kos 2001

De Vieters naar Kos 12 tot 27 juli 2001Dit verslag is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Alle personages zijn levensecht, echter in sommige gevallen zijn om privacy redenen fictieve namen gebruikt. Het verslag kan kwetsende/intimiderende/gevoelige informatie bevatten. Verschillende auteurs hebben tijdens de trip gewerkt aan dit verslag, niemand van hen kan dan ook persoonlijk aansprakelijk worden gesteld voor het door hen geschreven stuk. Eventueel geleden emotionele schade zullen wij niet vergoeden. © www.vieters.nl De editors van dit verslag hebben met de grootst mogelijke moeite en inzet de aangeleverde stukken verwerkt. Eventuele onduidelijkheden zijn van commentaar voorzien tussen [..]-tekens of zijn gedeeltelijk aangepast. Ook hiervoor kunnen zij niet aansprakelijk worden gesteld door de overige vieters.

Dag 1
De wekker ging, al ging deze bij sommigen wat moeilijker dan bij anderen. Op naar Schiphol…even de A2 afblazen. Rond 3.45 uur ontmoeten de (tot nu toe) 8 vieters elkaar bij gate 20. Rinze en Jasper zouden we later in Kos nog ontmoeten omdat deze een lastminute hadden geboekt. De martinairslet meldde even tussen neus en lippen door dat het vliegtuig 21/2 uur vertraging heeft. Dus de vieters zorgden voor wat koude klepkes en de gezelligheid kwam in orde. Een vliegreisje en een landing... oei oei oei (ging maar net goed!) en kwamen aan in Kos, 35oC en een heerlijk windje. Met z’n allen de bus in van Nikos, appartement in en strand op! Op het strandje wat koude Mythos gedronken; dit zijn echte inheemse Griekse kleppen. De witte vieterlichaampjes werden bloot gesteld aan de zon, de zee en factor 82. Speciaal voor ons werden er mooie hartman ligstoeltjes klaargezet en konden we bakken tot dat de kreeft er niks bij was. Na enkele uurtjes flink bakken in de zon hebben we nog wat hamburgers in onze holle kies geduwd en zijn richting ons appartementje gelopen, onderweg nog even een kratje vertrouwde Heineken’s meegenomen. Veel strakke kutjes [waarom staat dit hier??????]. Effe omgekleed, danspasjes geoefend, haren in de gel en op zoek naar een eettent. Jasper bracht ons naar poepchinees, waar we wel goed konden drinken, ik bedoel eten! Eerst wat Ouzo opgevangen uit de fles en daarna een Griekse hap naar binnengewerkt. De lasagne van Jeroen waren ze vergeten in de magnetron te zetten > smerig koud en niet te vreten, de rest van het eten was overigens wel goed binnen te houden. Na het eten kregen we van poepchinees een drankje van het huis. Dit werd geserveerd in een overmaatse viskom met 10 rietjes bereid door meestermixer Jasper A. featering poepchinees. In de viskom gingen 2 flessen vodka, 1 fles campari, 1 pak Jus en nog iets! Zo zat als een knoest verlieten we de toko van poepchinees, dachten we tenminste! Maar voordat we de straat op waren kregen we nog een warme opkikker voordat we de koude(?!) nacht in gingen. Strompelend richting de barstreet schopte Jeroen nog even een balletje met de Griekse Kanu en werden de eerste Kosse Kronen uit de muur getrokken. Bij de barstreet aangekomen zagen we een van de Griekse bijbeun-praktijken. Het betreft hier de nieuwste bedelmethode van een vrouw met ziek kind, wijzend naar haar zielig kindje probeert ze geld af te troggelen van de vieters. Het enige wat ze van de vieters kan krijgen is een goede beurt (PP) en een flinke scheldpartij. Nog nascheldend liepen we de eerste kroeg in, tenminste we werden binnengetrokken door een van de welbekende Spaanse proppers die ze speciaal voor ons hadden overgevlogen naar Kos. Na meerdere kroegen, shotjes, biertjes en vele housedeuntjes hebben we even op het terras bij zitten komen. We namen afscheid van Jeroen, PP en Roel en gingen met de rest door naar de Fashion club om daar onze laatste uurtjes door te brengen. Ook namen we afscheid van Jasper en Rinze omdat deze mennekes een appartement aan de andere kant van Kos-stad hadden en gingen zelf ook naar ons appartementje om te slapen. Rinze wilde dol graag gaan slapen en fietste daarom lekker door, maar in z’n enthousiasme fietste hij vol op een geparkeerde aanhanger! Schade was beperkt, alleen die arme jongen had wel z’n pieleke gekneusd.

Dag 2
De kamers waren onderverdeeld in de niet-rokers (kamer 26: PP, Joenie, Roel en Gijs) en de wel-rokers (kamer 27: Martijn, JP, René en Goof), helaas werkte de airco van kamer 26 net zo goed als de airco in de auto van Hans van de Wiel zodat we de hele nacht lagen te zweten. We stonden op, zwembroek uit de kast gehaald en richting het strand gelopen. Elke vierkante meter was afgekocht en het fenomeen proppers had zich inmiddels ook al naar het strand verplaatst. Maar de vieters lieten zich niet kennen en gingen gewoon hun eigen weg, totdat een schone Zweedse de vieters een mooi ligbedje aanbood. Eenmaal aangekomen bij het bedje kwamen ook de andere 2 Zweedse barvrouwen zich voorstellen, we konden dan wel geen Zweeds maar konden wel goed liplezen. Shit wat hadden we het toch slecht! We kwamen er ook achter dat ‘Hedde besteld’ in het Zweeds precies hetzelfde betekend , we hadden altijd al gedacht dat het Zweeds afstamt van het Brabants. Lekker heel de dag liggen bakken (factor 15 is aan te raden!) en nog een strandwandeling gemaakt. Ja, je leest het goed…normaal gesproken zouden de vieters dit ook niet doen maar in Kos is dit zeker aan te raden. ’s Avonds nog even de specialiteiten in het restaurant voor ons appartement geproefd, lekkere kleffe Mousaka. Daarna de barstreet op met een flinke haffel www.vieters.nl stickers, de meest vreemde plekken werden genomineerd als plakplaats voor de stickers. Vooral voordeuren, wc-spiegels en pinautomaten deden het errug goed. Nadat er heel wat koude pepkes achterover geslagen waren besloten we om weer te eindigen in de Fashion club. Daar aangekomen zagen we enkele brute figuren voor de deur staan, ook wel uitsmijters genoemd! Deze jongens waren vaste klant bij de sportschool en dan ook niet vies van een pilletje voor het eten. De hormoonpreparaten lagen waarschijnlijk dan ook standaard bij deze mannen in de groentenla. Roel dacht dat hij de enige was die dat zag en wilde dit even aan ons duidelijk de maken door “Anabolen Anabolen” te zingen. Niet bij nadenkend dat dit een veel gebruikte internationale term is. Roel kreeg daarom ook geen schouderklopje bij binnenkomst maar werd op hardhandige wijze tegen de muur gezet. Met 2 flinke bouwvakkerhanden om z’n keel probeerde Roel duidelijk te maken dat het maar een geintje was. Hoewel hij meer spieren dan hersenen had zag hij dit ook wel in. Binnen was het totale gekheid en alle voetjes gingen massaal van de vloer. Om 5 uur weer naar huis en onderweg nog was zatte zweden uitgescholden voor knäckebröd. Op de boulevard nodigt Jeroen nog een engelse meid uit om op z’n schoot te komen zitten, haar vriend die leek dit echter niet zo te waarderen. Een paar vieters waren al wat eerder naar het appartement teruggekeerd. Bij de entree van de lift werden Goof, Martijn en René hardhandig door een stel ordinaire meiden uit de lift getrokken onder het mum van ‘Dames gaan voor’ gingen ze gillend de lucht in. De mannen sprongen de trap op en hebben de dames bedankt door hun deur in te trappen. De dames vonden dit wel stoer en nodigde de mannen uit voor een flinke beurt, dit werd natuurlijk geweigerd…een jaguar doet het toch ook niet met een zeehond! JP, Goof en Gijs waren nog niet moe en besloten het nachtleven op het strand nog even te checken, de zee was lekker fris en de ligbedjes erg goed. Zo goed zelfs dat ze pas wakker werden om 9.30 uur met een stel lieve zwerfhondjes om ze heen, deze leken het wel te waarderen dat zij ook wel eens de nacht in de buitenlucht wilden doorbrengen.

Dag 3
Wakker worden op vakantie is meestal niet een van de meest prettige ervaringen. Een aantal vieters gingen bij zonsopgang een volgend leven in…een paar glaasjes water erin en een heerlijke croissant uit de magnetron zorgde voor een betere kijk op het leven. Omdat Rinze en Jasper hadden geadviseerd om een strand verderop te bezoeken werd er doorgewandeld naar Papa’s beach (www.papasbeach.gr) alwaar papa ons al stond op te wachten > voor de kenners: hij was een super look-a-like van Miguel, de strandhouder in Calella (zie vorig jaar). Zijn zoon wees ons een mooi plaatsje: fijn tussen twee boxen met verschillende muziek. Hij vertelde ons dat we drinken konden bestellen bij Alex, ‘the guy who walks like a kankerhomo’. De nieuwste skihut cd werd helemaal schraal gedraaid en ook vele oude bekende stampers kwamen voorbij. In plaats van een 16-klepper bestelde we een 8-klepper (grapje van de autoverkopers onder ons!). Rinze en Jasper lieten hun gezicht na enkele uurtjes ook maar weer eens zien en gingen bij de tent langs ons liggen. De ‘pisnicht’ bleef maar koude kleppen brengen en we konden het erg goed hebben. Terug naar het appartement nog even een watermeloentje gescoord. Op het balkonnetje gingen we met z’n allen lekker kijken. Kijken is een mooi fenomeen. Gewoon lekker kijken. Ondertussen is Gijske stiekem het meloentje aan het fileren. En wie kan dat beter dan onze enige echte groenteman? Zelfs al bij de aankoop wist hij het gewicht van de meloen te raden, 5000 gram zei hij en het ding woog 4998 gram! Maar goed, toen de rest stond te ‘kijken’ kwam Gijske met de verassing: een lekker watermeloentje. Eerst lekker genieten en pitjes naar beneden spugen en vervolgens een ORDINAIRE foodfight. Sjonge, sjonge, sjonge… moest Jeroen weer z’n handdoek opofferen op de boel op te ruimen. En wel preventief ruimen omdat er tijdens de fight enkele glasscherven waren ontstaan. Hierna ontstond er weer een fikse wachtrij voor de douche, een dagelijks terugkerend verschijnsel. Het werd inmiddels ook duidelijk dat René altijd als laatste pas klaar was (wijf)! Nadat iedereen zijn blouske weer aangetrokken had konden we weer op zoek gaan naar een eettentje. We moesten eerst nog wel even wat Kosse kronen gaan halen want die vlogen hier uit onze portemonnee. Het zoeken naar een bank waar de kortste rij stond was als eerste altijd al een grote opdracht, het was vrij normaal als er 20 man voor je stond. Gelukkig had Goof een goed verstopt pinautomaat gevonden die ergens in een reünie verstopt zat. Bij het eettentje gingen we massaal aan de Souvlaki, pork had het gewonnen van mixed grill. Tijdens het eten leuk gebabbeld over auto’s die de deur niet uitkomen bij Nieuwkoop en Eurocars en ook welke groente er op dit moment slecht verkoopt bij de groentespecialist. Na een lekker kopje koffie en een tussenstof bij het appartement, vertrokken we richting ‘the little barstreet’. Onze Goof vroeg in z’n beste engels aan twee leuke meisjes hoe we daar konden komen. Vertelde ze in hun beste engels: ‘left right left and you’re there”. Waarna we richting de barstreet liepen en Joenie zei: “ook lekker geil zeg zo’n vrouwtje zonder string”, in de veronderstelling dat het Zweedse dames waren. Maar tegelijkertijd zei het ene meiske tegen het andere: “volgens mij waren dat Nederlanders hoor!” OEPSSSSSSSS We kwamen vervolgens aan de little barstreet en belandden in een bar meet veeeellll Zweedse horneytjes. En allemaal zat, zatter zatst! Tijdens onze zoektocht naar de volgende kroeg stuitte we op een Hollands kroegje: Hoek van Holland. Amper binnen aangekomen wordt ‘Pannenkoek in m’n onderbroek’ al gedraaid. We genieten volop van het tapbier in echte Hollandse fluitjes. Ook ‘Kiele kiele kiele, eerst met de vinger en dan…met de piele’ passeert de revue, en wat te denken van ‘weet je wat ik wil, een opblaaskrokodil, om in de zee te drijven tussen de lekkere wijven!’. Goof probeert ondertussen vrouwen te versieren met onze vieter-stickers. Ook de polonaise was hier zeker niet taboe! We vermaakten ons verder met springen op de vele deuntjes en praatjes maken met het vrouwelijk schoon. Uiteraard waren de vieters weer de laatste die de tent verlieten toen het sluitingstijd was. Buiten hebben we nog een tijdje staan praten met een groep dames van amper 18 jaar oud. Maar de vieters dachten maar aan 1 ding…..!! [neeeeee maaarrruuuh: wie heeft dit nou geschreven???]. Helaas waren 4 van de 5 dames al bezet, maar de vieters bleven volhouden. Uiteindelijk besloten de vieters het toch maar voor gezien te houden en de weg naar huis te vervolgen. Onderweg naar het appartement werden weer een aantal bushokjes, deuren en andere populaire bezienswaardigheden beplakt en www.vieters.nl stickers.

Dag 4
Vanmiddag zijn we naar papa geweest voor onze dagelijkse hoeveelheid zon, bier en mooie dames waar we volop van kunnen genieten hier op Kos. D’n papa heeft goeie zin vandaag en de emmertjes water vliegen dan ook regelmatig over het terras. Ook de beachbalset werd op de proef gesteld, vele andere vakantiegangers volgden ons voorbeeld en binnen 5 minuten stond heel Kos te beachballen. Roel werd nog even versierd door Alex alias ‘de kankerhomo’ die menig onoplettende mannelijke badgast van achter pakte. Zonder veel vreugde werd formule 1 gekeken bij de beeldschermen van papa. Ferarri Jan(joenie) kon vandaag niet blij met maar een tweede plaats. Twee Finse meiden begonnen spontaan te gillen toen Hakkinen de wedstrijd won. ’s Avonds 10 uur vervolgende we onze weg weer richting dezelfde eettent als gisteren. Tien procent korting en een gratis cocktail was genoeg om de vieters terug te laten komen. De souvlaki (kat aan stok) was trouwens weer goed binnen te houden! Het mooie trouwens van Griekenland is dat gewoon iedereen hier je vriend is, misschien een goede tip als je weinig vrienden hebt! Daarna werd de Camel bar onveilig gemaakt, veel kamelen, beste Tom Cruise tot nu toe en erg leuke muziek keuze. De Karisma bar gecheckt, helaas minder gezellig dan gisteren! Op straat is het daarin tegen wel altijd erg gezellig. Jeroentje en Voske probeerde het benkske nog een keer maar werden gehinderd door een groep anderen die de intieme sfeer van een benkske-aangelegenheid niet waarborgen. Op naar huis om slapie te doen om vervolgens weer wakker te worden op:

Dag 5
Niet uit eigen beweging kwamen wij uit bed, maar de schoonmaakster zwabberde ons er al om 12.30 uur uit. Ze deed goed haar best. Op naar papa’s alwaar we vrolijk werden verwelkomd. Omgeven door mooie vrouwen en heerlijke drankjes kwamen we de dag wel door. Femmie, Ellen en Ginneke (eeeuh Marieke!) kwamen ons nog gezellig bezoeken op het strand evenals Jappie en Rinze. De tekenen van vermoeidheid begonnen al vorm te krijgen bij de laatste 2. Het repertoire van papa dat de boxen uitkwam blazen was soms van dien banale aard dat ‘kankerhomo’ Alex hier op inspeelde. Tijdens het nummer van de dikke lul band (voor de kenners: pijpen,beffen, neuken….) kwam meneer met een meter lange glazen lul het strand op rennen en elke strandganger die eraan trok, mocht de roze-substantie (cocktail) naar binnen werken. Goof wilde gaan zwemmen en tot zijn grote blijdschap stond Gijs ook al bij het water, dacht hij. Schijn bedriegt want hij besprong in al z’n vreugde een of andere vage engelse kerel. Naar huis weer Gijs, Roel en PP even het internetcafé ingedoken om moeders gerust te stellen om vervolgens weer een douche te nemen. We hadden om 21.30 uur afgesproken met Jasper en Rinze om te gaan eten bij poepchinees voor de 2e keer. Iets later dan verwacht omdat Rinze kennelijk uit een coma moest ontwaken kwamen de 2 weer op hun blije fietskes met mandje aan en liepen we naar ‘the palace’. Dit keer redelijk lekker gegeten en poepchinees trakteerde ons weer zo’n grote vissekom. Vijf liter sterke drank samengesteld door Jeroen en weer 10 rietjes erbij. Het kostte de vieters wat moeite maar er was geen vocht meer om in te zwemmen na 15 minuten. Daarna gingen we naar The camel alwaar een metamorfose had plaatsgevonden. De leuke meisjes en goede sfeer waren vervangen door een paar vliegtuigjes adjes met kroegentocht t-shirtjes. Maar goed, we zouden toch relaxen dus zijn lekker op het terras gaan zitten. Daar waren wij getuigen van een apart gebruik in Kos: politie komt, deuren dicht. Op magistrale wijze wist hier de uitsmijter de deur al enkele minuten voordat er een politiewagen langskwam de deuren te sluiten. De Camel hoefde hierdoor niet gesloten te worden i.v.m. geluidsoverlast, wat reeds gebeurt was met de Karisma. Het terras van de Camel werd ook versierd met de mooiste serveerster van Kos. Naar subtiele aanknopingspuntjes zoeken en een foute bestelactie van Goof konden we toch een gesprekje opzetten. Ze was een Zweedse met een Nederlandse vader, heette Elisabeth (but we can call her Lissy) en bleek ook erg lief over te komen. Dus daar konden we het wel goed uithouden. Jasper en Joenie hadden het benkske weer opgezocht om zo hier en daar weer nieuwe contacten te leggen. De cocktail was bij Jasper verkeerd gevallen en ging daarom ook terug naar z’n appartement. Vijf van de vieters gingen de barstreet nog even op, de andere bleven nog in de Camel. Om 4 uur was iedereen weer veilig thuis aangekomen bij Jasmine.

Dag 6
Badend in het zweet van wilde dromen over Zweedse vrouwen werden de mennekes een voor een langzaam wakker. Zwembroek aan, handdoek en zonnebrand mee en weer naar papa’s beach. Zelfde ritueel als gisteren vond weer plaats, zwemmen, lekker bakken en weer een paar koude pilskes. Ook waren er onlangs house cd’s uit België geïmporteerd, de ene na de andere Belgische stamper galmde over het strand. Plotseling werd Goof z’n rust radicaal verstoord door enkele Vlijmense meisjes: “hé kut gij het bij mijn op d’n Bolster gezeten!”. Nadat we wat van de omgeving hadden genoten, weer wat vulgair gedoe aanschouwd hadden werd het tijd om weer terug naar huis te lopen. Na een uurtje liggen was het weer tijd voor Jeroen om z’n cavia te kammen, Martijn kon z’n vingers weer in het stopcontact stoppen en de rest ging weer aan de gel. Samen met Jasper en Rinze gingen we gezamenlijk eten langs ons appartement. Lekker met z’n allen aan de saté met friet, de ober gooide echter roet in het eten door te vertellen dat er maar 3 vieters saté mochten. Hiermee probeerde hij onenigheid te veroorzaken in de hechte vietersgroep. Wij maakten hier echter geen probleem van en kozen voor een andere vadsige hap. Even aan de Mythos en dan langs de Camel gelopen (letterlijk). Nadat we een terras gevonden hadden en een paar drankjes gedronken hadden werden we steeds lastig gevallen door een rozenverkoopster. René (Mr. Mousaka) bood 1000 Kosse kronen voor een bos van 50 rozen (voor de goede orde: dit is f 6,50) terwijl de prijs per roos normaal 500 drachmen is. Na een tijdje afdingen nam hij de hele bos rozen mee voor maar 2500 Kosse kronen. De serveerster zei dat ze nog nooit zoiets had meegemaakt: zo’n grote bos voor zo weinig geld terwijl we d’r ook nog eens flink hadden af staan zeiken. Even later kwam de Luijben langs, wat was zij blij om ons te zien. Ach nog wat meer V lijmenaren konden er nog wel bij in Kos. Op het terras van de Silva in Den Bosch kom je op een normale zaterdagavond nog minder tegen. Verder nog wat meegezongen met een Zweedse vrouwenscoutinggroep en wat koeien in een weiland nagedaan en toen vertrokken naar de Camel bar. In een recordtijd van 15 minuten werden er meer dan 25 vrouwen versierd door de vieters, zo zie je maar weer dat die rozen toch nog goed van pas kwamen. Aldaar wilde Roel op de foto met Elisabeth (Lissy), de Zweedse serveerster, hebben we nog wat NL’se liederen gechanteerd, de laatste rozen uitgedeeld en nog een drankje genuttigd. Vervolgens gingen Rinze, Jasper, René, Goof en Gijs (Mr. Stifado) nog door naar de Fashion club. PP en Joenie bleven zitten op het mooie benkske en maakten contact met leuke Zweedse/Deense en NL’se meisjes. Ook een meisje uit Berlicum, die verbaasd was dat wij wisten dat ze daar vandaan kwam (en hoe wij dat wisten is nog steeds niet duidelijk) kon een benkske gesprek zeer waarderen. Waar JP, Martijn en Roel waren gebleven wist niemand! Bij de Fashion aangekomen herkende de uitsmijter Rinze en Jasper meteen van hun vorige Champagne avond (goed voor f 700,-) en liet ons dan ook zonder enige twijfel allemaal gratis doorlopen. Binnen werd meteen een fles koude Moët et Chandon opengetrokken en een grote zilveren schaal met druiven en meloen werd geserveerd. Ook een tweede fles moest het ontgelden, deze werd in korte tijd weggewerkt en de mannen hadden nog wel zin in een derde fles. De leuke spontane barvrouw wist niet wat ze meemaakte en kwam met een fles Moët et Chandon van 1983 aanzetten die ze ergens onderin de kelder had gevonden. Niet wetende dat deze fles een winkelwaarde heeft van f 500,-, hoefde wij er maar f 180,- voor te betalen [geen geld toch!]. De eigenaar had inmiddels al door dat er enkele geldschieters binnen waren en kwam ons persoonlijk de hand schudden en wij kregen allen een zwart shirtje van de Fashion club. Eenmaal aangetrokken bleek het shirt wel 3 maten kleiner te zijn. Dit was dus het geheim van de uitsmijter, want we leken allemaal vrij breed. De rest van de discotheek werd ondertussen verzocht de tent te verlaten, behalve wij natuurlijk. Speciaal voor de mennekes werd nog 1 keer ‘Back to the base Londen’ gedraaid. Eenmaal buiten zagen Jasper en Rinze personeel lopen in rode shirts, en die vonden ze eigenlijk wel een stuk mooier. Een van de jongens hoefde niet overgehaald te worden om z’n shirt af te geven. Helaas was de andere niet bereid z’n rode shirt af te geven. Na een korte achtervolging en wat dreigementen op de echte oude Vlijmense manier was hij dan toch bereid z’n shirt in te leveren. Via de sluiproute (achtertuin en openstaand raam) kwamen we ons huisje weer binnen. Met inmiddels weer wat alcoholische consumpties teveel op wandelden we per ongeluk de kamer in van onze buurmeisjes binnen, wij bleken echter niet de enige te zijn. Waarschijnlijk had iedereen van het appartementen complex dit gedaan. Dit resulteerde in een feestje met te sterke baco’s, te lelijke (te lekkere !?!) vrouwen en te zatte harko’s. Na een snel adje van de baco wilde Rinze even testen of ie net zo snel weer terug naar buiten kon! Na 10 minuten op het feestje keerden we weer terug naar ons eigen kamertje. Daar bedachten we ons dat; al we zeker wilde zijn van een bedje dat we nu alvast konden gaan. We konden dan een mooi ligbedje uitkiezen, een frisse duik nemen en daar de nacht doorbrengen. Tegen de brandende zon werd preventief al een brandblusser onderweg geregeld. Toen we op het strand arriveerden bleken we echter niet de enige aanwezige. Meteen zochten we verkoeling in de zee, Goof veroorzaakte nog even een opschudding door zonder zwembroek richting zee te lopen. De beste jongen dacht echter dat dit de bedoeling was! Roel wilde alvast de brandblusser prepareren door de veiligheidspin eruit te trekken, hierbij werd meteen de omgeving in een straal van 5 meter volledig onder de witte rook gezet. Niet wetende dat er een vrete Griekse man één bedje voor ons lag te pitten. Verdwaasd over het voorval stond de Griekse man op, die inmiddels wel iets weg had van een Yeti (= verschrikkelijke sneeuwman). De vieters twijfelde geen moment en sloegen op de vlucht. De Yeti had inmiddels al door dat wij de schuldigen waren en zette onmiddellijk de achtervolging in met z’n scooter. Met onze iets te grote slippers probeerden wij uit de handen van deze Griekse barbaar te blijven. Door achter een auto te gaan liggen konden we de man tenslotte afschudden. Uitgeput van de zware dag waren we blij ons bedje weer te zien.

Dag 7
Nadat mama schoonmaak in stilte was vertrokken, gingen wij rustig aan naar het strandje. Een keertje niet naar papasbeach maar naar onze Zweedse vriendinnetjes van dag twee. Ze waren weer blij om ons te zien. Tijdens het schrijven van dit verslag kwam een van de drie Zweedse plukskes langs en vroeg waar we mee bezig waren. Na uitleg beloofden wij Moa erin te vermelden (je spreekt haar naam uit als: MOEEHHHA). Eerst koe dan ha. Het is een mooi blond meisje met strakke kleren en duidelijke taal….. Vervolgens gingen Jeroen en René hun taxatie voorzetten van de nieuwste collectie strandjuwelen. De duurste was 200.000 Kosse kronen: geen geld. We besloten om deze avond zelf maar eens een gerechtje op tafel te zetten. Goof, Roel en Gijs gingen daarom op zoek naar de ingrediënten ergens in de binnenstad van Kos. Hoewel de meeste groente ver onder de klasse 1 lagen, verlieten ze de groentewinkel toch met drie tassen vol. Nog wat pasta, tonijn, inktvis en wijn gehaald en op naar de keuken. Echt alles werd uit de kast gehaald om het etentje tot een suc6 te maken, helaas zat er weinig in de kast dus alles werd samengebracht naar appartementje 27. In een tijd van amper 20 minuten werd een maaltijdje op tafel gezet waar Cas Spijkers jaloers van zou worden. De inktvis was echter niet verwerkt in het gerecht omdat werd vermoed dat de vinger van Freddie Heineken in het blikje zat verstopt. Toen er was gesnoept van de galiameloen en de afwas was gedaan door pp en joen, zijn we rustig op het balkon gaan zitten. René, Goof en Gijs wilden hun strakke homoshirts nog even laten zien. Op dat moment kwamen net de buurmeisjes binnenwandelen die niet wisten hoe snel ze weer naar buiten moesten komen. Martijn René en JP konden het toch niet laten om even de barstreet op te gaan, de rest bleef achter om op het balkon te genieten van de mooie sterren en de fijne vechtpartijen verderop in de straat. Onverwachts stond de eigenaar van het appartement achter ons. Het bleek achteraf dat er een peuk naar beneden was gegooid en dat er teveel werd geouwehoerd. Hoewel het verkeer meer nog meer lawaai produceerde dan wij met z'n allen en nog een kwartet vrouwen bij elkaar, besloten we toch maar over te gaan op een fluistertoon. [Nu volgt een goof-intermezzo:] --- Nadat we goede conversaties [zo zo Goof!] hadden gevoerd en het bier rijkelijk had gevloeid, besloten pp, Jeroen en Gijs toch maar lekker tussen de veertjes te gaan liggen. Roel en ik (supergrover) bleven nog even wakker omdat ik Roel zijn tatoeage om 2.30 a.m. van zijn rug af moest wassen. Toen dat gebeurd was, bleek er weinig over te zijn van de tatoeage. Nou leek de tijd rijp voor mij en Roel om ook maar eens ons bedje op te zoeken. Ik (supergrover) wou de …deur openen, maar die bleek dus op slot te zijn. Toen besloot ik toch maar de grote stunt met mijn aangeschoten…. uit te halen, over het balkon te klimmen van ± 6 meter hoog. Gelukkig was mijn stunt geslaagd, maar tot mijn grote verbazing waren ook de schuifdeuren gesloten!!! --- Maar gelukkig voor onze enige echte Supergrover kwam JP niet lang daarna binnen met de sleutel en kon hij zijn welverdiende uiltje gaan knappen.

Dag 8
Vroeg in de middag opstaan, lopen naar papa's beach, ontbijten, zwemmen (of voor sommige vieters vice versa) en daarna zonnebaden en af en toe een plons in het water. Twee van de vieters (waaronder vieter de King) werden door papa himself met een emmer water. Het lijkt een standaard ritueel, maar de vieters lijken zich er prima in te vinden. Hoewel er geruchten gaan in Kos dat de vieters na het weekend iets actiefs te gaan doen, namelijk het eiland verkennen per auto. Tot op heden ontkent elke vieter dit en moeten we dus maar afwachten. Op het einde van de middag kregen we zin in een koud buisje en wordt bij Alex de eerste bin (??) besteld, die er ook nog erg goed inging. Ook de tweede bin valt niet slecht, maar daarna besluiten we toch een hamburceza c.q. hotdog te gaan eten (ook een ritueel) bij onze welbekende Hamburger-inn. Het enige minpuntje van deze tent was het meisje achter de balie, zodra zij namelijk haar smoel opentrok kwam er zwerm vliegen uit waar een gemiddelde hondendrol jaloers op zou zijn. Nadat we de hamburger verorberd hadden, liepen we richting ons appartementencomplex. Daar aangekomen kwamen onze dames van het appartementenincident bij ons op de kamer (27) en zij zagen het vietersverslag liggen wat zomaar op de tafel lag. Spontaan en met veel interesse begonnen zij dit zomaar te lezen. Even wat handschriften ontcijferen, maar al snel kwamen ze er goed uit. Ze vonden het verslag erg leuk tot het moment dat ons appartementenincident (waar ze zelf als "lelijke vrouwen" werden betiteld: zie dag 6) werd beschreven. Dit konden ze niet appreciëren en vroegen wie dit geschreven had. Eén van onze vieters zei per ongeluk [oh ja?] GIJS. Ze bedankten ons en vertrokken richting kamer 26 en vroegen wie er Gijs was omdat hij op dat moment daar aanwezig zou moeten zijn. Gijs werd onthuld en kreeg de wind van voren. Maar koel als Gijs was gaf hij geen krimp. Zo hoort elke vieter te zijn. We hadden afgesproken om te eten om 22.00uur in dezelfde tent als dag 6. We bestelden weer massaal saté, nieuwsgierig of dat we allemaal saté zouden krijgen of net als de dag ervoor slechts 2 personen. En ja hoor: nog geen minuut later kwam de ober aanrennen. Wederom saté voor twee. Natuurlijk pasten we ons aan de situatie aan en bestelden we iets anders. Na het eten gingen we de big-barstreet binnen waar Goof en - na enige aarzeling - ook de rest van de vieters zich nestelden bij de Tex-saloon op het terras. Even later kwamen Janneke, Femke & Co [wie is co???] bij ons zitten om even wat mee te drinken. Ze stelden ons voor om mee naar de Heaven te gaan, wat een leuke dixo zou moeten zijn. Na enig overleg en een scheldpartij besloten we om massaal mee te gaan. Behalve onze JP die al eerder was vertrokken vanwege een latent opgetreden acute maagzweer. In de rij voor de Heaven stonden drie Duitse studenten voor ons die afstamden uit de middeleeuwen of nog van ervoor. Gezien hun klederdracht: een van hen had een korte broek met geruite sokken opgetrokken tot aan zijn oksels en en ander had twee - jawel twee - blousen over elkaar [volgens ons was dit "in" ongeveer vijf jaar geleden tijdens het Ma-Oetel-tijdperk]. Compleet voor lul gezet, wat de Swarschwalder schinken niet echt door hadden, traden wij zonder hen de Heaven binnen. Wat viel deze dixo tegen. Bij binnenkomst kwamen de zatte Engelsen en Scandinaviërs ons als tegemoet (en dat is geen pretje), maar de vieters+dames niet voor een gat gevangen, dronken toch maar een biertje. Achteraf gezien was het toch nog een aardig geslaagde avond geworden. MET NAME voor René en Janneke (of niet René). Ook hebben we nog gezien hoe twee Scandinavische dames in vijf minuten 10 mannen snavelden. Hiervan waren een aantal vieters+dames dusdanig onder de indruk dat zij rust zochten op het binnentuinterras van de Heaven. Gezellig even babbelen zo leek het, ware het niet dat onze rust danig verstoord werd door drie Bossche "studenten". Openingszin: "Zeggrr knulll, wat studeeerrrr je?" Dit kon Jeroen niet waarderen en maakte ze vervolgens uit voor rotte vis en ze dropen af met de staart tussen de benen. De tijd leek nu rijp voor een bezoek aan de Hoek van Holland. Even lekker ski-hutten. Even later werd het café omgedoopt tot fotostudio van meneer van Opzeeland. Aldaar werd door hem een fotoreportage geschoten (zie foto's), om vervolgens de foto-shoot voort te zetten op de straten van Kos. Jeroen (meneer van Opzeeland) profileerde zich daar als GOGO-toursfotograaf van de volgende catalogus. Het eerste slachtoffer was een inheems mannetje van een jaar of tien dat van zijn ouders om vier uur 's nachts nog op straat mocht lopen. Jeroen positioneerde het ventje goed, zette zijn Lee Towersbril recht en maakte zogenaamd een foto. We liepen door en zagen op een bankje de tot nu toe zatste Deen van de vakantie. Onder het mum van: met een fototoestel kun je mensen alles laten doen, kreeg onze fotograaf de zatte hond zo ver om de laveloze hand op een vulgaire bestemming te doen eindigen. Wederom een nep-foto en vol zelfvertrouwen liepen we door met de gedachte dat we nog meer slachtoffers zouden kunnen vinden. En ja hoor enkele meters verder kwamen we een stel Oostblokhoeren en (wat later bleek een Nederlandse) jongen tegen. De jongen wilde een van de dames maar al te graag zoenen. Het meisje wilde niet echt, maar Jeroen gesterkt door het eerder verkregen zelfvertrouwen, profileerde zich als de Kosse Menno Buch en zorgde ervoor dat de jongen toch zijn zin kreeg. "You MUST kiss each other" "MUST". En dus gewoon doen he! Hoe ver je mensen wel niet kunt krijgen met een nepfoto. Voordat de fotoreportage werd voortgezet, waren we nog getuige van een leuk vechtpartijtje tussen wel-en-niet pizza etende mensen. De pizza-etende groepering bleek de ons van het strand bekende fervent Feyenoord aanhangers te zijn. De niet-pizza etende massa leek een Duitser, mar bleek een brabo met een grote smoel. Voor Jeroen, die deze avond wel errruug goed op dreef was, was het nog niet gedaan met de sensatie. Hij moest nog even nog de Rotterdammers lastig vallen met de mededeling dat FCDB ze dit seizoen wel zou komen oprollen in de Kuip. Door zijn sympathieke lach erbij konden zelfs de hooligans deze opmerking wel waarderen. Afsluitend werd voor op de GOGO-tours-cataloguskaft nog een foto gemaakt van een lief groepje meisjes dat we nog kenden van het strand. Het was genoeg. Tijd om te maffen.

Dag 9
Na een dag als vele andere hier: zon, zee en genieten gingen Joen, René en Goof van het strand om een Jeepje te bestellen. Bij terugkomst van de rest van de vieters bij het appartement omstreeks acht uur (lang strandje!) bleek dat de bestelde wagen een supermooie en echte SUZUKI JIMNY was [zo zo wrrreeed]. Elke vieter reed deze auto bijna nog liever dan een Range Rover [not]. Wel leuk om mee te touren. Zondagavond (dag11) worden de auto's afgeleverd vóór het appartement, kan mooi de grote Chiquita-banaan er achterin. 's Avonds gingen we op advies van Goof en René naar de Now & Wow (NoaNoa) om te eten. En warempel het bleek voor een van weinige keren echt lekker. Goed te eten en morgen gaan we lekker weer! Na de inwendige mens te hebben verzorgd, bezochten we de Camel. Wederom gingen de voetjes flink van de vloer. Onze buurmeisjes van kamer 24 waren er ook en maakten het helemaal goed met Gijs. Jeroen en PPke en even later Roel zochten het bankje op (vanaf toen een oud-Grieks gebruik) en maakten contact met het voorbijlopend vrouw-volk. Twee oude bekenden uit Vlijmen (Thomas en Ivo) kwamen toevallig ook langs en babbelden even goed mee. Ook zei kwamen tot de conclusie dat je in Den Bosch nog bijna minder bekenden tegenkomt. Even later kwamen de andere vietertjes meldden dat ze verder de stad introkken om radicaal te gaan. In de cactus aangekomen gingen de mennekes compleet los tussen errrugg leuke Zweedse dames. We vermaakten ons prima totdat de dames vertrokken en een stel harko's hun plaats innamen. Het oog van René was intussen gevallen op een Zweeds tentje ergens aan Barstreet genaamd Galatea. Eenmaal binnen bleek ook hier de bar geschikt als dansoppervlak, maar dan alleen voor Knäckebrôd-sletjes. Leuke bar, zeker om nog een keertje te bezoeken. Op naar de Tex! Als vanouds kwam de ene na de andere stamper voorbij. Dit resulteerde in goede oude clubX taferelen. Goof moest nodig naar de wc, de wachtrij bleek echter nog langer te zijn dan bij een gemiddelde Efteling attractie. Uiteindelijk bij de wc aangekomen, bleek deze te zijn veranderd in een ware Fata-Morgana, goof besloot daarom om zijn kleine boodschap dan maar tegen de geluidsinstallatie aan te kletteren. De bestellingen gingen heel de avond letterlijk tussen de benen van de vrouwen door. In de volgende kroeg (eerst de Limit, dan de West) stond een stelletje voor onze neus dat elkaar waarschijnlijk net had ontmoet. Deze jongen leek nogal overtuigd van zijn zaak te zijn, maar het meisje keek nogal aarzelend rond. Goof had dit in de gaten en haakte hier overtuigend op in: binnen vijf minuten was het stelletje gescheiden en ging Goof er vandoor met de Oosterijkse meid. De rest ging zo zoetjes aan weer terug naar appartement Jasmine om zich klaar te maken voor de nachtelijke zwempartij. Omstreeks 7 uur was iedereen weer zeer blij om zijn warme [zeg dat wel] bedje te zien.

Dag 10
De vermoeidheid begon bij de meeste vieters onderhand wel op te spelen. Goof had al drie dagen last van een trillend ooglid, velen hadden geen stem meer en Jeroen was voor het eerst van zijn leven schichtig. Voor de mensen die niet weten wat dit laatste betekend: dit syndroom treedt vaak op na een avond flink stappen, waarbij je angstaanvallen krijgt van dingen die lijken te bewegen, maar in werkelijkheid stil blijken te staan. Omsingeld door het vrouwelijk schoon genoten we later op het strand. PP en Gijs trachtten nog een poging te wagen om zich sportief te uiten. Uit de Eastpak verscheen een donkerroze beachbalset en PP en Gijs verdwenen richting wateroppervlak. Na een kwartier fanatiek beachballen met Agassi-swing begaven zij zich weder richting strandbedje om daar de voor de middag verboden vrucht te drinken. René kreeg zin in de afscheidscocktail die we altijd kregen, er niet bij nadenkend dat dit een gift is van de ober probeerde René deze "free drink of the house" te BESTELLEN! De ober reageerde veronthutst en regelde voor straf een massage door de plaatselijke strandhomo Alex. Even later liepen we terug richting appartement en bedachten dat een frikandelleke speciaal ook wel eens lekker zou kunnen zijn. We besloten daarom cafetaria de Haan maar eens binnen te lopen. Nadat we besteld hadden begonnen we aan onze zwaarste lijdensweg ooit zo bleek achteraf. Maar liefst 40 minuten moesten we slechts wachten op een simpel delleke speciaal met honger als een paard. We werden hiermee zelfs geconfronteerd door een wc-bezoekend meisje (hihuhihuhiuhiuhiuhihiuhiuheeeeee). De verschrikkelijke honger [honger??? In Afrika hebben ze honger, wij hebben trek] weerhield ons ervan om weg te lopen anders was dit zeker gebeurd. Uiteindelijk ging de del er gemiddeld twee happen in bij de vieters. Binnen te houden was deze wel, maar de honger bleef. Vervolgens moesten we ons even opfrissen, zodat we de restant-honger konden stillen bij de Now&Wow waar we al eerder een bezoekje aan hadden gebracht. Lekker zitten nassen en door naar de Cactus. Na 15 minuten stroomde het hier ineens vol met een vrouwenkorfbalclub, die massaal op de bar dook. Terwijl de rest nog even buiten ging zitten probeerden Roel, Goof en Gijs de Jägermaester uit, omdat deze drank keelpijnverzachtend zou moeten werken. Ondertussen vertelt de eigenaar over zijn wereldreizen onder andere naar de bananenbar in Amsterdam en schenkt de heren nog een literkan gevuld met drank. Er wordt besloten om de Galatea nog eens te bezoeken, maar het bleek dat wij niet de enige waren. Veel Scandinavische meisjes die zo nodig geil moesten dansen volgden onze weg. De vieters konden zich niet meer inhouden en lieten zich volledig opgaan in de sfeer. De een wat meer dan de ander….in dit geval zullen we geen namen noemen.

Dag 11
Iedereen werd wakker rond de middag en naast ieders bed stond dezelfde man met de hamer. De strips met paracetamol/aspirine/??? vlogen er doorheen. Gelukkig had een duik in het verfrissende Kosse zeewater een zelfde helende werking, zodat geen back-up materiaal gekocht hoefde te worden. Wat we verder hebben gedaan hebben is te lezen in de middaggedeelte van dag 1-10. Vandaag besloten we om eerder het strand te verlaten omdat de Jeeps werden afgeleverd rond zeven uur. Vooral de auto-freaks Jeroen en René stonden te springen om het gaspe(n)daal in te trappen. Zo gezegd zo gedaan. Nog voordat de medewerkers van het verhuurbedrijf waren uitgestapt, zat Jeroen al achter het stuur en reed met piepende banden weg. Daarna werd snel gedouched (voor sommige droogdouchen omdat het water in Kos op was) en beklom de rest ook de Jeeps om verder te scheuren. Na flink wat rondjes K(r )ossen, hier en daar een handrembochtje en een flinke spolpartij zijn we gaan eten in een nabij gelegen dorpje. Ik moet zeggen dat we nog nooit op zo'n mooi plaatsje gegeten hebben: we zaten met stoel en tafel letterlijk op een paradijsstrand. Met elke flinke vloedgolf moesten we onze borden optillen. Het natafelen was hier daarom ook relaxed en hoe langer we zaten, hoe gezelliger het werd. Met op de achtergrond een familie van 60 personen die de Tzaziki danste (of was het nou de Sirtaki?) en gespreksonderwerpen als appelmoes, rotte meloenen en schapen zonder tanden [helaas dit is alleen voor insiders] werd de avond rustig voortgezet. Na een lekkere-kontjes-rondje door Kos gingen we terug naar Jasmine. Op ons terras legden we nog een kaartje, waarbij meer op de kaarten gelet werd dan op het spelletje.

Dag 12
Voor het eerst van deze vakantie stond iedereen om negen uur langs zijn bedje, om snel de Suzuki Jimny te betreden met zwembroek aan en op de achterbank een grote Chiquitabanaan voor een tocht over het mooie eiland. Op weg naar Kefalos werden de banden warm gereden door hier en daar een wrete slip te maken. Na drie kwartier zijn we gestopt om iets te eten en drinken om het beroemde Paradise Beach. We werden smakelijk vermaakt door de plaatselijke zoutzee-amateur die zonodig zijn technisch Lego-motortje achter zijn bootje moest hangen en een banaan probeerde te trekken. We waren al bang dat het mis zou gaan en ja hoor….na amper een half uur varen was het zo ver. Met een rotgang van 40 kilometer p/u werd een surfer geschept door het bootje met de inmiddels aangekoppelde rubber banden in plaats van de banaan. Plotseling bleek het woord "Xtreem" weer geplaatst te kunnen worden voor het "Watersports". Iets wat wij eerder niet hadden durven dromen, gezien de slakkevaart van de waterrat met passagiers. De reddingsactie voor de gelanceerde surfer werd onmiddellijk - na 20 minuten - op poten gezet. Op nota bene zijn eigen surfplank werd de geramde surfer naar de kant gepeddeld wat ongeveer een half uur duurde. Bewegen deed de surfer echter niet meer. Langs de kant stond een van de moeders van de meisjes die op de band zat. De moeder maakte zich klaarblijkelijk totaal niet druk om het lot van de beweegloze surfer en schoot met gemak een rolletje van haar - overigens niet onaantrekkelijke - dochter vol onder het mum van "alles voor de foto". Het eten waar we uiteindelijk voor gekomen waren, maar plaats maakte voor een boel spektakel zou ons helaas niet bereiken vanwege een uitgevallen kok. Door naar de overkant, alwaar "het stil was". Eten was er wel en de mannen schransden zich vol met eieren, broodjes en verse jus. Op Roeltje na, want ondertussen begon de eerder geconstateerde allergische reactie in zijn nek steeds meer op te zetten. Hij kreeg geen hap naar binnen en probeerde op de wc zelfs nog een aantal extra happen naar buiten te werken. De vieters vonden het nu tijd voor een doktersbezoek, die gelukkig huisde in een residentie vlakbij onze freetschuur. De leuke zuster lonkte al op een afstand en dit trok roel uiteindelijk over de streep om toch echt dr. Zhivago te gaan bezoeken. Bij binnenkomst was het nummer "wat ben je lelijk van dichtbij" zeer op zijn plaats: de zuster bleek minder aantrekkelijk dan gedacht/gehoopt. Dokter Zhivago trok Roel de behandelkamer om hem meteen te ontdoen van welke lust dan ook, laat staan van een lelijk zustertje. Volgens de dokter was het verstandig om Roel en flinke dosis Cortisonen te geven. Bij het zien van de spuit kreeg Roel het wel benauwd en steeg zijn bloeddruk naar eigen zeggen naar een bovendruk van rond de 220. Gijske werd er bij geroepen om te checken of alles OK was. Na een zalfje, twee keer spuiten en drie keer bloeddruk opmeten werd Raoel ontslagen uit het mini-hospital. Voor 150.000 drachme was hij klaar en er kon nog niet eens een cocktail of free T-shirt van af. Waren we nou toch maar ingegaan op de avances van de proppers van de tegenovergelegen 24hours Medical Service. Na deze dramatische gebeurtenis werd de Jeep weer gestart om richting het zuidpuntje van het eiland te rijden. Enige omzwervingen later werd het zuidpunt gevonden. De vieters ontdekten daar een verlaten zandstrandje waar een aantal jaren geleden de reclame van Bounty was opgenomen. We gingen volledig uit ons dak en binnen de kortste keren werden we een met de natuur. Na een half uur vonden we het weer eens tijd om de handrem een flinke opdonder te geven. Een stofwolk in de Sahara was er achteraf gezien niks bij [zie foto’s]. Volgens Marco Polo onze V&D reisgids was het ook de moeite waard om de warm waterbron te bezoeken, deze is 40 graden en heeft en helende werking. Daar aangekomen zagen we een kleine waterbron ter grootte van een legionella-bubbelbad met enkel mensen met wratten, schurft en andere enge aandoeningen die dachten dat ze zouden genezen. Toch werd besloten om erin te gaan, want menig vieter wilde toch af van zijn zieke geest. Dit is overigens niet geheel gelukt. Nadat we de Jimny's weer hadden gestart en wegreden vanaf de helende bron schampten we nog een aantal rolstoelbejaarden die hoopten op een miraculeuze genezing van de bron. Ze waren wel van de pijn af in ieder geval. Door de harde wind verloor Gijs op de terugweg naar Kos-stad in de bergen zijn pet, door een snelle actie van Jeroen (m.b.v. handrem en stuur) was de pet zo weer van de snelweg af. Om weer de goede richting op te gaan moest er wel even gedraaid worden. En ja dat er nu rustig mensen aan het picknicken waren kon Jeroen natuurlijk ook geen rekening mee houden. Ik zeg altijd maar zo "zand schuurt de maag." Net voor Kos viel het oog op een stoffig maar zeer stijl zandweggetje. We konden het natuurlijk niet laten om deze route ook mee te pakken….van de Ouwebende volgde rustig achter Joenie Schumacher, die de vier wielaandrijving van de Jeep sterk op de proef stelde [zie foto]. Het werd tijd om weder te keren naar het appartement, immers de Jeepies moesten weer naar de volgende gelukkige klanten van het verhuurbedrijf. Zonder kleerscheuren namen de mannen van het verhuurbedrijf de Jeeps in stilte mee. Ondertussen wasten de Vieters het stof van hun lichamen en maakten zich op voor de avond. Een terugkerend ritueel van kamer 26 voor iedere stapavond waren de voor kamer 27 inmiddels beruchte danspasjes op de POINTER SISTERS. Zodra de vier mannen van 26 gedouched hadden en hun dancingshoes hadden aangetrokken klonk "I'm so excited" uit de jvc-stereobox, gevolgd door "Automatic" en "Heart Beat." Het werd - zoals inmiddels iedere dag - weer een ware twist contest. Om 22.30 uur bezochten we een gezellig visrestaurantje op, dat te bereiken was via een trap die zelfs PP niet kon bestijgen zonder weg te slippen. Zijn enkel bleef bespaard in tegenstelling tot die van René tijdens zijn Kosbezoek van een aantal jaren terug. De muziek was goed, de stoppenkast minder en het eten was lekker. Een aantal wel en een aantal niet bezochten het party-kos. Hier mocht Goof in het bijzijn van 300 GOGO-kroegenochtgangers en Gijs zijn derde liefde van de vakantie ontmoeten. Het meisje in kwestie bleek Linsey eeeeeuhm Liseeeeeuulot oh nee Lisette te zijn. Tijdens de heftige zoenpartij van Goof en Lisette moest Gijs Linsey's vriendin Linda tevreden houden met zijn gezellige verhalen. Een drankje verder was Jasmine weer in zicht, handdoeken werden gepakt voor de gebruikelijke nachtelijke zwempartij in het mooie heldere zeewater van Kos. Na een frisse duik werden zij opgeschrikt door een stelletje dat 10 meter verderop lag en elkaar waarschijnlijk erg lief vond. Het ging er nogal heftig aan toe, zo heftig zelfs dat een gemiddelde SBS6 avondfilm hieraan niet kon tippen. Een oudere Griekse man (met glazen zo dik als de bodem van een jampot) viel dit ook op. Hij was net bezig met zijn dagelijkse aqua-gym en bleef toch even ter hoogte van de vrijpartij watertrappelen. Tijd om te gaan slapen!

Dag 13
Wederom werden we in de middag wakker en maakten voor de laatste keer de voettocht naar papa’s beach. Daar aangekomen werden we weer vlakbij de speakers geplaatst waardoor je elkaar alleen kon verstaan door middel van gebaren taal of heel hard te schreeuwen. Na de lunch weer even zwemmen en zonnebaden. Na voor de zoveelste keer de ‘skihut-cd’ (en dit in de zomer!) te hebben gehoord gingen we huiswaarts. In het appartement had Goof zijn meisje (Lisette) van de dag ervoor nog even gebeld, die erop had aangedrongen om met ons mee te gaan eten. Zij waren met z’n vieren in totaal, dus vier dozen erbij. Wij hadden er eigenlijk niet zo heel veel zin in, maar ja even voor het goed fatsoen samen eten en dan voor de laatste keer….zuipen! Enige nadeel was dat de dames om 21.00 uur wilden gaan eten en wij om 22.00 uur, dit werd dus 22.00 uur want de vieters wil is wet. Voor het etentje hadden we eerst in de Camel met ze afgesproken. We waren iets vroeger, dus namen het er eerst nog maar van. De dames wisten wel een leuke eettent, dus wij (nadat de alcohol binnen was) met ze mee. Bleek dat de eettent schuin tegenover ‘poepchinees’ zat en de eigenaar, die overigens een te lange stropdas droeg, had bij de vieters al enkele vraagtekens over de kwaliteit van de tent doen opwaaien. Hier en daar werd al poepchinees geroepen, maar gentlemens als we zijn bleven we de dames trouw. Jeroen kon tijdens het wachten op een vrije tafel het niet laten om even te kutten met de afstandsbediening van de TV, wat de kok wel leuk vond [kan me niet voorstellen?]. In een razend tempo werden er enkele tafels aan elkaar geschoven en konden gaan eten. Het eten was aardig totdat enkele van ons kakkerlakken over de grond zagenlopen, wat hun honger niet echt bevorderde. Na het eten afgerekend te hebben, werd nog even een mededeling gedaan over de kakkerlakken tegen het de eigenaar en gingen weeeeer naar de Camel. Nu wilden we toch echt van die 4 mutsen af en deden onze uiterste best om ze af te schudden buiten de Camel. De vrouwen bleken toch niet zo achterlijk als we dachten, want toen Jeroen, PP en JP ging halen, liepen ze achter ons weer naar buiten. De tweede poging om naar ons appartement te lopen omdat er zogenaamd met de zus van Jeroen hadden afgesproken mislukte eveneens. Het leek of we honing aan onze kont hadden want waar we ook naar toe liepen, we werden altijd gevolgd. Ondertussen kwamen Goof en Lizette er aan die even om privé-redenen hun heil ergens tussen de bosjes moesten zoeken. Twee van de dames gingen naar huis en lieten Linda alleen achter, maar omdat wij de beroerdste ook weer niet zijn lieten we ze meegaan. Als eerste werd de Cactus bezocht waar de altijd vriendelijk en vrolijke Zweedse serveerster ons al op stond te wachten met het goudgele bier. Na een dansje en een drankje vervolgden we onze weg naar een achteraf gelegen Zweedse kroeg. Bij binnenkomst stonden de dames al voor de vieters op de bar, iets wat Jeroen en pépé niet op zich lieten wachten. Dus met veel enthousiasme beklommen de twee de bar, na amper 10 seconden werden zij met harde hand verwijderd door de barkeeper. De bar was alleen maar bedoeld voor mooie meiden maakte hij hun duidelijk. Teleurgesteld als we waren gingen Jeroen en Martijn even boven kijken waarbij Jeroen al meteen ruzie had bij het betreden van de trap. Boven was erg bar weinig te beleven dus besloten we maar verderop te gaan kijken. We besloten om onze laatste avond maar eens af te sluiten in de Hoek van Holland. Helaas was het er erg druk en ook iets minder gezellig dan normaal: te veel nico’s deze keer! Martijn werd ineens opgeschrikt door een hand op zijn been die langzaam omhoog gleed. Hij keek verdwaasd omhoog en zag dat het Lizette was, die dacht dat ze het been van Goof te pakken had. Nadat Martijn en PP inmiddels stonden te lachen had Lizette het ook in de gaten en trok snel haar hand terug. Het was weer tijd om naar huis te gaan om ons bedje maar weer eens op te zoeken.

Dag 14
Iedereen besefte dat dit de laatste dag was in Kos, daarom gingen we het vandaag maar eens rustiger aan gaan doen. In de middag werd het stand opgezocht bij de Zweedse serveersters (Baya Beach) om daar de laatste keer nog even van te genieten. Helaas ging de bestelling van het ontbijt niet zo flexibel als het hoort te zijn, maar na drie kwartier hadden we dan toch onze sandwich. Iedereen probeerde vandaag nog even snel z’n bruine kleurtje aan te sterken met de fles olijfolie die JP had gekocht. Na een flink uurtje zonnebaden met onze glimmende lichaampjes was het tijd voor een duik in het zeewater. Zonder na te denken over de gevolgen van het milieu doken de vietertjes het frisse water in, eenmaal bovengekomen bleek dat de schade niet te overzien was. In een straal van 100 meter om de vieters was een ware olievlek ontstaan. We besloten snel terug naar het appartement te gaan voordat de ‘Rainbowwarior’ van Greenpeace bij ons op de stoep zou staan. Onderweg kwamen we Goof tegen die vertelde dat Lizette totaal bezeten van hem was...maar niet doorhad dat Goof niks in haar zag. Die meid zag het al zitten om met Goof in het huwelijksbootje te stappen en om aan kinderen te beginnen, maar onze Goof dus niet! In het appartement werd alle zooi ingepakt en gingen we ons klaarmaken voor het laatste avondmaal met de vieters. Plots staat Lizette weer op de kamer bij Goof, blijkbaar snapte ze niet wat afscheid nemen was. Goof haar de deur verwezen (nog vriendelijk!) en zij vertrok. PP en Goof moesten nog even de laatste centen bijpinnen en lopen weer terug via de Camel. Terug bij het appartementencomplex staat die stalker er weer, dus was Goof weer genoodzaakt haar weg te sturen. ’s Avonds nog lekker zitten nassen bij Noa Noa en daarna nog wat inkopen gedaan voor familie en vriend(innetjes)en. Met zakken vol kadootjes liepen we terug naar het appartement…en je raad nooit wie we tegen kwamen! Precies Lizette [dat is toch even heeeeel toevallig!], Goof zei verstandig niks en gingen rechtstreeks door naar ons balkonnetje. Daar hebben we nog een kaartje gelegd, onze laatste Mythos gepakt en zijn gaan slapen.

Dag 15
Hoewel er 12 wekkers gezet waren werd de rust van de mannen van 26 om 8 uur wreed verstoord door de Griekse Hobby Bob. Hij zou de stroomstoring wel eens komen verhelpen, na wat amateuristisch geknipper met lichtknopjes en een nieuw lampje was het probleem verholpen. We hadden nu nog genoeg tijd om ons klaar te maken voor de grote reis. De bus zou om 9.20 uur komen dus de kans dat we in tijdnood zouden raken was erg klein. Op het vliegveld aangekomen bleek een totale leegloop van toeristen aan de gang te zijn. De mensen hingen letterlijk met de benen buiten de vertrekhal. De vieters maakten hiervan geen probleem en bleven rustig op hun beurt wachten. Na het inchecken konden we het vliegtuig in waar ons de rode kool damp al tegemoet kwam. De vliegreis verliep vlekkeloos en voordat we het wisten stonden we op schiphol (14.30 uur). Familie, vrienden, echtgenoten en vage kennissen stonden ons al op te wachten met bloemen en spandoeken. Na een emotioneel afscheid werd de hechte vietersgroep gescheiden en volgde iedereen zijn eigen weg naar huis. VAKANTIE 2001 WAS OPTIMAAL GENIETEN!!!!!!!