kunnen we overstappen op een andere jeep met minder passagiers; 1 man en 3 vissen van ieder een meter. Na een ritje van 2 uur door wederom prachtig landschap naderen we Chiang Khong. We regelen een bamboohutje bij SP guesthouse (verdient zeker een plaats in de Lonely Planet) en gaan dan maar eens lekker in een tuinstoel liggen met een biertje in de hand en kijken wat zelf uitgezochte filmpjes (Ocean's 11 en Bourne Identity). Tegen 6'en komt er een heel gezelschap vanuit Laos in ons guesthouse en nog 2 jongens vanuit Thailand. Het blijkt een erg leuke groep en kijken 's avonds nog met z'n allen American Pie 2 en wisselen maar eens wat sterke verhalen uit. Ty (Canadees) en David (Duitser) gaan morgen ook met ons Laos in om de boot naar Luang Prabang te pakken en zijn erg geschikte gasten. Als het wat later wordt zitten we nog met hen, een Engels en een Nieuw-Zeelands meisje het alcoholpromillage nog wat op te schroeven. Ondertussen begint het te onweren als een bezetene en zijn er inslagen erg dichtbij waarbij echt alles trilt en Ty zelfs via het toetsenbord van de computer onder stroom komt. Ons hutje blijft gelukkig droog en kunnen rustig onder het gekletter slapen.
(c) 2003 vieters . NL
Verslag van tweede bezoek aan thailand
donderdag 05-06-2003
calcutta - bangkok
De wekker deed om 5.00 uur toch goed z'n werk ondanks de val van gisterenavond, en zal dit de komende jaren tot de baterij leeg is ook zeker blijven doen. Dus bij deze even een waarschuwing voor mensen die nog richting Calcutta gaan en willen uitslapen: neem dan niet kamer 107 in Hotel Palace! Samen met Sean en Idan (Israelier) naar het vliegveld en daar nog even wat rondgehangen tot we mochten inchecken. Sean vloog al eerder en Idan had de zelfde vlucht als ons, dus nog even gezellig wat gebabbeld. De security check was erg wazig maar verliep erg snel dankzij het de medewerking van het vriendelijke luchthaven personeel (Not!). Roel zijn droom ging eindelijk in vervulling, want hij mocht bij het raampje zitten. De vliegreis verliep weer vlekkeloos, met zelfs een biertje erbij en een gebakje want ook deze keer was de piloot weer jarig. Om 16.30 uur kwamen we aan op Bangkok airport en werden verwelkomt met een vriendelijke Thaise glimlach.. Ahh, dat was heerlijk, iedereen was zo ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Taxi naar Khoa San Road gepakt en ons plekje gevonden in Hotel Khoa San Palace. Wat rondgelopen en genoten van een lekkere verdiende Thaise maaltijd met een biertje erbij.
vrijdag 06-06-2003
bangkok -> stappen
Super geslapen en op ons gemak wat dingetjes geregeld in Khao San Road voor onze volgende tripjes. Roel nog een mooie 'bijna echte' Lowe Alpine tas gekocht, voor een mooi prijsje en een goede kwaliteit. Ook deze keer in Bangkok zagen we weer vele leuke en handige dingen die we aan onze collectie toe wilden voegen. Daarnaast kijken we ook steeds weer uit naar etenstijd, want er is niks geweldigers dan een Thaise maaltijd. Ons oog was op een tentje op straat gevallen waar je goedkoop en erg lekker kan eten (en vlees is geen probleem). De vorige keer waren we vergeten om de fruitshakes te proberen, ohh daar hebben we echt een schuldgevoel over, wat zijn die dingen goed zeg! Wat ons daarnaast opvalt is dat je voornamelijk toeristen ziet in Bangkok ipv reizigers (zoals wij ons inmiddels voelen). De toeristen zijn hier slechts 2 of 3 weken en zitten de helft van de dag aan het bier, hebben veel meer uit te geven en een echte backpackSter heeft niet standaard naaldhakken bij zich, toch? Vanavond vonden we het ook weer eens tijd worden om een keertje te gaan stappen, want echt stappen was al weer erg lang geleden. In onze kamer nog wat dansmoves geoefend, de dancing flip-flaps aan en op zoek naar de place to be! Met een hand vol flyers enkele dansbarretjes afgegaan, maar deze voldeden niet aan onze eisen (we blijven kritisch!). Tijdens een drankje in Travelers United in gesprek geraakt met Vera uit Finland die ook wel zin had om de voetjes van de vloer te laten gaan. Uiteindelijk in Imortal beland waar het afgeladen vol was en er een goede swing op de dansvloer te bekennen was, dus wij onze heupen meteen losgegooid. Naast Hip&Hop, Drum&Bass klonken ook enkele Thaise swingers uit de speakers. Notorius B.I.G. en Big Mama steelden de show tussen de vele Thaien en zatte Engelsen. We werden voortdurend bij onze kont gepakt en versierd door Thaise meiden, maar onze interesses gingen uit naar andere meiden. Om 3.00 uur werden we uit de dixo geveegd en hebben nog wat geklets buiten. In Nederland pakt iedereen na het stappen een broodje Kabab of een Hotdog, maar hier is kun je echter alleen nog bij een insekten kraampje terecht. Een zatte Engelsman die waarschijnlijk zo'n honger had waagde zich aan een gefrituurde schorpioen. Het was hoogste tijd inmiddels!
zaterdag 07-06-2003
bangkok -> weekend market
Op aanraden van Sean gaan we vandaag met hem, Richard (een Engelse gast) en Vera (de Finse die we gisteren hebben ontmoet) naar de Weekend Market. We hadden echter om 10.00u afgesproken, maar vanwege onze wilde avond de dag ervoor weren we pas kwart voor 10 wakker. Snel gehaast en nog redelijk op tijd bij de bushalte. Na een klein uurtje in de aircon-bus (wat heeft thailand toch een luxe) arriveren we bij dze immense markt. Hij telt bijna 9000 kraampjes/winkeltjes en er komen dagelijks zo'n 200.000 bezoekers. Ze verkopen hier ook echt alles. Van 2e-hands kleren tot auto-onderdelen, van slangen tot handtasjes, van planten tot eten, van kermishorloges tot kunst. Je noemt het maar en je kan het er krijgen. Gezien de grootte, de drukte en de verlanglijstjes van eenieder splitsen we maar op met de anderen. Wij gaan samen op pad voor wat shirtjes, een broek, schoenen en wat prularia. Nog wel een lunchafspraak gemaakt met de anderen, maar de vrouw in het gezelschap kon de weg niet meer vinden en moest om die reden verstek laten gaan. Tijdens de lunch wat hot-spots uitgewisseld om weer op koopjesjacht te gaan. Uiteindelijk hebben we echt 7 uur rondgelopen op de markt en zijn aardig geslaagd. De schoenen voor Gijs zijn hier echter lastig met zijn maatje 45. We zijn echter wel helemaal kapot en begrijpen niet dat er vrouwen zijn die dat shoppen als een hobby zien. Het is slopend. Terug op Kho San Rd op straat een maaltijd genuttigd. Waar we in India en Nepal erg huiverig waren om uberhaupt vlees te eten zo eten we hier continu vlees op straat met tot nu toe geen problemen (bij deze afgeklopt). Gezien het feit dat we zo moe zijn was film kijken (The Hunted, zeer slecht) in Nat's Bar met buddha de enige optie. Het is een vermoeiend et doch geslaagd dagje winkelen!
zondag 08-06-2003
bangkok -> 'uit eten'
Na al het vermoeiende geshop van gisteren hebben willen we vandaag niet al te veel gaan doen. Volgens backpackers gebruik hebben we wat vlaggetjes van bezochte landen gekocht en naaien die maar op onze tassen. Het is toch al een leuke verzameling en als we nu ook nog eens een tripje maken door Europa, zoals we vorig jaar hebben gedaan, komt hij al snel vol te zitten. Het is ook al enige tijd geleden dat we een stuk verslag voor vieters.NL hebben geschreven dus doen we dat daarna maar. In 2 uur hebben we het verslag weer helemaal up-to-date, dus is er weer wat leesvoer voor het thuisfront. We hebben vandaag verder niet veel puf (mag ook wel eens) en hangen maar wat rond op Kho San Rd. 's Avonds om 20.00u staat er wel iets spectaculairs op het programma; de finale van Roland Garros met Martin Verkerk. Er is hier een soort van sportcafe in de straat en gaan daar dan maar kijken. Al snel trekt dit ook andere Nederlanders aan en verandert het cafe in een Hollandse bar. Het zijn echter wel Nederlanders van het ergste soort; wat jongens van onze leeftijd die hier alleen maar zijn voor de Thaise meisjes, Costa Brava-vakantiegangers en een familie van de Hambaken. De wedstrijd was echter naar verwachting, doch teleurstellend; Verkerk werd van de baan geslagen door Ferrero. Toch is hij de morele winnaar en is het ongelooflijk knap dat hij de finale heeft gehaald. Zoals het hoort hebben we tijdens het kijken van sport genoeg bier achterover gekieperd en hebben we ook nog wat koude tubes op straat soldaat gemaakt, dus begonnen we het aardig te voelen. Als we boven op onze kamer komen en op straat dan ook een insectenkraam zien, bedenken we ons geen moment en gaan er op af. Met genoeg bier moet het toch lukken om iets van het assortiment, bestaande uit meelwormen, kakkerlakken, sprinkhanen, schorpioenen en UI (unidentified insects), te eten. We gaan in 1e instantie puur voor de sprinkhanen, die helemaal nog niet zo verkeerd zijn. De smaak is okee alleen de textuur is een beetje vreemd dus moet je gewoon niet echt nadenken bij wat je precies eet. Gijs laat zich gemakkelijk overreden door de verkoopster en gaat ook nog aan de schorpioen op een stokje. Belangrijk is dat het puntje van de staart met het gif afgebroken wordt en de rest is gewoon kauwen en doorslikken. Het is echter wel enigszins bitter. Als ze ons ook een kakkerlak wil aansmeren vinden we het wel welletjes en nemen alleen nog wat meelwormen "van het huis" als toetje. Daarna is maar gauw bedtijd voordat we nog meer vreemde dingen in ons hoofd halen.
maandag 09-06-2003
bangkok -> golden mount / patpong
Chang bier slaat weer toe en we worden weer eens wakker met een goede kater. Een douchje en kopje koffie doet echter wonderen en kunnen we op naar Golden Mount. Dat is een tempel met een hoop goud ergens op een berg/heuvel (verrassend met zo'n naam) erg dichtbij. Al vanaf de 1e keer dat we in BKK zijn willen we die gaan bezoeken, maar telkens komt er iets tussen. Nu is het dan eindelijk zo ver en kunnen we de waardevolle berg zand gaan beklimmen. Op de top heb je een mooi uitzicht over BKK. Het is toch een aparte stad met zijn kanalen, hoge wolkenkrabbers en oude tempels. Voordat we BKK weer gaan verlaten moeten we echt onze CD-collectie vernieuwen en slaan dan maar weer een partij CD's in voor zo'n EUR 1,80 per stuk. Dan krijg je dus bedrukte CD's met inlays en booklets, dus precies zoals je ze ook in de winkel zou kopen. Perfect! We willen het vanavond eigenlijk rustig aan doen, maar als we in Gulliver's een biertje drinken hebben we toch ineens behoefte om op pad te gaan. De vorige keer in BKK hebben we dan al wel wat van de donkere kant van deze stad gezien (lees 30-03), maar het beruchte Patpong hebben we nog niet gezien. Deze buurt zou beter PingPong kunnen heten met zijn vele shows met de plasic balletjes. Het is hier echt een gekkenhuis met veel kraampjes en louche barretjes. Wij willen alleen maar iets drinken in een barretje aan straat, maar ook daar wordt je belaagd door meisjes van de lichte kooi. Ze grijpen je ongevraagd overal (en dan bedoel ik echt overal) en weten niet van ophouden, zelfs als je aangeeft er niet van gediend te zijn. We hadden de politie hier overwerk kunnen bezorgen als we voor elke onzedelijke greep aangifte hadden gedaan. Maar goed, we weten dat dat Patpong is en moeten dus niet zeuren en kunnen er ook wel om lachen is ze het belagen op gepaste manier doen. Daarnaast ben je niet in Patpong geweest als je ook niet 1 van de live-shows hebt bezocht dus ook dar wagen we ons maar aan. We zijn alleen van plan enkel voor ons biertje te betalen en even binnen te blijven. Meer is het ook niet waard, want het is een vreemde omgeving. Naast de eerder beschreven taferelen staan er wat meisjes op het podium van alles (dus ook de pingpong balletjes) van onderuit te halen of blazen op fluitjes en toeters met iets anders dan hun mond alsof het niks is. Het biertje is dan ook zo op en we gaan maar weer eens terug naar ons stekkie. Nu hebben we wel echt meer dan genoeg gezien van dit 'entertainment' van BKK.
dinsdag 10-06-2003
bangkok -> mbk / muay thai lumphini
We pakken vandaag maar eens het busje naar Siam Centre en MBK. De bus is net zo snel als tuk-tuk of taxi en kost slechts B3,5 (EUR0,07). Ideaal dus om je in deze stad te verplaatsen. Aangezien Gijs geen schoenen op de Weekend Market heeft weten te vinden gaan we hier alsnog maar op zoek naar schoenen. Hier zijn echter alleen maar officiele winkels die dus duurder zijn of zelfs niet meer het gewenste model hebben. Ondanks dat het wederom mislukt is het leuk vertoeven hier. Het is zo'n groot winkelcentrum met van alles en nog wat, zodat je hier zonder problemen een dagje kunt doorbrengen. Wij hebben echter niet de hele dag de tijd, want we willen vanavond naar Lumphini Boxing Stadium voor wat echt Thaiboxen (Muai Thai). Het kost dan wel B500, maar dan heb je wel zo'n 5 uur geweld en entertainment. Het kanlt er goed op in de 10 wedstrijden, die wij aanschouwen. Naast het lompe slaan en trappen, is het randgebeuren ook erg interessant. Voordat de wedstrijd begint gaan ze gehuld met een band om hun hoofd, bloemenkrans om enonder het getoeter van een bandje dat ons doet denken aan het kikkerorkest in automaten, enkele rondjes dansen door de ring en bewegen zich op vreemde manieren in de rondte. Tijdens de wedstrijd staan achter de 2 hoeken voor de boxers de aanhang opgesteld die helemaal in extase raken tijdens het gevecht en het uitschreeuwen bij wat goede acties. Ook op de tribunes is het turbulent, want ze weten hier wat gokken is. Dicht op elkaar staan zo'n 500 man te schreeuwen en wapperen met hun handen om wat gokjes te wagen. Het gaat hier echt niet om klein geld, maar beginnen met minimaal B1000 (EUR20), wat hier toch best wel wat geld is. We hebben wat foto's gemaakt om de sfeer te pakken te krijgen, maar dat komt toch niet helemaal over net zoals bovenstaande beschrijving niet de lading dekt. Een manier om het te weten te komen hoe het is, is gewoon om hier naar toe te gaan. Na een uur of 4 begint het vechten toch allemaal wel wat te vervelen en zijn we meer aan het kletsen met wat Engelsen en Australiers die we hier hebben ontmoet. We vertrekken dan ook maar voor de laatste wedstrijd. Tot besluit van de avond een Leo bier open getrokken op onze kamer met uitzicht over Kho San Rd en onder de klanken van onze nieuwe CD's.
woensdag 11-06-2003
bangkok - chiang mai
Vijf dagen in Bangkok is toch wel erg lang en we zijn ook wel weer blij dat we vandaag gaan vertrekken. Onze bus vertrekt echter om 18.00u en we moeten voor 12.00u uitchecken op onze kamer, dus dan zit je allemaal tussen wal en het schip en kun je eigenlijk niet veel ondernemen. Dat noodzaakt ons maar tot wat barbezoek en filmpje kijken. Om 18.00u kunnen we echter netjes onze paspoorten met Laos-visum ophalen bij het reisbureau en worden wij netjes opgepikt door een busboy voor onze busrit naar Chiang Mai. Dat een bus te laat komt zijn we ondertussen wel gewend, maar dat hij zo luxe is niet. De stoelen zijn zacht, kunnen naar achteren en er is genoeg beenruimte, maar toch zitten er nog een aantal mensen te klagen. Thailand is echt een land voor verwende vakantiegangers! Ook de infratructuur is hier behoorlijk goed (beter dan in vele Europese landen), dus we weten al snel wat slaap te pakken. Dit kan je alleen helemaal niet meer avontuurlijk reizen noemen, maar we hoeven het ons ook niet moeilijker te maken dan nodig is.
donderdag 12-06-2003
chiang mai -> verkennen
6.30u. arriveren we aan de rand van Chiang Mai en waar je dan in India nog je eigen transport zou moeten regelen staan hier wat Songthaewws (jeeps met 2 banken achterin) klaar om je het centrum in te brengen. Daar worden we opgewacht door een glimlachende Thaise, die ons een kopje koffie aanbiedt en ons onze kamer wijst. Nog even een paar uurtjes geslapen om daarna Chiang Mai te gaan verkennen. Het centrum van Chiang Mai is omgeven door een gracht en een muur en is veel kleiner en rustiger dan Bangkok, maar heeft wel bijna net zoveel tempels. We hebben er eigenlijk al wel genoeg gezien, maar de Noord-Thaise stijl zou heel anders moeten zijn. Na een korte omweg weten we de 1e tempel op ons lijstje te vinden. Dat is Chiang Man en is de oudste van de stad en herbergt een paar heel oude boedha's. Vervolgens werpen we een blik op Wat Phra Singh, die groot is maar niet veel bijzonders heeft, afgezien van de vele in oranje geklede monniken. De laatste, Wat Chedi Luang, is de beste. Dit is namelijk een ruïne, wat deze tempel toch echt heel anders maakt dan alle andere. Naast deze tempel staat Wat Phan Tao maar is een tempel uit duizenden en zou alleen bijzonder zijn als hij in Nederland of zo zou staan. Het eten zou in Noord-Thailand uitstekend moeten zjin, maar onze maaltijden vallen erg tegen. Er zitten een hoop ondefineerbare dingen in en de smaak is ook niet je-van-het. We gaan hier maar eens op zoek naar de Night Market, maar ondervinden wederom dat het hier niet veel anders is dan op vakantie gaan in Spanje. Er is een of andere fake thaibox-show voor toeristen en op de markt spreken alle verkopers bijna vloeiend Nederlands. De weinige toeristen die hier zjin zien er ook niet al te avontuurlijk uit en als we zelfs een Benelux-bar zien weten we helemaal dat dit niet onze plek is. We zijn echter toch al in dit Pineda da Mar van Azie en gaan dan ook maar eens deze plek van binnen bekijken. Het wordt alleen maar erger, want er blijkt zelfs zuurkool met worst op het menu te staan en op de tv is BVN met Lingo. Het is leuk om Nance te zien, maar we zitten er echt niet op te wachten om dit stomme 5-letterspel via de sateliet te bekijken. We hadden nog bijna het idee om hier een trekking te gaan doen. In deze over-over-toeristische stad maken ze continu reclame met leuzen als "non-tourism trekking" en "off the beaten trek", maar dan weten wij genoeg; dat wordt in polonaise een paar stappen in de jungle zetten om daarna in een dorpje tegen betaling naar vanuit Birma geimporteerde long-necks (vrouwen met ringen om hun nek) te gaan kijken. De verhalen van mensen die we later ontmoeten bevestigen dit idee, dus hebben we denk ik toch de goede keuze gemaakt dit niet te doen en morgen richting grens te gaan vertrekken.
vrijdag 13-06-2003
chiang mai - chiang saen
Aangezien alle toeristenbus(jes) hier ons een beetje de keel uithangen gaan we maar met lokaal transport naar de grens met Laos. Voordat we naar de daadwerkelijk grensplaats gaan willen we eerst naar Chiang Saen wat bij het drie-landenpunt van Thailand, Birma en Laos ligt. Op het busstation blijkt dat je kunt kiezen tussen airco of non-airco, maar aangezien het niet heel warm is en de trip niet lang duurt kiezen we voor non-airco. We moeten wel een uurtje wachten, maar op dit goed uitgeruste busstation (met tv's, lekkere stoelen en eten) is dat geen probleem. We hebben het idee dat we flink zijn afgevallen de laatste maanden dus wagen we ons er maar aan om ons te wegen. Gijs is van 72kg naar 67kg gegaan en Roel is van 75kg naar 68kg gegaan. Onze bus is erg relaxed met zeer vriendelijk personeel, vertrekt op tijd en is dan ook niet eens helemaal afleaden vol, zoals dat noodzakelijk was in India en Nepal. Het is dan ook helemaal geen probleem om door dit prachtige jungle/heuvel-landschap heen te crossen. Na ruim 3 uur arriveren we in Chiang Rai; een stopplaats voor velen, terwijl er hier ons inziens niet veel te beleven valt en net zo groot is als Heusden. Tijdens de stop willen we snel even een lekkere pizza in een 7/11 (Thaise supermarkt) scoren, maar waar je normaal gesproken overal minmaal 1 van de duizenden winkels (24u/d open) in je blikveld hebt kunnen we er nu niet zo snel 1 vinden. Toch nog op tijd een verstopte 7/11 gevonden om onze magen te vullen. De non-airco bus naar Chiang Saen is te leeg en daarom mogen we het laatste stuk met de airco-bus reizen. Dit is echt de meest luxe bus die we ooit in ons leven gezien hebben. We hebben enorme veel ruimte, zitten op luxe leren stoelen en er is zelfs een bus-girl die water ronddeelt. Vreemd iets is wel dat we tijdens de reis zo'n 4 keer worden gecontroleerd. In Chiang Saen is geen toerist te bekennen en we hebben daar een goed kamertje van een wazige Amerikaan die zich hier heeft gevestigd om regelmaatig jungletrips van een paar dagen te maken. Het kan hier allemaal. Als we gesettled zijn gaan we maar wat flaneren over de boulevard langs de Mekong met Laos aan de andere kant. De Thaien zitten hier allemaal te relaxen en zo zien we ook onze buschaufeur genieten van de rust en uitzicht. 's Avonds eten hier ook maar aan de oever bij een van de straatrestaurantjes. de keuken is een kar met een kooktoestelletje en snijplank en daarnaast staat een BBQ om het vlees en de vis te bereiden. Een matje op de grond en een laag tafeltje is de plek waar we ons lekkere maal kunnen nuttigen. Onder de volle maan en met lokale wijn 'van het huis' toe is dit weer een goede culinaire ervaring.
zaterdag 14-06-2003
chiang saen -> golden triangle / chiang saen - chiang khong
Eerste activiteit van de dag is naar de Golden Triangle in Sop Ruak gaan. Eigenlijk is de Golden Triangle een groot gebied in Thailand, Birma en Laos waar de opiumhandel floreert, maar vanuit toeristisch oogpunt hebben ze het drielandenpunt in Sop Ruak tot THE Golden Triangle gebombardeerd. En dat blijkt dan ook als je er aankomt, want overal staan borden waarop staat dat dat het goede punt is, maar vele zijn echt niet op de juiste plaats. Uiteindelijk weten we de plaats te vinden waar de Nam Ruak uitkomt in de Mekong en dus echt de grens aangeeft. Wij schieten ook maar wat foto's bij dit Kodak-moment. Wij zjin hier per songthaew (jeep), maar de het is hier hoofdzakelijk een komen en gaan van volgepakte aircon-(mini)bussen. Na dit toeristische uitstapje moeten we in Chiang Khong zien te komen. We hebben zo een songthaew die kant op gevonden maar deze is overvol en dus staan we 'op z'n vuilnismans' achterop. Na een tijdje kunnen we overstappen op een andere jeep met minder passagiers; 1 man en 3 vissen van ieder een meter. Na een ritje van 2 uur door wederom prachtig landschap naderen we Chiang Khong. We regelen een bamboohutje bij SP guesthouse (verdient zeker een plaats in de Lonely Planet) en gaan dan maar eens lekker in een tuinstoel liggen met een biertje in de hand en kijken wat zelf uitgezochte filmpjes (Ocean's 11 en Bourne Identity). Tegen 6'en komt er een heel gezelschap vanuit Laos in ons guesthouse en nog 2 jongens vanuit Thailand. Het blijkt een erg leuke groep en kijken 's avonds nog met z'n allen American Pie 2 en wisselen maar eens wat sterke verhalen uit. Ty (Canadees) en David (Duitser) gaan morgen ook met ons Laos in om de boot naar Luang Prabang te pakken en zijn erg geschikte gasten. Als het wat later wordt zitten we nog met hen, een Engels en een Nieuw-Zeelands meisje het alcoholpromillage nog wat op te schroeven. Ondertussen begint het te onweren als een bezetene en zijn er inslagen erg dichtbij waarbij echt alles trilt en Ty zelfs via het toetsenbord van de computer onder stroom komt. Ons hutje blijft gelukkig droog en kunnen rustig onder het gekletter slapen.
(c) 2003 vieters . NL
3 juni 2003
roel + gijs in india!
-> utter + himachal pradesh / rajachstan / calcutta
Verslag van bezoek aan india
woensdag 07-05-2003
sonauli - varanasi
India, here we come! De dag begint uiterst vlekkeloos. Het immigratiekantoor aan zowel Nepalese als Indiase zijde werkt vlot en de mensen zijn zelfs vriendelijk. De bus, die ons in de komende 10 uur naar Varanasi moet brengen, staat ook al klaar en ziet er goed uit (zou zo van Zwaluw Reizen kunnen zijn). De bus zit aardig vol, maar na 3 uurtjes stapt het overgrote deel in Gorkhpur uit. Daarna zijn we nog maar met z'n 8'en over in de bus die het gas er goed op houdt. En dat verbroedert. Niles is een Ier/Schot die op de bollenvelden in Nederland werkt en zeer paranoie is. Bijvoorbeeld 1 citaat van hem: "Bush heeft zelf een vliegtuig in het WTC laten vliegen om vervolgens oorlog te kunnen voeren met de Taliban en Irak". Waarschijnlijk heeft hij in een van zijn vorige trips naar India in een trip blijven hangen. Massa is een Japanner, die wel aardig is, maar slecht Engels spreekt en eigenlijk voornamelijk met z'n hoofd knikt en op z'n Japans 'jaah' zegt. Aude, Prunelle en Philippine zijn 3 Franse meisjes, die in Calcutta voor Moeder Theresa werken, maar even een reisje Darjeeling-Kathmandu-Varanasi aan het maken zijn. Chris is een Canadees, die 3 maanden geleden zijn studie fysiotherapie in Australië heft afgerond, daarna in Bangladesh meteen zijn kunsten als vrijwillger in een ziekenhuis heeft uitgeoefend en nu een soortgelijke reis als de FRanse meisjes aan het maken is (hij gaat daarna alleen net als ons naar Agra en McLeod Ganj). Met de laatste 4 klikt het het beste en willen toevallig allemaal vaar Vishnu Rest House dus spreken we af daar maar samen heen te gaan. Niles zegt echter ook in die buurt te moeten zijn en zal wel zeggen hoe we daar moeten komen. Hij is al in Varanasi geweest en de hitte (43C) maakt dat we zsm op plaats vab bestemming willen zijn, dus volgen we hem maar. We moeten nog een stukje lopen door de smalle steegjes in de Oude Stad, omdat de riksja's hier niet mogen komen en daar blijkt dat hij echt zeer paranoie is. Als een man ons de goede weg wil wijsen draait hij behoorlijk door. Gelukkig moet hij snel een andere kant op en hebben wij de Ganges bereikt. Het is dan echt nog een eind langs de oever lopen en de meisjes zijn behoorlijk moe dus doen we de rest maar met een bootje. Het guesthouse is perfect; schoon, aardig personeel en een gigantisch uitzicht over de Ganges en de stad. We worden hier wel goed gewaarschuwd voor zichtig te zijn na 10'en en de affiches van vermiste personen en brieven van vorige gasten bevestigen de verhalen. Wij zijn nu met z'n 6'en (de Francaises en de Canadees) dus zijn niet zo bang.
donderdag 08-05-2003
varanasi -> verkennen
Na goede nachtrust, ontbijtje met uitzicht op wassende mensen en zonder tassen is het heel anders lopen door deze stad. Alles lijkt nu veel rustiger. We hebben samen met Chris heel wat afgelopen vandaag op zoek naar een ATM (geldautomaat) en treinkaartjes. Hier zijn er namelijk niet zo veel, maar het wandelingetje bevalt ons eigenlijk best goed. Zo leer je de stad tenminste goed kennen. Na de stadswandeling ook een ghatwandeling. Hier kijk je echt je ogen uit; overal mensen die baden, wassen, flaneren, cricket spelen, verhalen vertellen, yoga beoefenen en bij de 'burning ghats' worden daadwerkelijk mensen gecremeerd. De Manikarnika Ghat is de grootste en enige echte 'burning ghat'; een hindu die hier gecremeerd wordt volgens het uitgebreide ritueel zal verlost zijn van reincarnatie en direct naar Nirvana (de hemel) gaan. Vanaf een 'toeristenplatform' kan je dit alles aanschouwen en we krijgen daar ook ongevraagd maar interassante uitleg. Als wij daar zijn worden er op dat moment 15 lichamen verbrand, liggen er nog enkele te wachten en worden er continu aangevoerd.
Het ritueel is erg uitgebreid met strikte regels, die zelfs niet alle Hindu's kennen. Apart is het in ieder geval dat er alleen mannen bij de crematie aanwezig mogen zijn. Vrouwen zouden eventueel kunnen gaan huilen en voor Hindu's is hoort dit geen trieste gebeurtenis te zijn en het gehuil zou de reis naar Nirvana kunnen verstoren. Na een tijdje is het meeste van het lichaam opgebrand (bij dikke mensen is dat sneller dan bij dunne) en wordt het restant (bij vrouwen de heupen, bij mannen de borst) door de oudste zoon met 2 bamboestokken uit het vuur gehaald en in de Ganges gegooid. Slechts zo'n 10 meter verder zijn echter mensen aan het baden en wassen in het water! Ander macaber ding is dat niet iedereen wordt verbrand, maar dat sommige lijken (kinderen <12 jaar, zwangere vrouwen, Sadhu's, dieren en mensen met lepra) gewoon in de Ganges worden gedumpt. Ze worden dan aan stenen gebonden en in het midden van de rivier tot zinken gebracht. De dolfijnen die hier daadwerkelijk zitten (zelf gezien!) schijnen dit regelmatig als een lekkere snack te beschouwen en soms kun je ook een lijk zien drijven in de rivier (gelukkig niet zelf gezien!). Zo'n 'burning ghat' heeft dan wel iets macabers, maar is zeer speciaal om te aanschouwen en zeker het feit dat het totaal niet als iets droevigs wordt beschouwd.
Op de terugweg nog een kaarsje aangestoken en in de Ganges gedropt (goed voor je Karma), waarna we vlug onze voeten wassen en met het Frans/Canadees/Nederlandse gezelschap gingen eten. We waren eigenlijk wel erg toe aan een biertje maar in de Oude Stad is het eigenlijk niet toegestaan om alcohol te drinken. Door fluisterend wat 'special tea' te bestellen is het echter toch mogelijk om een tube te regelen. Er gaat dan iemand op pad om ergens ver weg in een beershop wat pilsners (Kingfisher) te kopen. We mogen ze ook niet gewoon in het restaurant opdrinken, maar worden verwezen naar de 'roof top' wat zelfs nog een betere plek is om van deze koude rakker te genieten.
vrijdag 09-05-2003
varanasi -> boottocht ganges
Vanochtend ging onze wekker om 4.45u, omdat we wederom een zonsopkomst gaan aanschouwen. Vandaag geen bergachtige omgeving, maar vanaf een bootje op de Ganges de ochtendrituelen bekijken. Het is nu nog mooier dan gisteren om alles te zien en met name de opkomende zon vanachter de droge rivierbedding aan de andere kant is prachtig. We zijn met zijn 6'en heel wat foto's aan het schieten en dat trekt de aandacht van een passerend bootje met cameraploeg. Het blijkt een delegatie van Star News (onderdeel van Fox) en ze willen graag een interview met ons. Dus Chris en Roel stappen over op hun bootje voor een diepgaand vraaggesprek. Ze willen enkel weten waar we vandaan komen, wat we van Varanasi vinden en wat we ervan meenemen. we verzinnen maar wat en zij blijken erg blij te zijn met onze bereidwilligheid. We krijgen nog even te horen dat het morgen de gehele dag op nationale televisie (potentieel 1 miljard kijkers) wordt uitgezonden. Misschien worden we wel ontdekt en staat onze een Bollywoodcarriere te wachten! Door dit vroege opstaan hebben we nog een hele dag voor ons. We hebben echter niet echt veel concrete plannen dus houden maar weer een wandelsessie. Dat levert altijd weer vermakelijke dingen op. Met name het spel met al die mensen die je iets willen verkopen. We wandelen vandaag maar eens meer door de smalle steegjes, waar je gemakkelijk kunt verdwalen, maar leuke doorkijkjes opleveren. Af en toe moet je wel echt aan de kant, want ook hier lopen de koeien ongestoord door de straatjes en vullen dan echt de hele breedte van de steegjes. Ook stikt het van de apen hier, dus moet je blijven uitkijken voor etenswaren in de tas of hand. De straten worden ook wel eens geblokkeerd door een menigte, zoals ook ergens waar een illegale stoep wordt gesloopt en er dus een honderdtal mensen en een peleton politie op elkaar staat. Onderweg ook maar de Golden Temple (Vishwanath) geweest. Dit wordt fors bewaakt, omdat moslims een aanslag hebben aangekondigd op dit torentje van 800 kg goud. Verder was dit niet veel. De rest van de dag maar wat in en om ons guesthouse gechilled, want het is eigenlijk veel te heet. 'Grandpa Pani', een oude man zonder kunstgebit, die in het guesthouse voor de drankjes zorgt, maakt de hitte (43 graden C) draaglijk.
zaterdag 10-05-2003
varanasi -> vertrek naar agra
Ons laatste dagje weer in Varanasi, dus spullen weer inpakken en wegwezen. Afscheid genomen van Philipinne, Aude en Prunelle en samen met Chris (die met ons meereist tot Agra) nog rondgelopen in Varanasi. Naast het inkopen van mango's (zijn erg lekker hier!), koekjes en andere versnaperingen moesten we ook op zoek naar een TV die Star News kon ontvangen, helaas zonder succes zodat we ons spetterend optreden (en Roel z'n interview) niet konden terugzien. Vandaag werden we ook voor het laatst geconfronteerd met de Varanasi-verkoop mentaliteit. Op de kade langs de Ghats werden we namelijk om de 2 a 3 meter aangesproken met 'boat sir, very cheep' 'hello, boat' maar ook 'postcards sir' deden het erg goed. Gemiddeld waren er 15 NO's! voor nodig om ze af te schudden, een betere methode bleek 5x No en een keer 'chello' (=oprotten in het Indisch!) te zijn. In de straten van Varanasi daarin tegen was het nog vele malen erger, een normale mango verkoper begon hard in onze oren te schreeuwen MANGOOOO's, zodra we 'No' zeiden kwam er zachtjes Hasjies uit z'n mond. Ook 'Shoe-shine sir' (ja, zelfs met slippers aan!), 'Baksheesh' (geld!) en alles wat je maar kon bedenken. De ergste waren nog altijd de rickshaw (overkapte fiets) bestuurders, die letterlijk op ons kwamen afgestormd en je in een rickshaw wilde duwen, zodra we NO of CHELLO zeiden (vaker riepen!) werden we enkele meters erna afgesneden of klemgereden voor de volgende poging. Inmiddels was het half 5 en (hoogste) tijd om een hapje te eten. Het wereldrecord snel eten moest verbroken worden om op tijd op het station te komen. De tuk tuk bestuurder de opdracht gegeven om alle stop tekens te negeren en met volle gas (dat ding kon maar 40 km/h) naar het station te rijden. Gelijk met het fluit signaal sprongen we in de trein, dat was even geluk hebben. Het was lekker vol in de trein, maar wij hadden een slaapplaatsje gereserveerd dus dat zat allemaal goed. Samen met een volledig Indisch gezin zaten we in een cabine, die overigens alleen gescheiden is met een klein schotje ertussen. De bedjes waren erg smal, kort en dun, maar we waagden een poging om erop te gaan liggen. Voordat we de oogjes konden sluiten moesten we de bagage vastketenen met dikke ketingen en hangsloten, want hoewel er veel bewaking in de trein liep, was de kans groot dat je eigendommen gejat werden tijdens je nachtrust.
zondag 11-05-2003
agra -> taj mahal / delhi -> station
Hoewel we niet confortabel hadden gelegen viel de nacht erg mee en ook de spullen hadden we nog. Een ticket regelen verliep moeizaam, juiste trein uitzoeken en wachten in de rij duurden bijna 2 uur. Mensen die voor wilden kruipen gingen met elkaar op de vuist, dus wij toch maar netjes gewacht! Op het aanbod van een tuk tuk driver ingegaan die ons voor 200 roepies de hele dag zou rondrijden. Hoewel hij eruit zag alsof ie met z'n kop op de stoep was gevallen en z'n tanden waren knalrood van de paan. Paan is een soort rood pruimtabak dat bijna iedere Indier in z'n mond heeft en absoluut niet uit wil spugen wanneer hij met je gaat praten. Het eerste waar we naar toe gingen was de Taj Mahal, wat misschien wel het meest wonderbaarlijke en sprookjesachtige gebouw van de wereld is. Maarliefst 22 jaar zijn ze bezig geweest om dit met mozaiek ingelegd marmeren gebouw zo perfect mogelijk neer te zetten. Het schijnt dat achteraf de mensen die het mozaiek hebben ingelegd, hun handen moesten laten afhakken om de perfectie van de Taj Mahal nooit meer te kunnen evenaren. Het ontbijt ingehaald, waar een man ontzettend onbeschoft zat te boeren. Ook deze bestuurder begon weer over 'shopping' (zodra hij klanten meeneemt krijgt hij commisie), oke hadden we gezegd, 1 shoppie dan maar! Het was een marmer werkplaats met shop van de mensen die de restoratie van de Taj Mahal verzorgen, erg leuke uitleg. Het verkooppraatje was overigens enorm strak in elkaar gezet. De rest van de middag nog rondgekeken in Agra, wat gegeten met Chris en afscheid genomen. Eindelijk konden we weer eens Nederlands tegen elkaar praten. De trein naar Delhi genomen, die om 22.00 uur aankwam op het station van Delhi. Omdat onze volgende trein pas om 5 uur 's ochtends vertrok moesten we een hotel regelen in de buurt van het station. In goed vertrouwen met een taxi chauffeur meegegaan die een goedkoop hotel wist in de buurt van het station. We stapten in en reden weg en Roel kon nog net voorkomen, door de man te waarschuwen, dat ie een vrouw aanreed en bij z'n ontwijk actie belanden we tegen een bloembak. Toen hij de taxi vervolgens in z'n achteruit zette, reed ie alsnog de vrouw aan! Het eerste en ook het tweede hotel wat hij ons liet zien lag veel verder van het station af en was vele malen duurder dat dat hij beloofd had en het begon erop te lijken dat hij alleen de commisie wilde ontvangen van een duur hotel. We maakten hem duidelijk dat we absoluut terug wilden naar het station want het was inmiddels bijna 23.00 uur en we schoten zo helemaal niks op en daarnaast hadden we het vermoeden dat hij zat achter het stuur zat (tot 3 keer toe z'n lichten vergeten aan te zetten!). Maar weer stopte hij bij een hotel en nu wisten we zeker dat hij niet wilde luisteren. Na flinke dreigementen van ons reed hij gelukkig dan ook verder, we reden door smalle donkere steegjes en even waren we bang dat hij ons wilde overvallen (en zaten al klaar in de gevechtshouding!). Gelukkig belanden we uiteindelijk toch op het station. De enige mogelijkheid was nu om op het station van Bloody Delhi te blijven slapen. Onze bagage vastgeketend in de cloak room en in de wachtruimte op de grond gaan liggen slapen tussen enkele Indiers. Toch nog wat geslapen op de commando manier (met enne oog open!).
maandag 12-05-2003
delhi - shimla
Om 5.00 uur zaten we weer in een stampvolle trein met z'n 5en op een bankje dat bedoeld was voor 2 personen. Wat koekjes en chips was het ontbijt, want echt iets betrouwbaars kwam er niet voorbij in de trein. Tegen de middag kwamen we aan in Kalka en moesten snel weer een ticket regelen richting het bergachtige dorpje Shimla, waar de temperatuur veel aangenamer zou zijn. De normale express (reistijd 3 uur) was helaas volgeboekt, dus moesten we het doen met een 3e klas trein die er maarliefst 6 uur over zou doen. Houten bankjes, een snelheid van 20 km/h, voor elke tunnel even seinen met een spiegeltje, bij elke wissel een mannetje......het was alleen nog wachten totdat we de man zagen die de transformator zat te bedienen van dit speelgoed treintje. Uitgeput van de vele reizen met de trein kwamen we aan in Shimla waar we weer opgewacht werden door een horde dragers, taxichauffeurs en hotel eigenaren. Nadat we iedereen afgeschud hadden, met een vriendelijke man meegegaan naar een Hotel in de buurt. We hadden een mooi kamertje, met bad, kleuren TV kunnen regelen voor een mooi prijsje. Een pizzatje en een warme douche deed ons daarna erg goed.
dinsdag 13-05-2003
shimla -> verkennen
Na 2 nachten niet fatsoenlijk geslapen te hebben (zaterdag op een plank in de trein en zondag op de betonnen vloer van het station in Delhi) is het zalig om in een normaal bed wakker te worden. Helemaal als je dan ook nog eens naar satelliet-televisie kunt kijken. Na rustig uitgedoezeld te zijn gaan we maar eens gebruik maken van het warm stromend water om onze kleren te wassen. We hebben al enige tijd niks meer schoon gemaakt en na ruim 2 dagen een zwerversbestaan geleden te hebben is het nodige van onze garderobe goed smerig. Onze kamer verandert dan ook snel in 1 groot was- en drooghok, want de kleren buiten hangen is riskant in verband met de apen, die verzot zijn op handdoeken en boxershorts (Roel heeft er zelfs 1 met een T-shirt aan gezien). Daarna gaan we maar eens flaneren door de straten van Shimla. Dit stadje in de bergen/heuvels van Himachal Pradesh was tijdens de kolonisatie de zomer residentie van de Britten om de hitte van het vlakke land te ontvluchten. Vandaar dat hier veel gebouwen er Engels aandoen. Nu heeft de upper class van India Shimla ontdekt om in de heetste periode van het jaar (mei-juli) wat verkoeling te vinden. Het is daardoor een beetje zoals St Tropez alleen dan niet op zeeniveau maar op 2200m hoogte en niet in Frankrijk maar in India. Het stikt hier dan ook van de toeristische winkeltjes, die souvenirs, popcorn en suikerspinnen (barbapappa in het Frans) verkopen. In elke richting is het uitzicht grandioos en de temperatuur van 25C zorgt ervoor dat het hier goed toeven is. Het is hier veel rustiger (qua mentaliteit) dan in de steden, er staan vuilnisbakken die worden gebruikt en er bestaat zelfs een boete voor spugen op straat (zouden ze in heel India moeten invoeren). Het is hier de ideale plek na de zware dagen die schter ons liggen.
woensdag 14-05-2003
shimla -> viceral lodge
Bij het ontbijt ontmoeten we Emmanuelle, een Francaise, die we gisteren ook al in Park Café tegenkwamen. Ze is journaliste voor een Frans cultureel tijdschrift (Telerama) en is nu voor een paar weken op vakantie in India om ook een ex-collega in Delhi op te zoeken. In eerste instantie hadden we haar helemaal niet Frans ingeschat, gezien haar accentloos en vloeiend Engels (een heel verschil met de Francaises, die we in Varanasi hebben ontmoet), maar dat werd verklaard door haar verblijf van een jaar in Australie. Gezien het feit dat ze alleen en zeker geen onaangenaam gezelschap is, stellen we voor met haar naar de botanische tuinen (jazeker moeders) bij Viceregal Lodge te. De wandeling er naartoe is beter dan de tuin zelf met een paar madeliefjes en wat bloemen, die wij onkruid zouden noemen. De lodge is wel mooi en doet een beetje aan Cambridge University denken. De stenen voor dit gebouw zijn per ezel naar boven gebracht, omdat er in die tijd nog niet de meer dan 100 tunnels tellende spoorlijn bestond. Zo zijn we lekker wat aan het wandelen, kletsen, foto's aan het maken en voor Emmanuelle geluiden van krekels, apen e.d. op haar MD op te nemen. 's Avonds met Emmanuelle een hapje gegeten in wederom Park Café, omdat het hier zeer relaxed is. Eten en drinken (met name cappucino) is er erg goed, ze draaien goede muziek (van jaren 60 tot de betere hedendaagse chillmuziek) en de eigenaars/medewerkers zijn superaardig, dus echt de ideale plek om wat tijd door te brengen. We ontmoeten hier ook nog 2 Engelse gasten (Sam & Jonny), die echter meer geintersseerd zijn in de halve finale van de Champions League. Ze hebben wel mooi voor ons 2 biertjes geregeld in de nabij gelegen beershop, want alcohol mag hier niet verkocht en/of gedronken worden. Wij zijn dus illegaal (met toestemming van het personeel) van ons biertje aan het genieten, terwijl Emmanuelle ons nog wat onderricht op het gebied van muziek en films. Wij doen ons best om haar ook nog wat bij te brengen, maar wij moeten het toch afleggen tegenover haar kennis op dit gebied.
donderdag 15-05-2003
shimla -> monkey temple / vertrek naar manali
Onze spulletje weer bij elkaar geraapt want vandaag gaan we Shimla verlaten. We hadden met Jonny, Sam en Emanuelle afgesproken om de laatste dag nog wat te gaan ondernemen. Na een ontbijtje en een goede kop capuccino in onze inmiddels vaste eettent Park Café gingen we richting de Monkey tempel. Onderweg naar de tempel waren er veel kraampjes met mensen die stokken verkochten tegen de apen. Wij als echte dierenliefhebbers konden echter niet begrijpen waarom je een stok nodig hebt om de apen van je af te houden. Maar hoe dichter we bij de monkey tempel kwamen hoe meer waarschuwingen we kregen van de locale bevolking en Emanuelle kwam steeds dichter bij ons lopen. Eenmaal boven bij de tempel aangekomen, waren er erg veel apen, maar die deden het eerder in hun broek van ons dat wij van hen. Net naast de tempel vonden we een perfecte locatie om een picknick op touw te zetten. Rustig lagen we in het zonnetje te genieten van de meegebrachte kersen, chips, koekjes en andere lekkernijen. Plotseling (tuddehh, tuddehhh > spannend muziekske!) kwamen er enkele apen langzaam, maar goed georganiseerd ons omsingelen. Deze keer waren niet de lieve kleine aapjes, maar enkele uit de kluiten gewassen bavianen. Ineens kwamen ze krijsend op ons afgerend, dus wij waren genoodzaakt tot het uitvoeren van enkele charges met de inmiddels toch verkregen stokken. Dit werkte geheel averechts en de apen veranderden in ware monsters, lieten hun tanden zien en begonnen ons aan te vallen. In onze vlucht vergaten Jonny, Sam en Emanuelle hun spullen. Op een afstand moesten we machteloos, met een hartslag van dik boven de 200, aanzien hoe de apen ons eten op zaten te peuzellen. Het eten was schijnbaar niet genoeg, want nadat alles op was gingen ze kijken want er nog meer voor interessants in de tassen zat. De minidisc spelen van Emanuelle werd eerst uitvoerig bestudeert nadat rustig de koptelefoon werd opgegeten. Omdat de tassen vol met waardevolle spullen zaten, hebben we snel hulp gezocht bij een Indier. We konden onze ogen niet geloven, want na het gooien van een steen waren alle apen verdwenen. Met de schrik nog goed in onze benen en bewapend met stenen, hebben we de monkey tempel verlaten om nog iets te gaan drinken in Shimla-city. Na het eten richting het busstation gelopen om daar onze nachtbus naar Manali te pakken. De busreis verliep erg snel, was confortabel en ook de bekende klapband ontbrak ook deze keer niet.
vrijdag 16-05-2003
manali -> verkennen
Vroeg in de ochtend kwamen we in Manali aan en het was zelfs koud. Een guesthouse gevonden met uitzicht op de witte bergtoppen, een snel stromende rivier bij de voordeur en omringt door een bosrijk gebied, echt super! Manali is echt de ideale plaats voor rafting (gaan we zeker doen!), paragliden, trekking en blowende hippies. In de middag een mooi plaatsje op een dakterras opgezocht en onder het motto 'wat hebben we het toch slecht' een lekker koud Godfather biertje gedronken in het zonnetje. Na een broodje Falafel (overal kun je hier Israelisch voedsel krijgen) en een wandeling zijn we ons blokhut gaan opzoeken.
zaterdag 17-05-2003
manali -> festival
Het is erg lekker wakker worden in een zacht bedje in de pitoreske omgeving van de bergen. Twee jonge jongens uit Darjeeling houden de boel hier draaiende, maar zij geven de voorkeur aan van 's morgens vroeg tot 's avonds laat sucken aan de waterpijp. Ondanks het feit dat ze dus de gehele dag zo stoned als een garnaal zijn, verzorgen ze in no-time warm water (moet met een houtkachel worden verwarmd) en weten ons een zalige pannenkoek voor te schotelen. We voelen hier ons echt als koning in Frankrijk. Vandaag zijn we van plan te gaan doen waar Manali goed voor is; rondbanjeren. Er blijkt echter een festival te zijn in de tempel op de heuvel, dus wij gooien onze strakke planning om en gaan daadwerkelijk iets ondernemen. We verwachten een religieus spektakel te gaan aanschouwen, maar het heeft meer weg van de Vlijmense braderie. Het stikt van de kraampjes, die allemaal dezelfde kwaliteitskleding en high-tech apparatuur (lees rommel) verkopen. Er zijn ook wat attracties, zoals een door mensenkracht aangedreven reuzenrad, een hele klantonvriendelijke goochelaar, maar Gijs is meer geinteresseerd in een rondje op een yak. En zo geschiede, dat Gijs na lang hopen toch een keer dit magistrale beest zijn rug mag gaan bestijgen. Hij is de hemel te rijk! Naast de commerciele activiteiten werd er ook folkloristisch gedanst en werd ons zelfs gevraagd daar aan deel te nemen. Wij paste echter, want we hadden vandaag onze 'dancing flip-flaps' niet aan. De voornaamste reden dat het hier zo druk is, is echter dat iedereen hier een offer de tempel in wil dragen. Het is dus flink dringen geblazen bij de nauwe ingang van deze hindoeistische tempel, die versierd is met een boel schedels en geweien, waar wij een aantal jaar geleden jaloers op zouden zijn geweest.
We gaan 's avonds de Tibettaans cuisine maar eens checken in Tibet Kitchen. Manali is namelijk al aardig dicht in de buurt van Tibet en het stadje is dan ook bevolkt door aardig wat Tibettanen. Veel van de keuken van het hoogste land ter wereld is gebaseerd op de verrukelijke momo. Dit ravioli-achtig hapje is gevuld met groenten, vlees of zoetigheid en kan gestoomd, gefrituurd of gekookt worden. Lekker! Tijdens het eten worden we onderbroken in een van onze zoveelste gesprekken van de dag door een Amerikaan die wil weten wat het Nederlandse woord 'flink' ook al weer betekent. Hij blijkt enige tijd in Nederland (Amsterdam) gewoond te hebben. Sterker nog... hij blijkt overal op de wereld gewoond te hebben. Hij heeft nierproblemen en krijgt van de Amderikaanse regering geld voor medicijnen. Het geld gebruikt hij echter voor zijn reizen en zo is hij al 9 jaar over de wereld aan het rondzwerven. Typische man.
De avond weer relaxed afgesloten onder het genot van een biertje, chipje, opkomende maan en het geluid van een borrelende waterpijp op de achtergrond.
zondag 18-05-2003
manali -> trekking
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na onze trekking in Nepal zijn we ware wandelliefhebbers en besluiten dan ook vandaag een wandelingetje te gaan maken. Dat is in deze omgeving spannender dan je op het eerste gezicht zou denken. In het verleden zijn aardig wat toeristen verdwenen onder vreemde omstandigheden. Meest is nog te vrezen voor de drugs-maffia in de omgeving, die toeristen hebben vermoord voor een beetje geld. De maffia bestaat hier echt, vanwege het feit dat hier plantages van enkele voetbalvelden groot vol met cannabis zijn. Er zijn ook echter een aantal toeristen die niet ten prooi vielen aan de kwaaie jongens,maar gewoon aan desorientatie. Zo is pas een week geleden een Israelische jongen verdwaald en ondertussen vermoedelijk overleden. Wij gaan echter niet zo ver en houden continu zicht op Old Manali. Het is flink steile klim omhoog, die behoorlijk in de benen gaat zitten, maar het loont de moeite. Boven is een grasveldje met nog mooier uitzicht dan vanuit onze bungalow waar wat pony's en koeien grazen. Het lijkt net op de plaatjes uit My Little Pony. Hier gaan we maar eens een paar uurtjes in de zon liggen bakken met een muziekje op de achtergrond. Op de weg terug nog in een verlaten cafe (Rasta Cafe) een kop chai gedronken, waar je nadrukkelijk moet vermelden dat je GEEN 'special chai' (met 'kruiden' van de regio) wilt.
Des avonds maar weer eens Manali (Model Town) in gegaan om de winkeltjes te checken. Wederom niet echt veel soeps,maar de goochelwinkels zijn erg leuk. We verwennen ons daar met een paar geinige truuks, die we meteen willen gaan proberen in een restaurant. De eigenaar kende de winkel echter ook en kwam zelf aan met wat truuks. Op de terugweg werden we nog aangehouden door Jacob. Hij verkoopt vanuit zijn hutje allerlei kleding en dergelijke en weet het mooi te brengen. Na het betere afdingwerk gaan we ook weer naar buiten met een uitbreiding voor onze garderobe, die totaal niet meer lijkt op die van 2 maanden geleden.
maandag 19-05-2003
manali -> relaxen
Vandaag wordt het maar weer een dag van niksdoen. Maar dat kan af en toe zo lekker zijn. Het weer is hier perfect en de omgeving is prachtig, zodat gewoon hier zijn al erg goed kan zijn. Toch nog even met onze buren contact gezocht en ook wel weer naar het centrum gelopen,maar daar wordt Roel ongeveer aangevallen door een Yeti met een baksteen in zijn hand. Roel had de schrik goed te pakken en de omstanders stonden er maar bij te lachen. Op de terugweg wordt Roel dan ook nog eens op zijn voet geraakt door een spugende Indier zonder ook nog maar 'sorry' te zeggen. Dat komt Roel's humeur al helemaal niet ten goede. Die avond wederom weer Israelisch moeten nassen, omdat er gewoon niks anders op de kaart staat. De Nepalese bediening is wel erg aardig en zij erg verbaasd over de paar zinnetjes Nepalees die wij kunnen spreken.
dinsdag 20-05-2003
manali - kullu / raften
Ons voornemen is om allemaal niet meer zo gehaast te reizen, dus gaan we eerst rustig opstaan volens het gebruikelijke tafereel; 3x omdraaien->vanaf balkon vragen om ontbijt en warm water->genieten van het uitzicht en pannenkoek->een warme douche nemen. Daarna pakken we lokale bus naar Kullu (we zijn de enige toeristen). De reis van zo'n 2 uur is een waar avontuur vanwege het 'zweefeffect'. Wij zitten achterin , de bus heeft vreemde vering en de weg is nogal hobbelig. We komen dan ook regelmatig enkele tientallen centimeters van onze zitting, wat deze busrit opwindender maakt dan de Python.
Kullu blijkt niet zo toeristisch en als we aankomen worden we dan ook niet eens aangesproken door hotel-mennekes of auto-riksjah-rijders. Na ingecheckt te zijn in een van de weinige hotels gaan we op pad voor rafting. We moeten gewoon de bus pakken voor een paar kilometertjes en daar kan het zo geregeld worden. En ja hoor, het werkt ook nog. We komen aan met een vodje van het kantoor uit Manali waarop staat dat het Rs650 kost. Wij brabbelen echter zoiets van dat we dachten dat eigenlijk Rs500 was afgesproken. Toevallig heeft hij het kantoor net aan de lijn en deze beamen ons verhaal nog ook, terwijl wij nooit zo'n afspraak hebben gemaakt. De boot zit verder vol met een Sikh-gezin, waarvan de mannelijke familieleden grote problemen hebben met de helmen in verband met hun tulbanden. Nog voordat wij konden antwoorden op de vraag wie er eens had geraft, werden wij al voorin de boot geplaatst om het zware werk te gaan verrichten. En het is af en toe nog goed werken! Regelmatig zijn er behoorlijke stroomversnellingen en slaat het water over de boot. Met name enkele 'rapids' van niveau 4+ weten ons een goed nat pak te bezorgen. De gasten van het raften bieden ons een lift aan om terug te komen, die wij uiteraard niet afslaan. Een van hen is wederom Nepalees en ook bij hem doen de Nepalese zinnetjes het erg goed. In Kullu nog maar eens een goede thali (rijst met diverse sausjes, waaronder linzenpap) gepakt met papaad (maiskoek), curd en gulab jamoon (zoete inval). Verder is hier niet veel te doen in de avonduurtjes dus gaan we maar een pilske drnken op ons balkon. Bij de beershop blijkt het echter erg druk, terwijl we juist vandaag van onze mede-rafters haaden geleerd dat 80% van de Indiers op dinsdag geen alcohol drinkt (vlees eet of naar de kapper gaat).
woensdag 21-05-2003
kullu -> te veel relaxen / vertrek naar mcleod ganj
Vandaag moesten we een dagje doorbrengen in Kullu. Hoewel dat normaal gesproken totaal geen probleem is voor deze 2 toch wel redelijk positief ingestelde jonge mannen, duurde de dag toch wel erg lang! De lunch was daarom vandaag ideaal om ons weer eens te wagen aan enkele vage en ondefinieerbare snacks. Deze keer was Bread Pakora aan de beurt: een gefrituurde driehoek gevuld met groenten en een pittige bonensaus, lekkerrr! En ook enkele marsepein achtige ballen, die de naam suikerbommen zeker verdienden werden in de holle kies gestopt. In de middag maar een bankje opgezocht in het park en geinfiltreerd tussen de locale opa's. Een krantje gelezen en de lonely planet van voor naar achter doorgebladerd en werden ineens aangesproken door een man die zei dat hij van de politie was. We dachten eerst dat het een verkeersagent was die een zonnesteek had opgelopen, want zelfs op het bankje was ie het verkeer aan het regelen. Maar later kwamen we er achter dat ie ze gewoon niet a! lle 5 had, want die worden hier gewoon losgelaten. Na een goede maaltijd de bus gepakt richting Dharamsala. We hadden 2 zitplaatsen helemaal achterin de bus, tussen 24 Indiers van eenzelfde familie. Dus je kan wel raden hoe dat ging, de nootjes vlogen om je oren, de wave werd elke minuut ingezet en ook de Indiase versie van 'hee buschauffeur, rij 'n bietje deur!!' klonk uit volle borst. Dus slapen was er niet bij deze rit en tegen onze verwachting in, werden we om 3 uur 's nachts al ergens afgezet in Dharamsala.
donderdag 22-05-2003
mcleod ganj -> aankomst / verkennen
Het was nog erg donker, stil en niemand te zien. Na even rondkijken zagen we 2 taxi's staan waarin chauffeurs lagen te slapen. Wij ze beiden wakker gemaakt, want concurrentie is goed voor onze prijs. Maar de taxi chauffeurs gaven de voorkeur om nog een keer om te draaien en hun dromen voort te zetten. Gelukkig kwam er later een taxi aanrijden die al een ritje erop had zitten en bracht ons naar hartje McLeod Ganj. Op zoek naar een Guesthouse viel niet mee op dit tijdstip en geen enkele Hotel eigenaar reageerde op ons 'deurgebonk' en 'Namaste geroep'. Uiteindelijk kwamen we terecht in 'India House' waar een klein gezelschap backpackers met een goed stuk in de kraag, gitaar liedjes aan het zingen waren. Na 'n Chai (Indische kruidenthee) en wat nummers meegezongen te hebben zijn we naar een Guesthouse gelopen en zijn in slaap gevallen. In de middag McLeod Ganj, de residentie van de Dalai Lama, verkent. Dit mooi gelegen Indische dorpje is overspoeld met Tibetanen, monninken ! en ook veel backpackers hebben ontdekt dat het erg relaxt is om hier enkele dagen, weken en sommige zelfs maanden te verblijven. 's Avonds nog de Matrix Reloaded gezien, die niet op geheel legale wijze hier al eerder werd vertoont (zelfde dag pas uit in NL).
vrijdag 23-05-2003
mcleod ganj -> dharamsala
Uitgeslapen en richting Dharamsala om geld te halen. Tussen McLeod Ganj en Dharamsala (20 km) rijden constant jeeps op en neer die je voor 7 roepies (12 eurocent) meenemen, echt een ideaal systeem. Terwijl in NL de taxichauffeur weigert om aan te rijden als je met 5 mensen instapt, rijdt deze echter pas aan als er minimaal 12 mensen in zitten. McLeod Ganj is ook de ideale plaats om een cursus te volgen als je er wat langer verblijft. Door het grote aantal wazige types is het aanbod yoga, reiki en meditatie erg groot en Tai chi was helaas al volgeboekt. Omdat we geen zin hadden om met een stel zweefteven een tien-daagse cursus meditatie te volgens zijn we maar voor de cursus Tibetaans koken (jaja, moeders je leest het goed!) gegaan. Die zwevige types zijn echt maf om te zien, zijn vaak tussen de 40-60 hebben zich kaalgeschoren (ook vrouwen!), hebben zich in een rood tafellaken gewikkeld en lopen heel de dag 'Ohmani Pat MaOen' (Boedhistisch gebed!) te neurien. 's Avonds w! eer een lekkere Thali gegeten in een klein straat-restaurantje. Hoewel we in het begin nogal voorzichtig waren om daar naar binnen te gaan, eten we tegenwoordig voornamelijk in dit soort tentjes. Ze zijn niet groter dan een een badkamer, hebben maar 2 gaspitjes, 1 klein lampje maar je kan er erg lekker en vooral goedkoop eten. Met een filmpje en een biertje hebben we de avond weer afgesloten.
zaterdag 24-05-2003
mcleod ganj -> tempel dali lama
Deze dag werd weer begonnen met een omelette en toast op het dakterras van ons guesthouse. Het ontbijtje was bijna op, toen plotseling weer enkele apen verschenen. Met het Shimla incident nog fris in ons geheugen probeerden we deze keer het ontbijt veilig te stellen en tegelijkertijd ons te verdedigen. Toch konden we weer niet voorkomen dat een aap met een toast er van door ging. Vandaag gingen we op zoek naar de Dalai Lama, na wat speurwerk in en om het complex (op zoek naar de deurbel!) bleek hij niet thuis te zijn. Een bezoekje aan zijn persoonlijke tempel was de moeite waard. Een afspraak met deze goedheiligman, de Dalai Lama is echter wel te regelen, maar de kans dat het gaat lukken is erg klein. Je maakt echter meer kans zodra je zelf het boedhisme uitoefent, het zelfde kapsel hebt als deze man en iets rood- of orange-kleurigs draagt. De rest van de dag niks noemenswaardigs gedaan, maar het kan ook niet ! altijd feest zijn, toch?
zondag 25-05-2003
mcleod ganj -> kookles
Vandaag stond de tibetaanse kookles op het programma, dus moesten we onze dag vol maken met allerlei bezigheden. De energie liet ons vandaag volledig in de steek en voelde ons niet zoals andere dagen. Zelfs in onze dagelijkse klimpartij richting het centrum van McLeod Ganj werden we zonder enige moeite ingehaald door een inheemse oma en een warmwater chinees op slippers. Later kwamen we erachter dat het zondag was, misschien was dat het. Om 5 uur stonden we echter wel vol enthousiasme ergens in een klein keukentje in een tibetaanse wijk en werden hartelijk welkom geheten door de Tibetaanse kok Syange. We hadden onze reputatie hoog te houden in de loempia vouw scene, dus zaten goed op te letten tijdens z'n uitleg. En het begon duidelijk te worden dat een momo vouwen toch echt een hele aparte tak van sport is. We kregen de opdracht om de momo's (deegzakjes met vulling!) op de drie verschillende manieren dicht te vouwen en het begon steeds meer op een Tibetaanse oregamie c! ursus te lijken. Van top tot teen helemaal onder de bloem en met het deeg achter onze oren kregen we met moeite de eerste momo dichtgevouwen. Maar nadat de cursus vorderde begonnen we het steeds meer onder de knie te krijgen. Eindelijk was het leukste gedeelte van de cursus aangebroken, het opeten van de 'groenten momo' de 'aardappel momo' en de 'sweet momo'. Omdat het engels van de kok niet zo goed was hadden we 18 verstaan ipv 8, zodat de andere cursisten minder momo's hadden dan wij....maarja wij hadden ze toch echt verdient! Na de afloop nog even een kopje Chai zitten drinken in een klein thee hutje en 2 tibetaanse monninken ontmoet en vandaag eens een keertje vroeg onder de wol.
maandag 26-05-2003
mcleod ganj -> eten sonam
Ondanks nachtmerries over achtervolgende momo's, goed geslapen. Naar het reisbureau geweest om een vliegticket te regelen naar Bangkok. We schrokken van de hoge prijzen die ze rekenen voor Delhi-Bangkok, ruim 300 euro. Vanuit Calcutta vlieg je echter voor minder dan de helft naar Bangkok, dus dat was geen moeilijke overweging. Het enige nadeel is alleen dat we wel even 30 uur in de trein moeten zitten, maar wel weer een kruisje achter Calcutta kunnen zetten. We liepen inmiddels bijna 2 weken achter met ons verslagje, dus het was weer hoogste tijd voor een internet sessie. Zo fanatiek bezig dat we bijna waren vergeten dat we een afspraak hadden met Sonam, de jongen die we de dag ervoor in het thee hutje hadden ontmoet. Sonam is 3 jaar geleden naar India gekomen vanuit Tibet en is al vanaf z'n zesde monnink. Hij wil in India, Engels leren en dan terug naar Tibet om gebeden te vertalen in kloosters. De situatie in Tibet is erg slecht sinds de bezetting van China en steeds meer Tibetanen verlaten het land. De Chinese politie verhinderd dat er iets over politiek wordt geleerd en het in bezit hebben van een foto van de Dalai Lama wordt bestraft met een gevangenis straf. Het in bezit hebben van een foto van Frans Bauer wordt echter bestraft met levenslang! Van andere toeristen hoorden we zelfs dat Tibetaanse gebouwen en kloosters worden afgebroken en er nieuwe gebouwen worden gezet in Chinese stijl. Dit is ook de reden dat heel veel Tibetanen hier lopen met T-shirtjes met 'Free Tibet', 'Say No to: Made in China' en 'No Olypics 2008 in China'. We kregen een lekkere Tibetaanse soep (Tanchjoek) en hebben nog gezellig zitten kletsen, hoewel z'n Engels niet altijd verstaanbaar was.
dinsdag 27-05-2003
mcleod ganj -> trekking naar triund
De stoute (wandel) schoenen aangetrokken om weer eens een fanatieke wandeltocht te ondernemen. De bestemming was deze keer Triund, een 2800 meter hoge bergtop waarbij je uitzicht hebt over het besneeuwde hooggebergte (aan de ene kant) en een grote platte vlakte (aan de andere kant). Van Chris (Canadese reisgenoot in Varanasi) hadden we gehoord dat je er ongeveer 4 uur over zou doen om heen te lopen en 3 uur om terug te lopen. Met onze opgedane wandel ervaring in Nepal, konden wij dat natuurlijk verbeteren. Maarliefst 1 km gestegen en binnen 3 uurtjes lopen waren we boven, waar we ons verwenden met een noodle soepie en een goede kop Chai. Nog wat bijgekletst met een Nl stel dat hier al voor de vijfde keer was en veel van de wereld hadden gezien. Wat van het uitzicht genoten en terug naar beneden, dat zo soepeltjes ging dat we er zelf van stonden te kijken. Tijdens een kleine break met 2 Israeliers in gesprek geraakt, die erg vriendelijk waren. In de afgelopen weken best veel aardige Israeliers tegengekomen, dus het werd dan ook tijd om ons negatieve beeld van deze tweevoeters bij te stellen. Op dit moment zitten er meer dan 20.000 Israeliers in India, dus dan is het ook logisch dat je ook de rotzakken tegenkomt. Deze reizen voornamelijk in grote groepen, en dat is precies hetzelfde als je een groep zatte Hollanders in Salou of een groep zatte Engelsen in Tenerife tegenkomt. Van mensen hadden we gehoord dat de Japanner de moeite waard was om te proberen, dus wie zijn wij dan omdat niet te doen. In een afgelegen eettentje, maar stampvol hebben we een uitgebreide en lekkere Japanse maaltijd naar binnen gewerkt (Suzie was er ook!). Omdat de wandeltocht toch niet van de lichtste categorie was, zijn we maar meteen wat gaan chillen in ons guesthouse.
dinsdag 28-05-2003
mcleod ganj -> baghsu
Gijs heeft deze nacht niet echt goed geslapen, omdat er telkens iets tegen het textiel aan drukte wat niet echt harde substantie genoemd kan worden. In combinatie met het warme weer vandaag betekent dat dat Gijs niet zo bij de pinken is als anders. Er is weer een rolletje ontwikkeld met publiceerbare foto's dus "snel" even gescand en doorgemaild. Ja, we doen echt ons best om het thuisfront zo snel mogelijk op de hoogte te houden. Het wandelen is ons goed bevallen dus ondernemen we vandaag een tochtje naar Baghsu. Dat is een plaatsje naast McLeod Ganj, waar veel "langdurige verblijvers" (bijvoorbeeld voor een 3-weekse cursus reiki of 30-daagse meditatiesessie) hun onderkomen zoeken. Het dorpje stelt echter geen ene knars voor. De tempel aldaar is gemaakt van golfplaten en het zwembadje ernaast is ook niet echt aan ons besteed. Iets verder is echter wel een geinige waterval met stroompje, waar het wel goed toeven is. Onder het genot van watergekletter, een goed uitzicht en een bananenpannenkoek leggen wij onze beentjes te rusten op een bankje. Het schijnt er hier ook wel eens heftiger aan toe te gaan in de vorm van een Full Moon Party of Trance feestje, maar dat hebben wij net misgelopen. Zonde, want het is wel een mooie plek voor een feessie.f Eenmaal teruggekomen heeft Gijs een gezondheidsslaapje nodig, waarbij Roel hem dan maar vergezeld. Wat dat betreft zijn we een goed collectief. Bij het eten gaat deze regel nu echter niet op. Terwijl Gijs een paar momootjes naar binnen prikt, schuift Roel een groot bord thali (rijst + linzenpap + aardappelcurry + chapati (platgesalgen pannenkoek) + papaad (maiskoek) + curd) naar binnen. Daarna in Khana Nirvana een kopje koffie genuttigd. Dit restaurantje wordt gerund zonder winstbejag en de volledige opbrengst gaat naar de Tibettaanse zaak. Allemaal erg goed natuurlijk, maar het trekt wel erg zweverige types aan. De menukaart puilt uit van de zinnetjes als "alle bonen in deze buritto hebben zich vrijwillig ter beschikking gesteld" en "voor elke gebuikte krop sla planten we er een terug". Dat krijg je met zoveel zweef-teven in dit stadje. De koffie is wel erg goed en vanavond is er een jam-avond wat voor leuke achtergrondmuziek zorgt. Als afsluiter van de avond naar het filmhuis gegaan voor Minority Report. Die is net op tijd afgelopen voor Gijs, want zijn endeldarm heeft dringende behoefte aan wat relaxende yoga-bewegingen.
donderdag 29-05-2003
mcleod ganj -> relaxen
Gezien de nog steeds instabiele situatie van Gijs zullen we maar niet al te veel ondernemen en ons in ieder geval niet te ver van sanitaire voorzieningen begeven. Lekker maar wat slenteren door de stad, want dan zie je altijd wel wat leuke dingen. Zo zijn er nu enkele apen wat groente aan het stelen bij de kraampjes op straat. Een mooi gezicht hoe die gehaaide beesten hun best doen om er vandoor te gaan met een banaantje. Sommige venters zijn echter slim en geven wat rotte bananen, wat de honger stilt. Voor de koeien, die dat truukje ook proberen gaat dat niet op. Die krijgen doorgaans namelijk gewoon een flinke tik om de oren. Wij hebben geen idee waar de verhalen van "ik heb een uur in de bus gewacht, omdat er een koe op de weg lag" of "toen ik alleen al lelijk keek naar een koe werden de Indiers al kwaad" vandaan komen, want ze schromen er niet voor om de koeien hardhandig weg te jagen. Ze zijn dan ook wel overal. Om volledig te onthaasten ook nog een lekker drankje gedronken op ons balkon, naar de film gegaan (Jackass) en een hapje gegeten. Daarna hebben we afgesproken met Sonam voor een chai-tentje (de ontmoetingsplaats alhier). Hij heeft ook een vriend meegenomen, die volgende week terug naar Tibet gaat. Hiervoor moet hij eerst naar Nepal reizen en dan 30 dagen lang lopen om in Lhasa te komen. Hij heeft geen paspoort en zal vermoedelijk door de Chinese politie worden opgepakt asl ze hem zien. Zo'n verhaal zorgt er helemaal voor dat onze reis helemaal wordt gerelativeerd.
vrijdag 30-05-2003
mcleod ganj -> vertrek naar delhi
Tassen gepakt en opgeborgen in ons guesthouse (Pause Dwelling), zodat we om 12.00u wederom het filmhuis kunnen bezoeken voor een verzoekje van onze kant; The Beach. Aangezien we uiteindelijk ook naar de Thaise eilanden willen gaan is dat wel een geinig opwarmertje. Het verhaal is niet zo goed, maar de beelden doen ons al wel verlangen naar hagelwitte stranden en een azuurblauwe zee. Voor andere backpackers is het misschien nog te vroeg, ze hebben hem al gezien of gaan niet naar de Thaise eilanden, maar het was er erg rustig. Geen probleem, want zo konden wij lekker onderuit liggen. Nog een pilske gedronken op PP, want die had hiervoor geld gedoneerd en bovenal omdat hij zo'n goed werk doet op vieters.NL (dank je wel PP!). Daarna een kopje chai gedronken met de uitbater van ons guesthouse om vervolgens een goede maaltijd bij EmiEmi te gaan nuttigen voor onze aankomende busreis. Sonam stond erop om ons "uit te sjalen" bij ons vertrek en zo stonden we voor een 2e keer deze reis volgens boedhistisch gebruik met sjaaltjes om ons nek. Het geluk wat die sjaaltjes zouden moeten brengen kunnen we wel gebruiken gezien de lange en onzekere reis die de komende dagen voor ons ligt. De bus is gelukkig erg relaxed op een luidruchtige Amerikaan na, dus liggen we al snel wat te dutten.
zaterdag 31-05-2003
delhi - ajmer
We arriveren mooi volgens schema om 7.30u in Delhi en gaan daar maar meteen naar het station om onze tickets te regelen. We weten donders goed dat iedereen die hier zegt dat het kantoor aldaar niet open is liegt en vervolgen onze weg dan ook. Als we echter al op de trap naar het kantoor gaan komt er een man naar beneden lopen, die hetzelfde verhaal verkondigt. Deze geloven we nu wel en hij wijst ons op een bureau aan de overkant met zeer groot 'government' op de gevel. Dat wekt ons vertrouwen en volgen hem dan maar. Achteraf hadden we gewoon echt moeten kijken of het toeristenkantoor open was, maar we waren denk ik toch een beetje slaperig of zo. Het kantoor is eigenlijk ook niet echt een probleem. Hij kan hier ook de beschikbaarheid van treinen checken en heeft zelfs nog alternatieven. Tickets naar Calcutta blijken de komende dagen vol en hetzelfde geldt voor Ajmer (Rajachstan). We willen echter toch echt naar Pushkar (vlak naast Ajmer) en vanuit daar naar Calcutta voor onze vliegreis. Het kantoor kan ons wel een busticket verkopen naar Ajmer en dan gaan we daar wel op het station een kaartje naar CCU regelen. We moeten voor de bus in sneltreinvaart met een auto-riksja naar de andere kant van de stad. Hier weten we ook weer meteen waarom we zo'n gruwelijke hekel aan Delhi en haar inwoners hebben; iedereen kijkt ontzettend chagarijnig en probeert ons een oor aan te naaien. Zo moeten we weer eens Rs10/tas 'bagagebijdrage' betalen. deze rekenen ze alleen voor westerse toeristen en als wij weigeren dat te betalen dreigen ze onze tassen er gewoon uit te gooien. We hebben dus gewoon geen keuze en betalen uiteindelijk dan ook maar. Het is echter wederom een bevestiging wat voor smerige mannetjes die Delhinaren zijn. Delhi is echt een noodzakelijk kwaad dat je vaak moet passeren als je door India reist. Uiteindelijk zitten we dan wel en op nog best redelijke stoelen (ze wilden ons eerst nog in het chaufeurshok plaatsen) dus we hebben het zo slecht nog niet. Dit is zeker beter dan rezien met de trein en zijn dan ook nog wel blij dat we het nu zo hebben geregeld. Er blijkt zich echter wel een probleem voor te doen in Jaipur; we moeten van bus wisselen en de bus blijkt vol. Een aardige Bangladesher bemiddelt nog een beetje en uiteindelijk moeten we voor de 2e keer deze dag met een auto-riksja naar de andere kant van de stad om daar een bus te pakken. we vinden het een dubieus geheel, maar het werkt vlekkeloos. De nieuwe bus heeft ook eens aardig personeel (bussen hebben hier 2 chaufeurs, een monteur en een 'conducteur' aan boord). Het landschap verandert nu langzaam maar zeker meer en meer in een woestijn. Zo is het een grote zandvlakte, staan er cactussen en zien we her en der een dromedaris liggen. Ook de hitte begint 'woestijnwaarden' aan te nemen met zijn 44C, maar als de bus rijdt geeft dat toch genoeg verkoeleing. Om 20.00u komen we dan uiteindelijk na 25 uur 'bussen' aan in de geplande bestemming, Ajmer. Wat is het dan lekker om een lauwe douche (de koude douche is hier overdag snikheet en na zonsondergang nog steeds zo'n 20C) en goed bord thali te hebben. We zijn zo moe dat het slapen daarna ook geen problemen oplevert.
zondag 01-06-2003
ajmer / pushkar
Met het zweet tussen onze bilnaat werden we wakker. Een treinticket naar Calcutta (tegenwoordig Kolkata, maar daar schijnt niemand van op de hoogte te zijn!) stond vandaag hoog op het programma en dat was dan ook het eerste wat we gingen regelen. Om een lang verhaal kort te maken, alle treinen richting Calcutta waren volgeboekt en het bleek alleen mogelijk te zijn om een Waiting-List (WL) ticket te boeken. Dit was even goed balen! Voor een WL-ticket moet gewoon de volle mep betaald en wanneer je een laag WL nummer hebt, het je kans dat het omgezet wordt in een normaal kaartje (als er mensen zijn die hun treinreis annuleren). Wij hadden nummers 122 en 123 en dus geen schijn van kans, maar dit was de enig overgebleven optie voor ons om naar Calcutta te gaan. Ons plan was dan ook als volgt: met deze trein kaartjes gewoon de trein in gaan en zodra we gecontroleerd werden, de onwetende tourist uit te hangen. We hadden al in het treinboekje gelezen dat, wanneer je de trein betreed met een WL-kaartje, je een boete krijgt en/of van de trein wordt gezet.....dus echt veilig was het plan niet!
Ok, we zouden dit even vergeten en een leuke middag in Pushkar gaan doorbrengen. Pushkar is maar 'n half uurtje van Ajmer verwijderd en een beroemde pelgrimplaats voor Hindoes, die je kan herkennen aan hun rode lintje om de pols waar ze trouwens erg trots op zijn. Deze krijg je als je een ceremonieel bad hebt genomen in het heilige Pushkar meer dat omringt is met Ghats. Daarnaast is Pushkar (ligt tegen een woestijn) ook bekend van werelds grootste kamelen markt die jaarlijks plaats vindt. Ik weet niet of ze in India weten hoe een kameel eruit ziet, maar we zagen alleen van die beesten met 1 bult en dat zijn volgens mij toch echt Dromedaressen! Een rondje om de Ghats was enkel toegestaan zonder slippers, dus uitgetrokken en populair verder gelopen. Dit veranderde echter snel want onze voetjes werden levend verbrand en we kwamen gillend en hinkelend terug gerend. Wat rondgekeken in de hitte naar de mooie typische gebouwtjes, ons vochtpeil weer omhoog gebracht en terug naar Ajmer. Een Indische hap en snel de verkoeling van de ventilator opgezocht.
maandag 02-06-2003
ajmer - jaipur / jaipur / vertrek naar calcutta
Onze spullen weer eens ingepakt en met een tuk-tuk naar het busstation en 2 tickets naar Jaipur geregeld. In amper 3 uurtjes, voor z'n reisje draaien wij onze hand inmidels niet meer om, waren we in Jaipur. Onze spullen in de clockroom van het station gedropt omdat we de trein van 23.20 's avonds pas gingen pakken. Lopend gingen we op zoek naar het oude gedeelte van de stad, ook wel de Pink City genoemd vanwege...jaja jullie kunnen het vast wel raden, de rose gekleurde huisjes. Naast alle verkopers op straat begon het ons ook op te vallen dat er veel Indiers met ons wilde praten. Normaal zijn we het wel gewend als horden meiden op ons af komen en ons 06nummer willen, maar nu waren het hele families (van jong tot oud) die alles van ons wilden weten (behalve m'n pincode). Aangekomen bij de Pink City zagen we een stadje omringt door hoge muren en enkele sprookjesachtige poorten. De huizen binnen de muren moeten volgens ons goed blootgesteld zijn aan het zonlicht, want de meeste huizen waren oranje of andere kleuren. Jammer dat we de bril van Tim Immers niet bij ons hadden! Door het warme weer (40oC) hadden we geen zin om met iedereen een praatje te maken, want door iedereen werden we aangesproken en sommige bleven ons maar achtervolgen. Op een gegeven moment hadden we het zo gehad met die Indiers dat ik hoopte dat ik Raimond van Barneveld was, dan had ik er zeker enkele geraakt in hun Bulls-eye (rode stip) met m'n pijltjes. Nog wat gegeten, inkopen gedaan voor de treinreis en richting het stampvolle perron. De trein snel in en 2 bedjes opgeeist, maar dat werkte niet en werden van hot naar her gestuurd. Ons plekje was duidelijk, in een tussenstuk van de trein naast de prullenbak en de wc en werden vergezeld door een Saduh ('n heilige in het oranje), een gepensioneerde kamelendrijver, 2 zwerfkindjes en een lepra patient. Gezellig, onze reis kon beginnen, het was toch maar 30 uur. Liggend op onze spullen toch nog even de oogjes dicht kunnen doen.
dinsdag 03-06-2003
jaipur - calcutta -> treinreis
We hadden inmiddels een controle van de conducteur gehad: hij keek naar ons kaartje, schudde een keer met z'n hoofd en zei "ok, you have no reservation ticket, you have to sit on the ground" en liep weer door. Jahoor, daar kwamen we dus goed mee weg. Tegen 9 uur was het tandenpoets uurtje aangebroken en HEEL de trein (en volgens mij ook alle mensen van andere coupe's!) kwamen uitgerekend bij het wasbakje naast ons hun tanden poetsen. Daarna begonnen de verkoop uurtjes, in tegenstelling tot NL treinen waar maar 1 karretje rondrijd met wat versnaperingen, komt hier elke minuut 10 man langs met vanalles. En je kan het zo gek niet bedenken, maar echt alles wordt verkocht. Met name de Chai (kruiden thee) verkopers zijn er in overvloed, daarnaast roepen ze op een aparte manier 'Chai, Chai, Chai'.....net of ze hun neus dichtknijpen en er een stuk aardappel in hun keel is blijven hangen. Eindelijk hadden we een vrij bedje gevonden en toen we net hun ogen dichtdeden stond de conducteur voor onze neus: 'Chello'! We moesten weg want het bedje was toegewezen aan een man die net een ernstig ongeluk had gehad, ja dat hadden wij natuurlijk weer. Tijden het opfrissen op het perron, werd Roel geript van de pot-portomonee door een klein menneke. Het verdwenen geld was niet zo'n heel groot probleem want we doen altijd maar een kleine hoeveelheid in deze portomonee, maar wat van veel grotere waarde is waren de vele gescoorde email adressen van enkele zeer aantrekkelijke dames.Gelukkig mochten we in de middag gebruik maken van de zitplaatsen van een Indisch gezin met kleine kinderen die toch rondliepen. In de nacht zouden we ook een van de bedjes mogen gebruiken, die we met z'n 2en mochten delen....erg tof van 'm!
dinsdag 03-06-2003
calcutta -> verkennen / victoria monument
Dankzij het bedje hebben we de laatste uurtjes toch nog wat kunnen slapen, maar kwamen wel erg smerig de trein uit wandelen na 30 uur doorgebracht te hebben in dit Indiase Flinstone mobiel. Het was nog 5.00 uur dus het enige wat we wilden was een lekkere 'koude' douche en een bedje. De daaropvolgende uurtjes zijn we volledig in coma geraakt en werden ergens in de middag wakker van de hitte. De hoek van ons hotel om voor een happie eten en liepen tegen Sean aan, een Canadese jongen die we in Pushkar hadden ontmoet. In het daaropvolgende internet bezoekje kwamen we Philipine (Franse uit Varanasi) tegen en op straat kwamen we de man uit Bangladesh (Busreis naar Ajmer) weer tegen. De wereld van reizigers blijkt wel erg klein te zijn! Bewapend met een aantal flessen water hebben we de stoute slippers aangetrokken en zijn naar het Victoria Memorial Monument gelopen, want het zou natuurlijk zonde zijn als we niks zouden zien nu we eenmaal toch in Calcutta zitten. Terug in onze kamer weer even verkoeling gezocht onder de waaier onder het genot van een slechte B-film (we hadden een keer een TV op onze kamer). 's Avonds weer met Sean wat gegeten en afgesproken om de dag erna samen de taxi naar het vliegveld te delen. Met z'n 3en nog wat Chai gedronken op 'n benkske en geklets met iedereen die langskwam en ook even plaatsnam op het benkske. Het fenomeen 'benkske' is enkele jaren terug door PP en Jeroen ontdekt in Callela en heeft inmiddels ook wereldwijde bekendheid gekregen. En het is altijd weer gegarandeerd gezellig om op het benkske te gaan zitten, de hele avond door komen en gaan er mensen die even op het benkske willen zitten en je hebt de leukste gesprekken over vanalles en nog wat. We moesten op tijd opstaan om richting het vliegveld te gaan dus een wekkertje zetten was van groot belang. Eenmaal de tijd ingesteld liet Gijs het wekkertje tussen de muur en het bed vallen en er was geen speld tussen te krijgen.
(c) 2003 vieters . NL
Verslag van bezoek aan india
woensdag 07-05-2003
sonauli - varanasi
India, here we come! De dag begint uiterst vlekkeloos. Het immigratiekantoor aan zowel Nepalese als Indiase zijde werkt vlot en de mensen zijn zelfs vriendelijk. De bus, die ons in de komende 10 uur naar Varanasi moet brengen, staat ook al klaar en ziet er goed uit (zou zo van Zwaluw Reizen kunnen zijn). De bus zit aardig vol, maar na 3 uurtjes stapt het overgrote deel in Gorkhpur uit. Daarna zijn we nog maar met z'n 8'en over in de bus die het gas er goed op houdt. En dat verbroedert. Niles is een Ier/Schot die op de bollenvelden in Nederland werkt en zeer paranoie is. Bijvoorbeeld 1 citaat van hem: "Bush heeft zelf een vliegtuig in het WTC laten vliegen om vervolgens oorlog te kunnen voeren met de Taliban en Irak". Waarschijnlijk heeft hij in een van zijn vorige trips naar India in een trip blijven hangen. Massa is een Japanner, die wel aardig is, maar slecht Engels spreekt en eigenlijk voornamelijk met z'n hoofd knikt en op z'n Japans 'jaah' zegt. Aude, Prunelle en Philippine zijn 3 Franse meisjes, die in Calcutta voor Moeder Theresa werken, maar even een reisje Darjeeling-Kathmandu-Varanasi aan het maken zijn. Chris is een Canadees, die 3 maanden geleden zijn studie fysiotherapie in Australië heft afgerond, daarna in Bangladesh meteen zijn kunsten als vrijwillger in een ziekenhuis heeft uitgeoefend en nu een soortgelijke reis als de FRanse meisjes aan het maken is (hij gaat daarna alleen net als ons naar Agra en McLeod Ganj). Met de laatste 4 klikt het het beste en willen toevallig allemaal vaar Vishnu Rest House dus spreken we af daar maar samen heen te gaan. Niles zegt echter ook in die buurt te moeten zijn en zal wel zeggen hoe we daar moeten komen. Hij is al in Varanasi geweest en de hitte (43C) maakt dat we zsm op plaats vab bestemming willen zijn, dus volgen we hem maar. We moeten nog een stukje lopen door de smalle steegjes in de Oude Stad, omdat de riksja's hier niet mogen komen en daar blijkt dat hij echt zeer paranoie is. Als een man ons de goede weg wil wijsen draait hij behoorlijk door. Gelukkig moet hij snel een andere kant op en hebben wij de Ganges bereikt. Het is dan echt nog een eind langs de oever lopen en de meisjes zijn behoorlijk moe dus doen we de rest maar met een bootje. Het guesthouse is perfect; schoon, aardig personeel en een gigantisch uitzicht over de Ganges en de stad. We worden hier wel goed gewaarschuwd voor zichtig te zijn na 10'en en de affiches van vermiste personen en brieven van vorige gasten bevestigen de verhalen. Wij zijn nu met z'n 6'en (de Francaises en de Canadees) dus zijn niet zo bang.
donderdag 08-05-2003
varanasi -> verkennen
Na goede nachtrust, ontbijtje met uitzicht op wassende mensen en zonder tassen is het heel anders lopen door deze stad. Alles lijkt nu veel rustiger. We hebben samen met Chris heel wat afgelopen vandaag op zoek naar een ATM (geldautomaat) en treinkaartjes. Hier zijn er namelijk niet zo veel, maar het wandelingetje bevalt ons eigenlijk best goed. Zo leer je de stad tenminste goed kennen. Na de stadswandeling ook een ghatwandeling. Hier kijk je echt je ogen uit; overal mensen die baden, wassen, flaneren, cricket spelen, verhalen vertellen, yoga beoefenen en bij de 'burning ghats' worden daadwerkelijk mensen gecremeerd. De Manikarnika Ghat is de grootste en enige echte 'burning ghat'; een hindu die hier gecremeerd wordt volgens het uitgebreide ritueel zal verlost zijn van reincarnatie en direct naar Nirvana (de hemel) gaan. Vanaf een 'toeristenplatform' kan je dit alles aanschouwen en we krijgen daar ook ongevraagd maar interassante uitleg. Als wij daar zijn worden er op dat moment 15 lichamen verbrand, liggen er nog enkele te wachten en worden er continu aangevoerd.
Het ritueel is erg uitgebreid met strikte regels, die zelfs niet alle Hindu's kennen. Apart is het in ieder geval dat er alleen mannen bij de crematie aanwezig mogen zijn. Vrouwen zouden eventueel kunnen gaan huilen en voor Hindu's is hoort dit geen trieste gebeurtenis te zijn en het gehuil zou de reis naar Nirvana kunnen verstoren. Na een tijdje is het meeste van het lichaam opgebrand (bij dikke mensen is dat sneller dan bij dunne) en wordt het restant (bij vrouwen de heupen, bij mannen de borst) door de oudste zoon met 2 bamboestokken uit het vuur gehaald en in de Ganges gegooid. Slechts zo'n 10 meter verder zijn echter mensen aan het baden en wassen in het water! Ander macaber ding is dat niet iedereen wordt verbrand, maar dat sommige lijken (kinderen <12 jaar, zwangere vrouwen, Sadhu's, dieren en mensen met lepra) gewoon in de Ganges worden gedumpt. Ze worden dan aan stenen gebonden en in het midden van de rivier tot zinken gebracht. De dolfijnen die hier daadwerkelijk zitten (zelf gezien!) schijnen dit regelmatig als een lekkere snack te beschouwen en soms kun je ook een lijk zien drijven in de rivier (gelukkig niet zelf gezien!). Zo'n 'burning ghat' heeft dan wel iets macabers, maar is zeer speciaal om te aanschouwen en zeker het feit dat het totaal niet als iets droevigs wordt beschouwd.
Op de terugweg nog een kaarsje aangestoken en in de Ganges gedropt (goed voor je Karma), waarna we vlug onze voeten wassen en met het Frans/Canadees/Nederlandse gezelschap gingen eten. We waren eigenlijk wel erg toe aan een biertje maar in de Oude Stad is het eigenlijk niet toegestaan om alcohol te drinken. Door fluisterend wat 'special tea' te bestellen is het echter toch mogelijk om een tube te regelen. Er gaat dan iemand op pad om ergens ver weg in een beershop wat pilsners (Kingfisher) te kopen. We mogen ze ook niet gewoon in het restaurant opdrinken, maar worden verwezen naar de 'roof top' wat zelfs nog een betere plek is om van deze koude rakker te genieten.
vrijdag 09-05-2003
varanasi -> boottocht ganges
Vanochtend ging onze wekker om 4.45u, omdat we wederom een zonsopkomst gaan aanschouwen. Vandaag geen bergachtige omgeving, maar vanaf een bootje op de Ganges de ochtendrituelen bekijken. Het is nu nog mooier dan gisteren om alles te zien en met name de opkomende zon vanachter de droge rivierbedding aan de andere kant is prachtig. We zijn met zijn 6'en heel wat foto's aan het schieten en dat trekt de aandacht van een passerend bootje met cameraploeg. Het blijkt een delegatie van Star News (onderdeel van Fox) en ze willen graag een interview met ons. Dus Chris en Roel stappen over op hun bootje voor een diepgaand vraaggesprek. Ze willen enkel weten waar we vandaan komen, wat we van Varanasi vinden en wat we ervan meenemen. we verzinnen maar wat en zij blijken erg blij te zijn met onze bereidwilligheid. We krijgen nog even te horen dat het morgen de gehele dag op nationale televisie (potentieel 1 miljard kijkers) wordt uitgezonden. Misschien worden we wel ontdekt en staat onze een Bollywoodcarriere te wachten! Door dit vroege opstaan hebben we nog een hele dag voor ons. We hebben echter niet echt veel concrete plannen dus houden maar weer een wandelsessie. Dat levert altijd weer vermakelijke dingen op. Met name het spel met al die mensen die je iets willen verkopen. We wandelen vandaag maar eens meer door de smalle steegjes, waar je gemakkelijk kunt verdwalen, maar leuke doorkijkjes opleveren. Af en toe moet je wel echt aan de kant, want ook hier lopen de koeien ongestoord door de straatjes en vullen dan echt de hele breedte van de steegjes. Ook stikt het van de apen hier, dus moet je blijven uitkijken voor etenswaren in de tas of hand. De straten worden ook wel eens geblokkeerd door een menigte, zoals ook ergens waar een illegale stoep wordt gesloopt en er dus een honderdtal mensen en een peleton politie op elkaar staat. Onderweg ook maar de Golden Temple (Vishwanath) geweest. Dit wordt fors bewaakt, omdat moslims een aanslag hebben aangekondigd op dit torentje van 800 kg goud. Verder was dit niet veel. De rest van de dag maar wat in en om ons guesthouse gechilled, want het is eigenlijk veel te heet. 'Grandpa Pani', een oude man zonder kunstgebit, die in het guesthouse voor de drankjes zorgt, maakt de hitte (43 graden C) draaglijk.
zaterdag 10-05-2003
varanasi -> vertrek naar agra
Ons laatste dagje weer in Varanasi, dus spullen weer inpakken en wegwezen. Afscheid genomen van Philipinne, Aude en Prunelle en samen met Chris (die met ons meereist tot Agra) nog rondgelopen in Varanasi. Naast het inkopen van mango's (zijn erg lekker hier!), koekjes en andere versnaperingen moesten we ook op zoek naar een TV die Star News kon ontvangen, helaas zonder succes zodat we ons spetterend optreden (en Roel z'n interview) niet konden terugzien. Vandaag werden we ook voor het laatst geconfronteerd met de Varanasi-verkoop mentaliteit. Op de kade langs de Ghats werden we namelijk om de 2 a 3 meter aangesproken met 'boat sir, very cheep' 'hello, boat' maar ook 'postcards sir' deden het erg goed. Gemiddeld waren er 15 NO's! voor nodig om ze af te schudden, een betere methode bleek 5x No en een keer 'chello' (=oprotten in het Indisch!) te zijn. In de straten van Varanasi daarin tegen was het nog vele malen erger, een normale mango verkoper begon hard in onze oren te schreeuwen MANGOOOO's, zodra we 'No' zeiden kwam er zachtjes Hasjies uit z'n mond. Ook 'Shoe-shine sir' (ja, zelfs met slippers aan!), 'Baksheesh' (geld!) en alles wat je maar kon bedenken. De ergste waren nog altijd de rickshaw (overkapte fiets) bestuurders, die letterlijk op ons kwamen afgestormd en je in een rickshaw wilde duwen, zodra we NO of CHELLO zeiden (vaker riepen!) werden we enkele meters erna afgesneden of klemgereden voor de volgende poging. Inmiddels was het half 5 en (hoogste) tijd om een hapje te eten. Het wereldrecord snel eten moest verbroken worden om op tijd op het station te komen. De tuk tuk bestuurder de opdracht gegeven om alle stop tekens te negeren en met volle gas (dat ding kon maar 40 km/h) naar het station te rijden. Gelijk met het fluit signaal sprongen we in de trein, dat was even geluk hebben. Het was lekker vol in de trein, maar wij hadden een slaapplaatsje gereserveerd dus dat zat allemaal goed. Samen met een volledig Indisch gezin zaten we in een cabine, die overigens alleen gescheiden is met een klein schotje ertussen. De bedjes waren erg smal, kort en dun, maar we waagden een poging om erop te gaan liggen. Voordat we de oogjes konden sluiten moesten we de bagage vastketenen met dikke ketingen en hangsloten, want hoewel er veel bewaking in de trein liep, was de kans groot dat je eigendommen gejat werden tijdens je nachtrust.
zondag 11-05-2003
agra -> taj mahal / delhi -> station
Hoewel we niet confortabel hadden gelegen viel de nacht erg mee en ook de spullen hadden we nog. Een ticket regelen verliep moeizaam, juiste trein uitzoeken en wachten in de rij duurden bijna 2 uur. Mensen die voor wilden kruipen gingen met elkaar op de vuist, dus wij toch maar netjes gewacht! Op het aanbod van een tuk tuk driver ingegaan die ons voor 200 roepies de hele dag zou rondrijden. Hoewel hij eruit zag alsof ie met z'n kop op de stoep was gevallen en z'n tanden waren knalrood van de paan. Paan is een soort rood pruimtabak dat bijna iedere Indier in z'n mond heeft en absoluut niet uit wil spugen wanneer hij met je gaat praten. Het eerste waar we naar toe gingen was de Taj Mahal, wat misschien wel het meest wonderbaarlijke en sprookjesachtige gebouw van de wereld is. Maarliefst 22 jaar zijn ze bezig geweest om dit met mozaiek ingelegd marmeren gebouw zo perfect mogelijk neer te zetten. Het schijnt dat achteraf de mensen die het mozaiek hebben ingelegd, hun handen moesten laten afhakken om de perfectie van de Taj Mahal nooit meer te kunnen evenaren. Het ontbijt ingehaald, waar een man ontzettend onbeschoft zat te boeren. Ook deze bestuurder begon weer over 'shopping' (zodra hij klanten meeneemt krijgt hij commisie), oke hadden we gezegd, 1 shoppie dan maar! Het was een marmer werkplaats met shop van de mensen die de restoratie van de Taj Mahal verzorgen, erg leuke uitleg. Het verkooppraatje was overigens enorm strak in elkaar gezet. De rest van de middag nog rondgekeken in Agra, wat gegeten met Chris en afscheid genomen. Eindelijk konden we weer eens Nederlands tegen elkaar praten. De trein naar Delhi genomen, die om 22.00 uur aankwam op het station van Delhi. Omdat onze volgende trein pas om 5 uur 's ochtends vertrok moesten we een hotel regelen in de buurt van het station. In goed vertrouwen met een taxi chauffeur meegegaan die een goedkoop hotel wist in de buurt van het station. We stapten in en reden weg en Roel kon nog net voorkomen, door de man te waarschuwen, dat ie een vrouw aanreed en bij z'n ontwijk actie belanden we tegen een bloembak. Toen hij de taxi vervolgens in z'n achteruit zette, reed ie alsnog de vrouw aan! Het eerste en ook het tweede hotel wat hij ons liet zien lag veel verder van het station af en was vele malen duurder dat dat hij beloofd had en het begon erop te lijken dat hij alleen de commisie wilde ontvangen van een duur hotel. We maakten hem duidelijk dat we absoluut terug wilden naar het station want het was inmiddels bijna 23.00 uur en we schoten zo helemaal niks op en daarnaast hadden we het vermoeden dat hij zat achter het stuur zat (tot 3 keer toe z'n lichten vergeten aan te zetten!). Maar weer stopte hij bij een hotel en nu wisten we zeker dat hij niet wilde luisteren. Na flinke dreigementen van ons reed hij gelukkig dan ook verder, we reden door smalle donkere steegjes en even waren we bang dat hij ons wilde overvallen (en zaten al klaar in de gevechtshouding!). Gelukkig belanden we uiteindelijk toch op het station. De enige mogelijkheid was nu om op het station van Bloody Delhi te blijven slapen. Onze bagage vastgeketend in de cloak room en in de wachtruimte op de grond gaan liggen slapen tussen enkele Indiers. Toch nog wat geslapen op de commando manier (met enne oog open!).
maandag 12-05-2003
delhi - shimla
Om 5.00 uur zaten we weer in een stampvolle trein met z'n 5en op een bankje dat bedoeld was voor 2 personen. Wat koekjes en chips was het ontbijt, want echt iets betrouwbaars kwam er niet voorbij in de trein. Tegen de middag kwamen we aan in Kalka en moesten snel weer een ticket regelen richting het bergachtige dorpje Shimla, waar de temperatuur veel aangenamer zou zijn. De normale express (reistijd 3 uur) was helaas volgeboekt, dus moesten we het doen met een 3e klas trein die er maarliefst 6 uur over zou doen. Houten bankjes, een snelheid van 20 km/h, voor elke tunnel even seinen met een spiegeltje, bij elke wissel een mannetje......het was alleen nog wachten totdat we de man zagen die de transformator zat te bedienen van dit speelgoed treintje. Uitgeput van de vele reizen met de trein kwamen we aan in Shimla waar we weer opgewacht werden door een horde dragers, taxichauffeurs en hotel eigenaren. Nadat we iedereen afgeschud hadden, met een vriendelijke man meegegaan naar een Hotel in de buurt. We hadden een mooi kamertje, met bad, kleuren TV kunnen regelen voor een mooi prijsje. Een pizzatje en een warme douche deed ons daarna erg goed.
dinsdag 13-05-2003
shimla -> verkennen
Na 2 nachten niet fatsoenlijk geslapen te hebben (zaterdag op een plank in de trein en zondag op de betonnen vloer van het station in Delhi) is het zalig om in een normaal bed wakker te worden. Helemaal als je dan ook nog eens naar satelliet-televisie kunt kijken. Na rustig uitgedoezeld te zijn gaan we maar eens gebruik maken van het warm stromend water om onze kleren te wassen. We hebben al enige tijd niks meer schoon gemaakt en na ruim 2 dagen een zwerversbestaan geleden te hebben is het nodige van onze garderobe goed smerig. Onze kamer verandert dan ook snel in 1 groot was- en drooghok, want de kleren buiten hangen is riskant in verband met de apen, die verzot zijn op handdoeken en boxershorts (Roel heeft er zelfs 1 met een T-shirt aan gezien). Daarna gaan we maar eens flaneren door de straten van Shimla. Dit stadje in de bergen/heuvels van Himachal Pradesh was tijdens de kolonisatie de zomer residentie van de Britten om de hitte van het vlakke land te ontvluchten. Vandaar dat hier veel gebouwen er Engels aandoen. Nu heeft de upper class van India Shimla ontdekt om in de heetste periode van het jaar (mei-juli) wat verkoeling te vinden. Het is daardoor een beetje zoals St Tropez alleen dan niet op zeeniveau maar op 2200m hoogte en niet in Frankrijk maar in India. Het stikt hier dan ook van de toeristische winkeltjes, die souvenirs, popcorn en suikerspinnen (barbapappa in het Frans) verkopen. In elke richting is het uitzicht grandioos en de temperatuur van 25C zorgt ervoor dat het hier goed toeven is. Het is hier veel rustiger (qua mentaliteit) dan in de steden, er staan vuilnisbakken die worden gebruikt en er bestaat zelfs een boete voor spugen op straat (zouden ze in heel India moeten invoeren). Het is hier de ideale plek na de zware dagen die schter ons liggen.
woensdag 14-05-2003
shimla -> viceral lodge
Bij het ontbijt ontmoeten we Emmanuelle, een Francaise, die we gisteren ook al in Park Café tegenkwamen. Ze is journaliste voor een Frans cultureel tijdschrift (Telerama) en is nu voor een paar weken op vakantie in India om ook een ex-collega in Delhi op te zoeken. In eerste instantie hadden we haar helemaal niet Frans ingeschat, gezien haar accentloos en vloeiend Engels (een heel verschil met de Francaises, die we in Varanasi hebben ontmoet), maar dat werd verklaard door haar verblijf van een jaar in Australie. Gezien het feit dat ze alleen en zeker geen onaangenaam gezelschap is, stellen we voor met haar naar de botanische tuinen (jazeker moeders) bij Viceregal Lodge te. De wandeling er naartoe is beter dan de tuin zelf met een paar madeliefjes en wat bloemen, die wij onkruid zouden noemen. De lodge is wel mooi en doet een beetje aan Cambridge University denken. De stenen voor dit gebouw zijn per ezel naar boven gebracht, omdat er in die tijd nog niet de meer dan 100 tunnels tellende spoorlijn bestond. Zo zijn we lekker wat aan het wandelen, kletsen, foto's aan het maken en voor Emmanuelle geluiden van krekels, apen e.d. op haar MD op te nemen. 's Avonds met Emmanuelle een hapje gegeten in wederom Park Café, omdat het hier zeer relaxed is. Eten en drinken (met name cappucino) is er erg goed, ze draaien goede muziek (van jaren 60 tot de betere hedendaagse chillmuziek) en de eigenaars/medewerkers zijn superaardig, dus echt de ideale plek om wat tijd door te brengen. We ontmoeten hier ook nog 2 Engelse gasten (Sam & Jonny), die echter meer geintersseerd zijn in de halve finale van de Champions League. Ze hebben wel mooi voor ons 2 biertjes geregeld in de nabij gelegen beershop, want alcohol mag hier niet verkocht en/of gedronken worden. Wij zijn dus illegaal (met toestemming van het personeel) van ons biertje aan het genieten, terwijl Emmanuelle ons nog wat onderricht op het gebied van muziek en films. Wij doen ons best om haar ook nog wat bij te brengen, maar wij moeten het toch afleggen tegenover haar kennis op dit gebied.
donderdag 15-05-2003
shimla -> monkey temple / vertrek naar manali
Onze spulletje weer bij elkaar geraapt want vandaag gaan we Shimla verlaten. We hadden met Jonny, Sam en Emanuelle afgesproken om de laatste dag nog wat te gaan ondernemen. Na een ontbijtje en een goede kop capuccino in onze inmiddels vaste eettent Park Café gingen we richting de Monkey tempel. Onderweg naar de tempel waren er veel kraampjes met mensen die stokken verkochten tegen de apen. Wij als echte dierenliefhebbers konden echter niet begrijpen waarom je een stok nodig hebt om de apen van je af te houden. Maar hoe dichter we bij de monkey tempel kwamen hoe meer waarschuwingen we kregen van de locale bevolking en Emanuelle kwam steeds dichter bij ons lopen. Eenmaal boven bij de tempel aangekomen, waren er erg veel apen, maar die deden het eerder in hun broek van ons dat wij van hen. Net naast de tempel vonden we een perfecte locatie om een picknick op touw te zetten. Rustig lagen we in het zonnetje te genieten van de meegebrachte kersen, chips, koekjes en andere lekkernijen. Plotseling (tuddehh, tuddehhh > spannend muziekske!) kwamen er enkele apen langzaam, maar goed georganiseerd ons omsingelen. Deze keer waren niet de lieve kleine aapjes, maar enkele uit de kluiten gewassen bavianen. Ineens kwamen ze krijsend op ons afgerend, dus wij waren genoodzaakt tot het uitvoeren van enkele charges met de inmiddels toch verkregen stokken. Dit werkte geheel averechts en de apen veranderden in ware monsters, lieten hun tanden zien en begonnen ons aan te vallen. In onze vlucht vergaten Jonny, Sam en Emanuelle hun spullen. Op een afstand moesten we machteloos, met een hartslag van dik boven de 200, aanzien hoe de apen ons eten op zaten te peuzellen. Het eten was schijnbaar niet genoeg, want nadat alles op was gingen ze kijken want er nog meer voor interessants in de tassen zat. De minidisc spelen van Emanuelle werd eerst uitvoerig bestudeert nadat rustig de koptelefoon werd opgegeten. Omdat de tassen vol met waardevolle spullen zaten, hebben we snel hulp gezocht bij een Indier. We konden onze ogen niet geloven, want na het gooien van een steen waren alle apen verdwenen. Met de schrik nog goed in onze benen en bewapend met stenen, hebben we de monkey tempel verlaten om nog iets te gaan drinken in Shimla-city. Na het eten richting het busstation gelopen om daar onze nachtbus naar Manali te pakken. De busreis verliep erg snel, was confortabel en ook de bekende klapband ontbrak ook deze keer niet.
vrijdag 16-05-2003
manali -> verkennen
Vroeg in de ochtend kwamen we in Manali aan en het was zelfs koud. Een guesthouse gevonden met uitzicht op de witte bergtoppen, een snel stromende rivier bij de voordeur en omringt door een bosrijk gebied, echt super! Manali is echt de ideale plaats voor rafting (gaan we zeker doen!), paragliden, trekking en blowende hippies. In de middag een mooi plaatsje op een dakterras opgezocht en onder het motto 'wat hebben we het toch slecht' een lekker koud Godfather biertje gedronken in het zonnetje. Na een broodje Falafel (overal kun je hier Israelisch voedsel krijgen) en een wandeling zijn we ons blokhut gaan opzoeken.
zaterdag 17-05-2003
manali -> festival
Het is erg lekker wakker worden in een zacht bedje in de pitoreske omgeving van de bergen. Twee jonge jongens uit Darjeeling houden de boel hier draaiende, maar zij geven de voorkeur aan van 's morgens vroeg tot 's avonds laat sucken aan de waterpijp. Ondanks het feit dat ze dus de gehele dag zo stoned als een garnaal zijn, verzorgen ze in no-time warm water (moet met een houtkachel worden verwarmd) en weten ons een zalige pannenkoek voor te schotelen. We voelen hier ons echt als koning in Frankrijk. Vandaag zijn we van plan te gaan doen waar Manali goed voor is; rondbanjeren. Er blijkt echter een festival te zijn in de tempel op de heuvel, dus wij gooien onze strakke planning om en gaan daadwerkelijk iets ondernemen. We verwachten een religieus spektakel te gaan aanschouwen, maar het heeft meer weg van de Vlijmense braderie. Het stikt van de kraampjes, die allemaal dezelfde kwaliteitskleding en high-tech apparatuur (lees rommel) verkopen. Er zijn ook wat attracties, zoals een door mensenkracht aangedreven reuzenrad, een hele klantonvriendelijke goochelaar, maar Gijs is meer geinteresseerd in een rondje op een yak. En zo geschiede, dat Gijs na lang hopen toch een keer dit magistrale beest zijn rug mag gaan bestijgen. Hij is de hemel te rijk! Naast de commerciele activiteiten werd er ook folkloristisch gedanst en werd ons zelfs gevraagd daar aan deel te nemen. Wij paste echter, want we hadden vandaag onze 'dancing flip-flaps' niet aan. De voornaamste reden dat het hier zo druk is, is echter dat iedereen hier een offer de tempel in wil dragen. Het is dus flink dringen geblazen bij de nauwe ingang van deze hindoeistische tempel, die versierd is met een boel schedels en geweien, waar wij een aantal jaar geleden jaloers op zouden zijn geweest.
We gaan 's avonds de Tibettaans cuisine maar eens checken in Tibet Kitchen. Manali is namelijk al aardig dicht in de buurt van Tibet en het stadje is dan ook bevolkt door aardig wat Tibettanen. Veel van de keuken van het hoogste land ter wereld is gebaseerd op de verrukelijke momo. Dit ravioli-achtig hapje is gevuld met groenten, vlees of zoetigheid en kan gestoomd, gefrituurd of gekookt worden. Lekker! Tijdens het eten worden we onderbroken in een van onze zoveelste gesprekken van de dag door een Amerikaan die wil weten wat het Nederlandse woord 'flink' ook al weer betekent. Hij blijkt enige tijd in Nederland (Amsterdam) gewoond te hebben. Sterker nog... hij blijkt overal op de wereld gewoond te hebben. Hij heeft nierproblemen en krijgt van de Amderikaanse regering geld voor medicijnen. Het geld gebruikt hij echter voor zijn reizen en zo is hij al 9 jaar over de wereld aan het rondzwerven. Typische man.
De avond weer relaxed afgesloten onder het genot van een biertje, chipje, opkomende maan en het geluid van een borrelende waterpijp op de achtergrond.
zondag 18-05-2003
manali -> trekking
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na onze trekking in Nepal zijn we ware wandelliefhebbers en besluiten dan ook vandaag een wandelingetje te gaan maken. Dat is in deze omgeving spannender dan je op het eerste gezicht zou denken. In het verleden zijn aardig wat toeristen verdwenen onder vreemde omstandigheden. Meest is nog te vrezen voor de drugs-maffia in de omgeving, die toeristen hebben vermoord voor een beetje geld. De maffia bestaat hier echt, vanwege het feit dat hier plantages van enkele voetbalvelden groot vol met cannabis zijn. Er zijn ook echter een aantal toeristen die niet ten prooi vielen aan de kwaaie jongens,maar gewoon aan desorientatie. Zo is pas een week geleden een Israelische jongen verdwaald en ondertussen vermoedelijk overleden. Wij gaan echter niet zo ver en houden continu zicht op Old Manali. Het is flink steile klim omhoog, die behoorlijk in de benen gaat zitten, maar het loont de moeite. Boven is een grasveldje met nog mooier uitzicht dan vanuit onze bungalow waar wat pony's en koeien grazen. Het lijkt net op de plaatjes uit My Little Pony. Hier gaan we maar eens een paar uurtjes in de zon liggen bakken met een muziekje op de achtergrond. Op de weg terug nog in een verlaten cafe (Rasta Cafe) een kop chai gedronken, waar je nadrukkelijk moet vermelden dat je GEEN 'special chai' (met 'kruiden' van de regio) wilt.
Des avonds maar weer eens Manali (Model Town) in gegaan om de winkeltjes te checken. Wederom niet echt veel soeps,maar de goochelwinkels zijn erg leuk. We verwennen ons daar met een paar geinige truuks, die we meteen willen gaan proberen in een restaurant. De eigenaar kende de winkel echter ook en kwam zelf aan met wat truuks. Op de terugweg werden we nog aangehouden door Jacob. Hij verkoopt vanuit zijn hutje allerlei kleding en dergelijke en weet het mooi te brengen. Na het betere afdingwerk gaan we ook weer naar buiten met een uitbreiding voor onze garderobe, die totaal niet meer lijkt op die van 2 maanden geleden.
maandag 19-05-2003
manali -> relaxen
Vandaag wordt het maar weer een dag van niksdoen. Maar dat kan af en toe zo lekker zijn. Het weer is hier perfect en de omgeving is prachtig, zodat gewoon hier zijn al erg goed kan zijn. Toch nog even met onze buren contact gezocht en ook wel weer naar het centrum gelopen,maar daar wordt Roel ongeveer aangevallen door een Yeti met een baksteen in zijn hand. Roel had de schrik goed te pakken en de omstanders stonden er maar bij te lachen. Op de terugweg wordt Roel dan ook nog eens op zijn voet geraakt door een spugende Indier zonder ook nog maar 'sorry' te zeggen. Dat komt Roel's humeur al helemaal niet ten goede. Die avond wederom weer Israelisch moeten nassen, omdat er gewoon niks anders op de kaart staat. De Nepalese bediening is wel erg aardig en zij erg verbaasd over de paar zinnetjes Nepalees die wij kunnen spreken.
dinsdag 20-05-2003
manali - kullu / raften
Ons voornemen is om allemaal niet meer zo gehaast te reizen, dus gaan we eerst rustig opstaan volens het gebruikelijke tafereel; 3x omdraaien->vanaf balkon vragen om ontbijt en warm water->genieten van het uitzicht en pannenkoek->een warme douche nemen. Daarna pakken we lokale bus naar Kullu (we zijn de enige toeristen). De reis van zo'n 2 uur is een waar avontuur vanwege het 'zweefeffect'. Wij zitten achterin , de bus heeft vreemde vering en de weg is nogal hobbelig. We komen dan ook regelmatig enkele tientallen centimeters van onze zitting, wat deze busrit opwindender maakt dan de Python.
Kullu blijkt niet zo toeristisch en als we aankomen worden we dan ook niet eens aangesproken door hotel-mennekes of auto-riksjah-rijders. Na ingecheckt te zijn in een van de weinige hotels gaan we op pad voor rafting. We moeten gewoon de bus pakken voor een paar kilometertjes en daar kan het zo geregeld worden. En ja hoor, het werkt ook nog. We komen aan met een vodje van het kantoor uit Manali waarop staat dat het Rs650 kost. Wij brabbelen echter zoiets van dat we dachten dat eigenlijk Rs500 was afgesproken. Toevallig heeft hij het kantoor net aan de lijn en deze beamen ons verhaal nog ook, terwijl wij nooit zo'n afspraak hebben gemaakt. De boot zit verder vol met een Sikh-gezin, waarvan de mannelijke familieleden grote problemen hebben met de helmen in verband met hun tulbanden. Nog voordat wij konden antwoorden op de vraag wie er eens had geraft, werden wij al voorin de boot geplaatst om het zware werk te gaan verrichten. En het is af en toe nog goed werken! Regelmatig zijn er behoorlijke stroomversnellingen en slaat het water over de boot. Met name enkele 'rapids' van niveau 4+ weten ons een goed nat pak te bezorgen. De gasten van het raften bieden ons een lift aan om terug te komen, die wij uiteraard niet afslaan. Een van hen is wederom Nepalees en ook bij hem doen de Nepalese zinnetjes het erg goed. In Kullu nog maar eens een goede thali (rijst met diverse sausjes, waaronder linzenpap) gepakt met papaad (maiskoek), curd en gulab jamoon (zoete inval). Verder is hier niet veel te doen in de avonduurtjes dus gaan we maar een pilske drnken op ons balkon. Bij de beershop blijkt het echter erg druk, terwijl we juist vandaag van onze mede-rafters haaden geleerd dat 80% van de Indiers op dinsdag geen alcohol drinkt (vlees eet of naar de kapper gaat).
woensdag 21-05-2003
kullu -> te veel relaxen / vertrek naar mcleod ganj
Vandaag moesten we een dagje doorbrengen in Kullu. Hoewel dat normaal gesproken totaal geen probleem is voor deze 2 toch wel redelijk positief ingestelde jonge mannen, duurde de dag toch wel erg lang! De lunch was daarom vandaag ideaal om ons weer eens te wagen aan enkele vage en ondefinieerbare snacks. Deze keer was Bread Pakora aan de beurt: een gefrituurde driehoek gevuld met groenten en een pittige bonensaus, lekkerrr! En ook enkele marsepein achtige ballen, die de naam suikerbommen zeker verdienden werden in de holle kies gestopt. In de middag maar een bankje opgezocht in het park en geinfiltreerd tussen de locale opa's. Een krantje gelezen en de lonely planet van voor naar achter doorgebladerd en werden ineens aangesproken door een man die zei dat hij van de politie was. We dachten eerst dat het een verkeersagent was die een zonnesteek had opgelopen, want zelfs op het bankje was ie het verkeer aan het regelen. Maar later kwamen we er achter dat ie ze gewoon niet a! lle 5 had, want die worden hier gewoon losgelaten. Na een goede maaltijd de bus gepakt richting Dharamsala. We hadden 2 zitplaatsen helemaal achterin de bus, tussen 24 Indiers van eenzelfde familie. Dus je kan wel raden hoe dat ging, de nootjes vlogen om je oren, de wave werd elke minuut ingezet en ook de Indiase versie van 'hee buschauffeur, rij 'n bietje deur!!' klonk uit volle borst. Dus slapen was er niet bij deze rit en tegen onze verwachting in, werden we om 3 uur 's nachts al ergens afgezet in Dharamsala.
donderdag 22-05-2003
mcleod ganj -> aankomst / verkennen
Het was nog erg donker, stil en niemand te zien. Na even rondkijken zagen we 2 taxi's staan waarin chauffeurs lagen te slapen. Wij ze beiden wakker gemaakt, want concurrentie is goed voor onze prijs. Maar de taxi chauffeurs gaven de voorkeur om nog een keer om te draaien en hun dromen voort te zetten. Gelukkig kwam er later een taxi aanrijden die al een ritje erop had zitten en bracht ons naar hartje McLeod Ganj. Op zoek naar een Guesthouse viel niet mee op dit tijdstip en geen enkele Hotel eigenaar reageerde op ons 'deurgebonk' en 'Namaste geroep'. Uiteindelijk kwamen we terecht in 'India House' waar een klein gezelschap backpackers met een goed stuk in de kraag, gitaar liedjes aan het zingen waren. Na 'n Chai (Indische kruidenthee) en wat nummers meegezongen te hebben zijn we naar een Guesthouse gelopen en zijn in slaap gevallen. In de middag McLeod Ganj, de residentie van de Dalai Lama, verkent. Dit mooi gelegen Indische dorpje is overspoeld met Tibetanen, monninken ! en ook veel backpackers hebben ontdekt dat het erg relaxt is om hier enkele dagen, weken en sommige zelfs maanden te verblijven. 's Avonds nog de Matrix Reloaded gezien, die niet op geheel legale wijze hier al eerder werd vertoont (zelfde dag pas uit in NL).
vrijdag 23-05-2003
mcleod ganj -> dharamsala
Uitgeslapen en richting Dharamsala om geld te halen. Tussen McLeod Ganj en Dharamsala (20 km) rijden constant jeeps op en neer die je voor 7 roepies (12 eurocent) meenemen, echt een ideaal systeem. Terwijl in NL de taxichauffeur weigert om aan te rijden als je met 5 mensen instapt, rijdt deze echter pas aan als er minimaal 12 mensen in zitten. McLeod Ganj is ook de ideale plaats om een cursus te volgen als je er wat langer verblijft. Door het grote aantal wazige types is het aanbod yoga, reiki en meditatie erg groot en Tai chi was helaas al volgeboekt. Omdat we geen zin hadden om met een stel zweefteven een tien-daagse cursus meditatie te volgens zijn we maar voor de cursus Tibetaans koken (jaja, moeders je leest het goed!) gegaan. Die zwevige types zijn echt maf om te zien, zijn vaak tussen de 40-60 hebben zich kaalgeschoren (ook vrouwen!), hebben zich in een rood tafellaken gewikkeld en lopen heel de dag 'Ohmani Pat MaOen' (Boedhistisch gebed!) te neurien. 's Avonds w! eer een lekkere Thali gegeten in een klein straat-restaurantje. Hoewel we in het begin nogal voorzichtig waren om daar naar binnen te gaan, eten we tegenwoordig voornamelijk in dit soort tentjes. Ze zijn niet groter dan een een badkamer, hebben maar 2 gaspitjes, 1 klein lampje maar je kan er erg lekker en vooral goedkoop eten. Met een filmpje en een biertje hebben we de avond weer afgesloten.
zaterdag 24-05-2003
mcleod ganj -> tempel dali lama
Deze dag werd weer begonnen met een omelette en toast op het dakterras van ons guesthouse. Het ontbijtje was bijna op, toen plotseling weer enkele apen verschenen. Met het Shimla incident nog fris in ons geheugen probeerden we deze keer het ontbijt veilig te stellen en tegelijkertijd ons te verdedigen. Toch konden we weer niet voorkomen dat een aap met een toast er van door ging. Vandaag gingen we op zoek naar de Dalai Lama, na wat speurwerk in en om het complex (op zoek naar de deurbel!) bleek hij niet thuis te zijn. Een bezoekje aan zijn persoonlijke tempel was de moeite waard. Een afspraak met deze goedheiligman, de Dalai Lama is echter wel te regelen, maar de kans dat het gaat lukken is erg klein. Je maakt echter meer kans zodra je zelf het boedhisme uitoefent, het zelfde kapsel hebt als deze man en iets rood- of orange-kleurigs draagt. De rest van de dag niks noemenswaardigs gedaan, maar het kan ook niet ! altijd feest zijn, toch?
zondag 25-05-2003
mcleod ganj -> kookles
Vandaag stond de tibetaanse kookles op het programma, dus moesten we onze dag vol maken met allerlei bezigheden. De energie liet ons vandaag volledig in de steek en voelde ons niet zoals andere dagen. Zelfs in onze dagelijkse klimpartij richting het centrum van McLeod Ganj werden we zonder enige moeite ingehaald door een inheemse oma en een warmwater chinees op slippers. Later kwamen we erachter dat het zondag was, misschien was dat het. Om 5 uur stonden we echter wel vol enthousiasme ergens in een klein keukentje in een tibetaanse wijk en werden hartelijk welkom geheten door de Tibetaanse kok Syange. We hadden onze reputatie hoog te houden in de loempia vouw scene, dus zaten goed op te letten tijdens z'n uitleg. En het begon duidelijk te worden dat een momo vouwen toch echt een hele aparte tak van sport is. We kregen de opdracht om de momo's (deegzakjes met vulling!) op de drie verschillende manieren dicht te vouwen en het begon steeds meer op een Tibetaanse oregamie c! ursus te lijken. Van top tot teen helemaal onder de bloem en met het deeg achter onze oren kregen we met moeite de eerste momo dichtgevouwen. Maar nadat de cursus vorderde begonnen we het steeds meer onder de knie te krijgen. Eindelijk was het leukste gedeelte van de cursus aangebroken, het opeten van de 'groenten momo' de 'aardappel momo' en de 'sweet momo'. Omdat het engels van de kok niet zo goed was hadden we 18 verstaan ipv 8, zodat de andere cursisten minder momo's hadden dan wij....maarja wij hadden ze toch echt verdient! Na de afloop nog even een kopje Chai zitten drinken in een klein thee hutje en 2 tibetaanse monninken ontmoet en vandaag eens een keertje vroeg onder de wol.
maandag 26-05-2003
mcleod ganj -> eten sonam
Ondanks nachtmerries over achtervolgende momo's, goed geslapen. Naar het reisbureau geweest om een vliegticket te regelen naar Bangkok. We schrokken van de hoge prijzen die ze rekenen voor Delhi-Bangkok, ruim 300 euro. Vanuit Calcutta vlieg je echter voor minder dan de helft naar Bangkok, dus dat was geen moeilijke overweging. Het enige nadeel is alleen dat we wel even 30 uur in de trein moeten zitten, maar wel weer een kruisje achter Calcutta kunnen zetten. We liepen inmiddels bijna 2 weken achter met ons verslagje, dus het was weer hoogste tijd voor een internet sessie. Zo fanatiek bezig dat we bijna waren vergeten dat we een afspraak hadden met Sonam, de jongen die we de dag ervoor in het thee hutje hadden ontmoet. Sonam is 3 jaar geleden naar India gekomen vanuit Tibet en is al vanaf z'n zesde monnink. Hij wil in India, Engels leren en dan terug naar Tibet om gebeden te vertalen in kloosters. De situatie in Tibet is erg slecht sinds de bezetting van China en steeds meer Tibetanen verlaten het land. De Chinese politie verhinderd dat er iets over politiek wordt geleerd en het in bezit hebben van een foto van de Dalai Lama wordt bestraft met een gevangenis straf. Het in bezit hebben van een foto van Frans Bauer wordt echter bestraft met levenslang! Van andere toeristen hoorden we zelfs dat Tibetaanse gebouwen en kloosters worden afgebroken en er nieuwe gebouwen worden gezet in Chinese stijl. Dit is ook de reden dat heel veel Tibetanen hier lopen met T-shirtjes met 'Free Tibet', 'Say No to: Made in China' en 'No Olypics 2008 in China'. We kregen een lekkere Tibetaanse soep (Tanchjoek) en hebben nog gezellig zitten kletsen, hoewel z'n Engels niet altijd verstaanbaar was.
dinsdag 27-05-2003
mcleod ganj -> trekking naar triund
De stoute (wandel) schoenen aangetrokken om weer eens een fanatieke wandeltocht te ondernemen. De bestemming was deze keer Triund, een 2800 meter hoge bergtop waarbij je uitzicht hebt over het besneeuwde hooggebergte (aan de ene kant) en een grote platte vlakte (aan de andere kant). Van Chris (Canadese reisgenoot in Varanasi) hadden we gehoord dat je er ongeveer 4 uur over zou doen om heen te lopen en 3 uur om terug te lopen. Met onze opgedane wandel ervaring in Nepal, konden wij dat natuurlijk verbeteren. Maarliefst 1 km gestegen en binnen 3 uurtjes lopen waren we boven, waar we ons verwenden met een noodle soepie en een goede kop Chai. Nog wat bijgekletst met een Nl stel dat hier al voor de vijfde keer was en veel van de wereld hadden gezien. Wat van het uitzicht genoten en terug naar beneden, dat zo soepeltjes ging dat we er zelf van stonden te kijken. Tijdens een kleine break met 2 Israeliers in gesprek geraakt, die erg vriendelijk waren. In de afgelopen weken best veel aardige Israeliers tegengekomen, dus het werd dan ook tijd om ons negatieve beeld van deze tweevoeters bij te stellen. Op dit moment zitten er meer dan 20.000 Israeliers in India, dus dan is het ook logisch dat je ook de rotzakken tegenkomt. Deze reizen voornamelijk in grote groepen, en dat is precies hetzelfde als je een groep zatte Hollanders in Salou of een groep zatte Engelsen in Tenerife tegenkomt. Van mensen hadden we gehoord dat de Japanner de moeite waard was om te proberen, dus wie zijn wij dan omdat niet te doen. In een afgelegen eettentje, maar stampvol hebben we een uitgebreide en lekkere Japanse maaltijd naar binnen gewerkt (Suzie was er ook!). Omdat de wandeltocht toch niet van de lichtste categorie was, zijn we maar meteen wat gaan chillen in ons guesthouse.
dinsdag 28-05-2003
mcleod ganj -> baghsu
Gijs heeft deze nacht niet echt goed geslapen, omdat er telkens iets tegen het textiel aan drukte wat niet echt harde substantie genoemd kan worden. In combinatie met het warme weer vandaag betekent dat dat Gijs niet zo bij de pinken is als anders. Er is weer een rolletje ontwikkeld met publiceerbare foto's dus "snel" even gescand en doorgemaild. Ja, we doen echt ons best om het thuisfront zo snel mogelijk op de hoogte te houden. Het wandelen is ons goed bevallen dus ondernemen we vandaag een tochtje naar Baghsu. Dat is een plaatsje naast McLeod Ganj, waar veel "langdurige verblijvers" (bijvoorbeeld voor een 3-weekse cursus reiki of 30-daagse meditatiesessie) hun onderkomen zoeken. Het dorpje stelt echter geen ene knars voor. De tempel aldaar is gemaakt van golfplaten en het zwembadje ernaast is ook niet echt aan ons besteed. Iets verder is echter wel een geinige waterval met stroompje, waar het wel goed toeven is. Onder het genot van watergekletter, een goed uitzicht en een bananenpannenkoek leggen wij onze beentjes te rusten op een bankje. Het schijnt er hier ook wel eens heftiger aan toe te gaan in de vorm van een Full Moon Party of Trance feestje, maar dat hebben wij net misgelopen. Zonde, want het is wel een mooie plek voor een feessie.f Eenmaal teruggekomen heeft Gijs een gezondheidsslaapje nodig, waarbij Roel hem dan maar vergezeld. Wat dat betreft zijn we een goed collectief. Bij het eten gaat deze regel nu echter niet op. Terwijl Gijs een paar momootjes naar binnen prikt, schuift Roel een groot bord thali (rijst + linzenpap + aardappelcurry + chapati (platgesalgen pannenkoek) + papaad (maiskoek) + curd) naar binnen. Daarna in Khana Nirvana een kopje koffie genuttigd. Dit restaurantje wordt gerund zonder winstbejag en de volledige opbrengst gaat naar de Tibettaanse zaak. Allemaal erg goed natuurlijk, maar het trekt wel erg zweverige types aan. De menukaart puilt uit van de zinnetjes als "alle bonen in deze buritto hebben zich vrijwillig ter beschikking gesteld" en "voor elke gebuikte krop sla planten we er een terug". Dat krijg je met zoveel zweef-teven in dit stadje. De koffie is wel erg goed en vanavond is er een jam-avond wat voor leuke achtergrondmuziek zorgt. Als afsluiter van de avond naar het filmhuis gegaan voor Minority Report. Die is net op tijd afgelopen voor Gijs, want zijn endeldarm heeft dringende behoefte aan wat relaxende yoga-bewegingen.
donderdag 29-05-2003
mcleod ganj -> relaxen
Gezien de nog steeds instabiele situatie van Gijs zullen we maar niet al te veel ondernemen en ons in ieder geval niet te ver van sanitaire voorzieningen begeven. Lekker maar wat slenteren door de stad, want dan zie je altijd wel wat leuke dingen. Zo zijn er nu enkele apen wat groente aan het stelen bij de kraampjes op straat. Een mooi gezicht hoe die gehaaide beesten hun best doen om er vandoor te gaan met een banaantje. Sommige venters zijn echter slim en geven wat rotte bananen, wat de honger stilt. Voor de koeien, die dat truukje ook proberen gaat dat niet op. Die krijgen doorgaans namelijk gewoon een flinke tik om de oren. Wij hebben geen idee waar de verhalen van "ik heb een uur in de bus gewacht, omdat er een koe op de weg lag" of "toen ik alleen al lelijk keek naar een koe werden de Indiers al kwaad" vandaan komen, want ze schromen er niet voor om de koeien hardhandig weg te jagen. Ze zijn dan ook wel overal. Om volledig te onthaasten ook nog een lekker drankje gedronken op ons balkon, naar de film gegaan (Jackass) en een hapje gegeten. Daarna hebben we afgesproken met Sonam voor een chai-tentje (de ontmoetingsplaats alhier). Hij heeft ook een vriend meegenomen, die volgende week terug naar Tibet gaat. Hiervoor moet hij eerst naar Nepal reizen en dan 30 dagen lang lopen om in Lhasa te komen. Hij heeft geen paspoort en zal vermoedelijk door de Chinese politie worden opgepakt asl ze hem zien. Zo'n verhaal zorgt er helemaal voor dat onze reis helemaal wordt gerelativeerd.
vrijdag 30-05-2003
mcleod ganj -> vertrek naar delhi
Tassen gepakt en opgeborgen in ons guesthouse (Pause Dwelling), zodat we om 12.00u wederom het filmhuis kunnen bezoeken voor een verzoekje van onze kant; The Beach. Aangezien we uiteindelijk ook naar de Thaise eilanden willen gaan is dat wel een geinig opwarmertje. Het verhaal is niet zo goed, maar de beelden doen ons al wel verlangen naar hagelwitte stranden en een azuurblauwe zee. Voor andere backpackers is het misschien nog te vroeg, ze hebben hem al gezien of gaan niet naar de Thaise eilanden, maar het was er erg rustig. Geen probleem, want zo konden wij lekker onderuit liggen. Nog een pilske gedronken op PP, want die had hiervoor geld gedoneerd en bovenal omdat hij zo'n goed werk doet op vieters.NL (dank je wel PP!). Daarna een kopje chai gedronken met de uitbater van ons guesthouse om vervolgens een goede maaltijd bij EmiEmi te gaan nuttigen voor onze aankomende busreis. Sonam stond erop om ons "uit te sjalen" bij ons vertrek en zo stonden we voor een 2e keer deze reis volgens boedhistisch gebruik met sjaaltjes om ons nek. Het geluk wat die sjaaltjes zouden moeten brengen kunnen we wel gebruiken gezien de lange en onzekere reis die de komende dagen voor ons ligt. De bus is gelukkig erg relaxed op een luidruchtige Amerikaan na, dus liggen we al snel wat te dutten.
zaterdag 31-05-2003
delhi - ajmer
We arriveren mooi volgens schema om 7.30u in Delhi en gaan daar maar meteen naar het station om onze tickets te regelen. We weten donders goed dat iedereen die hier zegt dat het kantoor aldaar niet open is liegt en vervolgen onze weg dan ook. Als we echter al op de trap naar het kantoor gaan komt er een man naar beneden lopen, die hetzelfde verhaal verkondigt. Deze geloven we nu wel en hij wijst ons op een bureau aan de overkant met zeer groot 'government' op de gevel. Dat wekt ons vertrouwen en volgen hem dan maar. Achteraf hadden we gewoon echt moeten kijken of het toeristenkantoor open was, maar we waren denk ik toch een beetje slaperig of zo. Het kantoor is eigenlijk ook niet echt een probleem. Hij kan hier ook de beschikbaarheid van treinen checken en heeft zelfs nog alternatieven. Tickets naar Calcutta blijken de komende dagen vol en hetzelfde geldt voor Ajmer (Rajachstan). We willen echter toch echt naar Pushkar (vlak naast Ajmer) en vanuit daar naar Calcutta voor onze vliegreis. Het kantoor kan ons wel een busticket verkopen naar Ajmer en dan gaan we daar wel op het station een kaartje naar CCU regelen. We moeten voor de bus in sneltreinvaart met een auto-riksja naar de andere kant van de stad. Hier weten we ook weer meteen waarom we zo'n gruwelijke hekel aan Delhi en haar inwoners hebben; iedereen kijkt ontzettend chagarijnig en probeert ons een oor aan te naaien. Zo moeten we weer eens Rs10/tas 'bagagebijdrage' betalen. deze rekenen ze alleen voor westerse toeristen en als wij weigeren dat te betalen dreigen ze onze tassen er gewoon uit te gooien. We hebben dus gewoon geen keuze en betalen uiteindelijk dan ook maar. Het is echter wederom een bevestiging wat voor smerige mannetjes die Delhinaren zijn. Delhi is echt een noodzakelijk kwaad dat je vaak moet passeren als je door India reist. Uiteindelijk zitten we dan wel en op nog best redelijke stoelen (ze wilden ons eerst nog in het chaufeurshok plaatsen) dus we hebben het zo slecht nog niet. Dit is zeker beter dan rezien met de trein en zijn dan ook nog wel blij dat we het nu zo hebben geregeld. Er blijkt zich echter wel een probleem voor te doen in Jaipur; we moeten van bus wisselen en de bus blijkt vol. Een aardige Bangladesher bemiddelt nog een beetje en uiteindelijk moeten we voor de 2e keer deze dag met een auto-riksja naar de andere kant van de stad om daar een bus te pakken. we vinden het een dubieus geheel, maar het werkt vlekkeloos. De nieuwe bus heeft ook eens aardig personeel (bussen hebben hier 2 chaufeurs, een monteur en een 'conducteur' aan boord). Het landschap verandert nu langzaam maar zeker meer en meer in een woestijn. Zo is het een grote zandvlakte, staan er cactussen en zien we her en der een dromedaris liggen. Ook de hitte begint 'woestijnwaarden' aan te nemen met zijn 44C, maar als de bus rijdt geeft dat toch genoeg verkoeleing. Om 20.00u komen we dan uiteindelijk na 25 uur 'bussen' aan in de geplande bestemming, Ajmer. Wat is het dan lekker om een lauwe douche (de koude douche is hier overdag snikheet en na zonsondergang nog steeds zo'n 20C) en goed bord thali te hebben. We zijn zo moe dat het slapen daarna ook geen problemen oplevert.
zondag 01-06-2003
ajmer / pushkar
Met het zweet tussen onze bilnaat werden we wakker. Een treinticket naar Calcutta (tegenwoordig Kolkata, maar daar schijnt niemand van op de hoogte te zijn!) stond vandaag hoog op het programma en dat was dan ook het eerste wat we gingen regelen. Om een lang verhaal kort te maken, alle treinen richting Calcutta waren volgeboekt en het bleek alleen mogelijk te zijn om een Waiting-List (WL) ticket te boeken. Dit was even goed balen! Voor een WL-ticket moet gewoon de volle mep betaald en wanneer je een laag WL nummer hebt, het je kans dat het omgezet wordt in een normaal kaartje (als er mensen zijn die hun treinreis annuleren). Wij hadden nummers 122 en 123 en dus geen schijn van kans, maar dit was de enig overgebleven optie voor ons om naar Calcutta te gaan. Ons plan was dan ook als volgt: met deze trein kaartjes gewoon de trein in gaan en zodra we gecontroleerd werden, de onwetende tourist uit te hangen. We hadden al in het treinboekje gelezen dat, wanneer je de trein betreed met een WL-kaartje, je een boete krijgt en/of van de trein wordt gezet.....dus echt veilig was het plan niet!
Ok, we zouden dit even vergeten en een leuke middag in Pushkar gaan doorbrengen. Pushkar is maar 'n half uurtje van Ajmer verwijderd en een beroemde pelgrimplaats voor Hindoes, die je kan herkennen aan hun rode lintje om de pols waar ze trouwens erg trots op zijn. Deze krijg je als je een ceremonieel bad hebt genomen in het heilige Pushkar meer dat omringt is met Ghats. Daarnaast is Pushkar (ligt tegen een woestijn) ook bekend van werelds grootste kamelen markt die jaarlijks plaats vindt. Ik weet niet of ze in India weten hoe een kameel eruit ziet, maar we zagen alleen van die beesten met 1 bult en dat zijn volgens mij toch echt Dromedaressen! Een rondje om de Ghats was enkel toegestaan zonder slippers, dus uitgetrokken en populair verder gelopen. Dit veranderde echter snel want onze voetjes werden levend verbrand en we kwamen gillend en hinkelend terug gerend. Wat rondgekeken in de hitte naar de mooie typische gebouwtjes, ons vochtpeil weer omhoog gebracht en terug naar Ajmer. Een Indische hap en snel de verkoeling van de ventilator opgezocht.
maandag 02-06-2003
ajmer - jaipur / jaipur / vertrek naar calcutta
Onze spullen weer eens ingepakt en met een tuk-tuk naar het busstation en 2 tickets naar Jaipur geregeld. In amper 3 uurtjes, voor z'n reisje draaien wij onze hand inmidels niet meer om, waren we in Jaipur. Onze spullen in de clockroom van het station gedropt omdat we de trein van 23.20 's avonds pas gingen pakken. Lopend gingen we op zoek naar het oude gedeelte van de stad, ook wel de Pink City genoemd vanwege...jaja jullie kunnen het vast wel raden, de rose gekleurde huisjes. Naast alle verkopers op straat begon het ons ook op te vallen dat er veel Indiers met ons wilde praten. Normaal zijn we het wel gewend als horden meiden op ons af komen en ons 06nummer willen, maar nu waren het hele families (van jong tot oud) die alles van ons wilden weten (behalve m'n pincode). Aangekomen bij de Pink City zagen we een stadje omringt door hoge muren en enkele sprookjesachtige poorten. De huizen binnen de muren moeten volgens ons goed blootgesteld zijn aan het zonlicht, want de meeste huizen waren oranje of andere kleuren. Jammer dat we de bril van Tim Immers niet bij ons hadden! Door het warme weer (40oC) hadden we geen zin om met iedereen een praatje te maken, want door iedereen werden we aangesproken en sommige bleven ons maar achtervolgen. Op een gegeven moment hadden we het zo gehad met die Indiers dat ik hoopte dat ik Raimond van Barneveld was, dan had ik er zeker enkele geraakt in hun Bulls-eye (rode stip) met m'n pijltjes. Nog wat gegeten, inkopen gedaan voor de treinreis en richting het stampvolle perron. De trein snel in en 2 bedjes opgeeist, maar dat werkte niet en werden van hot naar her gestuurd. Ons plekje was duidelijk, in een tussenstuk van de trein naast de prullenbak en de wc en werden vergezeld door een Saduh ('n heilige in het oranje), een gepensioneerde kamelendrijver, 2 zwerfkindjes en een lepra patient. Gezellig, onze reis kon beginnen, het was toch maar 30 uur. Liggend op onze spullen toch nog even de oogjes dicht kunnen doen.
dinsdag 03-06-2003
jaipur - calcutta -> treinreis
We hadden inmiddels een controle van de conducteur gehad: hij keek naar ons kaartje, schudde een keer met z'n hoofd en zei "ok, you have no reservation ticket, you have to sit on the ground" en liep weer door. Jahoor, daar kwamen we dus goed mee weg. Tegen 9 uur was het tandenpoets uurtje aangebroken en HEEL de trein (en volgens mij ook alle mensen van andere coupe's!) kwamen uitgerekend bij het wasbakje naast ons hun tanden poetsen. Daarna begonnen de verkoop uurtjes, in tegenstelling tot NL treinen waar maar 1 karretje rondrijd met wat versnaperingen, komt hier elke minuut 10 man langs met vanalles. En je kan het zo gek niet bedenken, maar echt alles wordt verkocht. Met name de Chai (kruiden thee) verkopers zijn er in overvloed, daarnaast roepen ze op een aparte manier 'Chai, Chai, Chai'.....net of ze hun neus dichtknijpen en er een stuk aardappel in hun keel is blijven hangen. Eindelijk hadden we een vrij bedje gevonden en toen we net hun ogen dichtdeden stond de conducteur voor onze neus: 'Chello'! We moesten weg want het bedje was toegewezen aan een man die net een ernstig ongeluk had gehad, ja dat hadden wij natuurlijk weer. Tijden het opfrissen op het perron, werd Roel geript van de pot-portomonee door een klein menneke. Het verdwenen geld was niet zo'n heel groot probleem want we doen altijd maar een kleine hoeveelheid in deze portomonee, maar wat van veel grotere waarde is waren de vele gescoorde email adressen van enkele zeer aantrekkelijke dames.Gelukkig mochten we in de middag gebruik maken van de zitplaatsen van een Indisch gezin met kleine kinderen die toch rondliepen. In de nacht zouden we ook een van de bedjes mogen gebruiken, die we met z'n 2en mochten delen....erg tof van 'm!
dinsdag 03-06-2003
calcutta -> verkennen / victoria monument
Dankzij het bedje hebben we de laatste uurtjes toch nog wat kunnen slapen, maar kwamen wel erg smerig de trein uit wandelen na 30 uur doorgebracht te hebben in dit Indiase Flinstone mobiel. Het was nog 5.00 uur dus het enige wat we wilden was een lekkere 'koude' douche en een bedje. De daaropvolgende uurtjes zijn we volledig in coma geraakt en werden ergens in de middag wakker van de hitte. De hoek van ons hotel om voor een happie eten en liepen tegen Sean aan, een Canadese jongen die we in Pushkar hadden ontmoet. In het daaropvolgende internet bezoekje kwamen we Philipine (Franse uit Varanasi) tegen en op straat kwamen we de man uit Bangladesh (Busreis naar Ajmer) weer tegen. De wereld van reizigers blijkt wel erg klein te zijn! Bewapend met een aantal flessen water hebben we de stoute slippers aangetrokken en zijn naar het Victoria Memorial Monument gelopen, want het zou natuurlijk zonde zijn als we niks zouden zien nu we eenmaal toch in Calcutta zitten. Terug in onze kamer weer even verkoeling gezocht onder de waaier onder het genot van een slechte B-film (we hadden een keer een TV op onze kamer). 's Avonds weer met Sean wat gegeten en afgesproken om de dag erna samen de taxi naar het vliegveld te delen. Met z'n 3en nog wat Chai gedronken op 'n benkske en geklets met iedereen die langskwam en ook even plaatsnam op het benkske. Het fenomeen 'benkske' is enkele jaren terug door PP en Jeroen ontdekt in Callela en heeft inmiddels ook wereldwijde bekendheid gekregen. En het is altijd weer gegarandeerd gezellig om op het benkske te gaan zitten, de hele avond door komen en gaan er mensen die even op het benkske willen zitten en je hebt de leukste gesprekken over vanalles en nog wat. We moesten op tijd opstaan om richting het vliegveld te gaan dus een wekkertje zetten was van groot belang. Eenmaal de tijd ingesteld liet Gijs het wekkertje tussen de muur en het bed vallen en er was geen speld tussen te krijgen.
(c) 2003 vieters . NL
Abonneren op:
Posts (Atom)