altea 2004

We moeten weer! Ook dit jaar konden we het niet laten om onze koffers te pakken en naar een warm oord te vertrekken. Enjawel, dit jaar waren we uitgenodigd om casa van Hulten te bezoeken. Na een ontbrekend jaar in de reeks (2003), nu een vervolg op de spannende vakantieverhalen van de vieters. Het lezen is ook dit jaar geheel op eigen risico en sommige delen kunnen dan ook voor niet-vieters onbekende begrippen en acties bevatten (hiervoor verwijzen wij u naar ons woordenboek).

Dag 1
Om 3.30 uur ging de wekker, dat was goed op tijd! Achter mekaar naar noif, want daar zou de taxibus komen. Juist, dit jaar niet met de luxe wagen. Ruimschoots van tevoren ingecalculeerd vertrekkenderwijs naar schiphol te manuvreren bleek achteraf gezien niet noodzakelijk. Benny wist namelijk het gaspendaal goed te vinden en in minder dan 40 minuten stonden we al bij gate 18 (the gates are open!). De mooie madelone hielp ons met inchecken en dankzij haar konden we het gewicht van enkele van onze koffers mooi onder elkaar verdelen. Nadat we onze passporta + lieve glimlach hadden getoond, werd ons maanden hard werken beloond. Vanaf toen werd het alleen nog maar optimaal vieten en genieten; al wisten we dat toen nog niet…. Als zaadcellen op zoek naar de enig aanwezige eicel drongen we door de slurf naar de boeing 737-700. Daar aangekomen werd onze weg versperd door een of andere malle babbe met aanhangsel. Je weet wel, die Rob en Belinda en ze hadden hond en Ezel ook bij zich. Toen kwam Corry Konings ook nog erbij. En toen we dachten dat we alles gehad hadden zaten we pront naast Bassie & Adriaan. Maar de klap op de vuurpijl was toch echt onze enige echte welgewaardeerde Bennie Benassi, die natuurlijk weer bij de nooduitgang moest zitten. Onze vakantie was nu al top! De piloot (niet jarig deze vlucht), gezagvoerder Knip, was klaarblijkelijk familie van onze goede vriend taxichauffeur alias de krentebol. Flink de peut erin bezorgde ons een vlucht van amper 2 uur. In Alicante werden we hartelijk welkom geheten door enkele spaanse nico's. Tussen hordes engelsen checkten we ons in voor de huurauto, chaos alom toen bleek dat de Clio al vergeven was. De upgrade bracht echter veel blijdschap in de groep: Peugeot 307 HDI, met ontzettend vrete velgen erin (uitspraak Frans Vonk©). Langs palmbomen, engelsen, ontzettend grote kieten en beats & bastonen over de speakers reden we langs de kust van Costa Blanca richting het pittoreske badplaatsje Altea. We wisten niet hoe we moesten reageren toen de autootjes tot stilstand werden gebracht voor een villa die we kennen van TV series. Tot onze grote verbazing bleek dit luxe optrekje ook nog eens ons onderkomen te worden voor 2 weekjes. Binnengekomen in 'the White House' vielen de mondjes open bij het zien van het hele complex. Zwembroekjes aangedaan en de eerste San Miguel (en Sip da is unne goeie!) geproefd. Nadat de mondjes weer dicht waren hebben we de wagens gestart en zijn we richting Al Biera gereden voor, je kan het vast al raden, een biera! Noif wist een leuk eettentje waar de darmen van menig toerist pap van lusten. Ingang was achterom. Op aanraden van de gastheer werd keuze gemaakt voor het menu van het huis. Een halve koe werd aangesneden voor de mennekes en ook met de knoflook werd niet zuinig omgesprongen. Het was meer dan genoeg en het kostte ons dan ook moeite om weg te komen met de aantal binnengekomen kilo's. Nog een lekkere kontjes rondje en terug naar casa rossa om wat cerveza's af te pilsen.

Dag 2
Na een goede nachtrust druppelden een voor een de vieters op het achterterras, waar loikie al de croissants & stokbrood klaar had staan. Het was ook meteen tijd om onze goddelijke lichaampjes bloot te stellen aan de eerste spaanse UV-straling. Het zwembad werd erg goed benut en sommige van ons zagen dit als goed hulpmiddel om van hun buikjes af te komen en gingen flink aan de ochtendgymnastiek. Toch was er iets wat we niet hadden: bier! Hiervoor konden we het beste de carrefour gaan plunderen. Met 8 man sterk vielen we de megagrote hal binnen. De hal was zo ontzettend groot dat de avondvierdaagse er gehouden zou kunnen worden. Er ontbrak dan ook helemaal niets in het assortiment: van slippers tot spinazie, van schoenpoets tot zee-egels, van badjassen tot olijven. Wij maakten er dan ook een sport van om van elk artikel 1 exemplaar in ons karretje te verzamelen, wat resulteerde in 3 volle karren en een rekening van 266 eurootjes! Terug naar ons huisje voor de siësta, iets wat eigenlijk alleen voor spanjaarden is weggelegd, maar wij zijn niet te beroerd om ons aan de passen aan deze spaanse gewoonte. Zo hadden we meteen weer een vrijbriefje om met een goede koude rakker en een leuk muziekje lekker bij het zwembad te hangen. Na een happie eten werden de oranje spullen uit de koffer getoverd voor de EK wedstrijd van oranje die deze avond gespeeld zou worden. Als sinaasappels verpakt in netjes reden we met 2 afgeladen auto's richting Altea, op zoek naar een oranje gekleurd kroegje met meer Olandse voetbalfans. Vanavond zou het erom hangen: erop of eronder! Plaatsgenomen voor het grote scherm waar we al snel in contact kwamen met een Nederlands echtpaar: Willem & z'n vrouw. Deze woonden het hele jaar door in Altea en hoefden niet meer te werken. Waarmee hij het gemaakt heeft weten we niet, maar aan alle prularia te zien is hij vast vertegenwoordiger geweest van oranje artikelen. Bij elke mooie actie had hij wel weer een toepasselijk ding; bij de aftrap altijd het oranje hoedje, bij een corner ging de pruik op, bij een mooie aanval ging de verrekijker op en de fopneus werd bewaard voor de penalty's. De spanning van de wedstrijd steeg met hetzelfde tempo als het drankgebruik. De oogjes bleven voortdurend gericht op het scorebalkje van Duitsland-Tjechië. We gingen dan ook volledig door 't lint toen bleek dat we, mede dankzij het gelijkspel van Tjechië, doorgingen! Ook Willem kon z'n geluk niet op en met alle hoeden/pruiken op danste hij door de tent heen. Hoewel de meeste mensen tot de Nederlandse community van Altea behoorden, kwamen we plots in gesprek met 2 vakantiegangsters die notabene nog bij ons om de hoek woonden ook. De wolkse schone, Liane en het meiske uit de kets, Pauline hadden ook nog zin in een aperitiefje en waren hiervoor natuurlijk welkom in Girasol, de villa die 24 uur per dag leeft. Zijn het de vieters niet, dan zijn het wel de beesten in King z'n schoenen! Onder het genot van enkele Miguels werd nog wat nagekletst over de geslaagde avond.

Dag 3
Ook in Spanje kennen ze de man met de hamer. Die vond het zo nodig om bij ieder van ons naast het bed te staan zodra we wakker werden. Het duurde dan ook effe voordat de glimlachies terug op de gezichten van de mennekes verschenen. Na een korte revalidatie periode werd de ferrari-grijze Kia gestart en gingen we op zoek naar wat vertier op het strand. Daar aangekomen vielen onze oogjes op een leuk plukske die op haar ouders stond te wachten. Waarop Rene riep: 'dat ziet er goed uit!', veronderstellend dat ze spaanse was. Na een vriendelijke 'Hola' kwijkte ze tegen d'r ouders: 'Ma, we motte nog worste hoalen!'. Op z'n David Hasselhof's liepen we stoer het strand op naar een mooi plaatsje en uitkijk op enkele chica wappa's. Nadat we de albatrossen hadden weggejaagd en ons geïnstalleerd hadden, hebben we het eerste lichamelijk contact gehad met het spaanse zeewater. Het was behoorlijk zout! De rest van de middag werd doorgebracht met zwemmen, zonnen, voetballen maken en ijsco's eten. Terug naar villa girasol om ons in de nieuwe kleren te steken en het oude stadsdeel van altea city eens te gaan verkennen. In het oude centrum liepen we wat rond door de mooie schilderachtige straatjes. In villa riba was het al feest, maar in villa abago waren ze nog met de afwas bezig. Het uitkiezen van een eettentje viel niet mee, de een wilde pizza, de ander paëlla, de een plastic stoeltjes, de ander vuurspugers. De knoop uiteindelijk doorgehakt en bij Jose en Paco gaan eten op de binnenplaats, wat overigens goed was binnen te houden. De terugweg naar de automobiel liep door de kleine straatjes langs big mama en vele leuke winkeltjes waar loike haar hart weer op kon halen. Uit ervaring wisten Jerome (net terug uit Rosas) en Noif te vertellen dat er 's avonds veel puta's langs de weg staan. Deze staan langs de provinciale weg richting Benidorm wat ook wel bekend staat als de 'geile goelio weg'. Zij vragen de aandacht aan voorbijkomende automobilisten door een been 90o op te tillen en hun naaldhak naar voren te steken. Als je dichtbij rijdt is dit erg slecht voor je lak! Goos zag zelfs een puta die 2 benen tegelijk naar voren stak, zij kan dit helaas niet meer navertellen. Toen we de vent weg (waar is ie naar toe dan?) insloegen om deze dames van lichte zede van dichtbij te bekijken, werden we plots achtervolgt door de guardia civil, de spaanse agenten die erom bekend staan pedagogisch onverantwoord met toeristen om te gaan. Omdat we geen zin hadden in een knuppel in onze nek zijn we snel terug gereden naar de heuvel voor een laatste alcoholische versnapering. De 5 liter kan werd stiekem toch nog soldaat gemaakt voordat we de bedsprings gingen opzoeken.

Dag 4
Met een frisse duik in het zwembad begon de dag weer. Vandaag was niet zomaar een dag, nee…..vandaag stond er iets groots te gebeuren! Vandaag zou namelijk Daniël de Poolboy komen, iets waar we al dagen naar uitkeken. We zaten allemaal met onbeantwoorde vragen die we hem wilden voorleggen, zoals: hoeveel zwembaden doel hij per week, wat deed hij hiervoor, heeft hij zelf ook een zwembad en wat is de pH-waarde van het water. Nadat de stofzuiger zijn werk had gedaan, het chloor was bijgevuld en alle vragen beantwoord waren was het tijd voor de Master Open Bommetjes Kampioenschappen (MOBK). Hiervoor hadden we (sommige in het geheim) al veel voor getraind de afgelopen dagen. Rene opende met de 'three-step-ouwe-bombe', helaas een voetfout en een mislukte 'alihoep', Goof volgde met de 'backwards kogel', perfecte performance, PP 'el niño' Dessert volgde op zijn beurt met de masterwave met hink-stap-sprong in de aanloop, Joenie was absoluut favoriet met de 'three-sixty-bombe', Roel deed het water opspatten met de 'ass-breaker' en Giejies alias 'Billabong' sloot af met de superspetter! Op en top, topsport! De hongerige vieterbuikjes riepen om eten na deze inspannende waterpret. Enkele shaslik's, worsten, salades en gamba's werden lekker gegrild en tot ons genomen. Na het eten en wat glazen rose en sangria werd besloten dat dit een perfecte avond voor een D-day zou zijn. Een D-day is in vieter termen een avond waar alle elementen aanwezig zijn die zorgen voor DE ideale stapavond. Dat was ook de reden dat de autootjes mooi voor de deur bleven staan en de mannen een taxi bestelden. Een telefoontje naar de taxicentrale bracht ons 2 vette benz'en op de oprit van 'Carrera las palmas'. We hadden onderhandeld over de prijs en 15 euro afgesproken per luxe wagen, waar de chauffeurs uiteindelijk toch niet echt mee eens waren en een heftige discussie voerden met z'n 2en. Tijdens deze discussie hadden ze waarschijnlijk besloten ons in Altea te dumpen bij andere taxi's die beter bij ons pasten. Ons geluk kon dan ook niet op toen we de benz'en mochten omwisselen voor een prachtige witte Scenic en een mooie hagelwitte peugeot 406, volgehangen met prularia. Hoewel we geen spaans begrijpen, hadden we toch zeker door wat hij bedoelde toen we weer de geile goelio weg passeerden: kunjo, asperila hembra etc.! Aangekomen in Benidorm, dat genoteerd staat in het Guiness book of Records voor het meest gebruikte aantal kilo's specie in hun gebouwen. God, wat was die stad lelijk zeg! Daarnaast staat Benidorm vooral bekend om het hoge suikerspinnen gehalte, en dan hebben we het niet over het zoete goedje van de kermis. Nee, het gaat hier om de gepensioneerde mutsen afkomstig uit landen als NL, Duitsland en Engeland met een kapsel waar absoluut geen leven meer in is te vinden gezien de hoeveelheid pure waterstofperoxide die ze erin hebben gesmeerd. De spierwitte en ook grijze pluisjes (oma's on tour!) domineren dan ook absoluut heel Benidorm. Massaal bewegen deze stapvoets naar de kien, de restaurants met plastic stoeltjes en live muziek (liefst een van de volkshelden!) en natuurlijk het paradijs voor de suikerspinnen: Benidorm Palace! Dus! Maar wij waren meer gericht naar wat gezelligheid tussen de jeugd en daarvoor op zoek naar wat leuke kroegen. Daar begon het echte stapwerk zoals we van vakanties in voorgaande jaren gewend waren; massa's mensen die allemaal worden aangesproken door de welbekende proppers. Bij binnenkomst in de eerste tent kwamen we erachter dat we echt wel in de engelse wijk zaten: overal kale koppen met voetbalshirts en een hoog percentage dikke vrouwen met handtasjes. En daar werd je letterlijk mee doorgegooid, want overal waar je liep stonden ze tactisch opgesteld in het midden van een kringetje dansende engelse meiden. Enjawel, de vieters deden weer wat van ze verwacht werd; feesten, dansen (Santos stal de show op 't podium!), drinken en sjansen met de chica's…..maar dat viel er tegen want het ttssss, deuuuuu, 'talk to the hand' gehalte was erg hoog! Waar in Holland de WC's altijd worden opgesierd door sigaretten- en handdoekautomaten, zijn het hier de opblaasbare schapen- en genotsknots-automaten die de Engelse wijk domineren. De tent daarna stonk naar kots en moesten we noodgedwongen weg na een ruzie van PP en Rene met enkele foute engelse hooligans. Door naar de volgende tent waar de voetjes van de vloer gingen en ook het goedkope bier (zelfs goedkoper dan in de Aldi!) rijkelijk vloeide! Roel, PP en Joenie besloten terug te gaan, terwijl de rest nog een laatste wilde doen. Plots lukte het ons om de engelse wijk te ontvluchten en kwamen terecht op de boulevard van Benidorm waar het schijnbaar allemaal te doen was voor de spanjaarden. De zandkasteelkampioenschappen waren net afgelopen en we namen nog snel een kijkje en gingen weer lekker door nadat we van de 12 apostelen, 4 gemaakt hadden. Na een broodje in de subway was het tijd voor enkele moves in de KM playa, een trendy spaanse dancing waar wij de aandacht trokken met onze citroen-blonde koppies. Dus! Toen het klokje bijna was rondgegaan was het tijd om terug naar huis te gaan voor een slaapmutsje.

Dag 5
San Miguel was even niet onze vriend deze morgen, maar daar kon hij zelf ook weinig aan doen. Het zwembad deed overigens weer goed zijn best, ik kan het niet vaak genoeg blijven zeggen: het is gewoon de belangrijkste factor in onze vakantie! Tijdens het zwemmen kreeg Jeroen daarom ook vaak 'zo'n mooie gedachte'. Vos alias Spiering junior dwong veel respect af in het zwembad waar zijn lief krullende haardos brut veranderde in een gruwelijke mat. Goof en de voetbal waren daarnaast onafscheidelijk, waar de bal was, was Goof en waar Goof was….jaja u kunt het vast al raden, was de bal. Maar zodra iemand anders de bal een poeier wilde geven ging het mis. Dan vloog het balletje over het hek en moesten we 'n hele tocht richting het dal afleggen om de bal op te halen in villa abago, waar ze nog steeds met de afwas bezig waren! De buren in de straat moeten dan ook vaak gelachen hebben als er weer eens een vieter op badslippers hard achter de bal aan zagen rennen, die op zijn beurt ook nog steeds harder ging rollen. Het was inmiddels hoogste tijd om ons op te maken (lippestift & oojeklonje) voor de belangrijke wedstrijd van vanavond: Nederland - Zweden. We zouden ook meteen een hapje gaan eten bij onze Hollandse vrienden van Altea Playa. Daar aangekomen werden we vriendelijk welkom geheten en tot onze verbazing was dezelfde tafel (voor 't scherm) als vorige keer gereserveerd voor ons. Meteen werd ook de enige pitcher aanwezig in de hele toko naar ons gebracht, kortom we hadden vrienden gemaakt en ons schijnbaar netjes gedragen. Ook voor Willem & z'n vrouw was een plaatsje naast ons gereserveerd. Met saté, friet en frikadellen (cultuurbarbaren!) werd een goede bodem gelegd voor de wedstrijd. Nadat het fluitsignaal was gegeven, kwam het bier in rap tempo door, was de spanning te snijden en zette wij de toon met de liedjes. Tot ons repertoire behoorden: 'Waar moet ie in' (inzet Joenie) > 'Daar moet ie in' (allen), dit werd echter verkeerd opgepakt toen net een jonge dame passeerde en wij dit nummer uit volle borst zongen! Maar ook de minder bekende maar zeker zo succesvolle liedjes werden ten horen gebracht: 'Dennis bier', 'Als Dick ons nodig heeft' en lalalalalalalala (ja,sorry 'k weet hier de naam niet van). In de rust kwamen we in contact met enkele andere oranje supporters waarvan een (Lianne) bijna buren bleek te zijn, wat is de wereld toch klein. Onze grote vriend Hans probeerde meteen de show te stelen door met z'n teenslippers de tafel op de klimmen, maar dit werd zuur bestraft en hij werd achter mekaar weer gelanceerd richting de grond en nam hier meej een volgedekte tafel mee (incl. urn). Hij had dan ook bereikt wat nog niemand was gelukt, de tent stil krijgen in 2 seconden. Toen hij vertelde dat hij timmerman was en op het hoekje van de tafel wilde staan stonden wij versteld, hijzelf overigens ook. Tussen alle feestvreugde werd nog even een weddenschap afgesloten tussen Rene en Jeroen. Wanneer Holland door zou gaan naar de volgende ronde, zouden zij beide tot aan de volgende wedstrijd een ringbaardje laten staan, in de volksmond ook wel beter bekend als pratende k*t. Ondanks dat wij onze longen uit ons lijf hadden geschreeuwd, bleef het gelijkspel. Nu was het tijd om d.m.v strafschoppen de beslissing te nemen, iets waar NL een slechte reputatie in heeft. Joenie en PP renden al snel naar buiten omdat zij dit niet aankonden zien, de rest bleef schouder aan schouder de zenuwslopende momenten afwachten. Enjaaaaaaaa, we waren door!!!!! Een groot gekkenhuis hier aan de costa blanca! Nog enkele cerveza'a op de overwinning en het was zo zoetjes aan genoeg geweest en tijd om terug naar 'el puput' te rijden!

Dag 6
Met het zweet tussen de bilnaad werden we weer wakker volgens vaste volgorde. Loike had dan al een mooi gedekte tafel klaar staan, waar we zo aan konden schuiven en konden genieten van een verse bak koffie en een uitzicht over de valei en de zee! Vandaag de dag een extra aanvulling op het normale ontbijt: multivruchtendrank. Marijn was zo goed geweest om een 2 liter kan van dit goedje in de winkelwagen te tassen. En bood zich dan ook als eerste vrijwilliger aan om dit sappie te proberen. Zonder moeite trok hij het glas adje, maar z'n glimlach verdween als snel nadat het glazuur van z'n tanden afsprong en dat hij tot de conclusie kwam dat hij zojuist pure aanmaaklimonade naar binnen had gewerkt (bikkel!). Nu stonden we weer voor de moeilijke beslissing of we een duik in het zwembad zouden nemen of meteen op een strandbedje zouden ploffen. Ja, zeker geen makkelijke keuzes! Vandaag was weer een dag om iets te ondernemen. We zouden naar Guadalest gaan, een mooi bergdorpje met een eeuwenoud stadscentrum en vol met kleine gezellige winkeltjes. De auto's moesten buiten het centrum geparkeerd worden om verder te voet de kleine straatjes te verkennen. Hoewel het suikerspinnen-alarm in fase 3 stond, vermaakten we ons goed met rondkijken, inkopen doen en natuurlijk een terrasje pikken. Jammer alleen dat het geluid van de kerkklokken over de geluidboxen ging. Gelukkig attendeerde Goof ons even op ons gedrag toen 2 vieters oorlogje speelden met een verrekijker (dikkedikkedam!), 2 vieters de Samson imitatie deden en 2 andere een wedstrijdje 'wie kan het hoogste springen' deden. Even waren we allemaal vergeten dat de gemiddelde leeftijd van de mennekes toch al 25 is! We konden met een zonnesteek als excuus goed wegkomen. Nadat tassen vol met souvenirs waren gekocht voor thuisgebleven liefkes, was het weer tijd om aanstalten te maken om de twee zilverkleurige bolides van de berg af te laten glijden. De weg terug naar Altea liep langs vele citrus boomgaarden wat in zowel auto 1 als auto 2 niet onopgemerkt was gebleven. Enkele keren werd de handrem gebruikt om stil te staan bij volle citroenbomen. Vele limoenen, citroenen en enkele mutanten werden ingeladen voor ons experimenteel onderzoek. Een van ons had namelijk ergens gelezen dat je haren blond worden als je de sap van deze mooie goudgele vrucht in je haar wrijft. Het duurde dan ook amper 1 minuut of de van nature al blonde mannen in de zon zaten met liters citroensap over de krullen gewreven. Joenie wilde duidelijk af van zijn laatste plukken donker haar en ging de zon in met 6 halve citroenen op z'n kupke (en 't is 'm aardig gelukt ok!). Giejies ontdekte plots in het huis een rieten mand waar naar zijn weten een cobra in schuilde en trommelde snel de enige man met muzikale ervaring op: Rene van den Ouwefluit! Met zijn scheerfluit blies hij een melodietje en tot ieders verbazing kwam kamikaze Vos uit de mand omhoog. Na de siësta begon de dagelijkse discussie weer over de eetgelegenheid in veel ogen misschien een luxe probleem, maar wij hadden er dagelijks moeite mee om hierover overeenstemming te vinden. Terecht gekomen in Albir waar we op goed geluk een tent in gingen waar ik de naam niet meer van weet maar wijzelf de naam Versace (of op z'n bosch Versakie!) hadden gegeven. Het establishment had het uiterlijk van een sjieke hoerentent die het net niet had (rood fluweel & goud) en elke vierkante meter was een flatscreen TV gehangen. Gelukkig toch nog iets goeds, er werd voetbal op vertoond. Maar terwijl we dit zeiden werd er overgeschakeld naar een live optreden van niemand minder dan Bennie Benassi met een perfecte uitvoering van Blue Berry hills (wie kent hem niet). PP schrok van deze omschakeling en sprong op en riep bruut: "waar staat deze gozert", die boven hem op een verhogingkje stond en zo plots oog in oog met deze harko kwam te staan. Maar het was de ober die de show stal en tegen alle verwachtingen in er toch al weer 2 dagen werkte (wat een ½ uur leek!). Hij liet ons weten dat het al 2 fantastische dagen waren. Nadat hij z'n neus aan zijn mouw had schoongeveegd en een knipoogje aan Mireille had gegeven kwam hij de bestelling op nemen. Het eten was van slechte kwaliteit en omdat Loike geen knipoogje aan Mireille had gegeven had hij waarschijnlijk express de ballen uit haar tomatensoep gehaald. In Girasol werden tot in de late uurtjes serieuze en minder serieuze gesprekken gevoerd totdat de oogleden zwaarder werden.

Dag 7
Met het zweet tussen de bilnaad werden we weer wakker volgens vaste volgorde. Loike had dan al een mooi gedekte tafel klaar staan, waar we zo aan konden schuiven en konden genieten van een verse bak koffie en een uitzicht over de valei en de zee! Vandaag de dag een extra aanvulling op het normale ontbijt: multivruchtendrank. Marijn was zo goed geweest om een 2 liter kan van dit goedje in de winkelwagen te tassen. En bood zich dan ook als eerste vrijwilliger aan om dit sappie te proberen. Zonder moeite trok hij het glas adje, maar z'n glimlach verdween als snel nadat het glazuur van z'n tanden afsprong en dat hij tot de conclusie kwam dat hij zojuist pure aanmaaklimonade naar binnen had gewerkt (bikkel!). Nu stonden we weer voor de moeilijke beslissing of we een duik in het zwembad zouden nemen of meteen op een strandbedje zouden ploffen. Ja, zeker geen makkelijke keuzes! Vandaag was weer een dag om iets te ondernemen. We zouden naar Guadalest gaan, een mooi bergdorpje met een eeuwenoud stadscentrum en vol met kleine gezellige winkeltjes. De auto's moesten buiten het centrum geparkeerd worden om verder te voet de kleine straatjes te verkennen. Hoewel het suikerspinnen-alarm in fase 3 stond, vermaakten we ons goed met rondkijken, inkopen doen en natuurlijk een terrasje pikken. Jammer alleen dat het geluid van de kerkklokken over de geluidboxen ging. Gelukkig attendeerde Goof ons even op ons gedrag toen 2 vieters oorlogje speelden met een verrekijker (dikkedikkedam!), 2 vieters de Samson imitatie deden en 2 andere een wedstrijdje 'wie kan het hoogste springen' deden. Even waren we allemaal vergeten dat de gemiddelde leeftijd van de mennekes toch al 25 is! We konden met een zonnesteek als excuus goed wegkomen. Nadat tassen vol met souvenirs waren gekocht voor thuisgebleven liefkes, was het weer tijd om aanstalten te maken om de twee zilverkleurige bolides van de berg af te laten glijden. De weg terug naar Altea liep langs vele citrus boomgaarden wat in zowel auto 1 als auto 2 niet onopgemerkt was gebleven. Enkele keren werd de handrem gebruikt om stil te staan bij volle citroenbomen. Vele limoenen, citroenen en enkele mutanten werden ingeladen voor ons experimenteel onderzoek. Een van ons had namelijk ergens gelezen dat je haren blond worden als je de sap van deze mooie goudgele vrucht in je haar wrijft. Het duurde dan ook amper 1 minuut of de van nature al blonde mannen in de zon zaten met liters citroensap over de krullen gewreven. Joenie wilde duidelijk af van zijn laatste plukken donker haar en ging de zon in met 6 halve citroenen op z'n kupke (en 't is 'm aardig gelukt ok!). Giejies ontdekte plots in het huis een rieten mand waar naar zijn weten een cobra in schuilde en trommelde snel de enige man met muzikale ervaring op: Rene van den Ouwefluit! Met zijn scheerfluit blies hij een melodietje en tot ieders verbazing kwam kamikaze Vos uit de mand omhoog. Na de siësta begon de dagelijkse discussie weer over de eetgelegenheid in veel ogen misschien een luxe probleem, maar wij hadden er dagelijks moeite mee om hierover overeenstemming te vinden. Terecht gekomen in Albir waar we op goed geluk een tent in gingen waar ik de naam niet meer van weet maar wijzelf de naam Versace (of op z'n bosch Versakie!) hadden gegeven. Het establishment had het uiterlijk van een sjieke hoerentent die het net niet had (rood fluweel & goud) en elke vierkante meter was een flatscreen TV gehangen. Gelukkig toch nog iets goeds, er werd voetbal op vertoond. Maar terwijl we dit zeiden werd er overgeschakeld naar een live optreden van niemand minder dan Bennie Benassi met een perfecte uitvoering van Blue Berry hills (wie kent hem niet). PP schrok van deze omschakeling en sprong op en riep bruut: "waar staat deze gozert", die boven hem op een verhogingkje stond en zo plots oog in oog met deze harko kwam te staan. Maar het was de ober die de show stal en tegen alle verwachtingen in er toch al weer 2 dagen werkte (wat een ½ uur leek!). Hij liet ons weten dat het al 2 fantastische dagen waren. Nadat hij z'n neus aan zijn mouw had schoongeveegd en een knipoogje aan Mireille had gegeven kwam hij de bestelling op nemen. Het eten was van slechte kwaliteit en omdat Loike geen knipoogje aan Mireille had gegeven had hij waarschijnlijk express de ballen uit haar tomatensoep gehaald. In Girasol werden tot in de late uurtjes serieuze en minder serieuze gesprekken gevoerd totdat de oogleden zwaarder werden.

Dag 8
Vandaag stond er weer iets op het programma, jaja soms lijkt het wel een vakantie van de zonnebloem; ook onze vakantie staat bol van de activiteiten. We zouden de mooie culturele stad Valancia (V spreek je uit als B) bezoeken. Nadat we de dag ervoor voortdurend door de citroenen waren geteisterd was het dan ook wel fijn om 'villa limon' te ontvluchten. Citroenen werden in de haren gesmeerd door de sangriâ (let op de klemtoon!), op de boterham, in de cola en echt overal door het huis kwam je ze tegen die verschrikkelijke ondingen. Goed en wel met een halve croissant in het bekkie de snelweg op en richting Valencia over de A7. Ongelofelijk maar waar, maar ook in spanje kennen ze File! Je zult het geloven of niet, maar deze werd ook nog eens veroorzaakt door een gekantelde vrachtwagen volgeladen met….ja daar hebben we ze weer: CITROENEN! Leek we of ze ons achtervolgden. In Valancia aangekomen, de auto's weggezet en lopend op verkenning gegaan. Eerst richting het centrum om vervolgens lands grootste warenhuis in te gaan. Mireille was niet meer te houden en vloog naar binnen om haar koopjes jacht te gaan beginnen. Vol beladen met tassen kwam ze een uur later naar buiten om de volgende winkels aan te vallen. Na de inkopen was het de oude binnenstad van Valencia dat het moest ontgelden. Uiteraard cultureel historisch verantwoord bezig geweest. Het stadion van FC Valencia stond ook nog op het lijstje maar is helaas alleen van buiten te bezichtigen omdat ze geen pottekijkers in het stadion willen. Plots merkt een van de mannen op dat er een bouwvakker met een zak specie op z'n schouder uit een deur kwam lopen. We twijfelen geen moment en gingen naar binnen waar we na een trapje op al snel oog in oog komen te staan met de grasmat. De bouwvakkers die bezig waren in 't stadion kijken ons vreemd aan en ook de voorzitter begrijpt het niet zo goed. Toch maar van die middenstip afblijven voor deze ene keer en netjes weer naar buiten. Tijd om nog wat door de stad te lopen op zoek naar oude gebouwen. Na een mooi dagje Valencia was het inmiddels tijd om te beginnen met de terugtocht, één die bij velen van ons nog goed in het geheugen staat geschreven. Nadat we even langs de stierenarena waren gereden vervolgden we onze weg naar de A7. Maar dit bleek het probleem te worden van de terugweg: ze hadden de A7 verlegt of de wegwijzers weggehaald….want deze racebaan werd nooit meer teruggevonden. Eenmaal landinwaarts werd al snel een alternatieve route verzonnen, die wel heel erg alternatief bleek te zijn. Door verlaten uitgestrekte woestijnen, over bergkammen met soms wel 18% helling reden we recht naar ons doel. Na een uur gereden te hebben en precies 1 cm op de landkaar op geschoven te zijn, beseften we dat het te laat was om terug te rijden en dat het anders ook erg laat worden als we zo door zouden rijden…..maarja we konden niks anders. De stemmingen werden in beide auto's almaar meliger en op een gegeven moment zaten we zelfs alle 8 met een gevouwen krantenhoed kinder liedjes te zingen. Dit omdat, het na 23x horen van Altromondo cd toch behoorlijk op onze zenuwen begon te werken. Terwijl reizigers vaak in de woestijn oases zien, begon Giejies visioenen van BNers te zien. Zo zat ineens Cocu langs hem! Na 4 uur rijden, flink wat zweten en 2 lege tanken was het eindelijk zover, we hadden Altea bereikt. We hadden al die tijd dan ook geen happie op, dus dat was iets wat het eerste op het programma stond. Een duik in het zwembad en een koude tube deed daarna al snel veel vergeten.

Dag 9 - 15
De vieters zijn nog een week langer gebleven, maar daarover kunnen we via deze kanalen geen mededelingen doen. Neem daarvoor persoonlijk contact op met een van hen. ALTEA WAS ALTIJD ABNORMAAL!!!!!!!