De teksten zijn soms geschreven onder het genot van een biertje en kunnen dus nergens over gaan. Lezen is dan ook op eigen risico.
Dag 1
Vertrek op vrijag 14 juli (quatorze juillet). Heerlijk in de file, die stomme k.thollanders staan gewoon twee uur in de file voor het tankstation in Luxemburg om 3 gulden te besparen. De bekende route naar Spanje werd gevolgd: Maastricht, Liege, en Luxemburg, om vervolgens op ...
Dag 2
In Frankrijk te belanden. Weer hetzelfde geintje als in Luxemburg: lekker stilstaan in de file. De reden was echter dit keer niet Nederlandse pinnigheid, maar de rijstijl van de Fransen. Links rijden schijnt daar stoer te zijn en ook het knipperlicht naar links hoort daar de gehele snelweg aan te blijven staan. Dat werd dus zigzaggen om tenminste het worst-case-scenario (om 2 uur in Calella aankomen) te kunnen behalen. Het zigzaggen verliep vervolgens via de wederom bekende Franse steden Nancy, Dyon, Lyon, Orange, Montpellier en Perpignan. Na veel irritatie en gescheld en dus een reis van veulstelang (ongeveer 16,5 uur) kwamen we aan in het mooie Spaanse stadje Calella en parkeerden de auto’s bij hotel President op de stoep. Helemaal uit Nederland om een sprankje zon te vangen. Meer dan dat sprankje was er dan ook niet. Maar gelukkig hadden we goede hoop. ’s Avonds nog even in kinderdisco "de Tunnel" geweest: goed, jong en zat. De helft ging verstandig vroeg slapen vanwege de toch wel vermoeiende reis, de andere helft compleet maximaal los. Bij deze laatste groep behoorde zeker Gijsje D.!
Dag 3
Zondag. Lekker uitgeslapen en de zon kwam achter de wolkjes vandaan. Vol pension, dus lekker onbeperkt freten in de freetschuur beneden. Nou, laat dat lekker maar achterwege. De vitaminen waren volgens onze groenteman (gijs) ver te zoeken. Vervolgens zijn we naar het strand gegaan… bakken tot de ruggetjes rood waren, behalve die van JP. Hij schijnt alleen maar bruin te kunnen worden. Daarna werd het tijd een lekkere cerveza op te zoeken. Deze werd snel gevonden bij de plaatselijke Hans Klok: Toni Kazan. Na een stuk of twee halve liter-serveeesas hadden we hem al flink hangen met die zon boven op ons hoofd. Terug naar het hotel alwaar we het persoonlijk record schranzen verbroken hadden om zoveel mogelijk en zo snel mogelijk van die toei naar binnen te werken in de al eerder genoemde plaatselijke freetschuur. Effe slapen, douchen en opmaken om het eerste echte stapwerk te gaan bewerkstelligen. De eerste kroeg die we bezochten was de Maui, een cocktailbar, waar je met gemak binnenkwam maar met geen mogelijkheid naar buiten. De cocktails werden geserveerd in half doorgesneden totempalen en afgeschreven woonboten, de ene vorm nog radicaler dan de andere en er leek maar geen eind aan te komen. De Maui wou ons maar niet kwijt en dus hebben we ons maar naar buiten gevochten. De weg naar de Maui naar de volgende gelegenheid duurde zoals elke route over straat in Calella weer errug lang. Het fenomeen proppers is ook in Calella een niet onbekend begrip. Soms kom je een mooie Bossche Veronique tegen die bijvoorbeeld Rinze erg makkelijk kan beïnvloeden om de Avenue binnen te gaan. Gelukkig was de rest niet zo beïnvloedbaar en werden we door een stel brede harko’s op een ietwat agressieve wijze de Tunnel weer ingetrokken. Aldaar weer opspelende pedo-gevoelens. Ook de ranja vloeide rijkelijk. Kleuters schijnen de muzieksoort R&B(ier) te prefereren, de vieters echter NIET. Na verwoede pogingen de muziekkeus van de dj te veranderen gaven we de moed maar op. Goed, de irritatie was weer top. De bestellingen liepen ook niet geheel vlekkeloos. 9 cervezas is ook een moeilijke bestelling om te onthouden voor de nep-blonde barmadam. Marijntje dacht dat de Tunnelse barvrouw slechts acht biertjes had neergezet en begon met het sjacherijn flink te dicussieren. Onze vriend Rinze echter had stiekem een biertje weggesneaked en de ruzie bleek voor niets. Toch wel genoeg van die Tunnel gezien en op naar de Avenue van Veronique. Daar weer lekkere cervezas en baco’s genuttigd om vervolgens weer met de voetjes van de vloer te gaan. De baco’s waren sterker dan wijzelf (drank maakt meer kapot dan je lief is: zie morgenochtend!), maar we hebben wel genoten en met onze maten gedronken. Roel had zaterdag al gemeld dat hij oetelmeisje had gesignaleerd in den disco, alleen die werd niet serieus genomen, maar warempel zondag waren ze echt in de Avenue. Mrs. Pinokkio (Han) deed vooral het hartje van Jeroen sneller kloppen. Tot op de dag van vandaag (di-avond 18 juli) heeft hij nog niet met haar gesproken. Een aantal vertrok iets eerder (rond 4.30 uur) dan de rest. De eerste discussie met een Italiaan had pp al voor elkaar. Een verzoenpoging van een Italiaanse dame deed beide mannen de hand schudden. Toen lekker naar bedje.. nog wat scheerschuim in pp’s schoenen gespoten door de laatblijvers en rond zes uur was volledige nachtrust het devies.
Dag 4
Opstaan was erg moeilijk en het plafond draaide. Het eropvolgende dagprogramma kwam sterk overeen met zondag al scheen de zon weinig. Dat hadden de vieters niet verdiend en ze trakteerden zichzelf weer eens op een goudgele rakker bij Toni Copperfield van de strandtent. ’s Avonds zijn we begonnen bij Bob’s op aanraden van verschillende mensen uit zowel Vlijmen als Calella. Ook onze buurvrouwzusjes en Mr. Toni himself raadden deze tent aan. Jammer, Rinze noemde het een "puberfeestje waar iedereen aan het eind van de avond met elkaar aan het zoenen is". (Volgende week hebben we het trouwens wel leuk in Bob’s, zie verslag dan). TMF was door de hele tent te zien, afgewisseld door smerige ongecensureerde Jerry Spingerbeelden. Wegwezen voor deze avond daar. Buiten werden we door een brede propper gevraagd waar we vandaan kwamen. Martijn (als enige niet uit DenBosch of Vlijmen) antwoordde: Eindhoven, waarop de propper zie: "oooooh in onze tent zijn ook veel mensen uit Eindhoven en Enschede (?!)". De vieter begrepen de overeenkomst van Eindhoven met Enschede niet geheel, zou het iets met de vuurwerkramp te maken hebben ofzo? De propper legde uit dat deze plaatsen naast elkaar lagen: "ja, het begint toch allebei met een E". Ja, mensen zo blijkt maar weer, knap en intelligent gaan niet ALTIJD samen. Nu maar weer naar de Avenue, want dat is toch wel een leuke tent. Iedereen weer radicaal los, iedereen weer voetjes van de vloer en de handen in de lucht. Roeltje was zat en dacht laat ik eens dol doen. Zijn buurvrouw aan de bar ook en 5 min. later stonden ene Susanna en Roeltje te snavelen. Zat als hij was maakte hij zelfs de eerste tandeklets met deze vrouw. Een hele ervaring voor Roel. Voor de niet-kenners: een tandenklets is , met de tandjes tegen elkaar komen tijdens het zoenen en dat is niet goed. Zeldzaam fenomeen, komt slechts voor bij beginnende pubertjes of erg zatte mensen. 5 Vieters hadden het rond 4 uur wel weer gezien en gingen op een benkske zitten met een paar lieverds uit Apeldoorn en omstreken. Het gesprek duurde toch zeker een uurtje en vooral Jacqueline en Chantal staan bij een aantal nog in het geheugen gegrift. Pp was blij: hij had zijn ideale klasgenootje gevonden om lekker mee te kunnen roddelen in de tijdens de les. Helaas Jacq. en Pp zullen niet meer terugkeren in de schoolbanken. Rinze en 3 anderen bleven nog even in de Avenue en R vertelde aan de vrouwelijke dj Samantha over zijn club in Rotterdam. Ook zegt hij haar dat als ze een demo gaf aan hem dat ze dan wel misschien wel een keertje mocht komen draaien in zijn supertent. Dj natuurlijk helemaal blij, stel je voor een club in NL, niet wetende dat Rinze weer eens een slap ouwehoerverhaal stond op te hangen. Het demo’tje toch gekregen, want vrouwen trappen wel erg snel in rinzes gladde praatjes. De muziek werd na aankomst in het hotel opgezet in kamer 710 van Jeroen en PP en de rest verzamelde zich in deze kamer. Het was inmiddels rond 5.30 uur. De lieve buurvrouwen van 709 waren hier niet zo heel erg blij mee (sorry dames!) en ook de onderbuurman niet zo, want hij had waarschijnlijk de nachtportier op ons afgestuurd. Deze stormde naar boven en kwam vertellen dat het nu toch echt absolute stilte moest zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Lekker slapen.
Dag 5
Nu zitten we op ons balkonnetje om 22.00 uur en genieten van een blikje cerveza en het aangename klimaat nog rond dit uur. De dag was weer hetzelfde als voorgaande lekker zonnen en genieten. Dadelijk even douchen om Calella-city wederom onveilig te maken. Op zoek naar Deense meisjes, die zitten hier bij bosjes en zijn erg blond en vragen niet om een goed gesprek, ze verstaan er toch geen zak van! Vervolgens maar weer de kroeg in. De meesten van ons dus nog op zoek naar de perfecte chicca wappa. Als eerste hebben we de Bob’s weer onveilig gemaakt, wat later dan voorgaande keer. Iedereen dronk rustig een cerveza en Marijn ging aan de Jägermaester omdat hij dacht dat z’n keelpijn dan wel over zou gaan. Na de Bob’s wilde iedereen de Menphis wel eens zien. Binnen was het rustig, de vieters maakten optimaal gebruik van al die ruimte en lieten aan de lopende band hun vele pasjes zien. De eerder op die avond genuttigde Jägermaester begon bij Marijn eerder in z’n hoofd te werken dan in z’n keel en ging dan ook maximaal los! Daarna werd de avond nog even afgesloten met een bezoekje aan de Avenue.
Dag 6
Woensdag was lekker: mooi weer, lekker terrasje en prachtig uitzicht. Tevens het vooruitzicht dat Meneer Quintin de Rosario (dj) zou draaien in de Avenue maakte het voor sommigen van ons nog beter. Voor de heren Vos en Opzeeland was er een moment van bezinning aangebroken. Zij zijn dan ook heel de avond in het hotel gaan filosoferen over het nut van het leven, terwijl de rest alweer helemaal los ging in de Avenue. Roel was na zijn heftige emotionele explosie van een paar nachten daarvoor, opzoek naar zijn Susanna. Ondertussen was de rest al weer flink aan het knalluuuhh! Na een hamburgertje uit de muur te hebben getrokken, gingen de mannen weer terug naar de kiet.
Dag 7
Op donderdag was de eerste officiële waarschuwing een feit. Muziek te hard, teveel bierblikjes naar beneden, kortom veel te los gegaan in het hotel. Onze oortjes stonden beneden te flapperen bij het manende vingertje van Ruth, de hotelmanager. Als gewoonlijk zaten we in de middag weer bij Toni Klok te genieten van een heerlijke ranja. Een stel Engelse dames van een paar etages lager, kregen aandacht van 710, 711 en 712. Zij bleken ons erg aardig te vinden en kwamen ons dus de kunst van het feesten in Engeland bijbrengen. De buurmeisjes begonnen ons ook langzaam te waarderen. In tegenstelling tot eerdere dagen waarin zij ons toch best ontzettend a-sociaal vonden. ’s Avonds rond een uur of 1 en al flink gezellig op weg naar (dj) 100% isis in gezelschap van de Engelse dames Victoria and Amy. Deze verlieten ons weer snel, omdat een van de dames ziek was geworden. Roel is ondertussen een leuk gesprek aan het maken met de mooiste dj van Nederland. Deze avond beperken wij ons met het verspillen van energie omdat morgen een bezoekje gepland staat met Sebas in de bar Brazilia in het Las Vegas van Spanje (lloret).
Dag 8
PP en Joenie moesten vrijdagochtend voor de tweede keer verantwoording gaan afleggen bij Mevrouw Ruth, zij vond ons toch nog iets te gezellig na de eerste waarschuwing en kregen dus bij deze de laatste waarschuwing. Haar wijsvinger wees al richting strand. Het vooruitzicht om de nacht daar door te brengen leek ons niet zo fijn. Voordat we vrijdagavond naar Lloret gingen, nog even leuk gebabbeld met de buurmeisjes. Bij de meisjes steeg onze populariteit met grote stappen ondanks ons slechte begin eerder deze week. Uiteindelijk kregen wij toch nog de stempel aardige mennekes op ons voorhoofd gedrukt. Lloret, de meest markante badplaats van de costa brava. Duizenden jongens en meisjes zwerven over straat, de meesten in ernstig zatte toestand en maar op zoek naar een ding……… In die plaats draait Sebas (de dj van Cuba libre en Silva Ducis in Den Bosch) zijn plaatjes. Wij hadden hem vóór de vakantie beloofd om langs te komen en keken direct onze ogen uit. Neon bij het leven, overal barretjes, discotheken, gok- of eettenten (oftewel maximaal kutten). We hadden Paul Jambers weer meegenomen, hij was de afgelopen dagen ook meegegaan in Calella. Helaas bleek zijn stem toch iets te zwaar belast te zijn geweest en verdween zijn stem in het feestgedruis op straat. Na een klein kwartiertje zoeken eindelijk de bar Brazilia gevonden. Een leuk klein kroegje, waar alle gasten speciaal heenkomen om maximaal te feesten! En dat gebeurde dan ook. Lang leve de lol onder leiding van Captain Sebke. In het midden van de bar hing een bord met daarop de telling van de meters bier per groep. Wij lieten deze zogenaamde strijd uiteraard niet aan ons voorbij gaan. Binnen een zo kort mogelijke tijd probeerden de vieters dan ook in de top 3 te komen door in ieder kwartier twee blaadjes bier te bestellen, die per blaadje werden omgeroepen door dj Sebas. Zelfs hij verbaasde zich over het tempo waarmee de vieters konden Vieten. Een andere groep uit Utrecht vond het maar oneerlijke concurrentie, zij waren slechts met vijf man en de vieters met negenen. Desalniettemin stonden wij binnen no time bovenaan met een blaadje of twaalf. Ook bleek weer dat wij als Vlijmenaren of bosschenaren weer aardig konden feesten. Binnen de kortste keren stond iedereen op zijn kop en waren de handjes niet uit de lucht te krijgen. Gijske D en Vieter de King (Rene) tjoepten er ondertussen nog even tussenuit om een bekende van King te bezoeken in bar Astrix, daaraangekomen bleek al een treetje Flugel klaar te staan die even snel werd kort getrokken! Dit bleek achteraf voor de King niet zo heel goed te zijn geweest. Toen om een uur of 4 het feest minder werd in Brazilia gingen wij op zoek naar een nieuwe verleiding. Op zoek naar een discotheek bleek dat de rest van Lloret toch niet was weggelegd voor ons en vertrokken snel terug naar Avenue. De taxichauffeur had ook in de gaten dat wij haast hadden en ging dan ook meteen bijna met suïcidale snelheid weer terug naar Calella om ons een mooie afsluiter van de dag te laten beleven. Sommige mensen bleken erg leuk en begonnen met het bekogelen van een aantal jonge nederlandse schone uit ons hotel met eieren. Waarop wij als echte heren de nodige assistentie gaven bij het verzorgen van nederlandse plukskes. In de Avenue ging het compleet nergens over. Geen zinnig woord over te vertellen, behalve dat Roel van zijn liefje afscheid moest nemen. Susanna vertrok om tien uur ’s ochtends weer naar Helmond.
Dag 9
De zaterdagochtend kan kort worden omschreven: kater, klote, koppijn. Rene was meer dood dan levend, de rest bewoog nog wel maar daar was ook alles mee gezegd. Daar hadden die twaalf blaadjes wel aan meegewerkt. Lekker naar het strand. Bij Toni géén Cerveza, behalve dan natuurlijk hardcore Gijske, die er geen genoeg van schijnt te krijgen. Het moment van de waarheid naderde: de eerste afvaller werd in de bus gestemd. Marijntje (noif) ging ons verlaten. Terug naar Holland, waar "Spanje niet meer van ons is".
Dag 10
Nadat we gisteren afscheid hadden genomen van Marijn zijn de dagen toch anders. Ondanks dat de meesten van ons niet zo heel laat zijn uitgegaan was iedereen toch erg brak. Ook de zon was brak, hij bleef in ieder geval weg. Nadat iedereen weer een beetje aangekomen was op de wereld gingen we lekker ontbijten bij de Mac. Happy meal was erg hot en ook de cartoonpoppetjes van Winnie de Pooh zijn helemaal hot. De meeste dus aan het blije maaltje. De plaatselijke kleuters stonden ons met grote waterige ronde ogen aan te kijken. Deze ambieerden poohbeer, Igor, Meneer Konijn (dus GEEN broer konijn) en het bevertje met helm en lamp. Uiteraard waren wij niet vatbaar voor de charmes van deze plaatselijke kleuters en hielden de speeltjes mooi voor ons zelf. Lekker pooooooh!!! We stapten wederom in de auto en reden door naar Malgrat de Mar. Jaaa, met de Rover en de Megane kom je nog eens ergens. De wolken stonden dan wel niet aan de hemel maar de golven waren echter wel maximaal aanwezig. Een meter of drie hoog is zeker niet overdreven. De hoge golven zorgen voor ultieme waterpret, en trokken tevens menig zwembroek mee. Bij iemand zat de zwembroek zelfs op z’n knieën, we zullen geen namen noemen (Rene). Gijs en Jeroen voelde zich weer helemaal kind en kochten een bodyboard (rose) en leefden zich sportief uit. Vervolgens reden we terug naar het hotel en kwamen onderweg nog enkele proppers tegen. De rollen werden deze keer echter omgekeerd omdat wij een emmertje krakelingen (bedankt Mireille) bij ons hadden. We ‘propten’ de proppersmonden vol met zwarte zoute krakelingen. ’s Avonds was er een splitsinkje: Jeroen en Gijs maximaal kutten in Lloret. De Mennekes waren rondjes aan ’t rijden en kwamen daar toevallig uit (off all places). Ze kwamen daar propper Sebas tegen, hij was errug goed bezig met zijn propacties. Hij schreeuwde alles bij elkaar om zoveel mogelijk klanten te winnen (daar kunnen de gebr. Krol nog iets van leren!). De rest van de mennekes ging winkelen in Calella, op zoek naar pistolen. Nadat Gijs al een geweer had aangeschaft, konden Roel, PP en Jeroen de verleiding niet meer weerstaan en deden ook inkopen bij de wapenhandel. Zo, nu was het A-team compleet! Gericht schieten was namelijk de nieuwe bezigheid van een aantal op hun hotelkamer (schade: 3 spiegels, 1 tv, 2 gordijnen en een schemerlamp). Op straat in Calella kwamen we alweer de altijd vrolijke meiskes uit Apeldoorn tegen. Een uurtje later zit iedereen op het balkonnetje van 710 alweer met een koude Cerveeza. We hebben namelijk een rustdag ingelast omdat we morgen een rondleiding gaan krijgen in Barcelona van Anouk (vriendin uit Vlijmen). Helaas negeerden enkele van ons het huisarrest en lieten toch weer de voetjes van de vloer gaan omdat zij de verleiding niet konden weerstaan. Na slechte ervaringen met de muziek in the Tunnel (R&B-shit) werd toch besloten om er nog een keer een kijkje te nemen omdat het gerucht ging dat de Guardia Cevil de R&B-collectie in beslag had genomen. Daar aangekomen bleek dit inderdaad waar te zijn: maximaal trancemusic. Na enkele cervezas genuttigd te hebben, viel ons op dat we de aandacht hadden getrokken van een groep poolse tieners. Vooral Rinze had sjans met een leuke Poolse meid (?!). Na een kort gesprek was Rinze tot over zijn oren verliefd, maar nadat de kledij door de anderen onder de loep was genomen, viel ze toch buiten de smaak bij R. Ze droeg namelijk een visnet, waar normaal gesproken traditionele zeekreeften mee worden gevangen. Verder was ze in het bezit van een paar klassieke Nike Air Max (bouwjaar 1989) en ze droeg nog een rugzak die we herkenden uit de tijd dat we nog op de basisschool zaten. Toen het 12 uur was stroomde de tent compleet leeg omdat waarschijnlijk de meeste jeugdige discogangers door hun ouders werden opgehaald. Daarna werd besloten om naar onze inmiddels vasten dixo Avenue te gaan. Toen Jan (een deense uitsmijter) ons weer zag, konden we meej gratis binnenvliegen (bedankt jan).
Dag 11
Na het opstaan en klaarmaken voor de grote dag moest het toch weer uitlopen op een chaos. We waren al te laat vertrokken vanuit het hotel maar Martijn dacht nog even snel sigaretten te kunnen kopen, er vanuit gaande dat de trein wel zou wachten. In onze snelwandeltocht raakte we Martijn dus kwijt en om hem terug te vinden moest Gijs de marathon van Calella lopen. Echter zonder succes. Maar aangekomen op het station zat onze Martijn al rustig een sigaretje te roken. Na enkele minuten wachten kwam de intercity naar Barcelona, deze was al volgeladen met hollandse bouwvakkers die toevallig allemaal op het zelfde idee waren gekomen om ook naar Barcelona te gaan. Dat werd dus de hele treinreis staan in een bomvolle coupe met een ‘te’ goed werkende airco. Onderweg kon Jeroen er niet langer tegen dat wij moesten staan en dat die bouwvakkers konden zitten en richtte zijn frustraties af op hun vrete Mephis hempjes. Na een uur kwamen we aan in Barcelona-sants, waar we om 12 uur met Anouk hadden afgesproken. We maakten een korte planning voor die dag, kochten een haffel metrokaartjes en gingen op weg naar onze eerste bestemming: het terras. Na zo’n lange reis hadden we wel dorst gekregen. Helaas was de ober met het verkeerde been (misschien wel beide) uit bed gestapt of liep nog te slaapwandelen want het duurde zo verrekte lang dat sommige van ons al afkickverschijnselen begonnen te vertonen. Onze volgende bestemming was de: la ramblas, de grootste winkelstraat van Barcelona. Voor de mensen die dit niet kennen, het is een soort kruising van de Kalverstraat met de vogeltjesmarkt in Antwerpen. Het volgende op onze route was de Sagrada Familia, die kerk die ze maar niet afgebouwd krijgen. Nadat er wat foto’s genomen waren, de specie gecontroleerd was en na 10 minuten OOOOOhhhhhhhh geroep, hadden we het wel weer gezien en gingen weer door naar het metrostation. Om daar de metro te pakken richting Nou Camp, het stadion van FC Barcelona. Daar aangekomen probeerde Jeroen gratis naar binnen te komen door zich voor te doen als de zoon van Johan Cruijff, helaas trapten ze daar niet in. Na wat rondgekeken te hebben in de Barcelona-shop en het museum ging dan toch menig jongensdroom in vervulling: het stadion betreden van FC Barcelona. Iedereen was onder de indruk en het was voor het eerst in deze vakantie dat iedereen eindelijk een keer zijn bek hield. Maar tot onze grote verbazing waren er geen lijnen getrokken zodat we ook de middenstip niet konden jatten. Onze laatste bestemming voor deze dag was het gaudi-park, waar de wereldberoemde mozaïkfiguurtjes van Gaudi (voor Martijn en René: Gucci) te zien zijn. Om hier te komen moesten we eerst een flinke wandeling maken, voor sommige misschien wel de zwaarste klimtocht uit hun leven. Boven aangekomen konden we genieten van het mooie uitzicht over de hele stad. Tegelijkertijd legde Roel ons uit dat er een speciaal watermechanisme in het park zit waarbij het water naar boven stroomde zonder dat er pompen nodig zijn. In onze wandeltocht richting het park kwamen we toevallig een waterkraantje tegen. Nou, Roel liet ons wel even zien hoe dat precies werkt. "Even flink op het pedaal stampen, en kijk…daar is het water al". Op dat zelfde moment kwam er een gruwelijke spaanse opa woedend op ons af rennen die begon te zwaaien met z’n wandelstok. Gelukkig konden we net ontkomen anders was de vakantie heel anders afgelopen. Na een uur trapjes op en af lopen waren we er eindelijk. Maar zeker niet voor niks want daar stonden ze: die prachtige kunstwerken, met die mooie glans, met die mooie goudgele kleur met witte kraag: 9 halveliters. We hadden nog nooit zover gelopen voor een Cerveeza. Na hier en daar een fotootje geschoten te hebben konden we even uitrusten op een mozaïkebenkske en was het weer tijd om terug te lopen naar het metrostation. Onderweg liepen we toevallig tegen een spaanse daewoo dealer aan, natuurlijk kon Jeroen de verleiding niet weerstaan om toch even alle auto’s in de showroom aan te raken. Bij het metrostation aangekomen aten we nog een stokbroodje kip met friet en gingen terug naar Calella. Aldaar moest ons plaklichaam even onder de douche om vervolgens een paar uurtjes massaal knock-out te gaan. Ondanks de voorspelling dat we niet meer op stap zouden gaan omdat onze voetjes niet meer van de vloer wilden na de mega Gaudi-wandeling liep iedereen toch weer automatisch door naar de Avenue alsof we voorgeprogrammeerd waren. Daar aangekomen gingen minimaal de voetjes van de vloer en het was a-relaxed (of was het nou het tegenovergestelde???). Zoals gewoonlijk verlieten we de avenue aan het eind van de avond weer met een stapel t-shirtjes en topjes, die we hadden gewonnen omdat we zoveel hadden gedronken. Buiten aangekomen konden we onze ogen niet geloven. Daar stond ie dan, de droomauto van Jeroen. Een renault megane cabrio (aktiemodel) met 12 inch lichtmetalen wieldoppen. Ech wel stoer!!! Helaas konden we de sticker van Budget niet ontdekken.
Dag 12
Vandaag hadden we wel wat rust verdiend na zo’n vermoeiende dag. De schoonmaaksenorita’s waren het hiermee niet geheel eens. Na verschillende pogingen om ons van de kamer te krijgen, besloten de senorita’s om onze kamer te bestormen. Wij probeerden ons te beschermen met onze reeds aangeschafte wapens. Onze aktie had succes en de dames verdwenen achter mekaar! Zodoende konden de vieters nog mooi 2 uurtjes doorslapen. De rest van de middag is op dit moment een zwarte dag in ons leven… (We kunnen ons hier totaal niks meer van herinneren!). ’s Avonds werd er eerst een kaartje gelegd onder het genot van een lekkere koude Cerveeza om vervolgens weer richting het centrum van Calella te manuvreren. Vanavond werd er besloten om de Bob’s nog maar eens te bezoeken. Nadat een van ons even had geïnformeerd of ze geen grotere glazen hadden, stonden we na 5 minuten al weer met een halve liter Cerveeza in onze handen. Het viel Martijn gelijk op dat ze de Tekenfilms van vorige dagen hadden omgewisseld voor het saaie Eurosport. Hierop ging Gijs direct naar de Dj om Tom & Jerry voor Martijn aan te vragen. Het duurde nog geen minuut of Martijn zat weer zoet in zijn kinderhoekje Tom & Jerry te kijken. We hadden er al voor gevreesd maar het gebeurde dan toch; iedereen werd verliefd op hetzelfde meisje (Lisa). Ze stond achter de bar, en als er een cerveza door haar getapt werd stonden er 18 oogjes op haar gericht. Goh zeg, wat was dat een leuke meid! VAKANTIE 2000 WAS MAXIMAAL KUTTEN!!!!!!!