Na lang wachten eindelijk weer een verslag van een viet-vakantie. Door verschillende onafhankelijke oorzaken was de vietersgroep dit jaar uitgedund tot 4: Jeroen, Goof, Marijn en Gijs. Maar zij kregen daarbij een mooie aanvulling van Mireille alias Loike Soikerboike! In dit verslag zullen de echte namen maar ook verschillende bijnamen van de vieters gebuikt worden, voor meer info surf naar wie is wie?. De verhalen zijn soms aangedikt, wat te wijden is aan overmatig alcohol gebruik gedurende de schrijfsessies, maar berusten altijd op de waarheid.
vertrek vrijdag...... vroeg vertrokken omdat er een hoop chaos werd verspeld door verschillende instanties en overheden. Terwijl heel Nederland dit aan z'n laars lapte reden de fantastic four (Goof, Noif, Loike en Giejies) in rustig tempo naar de eerste bestemming: Bregenz wat direct werd omgedoopt door de vieters tot 'Breakdance'. Jeroen zou zich zaterdagmorgen toevoegen aan de groep omdat hij al een week in Swarzenberg zijn ski's mocht uitproberen met de familie. Wij waren in ieder geval op alles voorbereid; de sneeuwkettingen konden in 2 min op de band liggen en Santos had 'magnesium wintervelgen' op de luxe waogen laten zetten. Dit alles zorgde er dan ook voor dat we soepel door Nederland en Duitsland konden bewegen. Een aantal sneeuwvlokken kon niet vermeden worden, maar om 7 uur stonden we toch al in Breakdance op zoek naar een heel sjiek hotel. Marinos had deze geboekt om hier onszelf klaar te maken voor het ski-fahren. Snel geïnstalleerd en op zoek gegaan naar een tent om wat Oosterijks voedsel naar binnen te schuiven. Een kaart buiten aan de muur trok al snel de aandacht van het viertal. Want heb je Wiener Snitzel op het menu staan, dan kom je van goede huize. Het eettentje viel in de categorie 'veel voor weinig', maar fungeerde daarnaast ook als sociale opvang, 55+ ontmoetingsplek en oppikbar voor labiele alleenstaande tobi's. Daarna snel onder de wol gekropen. 's Nachts werd Giejies nog opgeschrikt door een hand van Goof die dacht zijn lieftallige vriendin even stevig vast te pakken. Nadat Gijs duidelijk had gezegd dat hij niet degene was die Goof zocht, reageerde hij verbaasd: "Mel??".
dag 1 zaterdag...
... werd iedereen enthousiast wakker om te gaan skiën. De spullen werden ingeladen en afgerekend aan de balie. De juffrouw was nog niet echt wakker en wilde ons in eerste instantie 4 kamers laten betalen waar een Oosterijks handbal team had overnacht. Nadat wij haar op de fout hadden gewezen, rekende ze ons maar 1 kamer af. Maar zo eerlijk als wij zijn, zeiden we niks. Doorgereden naar afslag 13, waar Jeroen klaarstond met de Range. In 2 uurtjes stampen, kwamen we probleemloos aan in het skiparadijs Sölden! Na kilometers door de sneeuw te hebben gereden kwamen we hier heel merkwaardig in een helemaal groen gebied terecht?! Voordat we iets konden zeggen kwamen ook hier de sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen. Wajat. Haus Isabell lag meteen vooraan in Sölden en tevens dichtbij alles wat ons hartje maar kon begeren. De zoektocht naar frau Isabell stuitte ons op niemand minder dan Ché Arrivé, die de hele toko enkele jaren geleden had overgenomen van Isabell. Ché draagt, verrassend genoeg, een t-shirt met Ché Guavarra en een korte broek. Om die reden heeft hij de temperatuur in het hele appartement op 30oC gezet, waardoor we niet langer dan 10 min in onze skikleren binnen kunnen zitten, voordat de hel losbreekt. Wajat. Er was ginne goesting voor skieën maar wel voor de apres-ski. Apres-ski is net als carnaval alléén dan is iedereen verkleed als skieër, snowboarder of ski-leraar. Ok mooi! Nog geen 2 pullen bier verder (ze kennen hier alleen ½ liters!!!), kwamen enkele schone dames de apres-ski tent kluck kluck binnenwandelen. Het bleek het AXE promotieteam te zijn. In enkele minuten hadden ze de mennekes gevonden en wij kregen de AXE CLICK deo overhandigd en een klik apparaat. Voor degene die de reclame nog niet gezien heeft; bij elk oogcontact met iemand van het andere geslacht kan er een 'klik' bijgeteld worden. Eén van de (op afstand) knappe promotiemeiden bleek tevens ook de promotie te doen voor KNAUF, toen ze dichterbij kwam staan mochten wij haar plamuurwerk bewonderen. Het bier vloeide rijkelijk en er werd veel geklikt! Steeds weer werd gezegd: 'nog enne en we goan'! Maar we kregen de smaak te pakken van de Oosterijkse apres-ski hits, die een hoog carnavalsgehalte bevatten. Een greep uit de platenkoffer zegt genoeg: 'Wir wollen ein ijsbear sehen', 'Reis die hutte ab' en 'dir hear is zu shon! Wajat, dan maar kapot! Toen het promillage boven gemiddeld was gestegen was het tijd om een hapje te gaan eten. Ineens ontstond het idee om te gaan Raclette (=kaasfondue; alleen dan anders), iets wat nooit ontbrak in voorgaande ski vakanties (LET OP: deze waren altijd in Frankrijk!). Er was eerder op de dag al een tent gespot met metersgroot Raclette op de gevel. Wij met onze goede bedoelingen naar binnen, onze posities ingenomen en onze gedachte voor de volle 100% op Raclette gezet. De menukaart werd niet geopende omdat we er over eens waren dat Raclette de enige manier was om onze hongerige maagjes te vullen. De serveerster bezorgde echter de grootste anti-climax ooit, Raclette moest voor half 6 gereserveerd worden. Tja, en dat zetten ze dan niet op de gevel!? De tranen sprongen bij ons in de ogen. Wajat. De rest van het eten en gezeik daarover zal ik jullie maar besparen.
dag 2 zondag...
... begonnen we met een lekker ontbijt met verse kaiserbrödgen en natuurlijk swarzwalder schinken. Daarna werden de ski'pekskes aangetrokken en de skipas gekocht en kon het avontuur in de bergen beginnen. Het was inmiddels al uren aan het sneeuwen en het leek erop alsof dat ook niet ging veranderen. Wajat, maar wij hebben magnesium wintervelgen! Dus met z'n allen de skibrillen opgezet en gaan. Geen enkele piste was geprepareerd en het draaien ging bijna tot aan de knieën in de sneeuw. Dit was verre van relaxt skieën. 's Middags nog even een tagesoupe mit speckknodln tot ons genomen. Dit gaf ons net genoeg energie om beneden te komen bij de kluck kluck om vervolgens de apres-ski weer in te zetten. Met de plooi in onze koppies en de klikker in de hand werden meteen enkele punten gescoord bij binnenkomst. Een tweetal dames was duidelijk bezig met een 'klik-competitie' en zochten meteen contact met de vieters. Wij gaven onze glimlach weg en ontvingen er direct 2 terug, klik klik. Ook gaven wij onze herkomst prijs waarop een van de dames (Dionne) vroeg die van hen te raden, waarop Giejies meteen reageerde met Schiedam. Helderziend of niet bleek dit gewoon te kloppen en ze was erg verbaasd. Een praatje kon er vanaf totdat de vriend jaloers begon te kijken. Ook Conny-hou-jij-mijn-tassie-even-vast wilde nog even een klik verdienen. Na vloeibaar komt vast en in Marijn z'n geval ook vaak gasvormig! Dus tijd om eens iets te gaan eten. Met weer Raclette in ons achterhoofd werd de eerste de beste tent aangedaan en niet noemenswaardig gehapt. En weer geen Raclette dus, wajat! Maar naar huis om een filmpje te kijken want de alcohol begon parten te spelen. s' Nachts bleek de slaap toch niet zo groot te zijn als gedacht en kwam Goof als de redder in nood met een quatta die hij in zijn nachtkastje had verstopt.
dag 3 maandag...
was het tijd voor het echte werk: fahren fahren….ja, wir gehen ski fahren!!! Bij het zien van de enorme rij voor de skilift zakte de moed een beetje in de ski-schoenen. Gelukkig kwam de zon snel op om het weer goed te maken. Boven aangekomen werden de eerste pistes weer gepakt en het ging bovennatuurlijk goed. Blauwe pistes werden met 2 vingers in de neus genomen, rode pistes gingen als de brandweer en ook de eerste zwarte pistes werden op onze naam gezet. Skieën is een mooi iets. Tijd voor een pauze in een van de vele tiroler hutten (Heidi niet gezien trouwens!?). Joenie had de week ervoor het ski- wasser uitgevonden, dus werd deze besteld. Toen we net het ski-wasser wilde uitroepen tot de uitvinding van het jaar zagen we hoe het gemaakt werd. Het bleek gewoon een ordinaire kopie te zijn van Karvan Cevitan (KC voor vrienden!). Wajat, dan maar genieten van een eigen gesmeerd kaiserbrödgen wat veranderd was in een pannini, dacht Santos. Hem werd echter de deur gewezen door het personeel toen ze dit ontdekte. Daarna was het uren draaien, de een na de andere piste werd met gemak genomen alhoewel sneeuwhappen ook niet ontbrak. Om 4 uur begon het apres ski gevoel weer te kriebelen en we gingen via de bekende rode piste naar benee waar de pullen bier naar ons stonden te lachen. De sfeer kwam er al snel in en de eerste Jagermaëster werd besteld; waarop Goof en Giejies deze meteen adje trokken en Jeroen de Jagermaëster over het Adje naast 'm gooide. Wajat. De toeters en bellen lieten zich horen en ook de eerste polonaire en sirtakie werd ingezet. Klik. We kwamen ondertussen in gesprek met een aantal Belgen die wel heel erg positief over Nederland waren. Wilde ze bier van ons of wat? Zoals Goof zo mooi zei: 'je moet ze niet allemaal over 1 kam smeren'! Het was nu tijd om de tip van Stef na te trekken: een apres ski tent met hoog feestgehalte genaamd Alm Rauch. Afgeladen vol en veel brabo's per vierkante meter, welke ook allen hun aandenken op de muur hadden achtergelaten in de vorm van plaatsnamen. Na wat pullen vullen was het tijd voor de Fire&Ice; een groot glazen apres ski tent met hoog percentage ski leraren (of mensen die zich voordoen als). Voor een goed stuk vlees werd de andere kant van Sölden weer aangedaan. In de tent hadden wij natuurlijk weer het hoogste woord met discussies over de menukaart. Onze buren vonden dit erg interessant en de man bleef ons bekijken waarop Jeroen riep 'kek die vent kijken, die vind da prachtig'. Goed gegeten van pizza's en lasagne en weer begonnen de discussies op te laaien over de menukaart, ditmaal over het toetje. We waren het toch allen eens dat het te erg voor woorden is dat er geen suiker in de Sahne (slagroom) zit in Oosterijk. Waarop onze buren zich met de discussie begonnen te mengen en ineens ook Nederlands konden!? Ook werd de serveerster erbij geroepen en haar overtuigd van het effect van suiker in slagroom. Zo gezegd, zo gedaan: het recept werd aangepast en wij ontvingen heerlijk zoete slagroom op onze toetjes. Terwijl de rest een after party hield in haus Isabell gingen Joen en Giejies nog even de Fire&Ice party af. Daar was het al los aan het gaan voordat wij d'n drempel over waren. Een groot feest in een stampend volle bak waar de housedeuntjes tot het vaste repertoire hoorde, striptease door het publiek zelf gedaan werden en waar het nog stoer is om een Sambuca-Sinas te bestellen. Toen het licht uit ging waren de Gössers (inheemse kleppen) niet meer te tellen.
dag 4 dinsdag...
...zou het derde dag syndroom gaan optreden of ook wel day-off genoemd. Voor de niet-skiërs; deze hakt er altijd in na 2 dagen skiën. Skieën lukt dan ook totaal niet op z'on dag en uit recentelijk onderzoek is gebleken dat juist dan de meeste leute hun benen breken. Zo slim als wij zijn gingen we dan ook niet op zoek naar gevaar en hadden een dagje relaxen ingepland. Enwel, in het relax-, revalidatie-, kuur- en ontspaninstituut Aqua Dome genaamd. In de vroege ochtend daar naartoe gereden en de zwemspullen aangetrokken om vervolgens de warme wateren van Aqua Dome te begroeten. De vermoeide ski spiertjes begonnen meteen positief te reageren op de vele bubbeltjes en waterstraaltjes. Bij d'n inkom was een chip verkregen die je de hele dag, financieel zou registreren, zoals een zonnebank bezoek, een hapje in het restaurant en een sauna bezoekje. Hey, dat laatste klinkt wel goed voor de spiertjes van de vieters. Nieuwsgierig als we waren, vertrokken we richting het sauna gedeelte waar we na het scannen van onze chip in een donkere gang belandde met vogel geluiden en bliksemschichten. Na 10 min lopen kwamen we in een grote ruimte met verschillende afslagen. Direct doken we de 90oC sauna binnen. Als 4 brave kindjes namen we plaats op een bank. Na goed kijken bleek dat het de bedoeling was zonder zwembroek deel te nemen aan de activiteiten. Het leek wel 'happy hour' want binnen enkele minuten zat de hele hut vol en hadden meteen een hoop hang en sluit werk in ons gezichtsveld. Een ervan kreeg meteen de naam Gary Glibber omdat hij elke minuut zijn hand over borst en buik haalde wat een gglibbllirrr geluid maakte. Na de nodige zweetdruppels, gingen we op zoek naar een ijskoude douche. In onze zoektocht naar meer avonturen kwamen we terecht in een grote rustige ruimte waar een grote totempaal in het midden stond waar om de minuut een ware vulkaan uitbarsting voltrok in de vorm van een grote mistwolk. Op de achtergrond hoorde we wat zweverige muziek met engelen gezang en blauwe lichtflitsen schoten diagonaal door de ruimte, waarbij meteen de vraag opkwam: 'heeft er iemand LSD bij?'. Toen de dames voor ons in kleermakerszit mee begonnen te neuriën zijn we snel naar buiten gevlucht. Om te voorkomen dat we werden achtervolgd, doken we snel een houthok in. In eerste instantie dachten we dat we de verkeerde afslag hadden genomen en terecht waren gekomen in de hooiopslag van de plaatselijke manege. Echter bleek dit de country sauna te zijn waar je op houten banken kan genieten van de vochtige natte bosgeur en een temperatuurtje van 70oC. Na 'n kwartier naar een baal hooi te hebben zitten staren zagen we er de lol ook niet meer van in, we zien immers liever een flinke bos hout voor de deur. Na de massage douche en de knuffelmuur liepen we fluitend een ruimte in waar geen naam op stond vermeld. Het was hier zo donker dat we ook het lichtknopje niet konden vinden, gelukkig werkt ons 5e zintuig nog prima en vonden op de tast een zitplaatsje in een of andere wazige hangstoel. Plots begon er een rokende blauwe diamant op te lichtten die maar van kleur bleef veranderen. Het bleek een geur sauna te zijn. Nou de enige geur die wij konden ontdekken was ons eigen angstzweet. Nu begon het vermoedden toch echt te bestaan dat we bij een sekte beland waren. Goof en Giejies kozen daarom snel het hazenpad terwijl Marijn en Jeroen nog getrakteerd werden op een ijskoude gletsjer waterval. Bij het verlaten van het sauna gedeelte zagen we nog een lange blauwe jurk aan de kapstok hangen. Die was toch niet van…… Terug in de luxe wagen naar Sölden was iedereen er uiteindelijk toch beter van geworden en de vermoeide spieren hadden zich volledig hersteld. Dat we niet geskiëd hadden wil niet zeggen dat we niet mogen apres skieën, dus werd het pad richting de inmiddels bekende barretjes voortgezet. Loiki moest eerst was winkeltjes gaan verkennen want al enkele dagen trilde het winkellipke van haar. Een nieuwe tent werd door de vieterdelegatie bezocht en direct goedgekeurd. De rasechte Oosterijkse DJ kreeg de tent goed op z'n kop dankzij de vele apres ski hits. Daarnaast sprak hij ook enkele woordjes Nederlands zoals: 'toet toet toeter', 'waterscooter', 'Jaja, Helmond Sport', 'Kleine cafe aan de haven' en 'Er is maar 1 WC en we moeten met z'n twee'. Ondertussen de maagjes weer gevuld met wat Wiener snitzel en gefrituurde berggeit in de Rosegarden. De dag werd zo zoetjes aan weer afgesloten met enkele Gösers.
dag 5 woensdag...
...begon met sneeuw en niet zo'n bietje ok! Bij het naar buiten kijken dachten we dat ze de luxe wagen hadden meegenomen, maar bij goed kijken bleek deze volledig ondergesneeuwd te zijn. Het ging echt helemaal Rebecca Loos! De dagelijkse tocht voor de verse kaiserbrödgen en swarzwalden schinken duurde bijna 2x zo lang omdat de sneeuw op kniehoogte lag. Toch wilden we het ski en snowboarden vandaag niet overslaan. Geen enkele piste was geprepareerd en het leek overal off-piste werk te zijn en ondanks de sneeuwbrillen was het goed opletten voor kuilen en heuvels. Gekkenwerk! De lunch werd weer genomen bij onze vaste stek waar de spare ribs beter zijn dan waar dan ook, de knudln nog met de hand gedraaid worden en waar Loiki altijd Spaghetti bolognaise neemt. Daarnaast hadden we zicht op 2 lama's waar sommige van ons toch een bepaalde voorliefde voor hebben. Na de lunch was het opgehouden met sneeuwen en ik kan je vertellen; 'da scheelt unne jas'. Ook de zon kwam goeiedag zeggen en er was weer goesting voor hakken in de sneeuw en enkele rode en zwarte pistes werden met gemak op en af genomen. De apres ski was nu goed verdiend en aan de glimlach, klik, op de gezichten was af te lezen dat de dag goed skieënd was afgesloten. Nu we inmiddels de Duitse teksten onder de knie begonnen te krijgen begon het steeds gezelliger te worden of zou het door de alcohol komen dat we zo vloeiend Duits konden. Nog een kleintje in de hut van Herr Herlich dat pal naast de Bunny House was gelegen. Dat was erg verwarend want de voordeuren lagen in hetzelfde portiekje. Je had overigens al snel in de gaten als je de verkeerde deur had genomen want dan moest je meteen een fles champagne afrekenen en kreeg je meteen 2 konijnen op schoot (nee, niet flappy!). Deze avond kregen we een maaltijd geserveerd van Jeroen en Marijn dus op tijd terug naar Isabell voor de voorbereidingen. Een heerlijke hollandse hap bestaande uit gekookte aardappelen, soort blinke vinken, vissticks en een overheerlijke salade. Na kregen we een goede bak koffie met een stuk quatta.
dag 6 donderdag...
...begon de dag met zon en eindigde met zon. Ideale omstandigheden om te skiën, hoewel heel soms de wolkjes ons gingen vervelen. Inmiddels had iedereen mooie valpartijen op z'n naam staan: Noif voornamelijk uit stilstand, Mireille (Diva) tijdens het wachten op de rest en Goof wanneer hij weer een trucje van andere snowboarders wilde nadoen. Wajat. Om bij ons appartement te komen konden we slechts 1 piste nemen om naar beneden te komen: een ijsige rode die nog drukker was dan bij de C&A tijdens de tientjesweken. Hier gingen dan ook ontzettend veel mensen op hun smoel. Daarnaast kom je wel gelijk uit bij de kluck kluck waar de perensnaps klaar voor je staan en de halve liters vers voor je worden getapt. Na wat meeblèren en praatjes met bekende apres ski gasten zagen we plots de ijsbeer staan waar iedereen het al heel de week over heeft (Ich woll ein Ijsbeer sehen!). Een kleine kroegentocht bracht ons uiteindelijk weer in Herr Herlich waar de eigenaar ons waarschijnlijk voor een andere groep aanzag of we hadden de kas echt goed gespekt bij vorige bezoeken. Want hij verjaagde een groep boeren uit Ammerzoden uit de zithoek en wij mochten er plaats nemen. Al snel werd in de banken geklommen en de danspasjes uitgevoerd (incl. Wallie Nippel Move).Voor het happen werd weer plaatsgenomen in de 'sahne mit zucre' plek waar de eerste vieterster werd uitgereikt voor beste eettent van Sölden. Sneeuwbalgooienderwijs werd vervolgens haus Isabell gevonden voor wat goede gesprekken, een kaartje en een vele Gössers.
dag 7 vrijdag...
gehaktdag, ohnee dat was woensdag. Wajat. Zo wijs als wij zijn, werd besloten om toch maar in de loop van deze dag te vertrekken aangezien zaterdag en zondag weer volop problemen werden verwacht in Oosterijk en Duitsland. Maar we wilden nog wel enkele uren op de pistes doorbrengen dus dingen we snel dabei, dahinter, daunter, dahin, dadroben, darüber! Idereen stond ervan versteld hoe goed het skiën en snowboarden ging en ook het zonnetje liet zich zien: 'mijn god wat hebben we het toch slecht' moment. Het was weer mooi geweest voor dit jaar. De laatste keer naar beneden, zig zag, zig zag. Inpakken en wegwezen. Maar net voordat we weg wilden rijden kwam de zo aardig lijkende Ché Arrivé ons tegen houden dat we moesten bezahlen voor de schoonmaak. We waren stomverbaasd want in het verleden is een appartement nog nooit zo schoon achter gelaten: geen spaghetti aan het plafond, geen kapot meubilair, geen ontplofte apparaten en zelfs geen WC papier op de muur. Oplichterij was het, wajat! Iedereen was het er over eens, dat dit weer een super weekje skiën was waarin alle 5 de elementen (water, sneeuw, bier, muziek en skiën) vertegenwoordigd waren! SOLDEN 2006 WAS WATER, SNEEUW, BIER, MUZIEK EN SKIEN.